Mar 2, 2010

ကမၻာ့ ကဗ်ာေန႕ အထိမ္းအမွတ္ က်င္းပမည္



၂၀၁၀ ျပည့္ ကမၻာ့ကဗ်ာေန႕ အထိမ္းအမွတ္ ကဗ်ာရက္တၱပတ္
အထူးအစီအစဥ္ အေနျဖင့္ ျပည္တြင္း ကဗ်ာဆရာမ်ားမွ ဦးေဆာင္
၍ ပြဲႏွစ္ပြဲ ကုိ ႏွစ္ေနရာ ခြဲ၍က်င္းပမည္ ျဖစ္သည္။

ကဗ်ာစာအုပ္ အထူးေရာင္းပြဲႏွင့္ ရာစုသစ္ ဆယ္စုႏွစ္ ကဗ်ာ
စာအုပ္ျပပြဲ (၂၀၀၀-၂၀၀၉) ကုိ ၁၉ ရက္ေန႕မွာ ၂၂ ရက္ေန႕
အထိ က်င္းပ ျပဳလုပ္မည္ျဖစ္သည္။

စာေပေလာက(၅) စာအုပ္ဆုိင္ေနရာ၌ မတ္လ ၁၉ ရက္ေန႕မွ ၂၂
ရက္ေန႔အထိ ကဗ်ာႏွင့္ သက္ဆုိင္သူမ်ား အားလုံးပူးေပါင္း ပါဝင္
သည့္ (ကဗ်ာ သရုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ကဗ်ာေရးသူ၊ ထုတ္ေဝသူ၊
အယ္ဒီတာ၊ အြန္လုိင္း ကဗ်ာဆရာမ်ား) ကဗ်ာ စာတမ္းဖတ္ျခင္း
( တရက္လွ်င္ ကဗ်ာစာတမ္း ၇ ေစာင္ )၊ ကဗ်ာရြတ္ျခင္း (တရက္
လွ်င္ ကဗ်ာဆရာ ဆယ္ဦးခန္႕)မ်ား ကုိ ၃ ရက္ က်င္းပမည္ျဖစ္ျပီး။

ကဗ်ာ၊ လက္ေရးကဗ်ာျပပြဲကုိ ပန္းဆုိးတန္း ပန္းခ်ီျပခန္းတြင္
မတ္လ ၁၉ ရက္ေန႕မွ ၂၂ ရက္ေန႕အထိ ကဗ်ာဆရာမ်ား၏
လက္ေရးမူမ်ားကုိ မွန္ေဘာင္သြင္း၍ ခင္းက်င္း ျပသမည္ ျဖစ္ျပီး၊
ကဗ်ာခ်စ္သူ အမွတ္တရ စုေဆာင္း ထားလုိသူမ်ား ဝယ္ယူလုိက
ကဗ်ာဆရာကုိယ္တုိင္ လက္မွတ္ ေရးထုိး၍ ေရာင္းခ်ေပးသြားမည္
ဟု သိရွိရပါသည္။


ႏြယ္ဦးသစ္













(အီေမးလ္မွ တဆင့္ လက္ခံရရွိမွဳကို ထပ္ဆင့္ျဖန္႕ေ၀ပါသည္။)

Feb 22, 2010

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ျပတုိက္တြင္ သရဲေျခာက္ေနျပီေလာ (ဘေလာ့ ၂-ႏွစ္ျပည့္)

ဘေလာ့ ၂-ႏွစ္ျပည့္

“သမုိင္းပညာရွင္ ဆရာၾကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းနဲ႕ တကြ
ကြယ္လြန္သူ သမုိင္းပညာရွင္အားလုံး ေကာင္းရာ သုဂတိ
ေရာက္ရွိၾကပါေစ”

အခု (၂၄၊ ၂၊ ၂၀၁၀)ေန႕မွာ က်ေနာ့္ “ပ်ဴႏုိင္ငံ” ဘေလာ့ေလး
သက္တမ္းအားျဖင့္ ()ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ပါျပီ။ က်ေနာ့္ကို ဘေလာ့လုပ္ျဖစ္
ေအာင္ တုိက္တြန္းခဲ့ၾကတဲ့ ကိုမုိးေမာင္ေမာင္ (ေအာ္စလုိ၊ ေနာ္ေ၀းလ္)၊
က်ေနာ့္ဘေလာ့ကို လူသိမ်ားေအာင္ ကူညီပံ့ပုိးေပးၾကတဲ့ အကိုၾကီး
ဦးေအး၀င္း (မာယာမဂၢဇင္း)ကိုသက္ဦး တုိ႕ကို မ်ားစြာေက်းဇူး
တင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ဘေလာ့ကို ဦးစြာပထမ လင့္ခ္ခ်ိတ္ျပီး အျခား
သူမ်ား သိေအာင္ ကူညီခဲ့ၾကတဲ့ ကိုေအာင္သာငယ္ကိုလူသစ္
မေကသြယ္နဲ႕ ဘေလာ့ဂါ ညီအကို ေမာင္ႏွမ အားလုံးကိုလည္း
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ စာမ်က္ႏွာမွာ စာလာဖတ္ၾကေသာ၊
လမ္းၾကံဳလုိ႕ ၀င္ေရာက္ၾကည့္ရူ အားေပးသူ အေပါင္းကုိ ေက်းဇူး
တင္ေၾကာင္း ေျပာပါရေစ …. ။

ဘေလာ့ ()ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ေအာက္က ပုိ႕စ္ကို
ေရးသား ေဖာ္ျပလုိက္ပါတယ္။ ဒီပုိ႕စ္ ေရးသားရာမွာ သတင္းအခ်က္
အလက္မ်ားကို ေစတနာနဲ႕ ၀ုိင္း၀န္းကူညီ ရွာေဖြေပးတဲ့ သူက
အကုိတစ္ေယာက္လုိ ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ ကုိဒူကဘာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ျပတုိက္တြင္ သရဲေျခာက္ေနျပီေလာ

ေရးသူ- စစ္ျငိမ္းဒီေရ

(ထိတ္လန္႕ေၾကာက္ရြံ႕တတ္သူမ်ား သတိျဖင့္ ဖတ္ရူၾကပါ။)



အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သက္ရွိထင္ရွား
ရွိစဥ္က ေနထုိင္ခဲ့ေသာ ဗဟန္းျမိဳ႕နယ္၊ တာ၀ါလိန္လမ္း ျခံအမွတ္
(၂၅) ကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ျပတိုက္အျဖစ္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္မွာ
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကတည္းကပါ။ ထုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း
ျပတိုက္တြင္ သရဲေျခာက္လန္႕ ခံရသည္ ျဖစ္စဥ္ အခ်ဳိ႕ ရွိခဲ့ဖူးေၾကာင္း
ယဥ္ေက်းမွဳ ၀န္ၾကီးဌာန၊ ႏုိင္ငံေတာ္ပုိင္ ျပတုိက္မ်ားႏွင့္ ဗိမၼာန္မ်ား ျပဳျပင္
ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ေရး ဌာနခြဲ၏ မွတ္တမ္းတခ်ဳိ႕ႏွင့္ စစ္အစုိးရ
ေထာက္လွမ္းေရး ဌာန တစ္ခုျဖစ္ေသာ SB (Special Branch) တုိ႕၏
လွ်ဳိ႕၀ွက္ အစီရင္ခံစာ တခ်ဳိ႕တြင္ ရွိခဲ့ဖူး ပါတယ္။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ျပတုိက္အျဖစ္ ရွိေနေသာ ထုိ ျခံ၀န္းအတြင္း၌ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အိမ္၊
ကားဂုိေဒါင္တုိ႕အျပင္ မ.ဆ.လ အစုိးရလက္ထက္တြင္ ယဥ္ေက်းမွဳ
၀န္ၾကီးဌာန ႏုိင္ငံေတာ္ပုိင္ ျပတုိက္မ်ားႏွင့္ ဗိမၼာန္မ်ား ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္း
ေစာင့္ေရွာက္ေရး ဌာနမွ ၀န္ထမ္းမ်ား ေနထုိင္ရန္ အလုပ္သမား
တန္းလ်ား (၂)ခုႏွင့္ အရာရွိ ေနအိမ္ လုံးခ်င္း အေဆာက္အဦး တစ္ခုကို
ထပ္မံ တုိးခ်ဲ႕ ေဆာက္လုပ္ ခဲ့ပါတယ္။ အလုပ္သမား တန္းလ်ား (၂) ခု
ကို ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ျပတုိက္ ျခံ၀န္းအတြင္းသုိ႕ ၀င္၀င္ခ်င္း ကားဂုိေဒါင္၏ အနီး
တြင္ ေဆာက္လုပ္ခဲ့သလုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေနအိမ္ရွိရာ ကုန္းျမင့္၏
အေနာက္ဖက္ တစ္ေနရာတြင္ ယဥ္ေက်းမွဳ ၀န္ၾကီးဌာနမွ အဆင့္ျမင့္
ညႊန္းၾကားေရးမွဴး အဆင့္ ေနထုိင္ရန္ လုံးခ်င္းအိမ္ တစ္အိမ္ကိုပါ
တည္ေဆာက္ ခဲ့ၾကပါတယ္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ မတုိင္ခင္ ကာလမ်ား၌ အဆုိပါ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျပတုိက္ျခံ၀န္း
အတြင္း ေနထုိင္ၾကေသာ ယဥ္ေက်းမွဳ ၀န္ၾကီးဌာနမွ ၀န္ထမ္းမ်ား
သည္ ယင္းျပတုိက္ ျခံ၀န္းအတြင္း ေနထုိင္မွဳတြင္ မေပ်ာ္ရႊင္ေၾကာင္း၊
အျခားတေနရာသုိ႕ ေရႊ႕ေျပာင္းခ်င္ေၾကာင္း နီးစပ္ရာ မိတ္ေဆြ သဂ္ဟ
မ်ားထံ မၾကာခဏ ရင္ဖြင့္ ေျပာဆုိခဲ့ၾကပါတယ္။ မည္သည့္အတြက္
ေၾကာင့္ မေပ်ာ္မရႊင္ ျဖစ္ရျခင္းကို ေမးျမန္းေသာအခါ အေျဖကို တိတိ
က်က် မေပးႏုိင္ပဲ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ထုိသတင္းစကားမ်ား၏ အေျဖကုိ
ထိတ္လန္႕ေၾကာက္ရြံ႕စြာျဖင့္ ေျပာဆုိခဲ့ေသာ ၀န္ထမ္းတစ္ဦး၏ ဇနီး
သည္က …

