သိတယ္၊ မသိဘူး

ေရးသူ- စစ္ျငိမ္းဒီေရ

၁။
တခါတုန္းက အရက္ျဖဴဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာ
သေရာ္စာ ေရးသူတေယာက္ …
ရုပ္ရွင္ပုိး၀င္ေနသူ တေယာက္ …
ကဗ်ာဆရာ တေယာက္ တုိ႕က
၀ရမ္းေျပး တေယာက္ကုိ ကင္ပြန္းတပ္ၾကပါတယ္
“ေျပး … ေျပး … ဟဲ့ေကာင္ေရ .. လြတ္ေအာင္ေျပး”
“ေမတၱာပုိ႕တဲ့သူေတာင္ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆုိေတာ့ မင္း ဆုိရင္ …”
….
လူ႕ဘ၀ဆုိတာ
မျပီးဆုံးႏုိင္တဲ့ အသုဘအခမ္းအနားၾကီးတခုကုိ
လုိက္ပုိ႕ေနရသလုိပဲ
(မာရီနာ အုိင္ဗာႏုိဗနာ ဆဗက္တာေယဗာ- ရုရွားကဗ်ာဆရာမ)
….

၂။
တခါတုန္းက ျမိဳ႕ပတ္ရထား တစီးေပၚမွာ
လက္မွတ္မဲ့ ခုိးစီးလာၾကတဲ့ …
မေအာင္ျမင္ေသးတဲ့ ကဗ်ာရူးတေယာက္က
ဘ၀မွာ ဖဲသမားအျဖစ္ ေအာင္ျမင္ခ်င္သူတေယာက္ကုိ
မိန္႕ခြန္းေျခြတယ္ ….
“ဆယ့္ႏွစ္လရာသီ ပြဲေတာ္ေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနျခင္းသူေတြၾကား
သခင္ႏုရယ္၊ သခင္ေအာင္ဆန္းရယ္၊ သခင္ဗဟိန္းရယ္
ဘာေၾကာင့္ ေမြးဖြားလာတယ္လုိ႕ မင္းထင္သလဲ”
“က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ၾကာနီကန္ဆရာေတာ္ရဲ႕ တရားတပုဒ္ကုိ သတိရမိတယ္
… သက္က်သာကီႏြယ္ေတြ အ၀ုိင္းခံရေတာ့ … မေသရဲတဲ့ သာကီေတြက
ေခါင္းေပၚမွာ ေရအုိးေတြ၊ ဖ်ာေတြကို ရြက္ျပီး … ေရအုိးသာကီ … ဖ်ာသာကီ
ပါလုိ႕ လိမ္ျပီး အသက္ေဘးက လြတ္ေအာင္ ၾကံေဆာင္ၾကတယ္ဗ်၊ အဲဒီသာကီ
မစစ္တဲ့၊ ေရအုိးသာကီ ဖ်ာသာကီေတြ အိႏၵိယျပည္မွတဆင့္ ျမန္မာျပည္ကုိ
ေရာက္လာျပီး တုိင္း၊ႏုိင္ငံ ထူေထာင္တာတဲ့ …
ဒါေၾကာင့္ လူလိမ္ေတြ ေပါတာလုိ႕ ဆရာေတာ္က တရားျပတယ္ ဗ် …”
…..
အမွဳတခုခုကို ျပဳလုပ္သည့္အတြက္ ေနာင္တ တဖန္
ပူပန္ရတတ္၊ မ်က္ရည္စက္လက္ ငုိေၾကြးလ်က္
ဆင္းရဲခံရတတ္လွ်င္ ထုိအမွဳသည္ မေကာင္း။ (ဓမၼပဒ)
….


(အလ်ဥ္းသင့္သလုိ ဆက္လက္ေဖာ္ျပမည္။)