“က်မတုိ႕ ေျပာျပရမွာ အရမ္းခက္ပါတယ္၊ ဒီျပတုိက္က သာမန္ျပတုိက္
မဟုတ္ဘူး၊ တစ္ႏုိင္ငံလုံး၊ ကမၻာေပၚမွာ ရွိတဲ့ လူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား
ရုိေသ ခ်စ္ခင္တဲ့ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ေခါင္းေဆာင္ၾကီးရဲ႕ အိမ္ပါ၊ ဒါေပမဲ့
ဒီအိမ္ၾကီးမွာ တခုခုေတာ့ မဟုတ္သလုိပဲ၊ ပထမေတာ့ က်မတုိ႕ မယုံ
ၾကပါဘူး၊ အျပင္မွာလည္း ထုတ္မေျပာရဲဘူး၊ အိမ္ထဲကို တစ္ေယာက္တည္း
မသြားရဲဘူး၊ ညဖက္ေတြဆုိရင္ အရိပ္ေတြ ျမင္ေနရတယ္၊ အေပၚထပ္က
ပရိေဘာဂ အေဟာင္းေတြကို ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းဖုိ႕ ေန႕ခင္းဘက္ သြားတဲ့
လက္သမား (၂) ေယာက္ဆုိရင္ သတိေတာင္ ေမ့သြားတယ္၊ အျပင္မွာ
အဲဒီသတင္း ေလွ်ာက္ေျပာရင္ ေထာက္လွမ္းေရးက ျပင္းျပင္းထန္ထန္
အေရးယူလိမ့္မယ္လုိ႕ က်မတုိ႕ အထက္အရာရွိက ေျပာတယ္ …။

သူမက ဆက္လက္၍ …
လက္သမား(၂) ေယာက္ သတိလစ္သြားေတာ့ ၀န္ထမ္းေတြၾကားမွာ
သတင္းက တားမရဘူး၊ ဒါနဲ႕ ေထာက္လွမ္းေရးက လူေတြ ေရာက္
လာတယ္၊ သူတုိ႕ အဲဒီအိမ္မွာ တညလုံး လာေနမယ္ ေျပာတယ္၊
မုိးေတာင္ မလင္းေသးဘူး၊ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္နဲ႕ သူတုိ႕အားလုံး
က်မတုိ႕ အခန္းတံခါးကို လာေခါက္တယ္၊ သူတုိ႕ ေျပာတာက ကုလား
ၾကီး တစ္ေယာက္တဲ့၊ အရပ္က ေတာ္ေတာ္ ရွည္တယ္၊ (၆) ေပ ေက်ာ္
ေလာက္ ရွိတယ္၊ အေပၚထပ္က ဆင္းလာတာ၊ ရုတ္တရက္ ဆုိေတာ့
သူတုိ႕ အားလုံး ေၾကာင္သြားတယ္၊ ျပီးေတာ့ အဲဒီ ကုလားၾကီးက
အေပၚထပ္ကို ျပန္တက္သြားသတဲ့၊ ဒါနဲ႕ အားလုံး အေျပးအလႊား
အေပၚကို တက္ၾကည့္ၾကတာေပါ့၊ အေပၚထပ္ေရာက္ေတာ့ ဘာမွ
မရွိဘူး၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေအာက္ထပ္က ငိုသံ ၾကားရျပန္ေရာ၊ ဒါနဲ႕
ေအာက္ထပ္ကို ေျပးဆင္းလာေတာ့ ကုလားမ ၀၀ၾကီး တစ္ေယာက္
တဲ့ ကုလားမေတြ ျခံဳတဲ့ ဆာလီတစ္ခု ပတ္ထားတယ္တဲ့၊ ငိုျပီး အိမ္ထဲ
ကေန ထြက္သြားတယ္၊ ဒါနဲ႕ သူတုိ႕အားလုံး ေနာက္က လုိက္ၾကေသး
တယ္၊ တံခါးဆီ ေရာက္ေတာ့ တံခါးက ေသာ့ခတ္ထားတယ္၊ ကုလား
မ ၀တုတ္ၾကီးက ဘယ္လုိ အျပင္ကုိ ထြက္သြားသလဲ မသိဘူးတဲ့။
ဒီျခံက ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႕ မေနခင္က ကုလားေတြ ေနတဲ့ ျခံပါ၊ ဟိႏၵဴတုိ႕
မူစလင္တုိ႕မွာ ဒီသေဘာမ်ဳိးေတြ ရွိ မရွိဆုိတာ က်မလည္း မေျပာ
တတ္ဘူး” ဟု ရွင္းျပပါတယ္။



၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ပတ္၀န္းက်င္ ႏွစ္မ်ားအတြင္း အာဇာနည္ေန႕ နီးကပ္ေသာ
ေန႕မ်ား၌ ေထာက္လွမ္းေရး အခ်ဳိ႕လည္း အလားတူ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ေထာက္လွမ္းေရး အုပ္စုက စုစုေပါင္း (၁၀) ေယာက္ေက်ာ္ပါ၊ ေအာက္
ထပ္က ထမင္းစားခန္း တစ္ခုတည္းမွာပဲ သူတုိ႕ အိပ္ဖုိ႕ ျပင္ဆင္ခဲ့ပါတယ္၊
ဂ်ဴတီလာတဲ့ သူေတြထဲမွာ ဂစ္တာတီးတတ္တဲ့ သူေတြက ဂစ္တာေတြ
သယ္လာလုိ႕ ဂစ္တာ (၂)ႏွစ္လက္နဲ႕ ဟုိသီခ်င္း ဆုိလုိက္၊ ဒီသီခ်င္း ဆုိ
လုိက္ လုပ္ေနတုန္း အေပၚထပ္က ဆူဆူညံညံ အသံေတြ ၾကားရတယ္၊
ဒါနဲ႕ အားလုံး အေပၚကို တက္ၾကည့္ေတာ့ ကုမလားမ အပ်ဳိအရြယ္ေလး
ေတြ (၂)ေယာက္ သတ္ပုတ္လုံးေထြး ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္၊ ဒါနဲ႕
သူတုိ႕လည္း “မင္းတုိ႕ ဘယ္သူေတြလဲ …” ေမးလုိက္ေတာ့ စကား
ေတာင္ မဆုံးဘူး သူတုိ႕ ေရွ႕တင္ ေပ်ာက္သြားတာ၊ သူတုိ႕ အားလုံး
ျပတုိက္အိမ္ၾကီးမွာ မအိပ္ရဲေတာ့ဘဲ ျခံနဲ႕ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရွိတဲ့
“ေရႊၾကက္ယက္” ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေနရာေျပာင္းျပီး ဂ်ဴတီ ေစာင့္ခဲ့
ၾကပါတယ္။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ သုိးသုိးသဲ့သဲ့ ထြက္လာခ်ိန္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာ
ပုိင္မ်ားနဲ႕ ေဆြးမ်ဳိးေတာ္စပ္တဲ့ နာမည္ၾကီး အဆုိေတာ္ တစ္ေယာက္
က လုံး၀ မယုံၾကည္ဟု ဆုိျပီး သြားေရာက္ စမ္းသပ္ခဲ့ပါတယ္။

သူက သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျခံစည္းရုိးနဲ႕ ကပ္လွ်က္က ၀န္ထမ္းေတြ
ဆီမွာ ထားခဲ့ပါတယ္၊ သူ တစ္ေယာက္တည္း ျပတုိက္ ေနအိမ္ေသာ့ကို
ယူျပီး၊ ထြက္ခြာသြားပါတယ္၊ (၄၅) မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေခြ်းတလုံး
လုံးနဲ႕ သူ ျပန္ေျပးလာပါတယ္။ သူ ျပန္ေျပာျပပုံက …၊ အိမ္ထဲကုိ စ’၀င္
လုိက္ပါတယ္၊ ေအာက္ထပ္က မီးေတြ အကုန္လုံး ဖြင့္ၾကည့္တယ္၊
အေပၚထပ္ကို တက္မယ္အျပဳမွာ သူဖြင့္ထားတဲ့ မီးေတြက ပိတ္လုိက္
ျပန္လင္းလုိက္ ျဖစ္လာပါတယ္၊ ဒါနဲ႕ မီးခလုတ္ဆီကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့
ဘာမွ် မရွိပဲ သူ႕အလုိလုိ တေခ်ာက္ေခ်ာက္ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္၊
အခန္းအားလုံးမွာ အဲလုိ ျဖစ္ေနျပီး ႏွာေခါင္းထဲမွာ ကြမ္းယာနံ႕
ေမႊးေနေအာင္ အနံ႕ရပါတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေလွကားအတုိင္း
အေပၚထပ္ကေန ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာတဲ့ လမ္းေလွ်ာက္သံ
တစ္ခုကို သူ ၾကားလုိက္ရတယ္၊ “ဘယ္သူလဲလုိ႕” ေမးေတာ့ ျပန္
ေျဖသံ ထြက္မလာဘူး၊ ဒါနဲ႕ သူလည္း အျပင္ကို အျမန္ေျပးထြက္
ခဲ့တယ္လုိ႕ …. သိရပါတယ္။

သမုိင္းေနာက္ခံ …

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဇနီးသည္ျဖစ္သူ ကြယ္လြန္သူ ေဒၚခင္ၾကည္၏
တူမ ၀မ္းကြဲ ေတာ္စပ္သူ တစ္ဦးရဲ႕ ငယ္စဥ္ဘ၀ အေတြ႕အၾကံဳ
တြင္လည္း …
အဲဒီ အိမ္ႀကီးက အရင္ ကုလားသူေ႒း အိမ္ႀကီးလို႔ အရပ္က
ေျပာၾကတာ … ဟုတ္မယ္၊ ဝက္သားဟင္း ခ်က္ၿပီေဟ႔ ဆို
အိမ္ေနာက္က မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ လူမရွိရင္ ဝက္သားဟင္းအိုးဖံုး
ဖြင္႔သံလိုလို ေျဗာင္ဆန္ေနေအာင္ ၾကားေနရတာပဲ၊ က်မတို႔က
ကေလးေတြမို႔ လားမသိ ဘာမွ မေတြ႔ခဲ႔ မၾကားခဲ႔ရဖူး။
ဟု ဆုိပါတယ္။

ေနာက္ဆက္တြဲ သတင္းအခ်ဳိ႕ …

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ သမီးျဖစ္သူ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အာရွ
ေတာ္၀င္ေဆးခန္းတြင္ ေဆး၀ါးကုသမွဳ မခံရယူခင္ ရက္အနည္းငယ္
အလုိက အဆုိပါ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျပတုိက္အတြင္းသုိ႕ စစ္အစုိးရ အာဏာပိုင္
မ်ား ၀င္ထြက္ သြားလာမွဳ အမ်ားအျပား ျပဳလုပ္ခဲ့ေၾကာင္း ၀န္ထမ္း
အခ်ဳိ႕က ဆုိပါတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ က်န္ရစ္သူ မိသားစု၀င္
မ်ား ကံနိမ့္ေစရန္ ရည္ရြယ္၍ ပေရာဂ ေအာက္လမ္းနည္းတခ်ဳိ႕ကုိ
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျပတုိက္အတြင္း စီရင္ခဲ့ေၾကာင္း စစ္အာဏာပုိင္မ်ားႏွင့္ နီးစပ္
ေသာ အသုိင္းအ၀ုိင္းက ဆုိပါတယ္။

ေလာေလာဆယ္ …



မ်ဳိးဆက္ေပါင္း မ်ားစြာတုိ႕၏ အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ သက္စြန္႕ ၾကိဳးပမ္း
ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ျပတုိက္ကို (၁)ႏွစ္တြင္
ရက္အနည္းငယ္ေလာက္သာ ဖြင့္လွစ္ျပသျခင္းျဖင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျပတုိက္
သည္ ေန႕ခင္းေၾကာင္ေတာင္တြင္ လူသူကင္းမဲ့ျပီး သရဲေျခာက္သလုိ
ျဖစ္ေနဆဲပါ …။


မီွျငမ္း။ ။
က်မ သိတဲ့ မစုတုိ႕၀န္းက်င္” (ခ်စ္တဲ့မေနာေျမဘေလာ့)။


(မွတ္ခ်က္။ ။
ေျပာျပခဲ့သူအေပါင္း၏ ဘ၀လုံျခံဳေရးအတြက္ ယင္းအျဖစ္အပ်က္
မ်ားရဲ႕ ခုႏွစ္၊ ရက္စြဲ အတိအက်ကို မေဖာ္ျပႏုိင္ပါ။ -စာေရးသူ …)


Feb 18, 2010

ကုိယ့္အၾကိဳက္ (တဂ္စာ)

ေရးသူ- စစ္ျငိမ္းဒီေရ

အမ မေမအိခင္ က တဂ္ထားလုိ႕ ကိုယ့္အၾကိဳက္ေခါင္းစဥ္ျဖင့္
အၾကိဳက္ေတြကို ေရးပါ့မယ္။

အခုတေလာ ေက်ာင္းတဖက္နဲ႕ဆုိေတာ့ အရင္ကလုိ ပုိ႕စ္အသစ္
တင္မွဳက ေတာ္ေတာ္ေလး က်ဲသြားပါတယ္။ ေရးထားတာ တခ်ဳိ႕
ကလည္း တုိလုိ႕တန္းလန္း အဆုံးသတ္ဖုိ႕ ခက္ေနပါတယ္။ တခ်ဳိ႕
ပို႕စ္ေတြ ဆုိရင္ ေရးထားတာ ဆုံးခါနီးမွ မတင္ျဖစ္ေတာ့ပဲ ေခ်ာင္
ထုိးထားရတဲ့ အျဖစ္ကုိ ေရာက္သြားပါတယ္။ ေနာ္ေ၀းလ္က ခင္မင္
ရင္းႏွီးတဲ့ အကိုတစ္ေယာက္ ေျပာသလုိ ကုိယ္တင္ျပခ်င္တဲ့ Issue
ကိုယ္ကုိယ္တုိင္ ပုိင္ပုိင္ႏိုင္ႏုိင္ မျဖစ္ရင္ မေျပာတာ ပုိျပီးေကာင္း
တယ္ ဆုိတဲ့ စကားလုံးေအာက္မွာ ေရးထားေတြကို အဆုံးမသတ္
ႏိုင္ပဲ ဒီအတုိင္း ထားေနရပါတယ္။

က်ေနာ္ငယ္စဥ္က သမုိင္းဆုိင္ရာ အျဖစ္အပ်က္ မွတ္တမ္းစာအုပ္
ေတြကို ဖတ္ရူရတာ အင္မတန္ သေဘာက်ပါတယ္။ ခက္တာက
ရွစ္တန္းေအာင္ေတာ့ သိပၸံဖက္ ပါသြားျပီး သင္ၾကားခံရမွဳေလာင္းရိပ္
ကေန လႊတ္သြားတာပါ။ ကုိယ့္အၾကိဳက္မုိ႕ ကိုယ့္သေဘာနဲ႕ ကိုယ့္
ဘာသာ ဆက္ေလ့လာေတာ့ ေလ့လာမွဳပုံစံ နည္းစနစ္ဆုိတဲ့ ျပႆနာ
ဟာ ၾကာေလၾကာေလ နက္နက္ရွဳိင္းရွဳိင္း ေပၚလာပါတယ္။ လက္ေ၀ွ႕
ပြဲ တစ္ခုကို ရွဳေဒါင့္ တစ္ခု သုိ႕မဟုတ္ ဒီထက္ပုိျပီး 3D နဲ႕ ၾကည့္ခြင့္
ရတယ္ပဲ ထားပါေတာ့ က်ေနာ္ မၾကည့္ႏိုင္၊ မသိႏုိင္ခဲ့တဲ့ တစ္ေနရာမွာ
ဘာျဖစ္ သြားႏုိင္သလဲ ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းကို အေမးခံရရင္ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္
တဲ့ ကိုယ့္အၾကိဳက္၊ ကိုယ့္ဆႏၵသာ ဦးစားေပးျပီး ေျဖမိမွာပါ။

“ေပၚလစ္ဗ်ဴရုိထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႕လူ တစ္ေယာက္ ရွိတယ္”
“ေအာင္ဆန္း ေအာ္ပေရးရွင္း”
တုိ႕လုိ စကားေျပာသမုိင္းမ်ားဟာ ဧရာ၀တီျမစ္ေတာင္ ေျပာင္းျပန္
စီးသြားႏုိင္ေလာက္တဲ့ အျငင္းပြားဖြယ္ သမုိင္းေၾကာင္းေတြပါ။
ဒီလုိ ျပႆနာအၾကီးၾကီးေတြရဲ႕ အေျခခံ ေကာက္ေၾကာင္းေတြကုိ
က်ေနာ္ အရမ္းစိတ္၀င္စားပါတယ္။ အခ်က္အလက္ စုံစုံလင္လင္နဲ႕
တင္ျပ ေရးသားဖုိ႕ၾကေတာ့ ရူေဒါင့္စုံက ေလ့လာဖုိ႕ အခက္အခဲ
အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။ ပါရွန္း နန္းေရး၀န္ ေျပာသလုိ “မနက္ မုိးလင္းရင္
မ်က္ႏွာသစ္စရာေတာင္ ရွိပါ့မလား” ဆုိတဲ့ စကားကုိ ေတာ္ေတာ္
ေလး ၾကိဳက္ႏွစ္သက္မိပါတယ္။ က်ေနာ္က နန္းေရး၀န္ မဟုတ္
ပါဘူး၊ အင္တာနက္ေပၚမွာ စာေရးတဲ့သူပါ။

ထားပါေတာ့ ဒီသမုိင္းေတြက အရမ္းၾကီးပါတယ္။
ဒါဆုိရင္ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခု၊ အျဖစ္
အပ်က္ တစ္ခုအတြင္းရဲ႕ သမုိင္းကို ေရးမယ္ေပါ့။ အဲဒါ ပိုလုိ႕ေတာင္
ခက္ပါတယ္။ အေရးမတတ္ရင္ ျမွားက ကိုယ့္ဖက္ကိုယ္ လွည့္လာမွာပါ။

၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ဗဟန္းျမိဳ႕နယ္ မဲဆႏၵနယ္အမွတ္ (၁)မွာ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္
ကုိယ္စားလွယ္စာရင္းကေန ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ပါတီစုံ
အေထြေထြ ေရႊးေကာက္ပြဲ ေကာ္မရွင္းကေန မတရား ပယ္ခ်ေတာ့
ကန္ေတာ္ၾကီးေစာင္းမွာ ရွိတဲ့ ေကာ္မရွင္း ရုံးခ်ဳပ္ကုိ က်ေနာ္အပါအ၀င္
ဗဟန္းျမိဳ႕နယ္ အ.က.သ မွ ေက်ာင္းသားေတြ လမ္းၾကားထဲကေန
ရုံးခ်ဳပ္ေခါင္းမုိးေပၚကုိ ခဲနဲ႕ ထုပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ
ကန္႕ကြက္ခဲ့တဲ့ တ.စ.ည ပါတီက ကုိယ္စားလွယ္ေလာင္း ဦးလဗ်န္းဂေရာင္း
ဆုိသူ ဗဟန္းျမိဳ႕နယ္ မဲဆႏၵနယ္ အမွတ္(၁) အတြင္းက ရပ္ကြက္ေတြ
ထဲမွာ စည္းရုံးေရးဆင္းေတာ့ သူ႕ေရာက္ေလရာ တ.စ.ည အမာခံအိမ္
ေတြရဲ႕ ေခါင္းမုိးေတြကို ခဲနဲ႕ လုိက္ထုပါတယ္။ ဒီသမုိင္းကို ျပည့္ျပည့္
စုံစုံ ျပန္ေရးဖုိ႕က်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္သြားပါတယ္၊ အခ်က္အလက္
နဲ႕ အတူတူ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အဆက္အသြယ္
ျပတ္ကုန္ပါျပီ။

ေနာက္တခါ ရုပ္ျမင္သံၾကားဇာတ္လမ္းကေန ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္
အေပၚ မတရားသေရာ္ေလွာင္ေျပာင္တဲ့ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္
ေဒၚဂြတ္ေထာ္ၾကီး က်ေနာ္တုိ႕ ရပ္ကြက္ထဲက သူ႕အမ်ဳိးအိမ္
ကို အလည္ေရာက္လာပါတယ္။ ဒါနဲ႕ အဲဒီေန႕ညက သူ အလည္
လာအိပ္တဲ့ သူ႕အမ်ဳိးအိမ္ကို ခဲနဲ႕ ထုပါတယ္။ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကား
ကေန ေအာ္ဆဲပါတယ္။ မနက္မုိးလင္းေတာ့ အဲဒီေခတ္ ေရႊဂုံတုိင္
မွာ ရွိတဲ့ ျမန္မာ့အလင္း သတင္းစာတုိက္ ေဒသကြပ္ကဲေရးရုံးက
စစ္တပ္ေရာက္လာပါတယ္။ တစ္လမ္းလုံး တစ္အိမ္ကုိ တစ္ေယာက္
ထြက္ျပီး ပါးရုိက္တာကို ခံယူရပါတယ္။ ေတာ္ပါေသးတယ္၊ ရပ္ကြက္
ကို ဖ်က္ခုိင္းျပီး အဆင္ျမင့္အိမ္ရာ မလုပ္ျပစ္ခဲ့တာကိုပဲ ေဘာင္းဘီ
၀တ္ေတြကို ရပ္ကြက္ထဲရွိ လူၾကီးေတြက ေက်းဇူး တင္ၾကပါတယ္။

(၂၅.၃.၁၉၈၉)ေန႕မွာ အ.က.သ ေက်ာင္းသားေတြ ကုကၠိဳင္းမီးပြိဳင့္
ကေန တကၠသုိလ္ရိပ္သာလမ္းအတုိင္း ဆႏၵျပခ်ီတက္ပါတယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ျခံအေရွ႕ အေရာက္မွာ တီအီး 11 စစ္ကား
ေတြ ေရာက္လာပါတယ္၊ စစ္ကားေပၚရွိ စစ္သားေတြက ၀ါးဆစ္ပိတ္
တုတ္အရွည္ေတြကို ကုိင္ထားပါတယ္။ သူတုိ႕ ကုိင္ထားတဲ့ ၀ါးလုံး
ေတြမွာ သံဆူးၾကိဳးေတြ ပတ္ထားပါတယ္၊ အဲဒီပြဲမွာ အျပင္စည္း
တာ၀န္က်တဲ့ က်ေနာ္နဲ႕ အ.က.သ ဗဟန္းက တာ၀န္ခံေတြ အ.မ.က
ေက်ာင္းေရွ႕က လဖက္ရည္ဆုိင္ထဲ တန္းေနေအာင္ ၀င္ေျပးၾကပါတယ္၊
ကိုယ့္ျမိဳ႕နယ္က ကိုယ့္အဖြဲ႕၀င္ေတြေတာင္ စုံစုံလင္လင္ ျပန္မစစ္ႏုိင္
ခဲ့လုိ႕ အဆဲေတာင္ ခံရဖူးပါတယ္။ ဒီသမုိင္းက ေမးခြန္းေတြေပၚ
လာရင္ ေျဖဖုိ႕ခက္တဲ့ သမုိင္းပါ။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးအခင္းကာလမွာ ဗဟန္းျမိဳ႕နယ္က
စက္မွဳတကၠသုိလ္(R.I.T) ဘြဲ႕ရ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ဟာ သူတုိ႕
ရတဲ့ ဘြဲ႕လက္မွတ္ကို ျပန္အပ္ၾကပါတယ္၊ တပါတီ အာဏာရွင္
ပညာေရး စနစ္ အလုိမရွိလုိ႕ ေၾကြးေၾကာ္ ခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ႕
အားလုံးရဲ႕ အမည္စာရင္းအျပည္အစုံကို မွတ္ထားဖုိ႕ ေမ့ေလ်ာ့
ခဲ့တာ က်ေနာ့္အျပစ္ပါ။

ဒီအေၾကာင္းေတြကို ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ၾကိဳက္ျပီး ေရးပါတယ္၊
ေရးေနရင္ကေန အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ အဆုံးမသတ္ႏုိင္
ေသးပါ ...။

အစား အစာ၊ အ၀တ္အထည္၊ စာေပ၊ အႏုပညာ မ်ားနဲ႕ ပက္သက္
ျပီး က်ေနာ့္အၾကိဳက္ေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ အခုေတာ့
၀ယ္စားဖုိ႕ေတာင္ ေရာင္းမဲ့သူ မရွိလုိ႕၊ ၀ယ္စရာေနရာ မေတြ႕လုိ႕
မစားရတဲ့ ျမန္မာ့ရုိးရာ အစားအစာေတြ၊ အ၀တ္အထည္ေတြ၊ မဖတ္
ရတဲ့ စာအုပ္ေတြကို သူမ်ားေျပာရင္ သေရက်ျပီး ေငးေနရပါတယ္။
အရင္တုန္းကေတာ့ “ႏွင္း” ေတြ ေဖြးေဖြးက်ေနတာကို ရုပ္ရွင္ထဲ၊
တီဗြီထဲ၊ စာအုပ္ထဲမွာ ေတြ႕ရင္ အရမ္းသေဘာက်ပါတယ္၊ အခုေတာ့
အျပင္ တခါ ထြက္ဖုိ႕အေရး အ၀တ္အစားနဲ႕ ဖိနပ္သယ္ဖုိ႕ သက္ျပင္း
တခ်ခ်နဲ႕ပါ။

ကုိယ္ၾကိဳက္တာေတြကို ေန႕စဥ္၊ အခ်ိန္တုိင္း လုပ္ခြင့္ရတဲ့ ဘ၀ကို
လူသားတုိင္း ပုိင္ဆုိင္ၾကပါေစ ...။

ဒီေလာက္ဆုိရင္ တဂ္စာ ေရးဖုိ႕ ေတာင္းဆုိလာတဲ့ အမ မေမအိခင္
ေက်နပ္ေလာက္ျပီလုိ႕ ထင္ပါတယ္။ တျခားသူေတြကိုလည္း ဆက္
ျပီး တဂ္ခ်င္ပါေသးတယ္၊ ဥေရာပနဲ႕ အေမရိကားဖက္မွာ ရာသီဥတု
ဆုိး၀ါးမွဳေတြၾကား ရွင္သန္လွဳပ္ရွား အလုပ္မ်ားေနၾကတဲ့ အကုိၾကီး
ကိုေက်ာက္ခဲ (ေရႊရတုမွတ္တမ္း)ကုိသစ္နက္ဆူးမေမဓါ၀ီ
စကၤာပူဖက္က ကုိလူသစ္ၾကီး၊ ခင္မင္ ရင္းႏွီးတဲ့ ညီေလးရမ္းဂမ္း
တုိ႕ကုိ ဆက္ တဂ္ပါတယ္၊ အခ်ိန္အားရင္ ေရးေပးၾကပါ။

Feb 13, 2010

လူ႕ဘ၀ထဲ ၀င္လာသူ (ေနာက္ဆုံးပုိင္း)

ေရးသူ- စစ္ျငိမ္းဒီေရ

ယခင္ ပထမပုိင္းမွ အဆက္ ….

ေန႕စဥ္လုိလုိ အဲဒီ ကိုရင္ေလးကို သတိထားျပီး ၾကည့္မိပါတယ္။
ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းက ဆြမ္းတန္းဟာ မနက္ ၁၀ နာရီခြဲေလာက္
မွ ဆြမ္းခံ ထြက္ေလ့ ရွိေပမယ့္ ဒီကုိရင္ငယ္ေလး ခမ်ာ မနက္
ကုိးနာရီေလာက္ ကတည္းက ရြာပတ္ျပီး ဆြမ္းခံေနရပါတယ္။
ဆြမ္းခံျပီးရင္ ေက်ာင္းကို တန္းမျပန္ေသးပဲ သူ႕အေမ အရူးမၾကီး
ကို ရြာအျပင္ ေနပူထဲမွာ လုိက္ရွာျပီး သူ ဆြမ္းခံလုိ႕ ရတဲ့အထဲက
ေန ေကြ်းေမြးေနတာကို ေတြ႕ေနရပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ၾကည့္ရ
တာထက္ အျပင္က ျမင္ကြင္းဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ဆုိး၀ါးပါတယ္။



က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ အဲဒီရြာကို ေရာက္ျပီး ငါးရက္ေလာက္
အၾကာမွာ နံေဘးအိမ္က ဆြမ္းေကြ်းရွိလုိ႕ က်ေနာ္တုိ႕လည္း အလွဴ
အိမ္ကုိ သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ အလွဴအိမ္ေရာက္ေတာ့ စကားစျမည္း
ေျပာရင္ကေန အလွဴအိမ္မွာ ဆြမ္းစားၾကြလာတဲ့ ဦးပဥၨင္းတစ္ပါးဆီမွာ
ဒီကိုရင္ေလး အေပၚ သနားမိတဲ့အေၾကာင္း ေလွ်ာက္မိၾကပါတယ္။
ဦးပဥၨင္း မိန္႕ၾကားတာကို နားေထာင္ရတာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း
ျဖစ္စရာပါ …။

ရြာထဲမွာ အလွဴအတန္းေတြရွိလုိ႕ ေလာ္စပီကာ အသံၾကားရင္ အဲဒီ
အရူးမၾကီးဟာ ရြာထဲကို ၀င္ေရာက္လာေလ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒီအခါ
လူေတြက သူ႕ကို ရြာအျပင္ကို ေမာင္းထုတ္ၾကပါတယ္၊ ေဟာက္ဟမ္း
ျပီး ေမာင္းထုတ္လုိ႕ မရရင္ ေက်ာက္ခဲအေသးေတြနဲ႕ ျပစ္ေပါက္ ၾက
ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ကိုရင္ေလးက သူ႕အေမအေပၚ မႏွိပ္စက္ဖုိ႕ ငုိယုိျပီး
ေတာင္းပန္ပါတယ္။ မၾကာခဏ ဆုိသလုိ ရြာထဲက ကေလးေတြနဲ႕
ကာလသား လူငယ္တခ်ဳိ႕ဟာ အရူးမၾကီးကုိ စ’ေနာက္ေလ့ ရွိပါ
တယ္။ အရူးမၾကီးက ေအာ္ဆဲရင္ ေက်ာက္ခဲအေသးေတြနဲ႕ ျပစ္
ေပါက္ေလ့ရွိပါတယ္။

ေန႕စဥ္ဆုိသလုိ ကိုရင္ေလးက သူ႕အေမကုိ ဆြမ္းခံျပီး ရွာေကြ်း
ေနရပါတယ္။ စိတ္မမွန္တဲ့ အရူးမၾကီးဟာ သူ႕ကိုယ္ ရွာေကြ်းေန
တဲ့ သူ႕သား ကိုရင္ေလးရဲ႕ ဒုကၡကိုလည္း လုံး၀မသိ၊ ဒီၾကားထဲ
ဟင္းေတြက သိပ္မေကာင္းရင္ သူ႕ကိုယ္ ထမင္းခြံ႕ေကြ်းေနတဲ့
သူ႕သား ကိုရင္ေလးကို ထုေထာင္း ရုိက္ပုတ္ေလ့ ရွိပါတယ္။
အဆုိး၀ါးဆုံးက အဲဒီအရူးမၾကီးရဲ႕ ေနထုိင္မွဳပါ၊ ရြာအျပင္ သခၤ်ဳိင္း
ဇရပ္မွာ အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးတည္းေနထုိင္ရတဲ့ သူ႕ဘ၀ဟာ အႏၲရာယ္
အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိႏုိင္ပါတယ္။ ျပႆနာ တစုံတရာျဖစ္လုိ႕ လွမ္းေအာ္ရင္
ေတာင္ ဘယ္သူမွ် မၾကားႏုိင္တဲ့ ေနရာပါ၊ နံေဘးက လွည္းလမ္းေပၚ
မွာ ေန႕ရာ ညပါ ျဖတ္သန္းသြားသူေတြထဲ လူေကာင္းေတြ ရွိသလုိ
မူးရူး ရမ္းကား သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ တစုံတရာမ်ား ထပ္မံ့ အဓမၼ
လုပ္မယ္ဆုိရင္ စိတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာသည္ရဲ႕ ဘ၀ဟာ ခုခံႏုိင္စရာ
အေနအထား မရွိပါ။

ဆရာေတာ္က ရန္ကုန္ကေန အလည္လာတဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ထံ
အကူအညီ ေတာင္းပါတယ္။ ကုိရင္ေလးရဲ႕ လက္ရွိဒုကၡေတြလည္း
သက္သာသြားေအာင္၊ သူ႕မယ္ေတာ္ အရူးမၾကီးရဲ႕ ဘ၀လည္း
တစုံတရာ ေျပလည္သြားေအာင္ ရန္ကုန္မွာ ရွိတဲ့ စိတ္ေရာဂါကု
ေဆးရုံးနဲ႕ ဆက္သြယ္ျပီး အရူးေထာင္တုိ႕ ဘာတုိ႕မွာ ထားလုိ႕
ရမယ္ဆုိရင္ ထားခ်င္ေၾကာင္း မိန္႕ၾကားပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ႏွစ္ဦး
လည္း တပည့္ေတာ္တုိ႕ အခ်င္းခ်င္း တုိင္ပင္ပါ့မယ္လုိ႕ ေျပာျပီး
တည္းခုိရာ အိမ္ဆီ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္
ကလည္း ေန႕စဥ္ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ ဒီျပႆနာကို ေျဖရွင္းခ်င္ေၾကာင္း
ေျပာျပပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႕ အဲဒီေန႕ ညေနေရာက္ေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ကုိရင္ေလး
ၾကြလာပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ ေခါင္းေဆာင္လည္း အိမ္မွာခ်က္ထား
တဲ့ မရွိ ရွိတာေလးေတြကို စုေပါင္းျပီး သူ႕အေမ အရူးမၾကီး စားဖုိ႕
ထည့္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္နာရီ၀က္ေလာက္ေနေတာ့ ကိုရင္
ေလး က်ေနာ္တုိ႕အိမ္ကုိ ေရးၾကီးသုတ္ပ်ာ ေျပးလာပါတယ္။ ဘာ
ျဖစ္လုိ႕လဲ ေမးေလွ်ာက္ေတာ့၊ သူ႕အေမ အရူးမၾကီး ေတာ္ေတာ္
ေလး ေနမေကာင္းျဖစ္ျပီး ဇရပ္ေပၚမွာ အိပ္ေနသလုိလုိ ေမ့ေန
သလုိလုိ ႏူိးမရေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ သုံးေယာက္
သား ကိုရင္ငယ္ေလးေနာက္ လုိက္ျပီး ၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ တေန႕ကုန္
သြားခ်င္ရာကို စိတ္ကူးေပါက္သလုိ ေလွ်ာက္သြားေတာ့ အပူရွပ္ျပီး
ဖ်ားေနပုံ ရပါတယ္။ ႏူိးလုိ႕လဲ မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ရြာထဲက ျမင္း
လွည္းတစ္စီးကို အျမန္ဌားျပီး နံေဘးရြာက က်န္းမာေရးေဆးမွဴး
ထံ သြားျပ ေပးရပါတယ္။ တစ္ရြာနဲ႕ တစ္ရြာက နည္းနည္းအလွမ္း
ေ၀းေတာ့ ျမင္းလွည္းဌားခက ေစ်းမနည္းပါ။ က်န္းမာေရးေဆးမွဴး
ေပးလုိက္တဲ့ ေဆးတခ်ဳိ႕ ယူလာျပီး ရြာကို ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႕ ေခါင္းေဆာင္နဲ႕ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္
တုိ႕ရဲ႕ တုိက္တြန္းေျပာဆုိ ေမတၱာရပ္ခံမွဳေၾကာင့္ ဒီအရူးမၾကီးကို
က်ေနာ္တုိ႕ အျပန္ ရန္ကုန္ကို ေခၚေဆာင္ဖုိ႕ က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္
ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္ကို ျပန္မယ့္ က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္
လက္ထဲမွာ ပုိက္ဆံ အေျခအေနက သိပ္မေကာင္းပါဘူး။ ကုိရင့္အေမ
အရူးမၾကီး ေနမေကာင္းျဖစ္တုန္းက ျမင္းလွည္းဌားေပးတာရယ္၊
က်ေနာ္တုိ႕ ေခါင္းေဆာင္ကို အေရးအေၾကာင္းရွိရင္ သုံးစြဲဖုိ႕ ေငြ
အနည္းငယ္ေလာက္ ေပးခဲ့တာေၾကာင့္ပါ။ ဒီ အရူးမၾကီးနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕
ႏွစ္ေယာက္ ကားတစ္စီးကို လုံးခ်င္းဌားျပီး ရန္ကုန္ ျပန္ဖုိ႕ မေျပာနဲ႕
သာမန္ ခရီးသည္တင္ ကားနဲ႕ ေခၚဖုိ႕ေတာင္ ပိုက္ဆံ မေလာက္
ေတာ့ပါ။ ဒါနဲ႕ ရြာထဲမွာ ပုိက္ဆံရွိျပီး အၾကြားသန္တဲ့ လူတစ္ေယာက္
ကို သြားေတြ႕ပါတယ္။ သူ႕ကုိ က်ေနာ့္လက္ပတ္နာရီ ျပန္ေရာင္းခ်င္
ေၾကာင္း၊ ဒီလက္ပတ္နာရီဟာ ႏုိင္ငံျခားကေန လွမ္းပုိ႕ထားတဲ့
အေကာင္းစား နာရီျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ ယုံၾကည္ေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ရႊီးျပီး
(၇၀၀)က်ပ္နဲ႕ ေရာင္းခဲ့ပါတယ္။

ကုိရင္ေလးက ပထမေတာ့ သူ႕မိခင္အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး
စိတ္ပူေနပါတယ္။ ဆရာေတာ္နဲ႕ တကြ က်န္သူအားလုံးက
အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာဆုိမွဳေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးမွာ လက္ခံလုိက္ပါတယ္။
ဒါနဲ႕ ကိုယ့္နာမည္ ကိုယ္မသိေသာ စိတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာသည္
အရူးမၾကီးနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ ရြာကေန ရန္ကုန္သုိ႕
ထြက္ခြာခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္အထိ စီးမယ့္ ကားဆီေရာက္ေတာ့
ကားသမားက ေတာ္ေတာ္နဲ႕ လက္မခံပါဘူး။ တျခားခရီးသည္
အတြက္ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မွာကို သူတုိ႕ စိုးရိမ္းေနၾကပါတယ္။
ဒါနဲ႕ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာဆုိမွ သူတုိ႕ လက္ခံလုိက္ပါတယ္။ လမ္းခရီး
တေလွ်ာက္ ေမာ္ေတာ္ကား ခဏရပ္တဲ့ ကားမွတ္တုိင္မွာ လာသမွ်
ေစ်းသည္ေတြရဲ႕ မုန္႕မ်ဳိးစုံ၊ ေဖ်ာ္ရည္မ်ဳိးစုံကုိ မၾကာခဏ ၀ယ္ေကြ်း
ေခ်ာ့ေမာ့ျပီး ေခၚေဆာင္ရပါတယ္။ ခရီးသည္ေတြလည္း ပထမ
ေတာ့ ခပ္လန္႕လန္႕ပါ။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္
ကို သနားျပီး ကိုယ္ခ်င္းစာပုံ ရပါတယ္။ စိတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာ
သည္ အရူးမၾကီးကို ရြာက ေခၚလာစဥ္မွာ က်ေနာ္တုိ႕က
“အမေတာ္ ေဒ၀ီသခင္မ၊ ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိးတုိ႕နဲ႕ ေပ်ာ္စရာအျပည့္
ရွိတဲ့ မဟာရန္ကုန္ ေရႊနန္းေတာ္ၾကီးကို သြားၾကမယ္” ဆုိျပီး
အျငိမ့္ထဲက ေလသံနဲ႕ ေခ်ာ့ေမာျပီး ေခၚခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္
ကားစီးေနတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္လုံး မၾကာခဏ ဆုိသလုိ
“ဘုိးဘုိးတုိ႕၊ အမေတာ္တုိ႕ စံေပ်ာ္မယ့္ ေရႊနန္းေတာ္ကို မဆုိက္
ေရာက္ေသးဘူးလား” လုိ႕ ေမးေနပါတယ္။ ကားေပၚက တျခား
လူေတြလည္း တ၀ါး၀ါးနဲ႕ ပြဲက်ပါေတာ့တယ္။ ရန္ကုန္အ၀င္
မဂၤလာဒုံျမိဳ႕နယ္ရွိ အေ၀းေျပးလမ္းေပၚမွာ ကားခဏ ရပ္နား
ပါတယ္။ ကားရပ္တဲ့ လမ္းနံေဘးမွာ အုတ္နံရံ ခပ္ျမင့္ျမင့္နဲ႕
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီနံရံၾကီးကို ၾကည့္ျပီး
ရုတ္တရက္ ကားေပၚကေန ဆင္းျပီး ေျပးပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ အပါအ၀င္ ကားေပၚက က်န္ခရီးသည္
ေတြလည္း လုိက္ျပီး ေခၚေဆာင္ရပါတယ္။ သူ႕စိတ္ထဲ သူေနရ
မဲ့ ေရႊနန္းေတာ္လုိ႕ ထင္ေနပုံ ရပါတယ္၊ ပါးစပ္ကလည္း ဒါၾကီး
က ငါ့နန္းေတာ္ … ငါ့နန္းေတာ္ ဆုိျပီး ေအာ္ေနပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕
က်ေနာ္တုိ႕ ရန္ကုန္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ သီလရွင္ ေက်ာင္းတစ္ခုမွာ
အဲဒီ အရူးမၾကီးကုိ ေလး … ငါးရက္ ေလာက္ ထားရပါတယ္။
ေနာက္ မရမ္းကုန္းျမိဳ႕နယ္ တံတားေလး စိတ္ေရာဂါကု ေဆးရုံးကို
စုံစမ္းၾကည့္ပါတယ္။ အရူးေထာင္မွာ ေနခြင့္ရဖုိ႕ ကိစၥက ထင္
သေလာက္ေတာ့ မလြယ္ကူပါ။ အစုိးရေဆးရုံးဟာ က်န္းမာေရး
အသုံးစရိတ္ ဘက္ဂ်က္နည္းပါးမွဳေၾကာင့္ ေဟာင္းေလာင္းပါ။
လူနာရဲ႕ ေဆးမွတ္တမ္းရဖုိ႕ အရင္ၾကိဳးစား ရပါတယ္၊ ဆက္သြယ္
ရန္ လူနာရွင္ မိသားစု လိပ္စာေနရာမွာ ရြာက ကိုရင္ေလး
သီတင္းသုံးရာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းလိပ္စာကုိပါ ထည့္ေပးရပါတယ္။
ေဆးရုံးေရာက္ျပီး ႏွစ္ရက္ေလာက္ အၾကာမွာ ေဆးစစ္ခြင့္ ရပါတယ္၊
လူနာရဲ႕ အေျခအေန မေကာင္းေတာ့ပါ၊ သူ႕မွာ အစာအိမ္ကင္ဆာ
လကၡဏာ ရွိေနတယ္လုိ႕ သက္ဆုိင္ရာ ဆရာ၀န္ၾကီးက ေျပာျပ
ပါတယ္။ စိတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာကို ခံစားေနရတဲ့အျပင္ ေကြ်းမဲ့သူ
မရွိတဲ့ ေန႕ေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ သူ႕ဘ၀ဟာ
ေန၀င္ဖုိ႕ ေတာ္ေတာ္ နီးကပ္ခဲ့ပါျပီ။

ရန္ကုန္ တံတားေလး စိတ္ေရာဂါကု ေဆးရုံး(အရူးေထာင္)
ကို ေရာက္ျပီး (၂)ႏွစ္အၾကာမွာ အစာအိမ္ကင္ဆာေရာဂါနဲ႕
ကြယ္လြန္သြားရွာပါတယ္။ သူ႕စ်ာပနအတြက္ ေတာက
ကိုရင္ေလးနဲ႕ ဆရာေတာ္မ်ားထံ လွမ္းျပီး အေၾကာင္းၾကား
ပါတယ္။ သူမရဲ႕ အေလာင္းကို မီးသျဂႋဳဟ္စက္ထဲ ထည့္ေတာ့
မယ့္ အခ်ိန္မွာ သားျဖစ္သူ ကိုရင္ငယ္ေလးက …
“မယ္ေတာ္ၾကီးရယ္၊ ဒုကၡေပါင္းမ်ားစြာၾကားက ကိုရင္ ကို
ေမြးဖြားေပးခဲ့တဲ့ ဒီ၀ဋ္ဆင္းရဲဟာ သံသရာခရီးမွာ ေနာက္ဆုံး
ျဖစ္ပါေစ …”
လုိ႕ ေျပာတဲ့စကားကို ယေန႕အထိ ၾကားေယာင္ ေနဆဲပါ။


(ျပီးပါျပီ။)
(မွတ္ခ်က္။ ။
ယေန႕ က်ေရာက္တဲ့ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္
ေအာင္ဆန္း၏ (၉၅)ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႕၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ ကေလး
မ်ားေန႕အတြက္ ရည္စူးျပီး ဒီပုိ႕စ္ကို ေရးသားပါတယ္။
အထက္ေဖာ္ျပပါ ျဖစ္ရပ္မွန္မ်ားကို က်ေနာ္သည္ ျပည္တြင္း၌
ေနထုိင္ခဲ့စဥ္က ခင္မင္ရင္းႏွီးရာ စာေရးဆရာအခ်ဳိ႕ႏွင့္ ရုပ္ရွင္
ဇာတ္ညႊန္းေရးဆရာ အခ်ဳိ႕အား ေျပာျပခဲ့ဖူးပါတယ္၊ သူတုိ႕
ေရး မေရးေတာ့ က်ေနာ္ မသိေတာ့ပါ။

ကေလးငယ္တုိင္း ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ ရပါေစ …” )

Feb 12, 2010

လူ႕ဘ၀ထဲ ၀င္လာသူ (ပထမပုိင္း)

ေရးသူ- စစ္ျငိမ္းဒီေရ

ဒီေန႕ (၁၂.၂.၂၀၁၀) က်ေနာ္တုိ႕ အတန္းရဲ႕ စာသင္ခန္းမွာ
၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံ ေအာဟူးစ္ (Århus) ျမိဳ႕က ကေလး
ငယ္တစ္ဦး၏ မိသားစုဘ၀ အျဖစ္အပ်က္ မွတ္တမ္းတင္ ဗြီဒီယုိ
ကို ျပသပါတယ္။ ကေလးအမည္က ဒိန္းမတ္ ဘာသာစကားနဲ႕
ေယာန္လ္ (Jørn) ျဖစ္ျပီး မိဘႏွစ္ပါးကေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူ အမ္နီ
(Anni)ႏွင့္ ဖခင္ျဖစ္သူ ဗ်ာနား (Bjarne) တုိ႕ ျဖစ္ပါတယ္။



ေယာန္လ္ ကို ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ မိဘႏွစ္ပါးစလုံးဟာ သာမန္လူေတြ
လုိ က်န္းမာေရး အေျခအေန မရွိပါဘူး။ သူတုိ႕ႏွစ္ဦးစလုံးဟာ
အသိဥာဏ္ခ်ဳိ႕ယြင္းတဲ့ စိတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာသည္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ကုိယ္၀န္အရင့္အမာ ျဖစ္လာခ်ိန္ေရာက္မွ ေဒသဆုိင္ရာအုပ္ခ်ဳပ္ေရး
ေကာင္စီနဲ႕ က်န္းမာေရး တာ၀န္ခံ ဆရာ၀န္တုိ႕ကို အသိေပးခဲ့ပါတယ္။
ကေလးေမြးမယ့္ မိဘႏွစ္ပါးစလုံးဟာ လက္ထပ္ ေပါင္းသင္းထား
သူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ Living together အဆင့္ကေန ကိုယ္၀န္ယူ
ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ဘဲ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မွဳနဲ႕
ကေလးကို ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာသည္ မိဘႏွစ္ပါး
နဲ႕ ကေလးငယ္ကို က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မွဳအတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္
က ေငြအေျမာက္အမ်ား အကုန္ခံ ေဆာင္ရြက္ေပးပါတယ္။

ကေလးေမြးဖြားျပီးခါစမွာ စိတ္ေရာဂါသည္ မိဘႏွစ္ပါးက ကေလး
ကို အလယ္မွာ ထားျပီး အေဖျဖစ္သူက ဂိမ္းေဆာ့ပါတယ္။ အေမ
ျဖစ္သူကလည္း ကေလးပါးစပ္ထဲကုိ ႏုိ႕မတုိက္ဘဲ သူ႕လက္ညိွဳး
ဇြတ္အတင္း ထုိးထည့္ပါတယ္။ ကေလးမီးဖြားျပီးခါစမွာ သူတုိ႕
မိသားစုအတြက္ က်န္းမာေရး ၀န္ထမ္းကို ေန႕ေရာ ညပါ အနည္း
ဆုံး ႏွစ္ဦးကေန သုံးဦးအထိ ထားေပးရပါတယ္။ ေမြးဖြားျပီးလုိ႕
(၆)ပတ္အၾကာမွာ ဖခင္ ဗ်ာနားႏွင့္ မိခင္ အမ္နီတုိ႕ မဂၤလာေဆာင္
ပါတယ္။ ေျခာက္လ အၾကာမွာ သူတုိ႕ႏွစ္ဦး ကြာရွင္း ၾကပါေတာ့တယ္။

ေျခာက္လသားအရြယ္ ေယာန္လ္ (Jørn)ကို ႏုိင္ငံေတာ္က မိဘမဲ့
ေဂဟာမွာ ဆက္လက္ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႕ ဆုံးျဖတ္ပါတယ္။ တစ္ပတ္ကုိ
မိခင္ျဖစ္သူ အမ္နီ (Anni)နဲ႕ သုံးၾကိမ္ အတူတကြ ေတြ႕ဆုံဖုိ႕ ဆုံးျဖတ္
ပါတယ္။ ဒါကို လက္မခံတဲ့ မိခင္ျဖစ္သူက ေစတနာ၀န္ထမ္း လူမွဳအဖြဲ႕
အစည္း အက်ဳိးေဆာင္ေတြထံ ငုိယုိေတာင္းပန္းပါတယ္။ ေစတနာ
၀န္ထမ္း အက်ဳိးေဆာင္ေတြက ကေလးငယ္ကို စိတ္ေရာဂါသည္
မိခင္နဲ႕ အတူေပးေနဖုိ႕ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေတာင္း
ဆုိ ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကေလးသူငယ္ တရားရုံးက ေန႕စဥ္ သုံးနာရီခန္႕
ကေလးငယ္နဲ႕ မိခင္ကို အတူတကြရွိဖုိ႕ပဲ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါကို
လက္မခံတဲ့ မိခင္ျဖစ္သူ စိတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာသည္ အမ္နီဟာ
ရွဳိက္ၾကီးတငင္ငင္ ငုိေၾကြးပါေတာ့တယ္ …။

က်ေနာ္တုိ႕ စာသင္ခန္းထဲရွိ ဒိန္မတ္လူမ်ဳိး ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ
ေတြက မွတ္တမ္းတင္ဗြီဒီယုိေခြ ျပသမွဳကို ပိတ္ျပစ္ဖုိ႕ ဆရာကုိ
၀ုိင္းေျပာၾကပါတယ္။ သူတုိ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ထိခုိက္ေနပုံ ရပါ
တယ္။ မိခင္ျဖစ္သူ စိတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာသည္ အမ္နီ (Anni)ရဲ႕
ငိုေၾကြးမွဳကို သူတုိ႕ႏွလုံးသားေတြက ခံႏုိင္ပုံ မေပၚပါဘူး၊ တခ်ဳိ႕
ေက်ာင္းသူေတြဟာ သူတုိ႕ရဲ႕ မ်က္လုံးႏွစ္ဖက္ကို လက္၀ါးေတြနဲ႕
ကြယ္၀ွက္ၾကပါတယ္ …။ ဆရာက ျပသမွဳကို ခဏရပ္ျပီး ဆယ္မိနစ္
ခန္႕ အနားယူဖုိ႕ ေျပာပါတယ္။ အနားယူခ်ိန္မွာ ဆရာက က်ေနာ္တုိ႕
တစ္ဦးခ်င္းစီ နံေဘးကို ေရာက္လာျပီး “ဒီျပႆနာကို ဘယ္လုိထင္လဲ”
လုိ႕ အလြတ္သေဘာ လုိက္ေမးပါတယ္။

စာသင္ခန္းရဲ႕ မ်က္ႏွာၾကပ္ကို ေမာ့ၾကည့္ျပီး လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၄)ႏွစ္ေလာက္
က အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို က်ေနာ္ ျပန္သတိရမိပါတယ္။

ယခုလက္ရွိ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအျဖစ္ မတရား ေထာင္ဒဏ္က်ခံေန
ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံအလယ္ပုိင္းက
နယ္ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ရဲ႕ အပိုင္ ေက်းရြာတစ္ရြာမွာ တာ၀န္တခ်ဳိ႕နဲ႕ ေခတၲ
ေနထုိင္ခဲ့ပါတယ္။ သူ ေခတၲ ေနထုိင္ရာ အဲဒီရြာကို သြားေရာက္ဖုိ႕
က်ေနာ္နဲ႕ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ လွဳိင္နယ္ေျမက ေက်ာင္းသားတစ္ဦး
ဟာ ခရီးထြက္ဖုိ႕ ျပင္ဆင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ခရီးသြားခါနီး က်ေနာ့္လက္ပတ္
နာရီဟာ ဓါတ္ခဲကုန္သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ဆယ္တန္းေအာင္ခါစ ရန္ကုန္၊
သိမ္းၾကီးေစ်းကုန္တုိက္ ပလက္ေဖာင္းမွ ေငြ (၅၀)က်ပ္နဲ႕ ခပ္ေပါေပါ
၀ယ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ခါးပုိက္ႏွဳိက္ျပန္ေရာင္း နာရီကိုပဲ အခ်ိန္သိႏုိင္ေအာင္ သယ္ေဆာင္
ခဲ့ပါတယ္။

အရင္ဆုံး နယ္ျမိဳ႕ဆီကို သြားရပါတယ္။ အဲဒီကေန ေဒါဂ်စ္ကား
ေဟာင္းၾကီး စီးျပီး ရြာေတြဖက္ကုိ ဆက္သြားရပါတယ္။ ဒါလည္း
ရြာကို မေရာက္ေသးပါဘူး။ ရြာနဲ႕ အနီးဆုံး ကတၲရားလမ္း တစ္ခု
ေပၚမွာ ရပ္ပါတယ္။ အဲဒီေနရာကေန ရြာထဲကုိ ျမင္းလွည္း သုိ႕မဟုတ္
စက္ဘီးအဌားနဲ႕ ဆက္သြားမွ ေရာက္ပါတယ္။ ရြာေရာက္ေတာ့
က်ေနာ္တုိ႕ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူနဲ႕ ေတြ႕ရပါတယ္။ သူ တည္းခုိတဲ့
အိမ္က ရြာအ၀င္အ၀မွာ ရွိပါတယ္။ ရြာမေရာက္ခင္ သခၤ်ဳိင္းကုန္း
တစ္ခုကို ျဖတ္ရပါတယ္။

ညေနပုိင္းေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ေခါင္းေဆာင္က က်ေနာ့္ကို
ရြာအလယ္က အေၾကာ္ဆုိင္မွာ အေၾကာ္ေလး … ငါးခု သြား၀ယ္ေပး
ဖုိ႕ ေျပာပါတယ္။ ညေန ငါးနာရီ … ေျခာက္နာရီေလာက္ ေရာက္ေတာ့
က်ေနာ္တုိ႕ တည္းခုိရာ အိမ္ကို ကုိရင္ေလးတစ္ပါး ၾကြလာပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႕ ေခါင္းေဆာင္က က်ေနာ္ ၀ယ္လာတဲ့ အေၾကာ္ေတြနဲ႕
အိမ္က ထမင္းေတြကို ကြ်တ္ကြ်တ္အိပ္ထဲ စုထည့္ျပီး ကိုရင္ေလး
ကို ေပးလုိက္ပါတယ္။ ကိုရင္ေလးက အဲဒီအထုပ္ေလးကို ပုိက္ျပီး
ရြာထိပ္ သခၤ်ဳိင္းဖက္ကို ထြက္သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ ေခါင္း
ေဆာင္ကို ဒီကုိရင္ေလးက ညေနစား စားသလားလုိ႕ ေမးၾကည့္
ပါတယ္။ သူက ကိုရင္ေလး ဘာလုပ္သလဲ ဆုိတာကို သိခ်င္ရင္
လုိက္ၾကည့္ဖုိ႕ ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ဦသား ကိုရင္ေလး
ေနာက္ကေန လုိက္ၾကည့္ၾကပါတယ္။ ရြာအထြက္ သခၤ်ဳိင္းထဲ
က ဇရပ္မွာ ကုိရင္ေလးက အရူးမၾကီးတစ္ေယာက္ကို ထမင္းခြံ႕
ေၾကြးေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါနဲ႕ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့
ကိုရင္ေလး အေၾကာင္း စိတ္၀င္တစားနဲ႕ ေမးၾကည့္ ျဖစ္ပါတယ္။

စိတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာသည္ အရူးမတစ္ဦးဟာ အဲဒီရြာကို ဘယ္ကေန
ဘယ္လုိ ေရာက္ခဲ့သလဲဆုိတာ တစ္ရြာလုံး ဘယ္သူမွ် ေသေသ
ခ်ာခ်ာ မသိၾကပါဘူး။ ဗုိက္ဆာရင္ ရြာထဲမွာ လွည့္ပတ္ ေတာင္းရမ္း
စားေသာက္ပါတယ္။ ညဖက္ဆုိရင္ ရြာထိပ္က သခၤ်ဳိင္းဇရပ္မွာ
အိပ္စက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အရူးမၾကီးမွာ ကိုယ္၀န္ ရွိလာပါတယ္။
ဒီရြာက ေရွးရုိးစြဲ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူၾကီးတခ်ဳိ႕ဟာ လင္ေယာက္်ား မေပၚဘဲ
ဗုိက္ၾကီးတဲ့ အရူးမကုိ ရြာထဲသုိ႕ ၀င္ခြင့္မျပဳခဲ့ၾကပါ။ အရူးမၾကီး
ဟာ ရြာအထြက္ တာရုိး လွည္းလမ္းေပၚမွာ အ၀င္အထြက္လုပ္တဲ့
ခရီးသည္ေတြ ျပစ္ခ်ေပးတဲ့ စားၾကြင္းစားက်န္တခ်ဳိ႕ကုိ စားေသာက္
ျပီး အသက္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕ကုိယ္၀န္ကေန သား
ေယာက္်ားေလး ေမြးဖြားလာပါတယ္။ ရြာေနာက္ဖက္ရွိ ဘုန္းေတာ္
ၾကီးေက်ာင္းမွ ဆရာေတာ္နဲ႕ ဦးပဥၨင္းေတြက ဒီကေလးကုိ ေက်ာင္း
ကုိ သယ္ေဆာင္ျပီး ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ပါတယ္။ အသက္ ခုႏွစ္ ႏွစ္၊
ရွစ္ႏွစ္ အရြယ္မွာ သဃၤန္းစီး ကုိရင္၀တ္ ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္
တုိ႕ ျမင္ေနရတဲ့ အသက္ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ ကုိရင္ေလးဟာ သူ ထမင္းခြံ႕
ေၾကြးေနတဲ့ အရူးမၾကီးက ေမြးဖြားထားတဲ့ ကေလးငယ္ပါ။


(ဆက္ရန္။)

Jan 31, 2010

နတ္ၾကီးတဲ့ သစၥာ



*မုိဘီဂ်ီႏုိေတြ
ႏွင္းဆီရင္ခြင္မွာ က’တဲ့ ည
*ဘိဂ်င္နေရးရွင္းေတြ
မိတၳီလာကန္မွာ ဖား’ရွာတဲ့ ည
ခြက္မရွိသူေတြ
သဘက္နဲ႕ ေတာင္းေနရတဲ့ ည
ေသာင္ျပင္ေပၚကို
ငါတုိ႕ေျပးထြက္ခဲ့တဲ့ ည
သစၥာေရ
အဲဒီညက မည္းမည္းေမွာင္လုိ႕ …။

*မုိဘီဂ်ီႏုိအတြက္ သစၥာလား
*ဘိဂ်င္နေရးရွင္းအတြက္ သစၥာလား
ေအာင္ပင္လယ္မွာ ေရရွိသလား
အင္းစိန္ေထာင္က ဦးေစာေကာင္းမွဳ ရုပ္ပြားေတာ္ဟာ ျပံဳးေနသလား
ၾကိဳးက်စ္ပုတီးေစ့ေတြကို သီမွာလား
သစၥာတရားကို တည္မွာလား
အတၲေတြနဲ႕ ဆြဲေနသလား
ဂုိဏ္းဂဏေတြနဲ႕ ကြဲေနသလား
သစၥာေရ
မင္းကိုယ္ မျမင္ရဘူး …။

မိတၳီလာကန္မွာ ဖားမရွိသလုိ
ေအာင္ပင္လယ္မွာ ေရေတြခန္းတဲ့ ည
ျမကန္ရွိတဲ့အရပ္
ေျမပုံထဲက ေပ်ာက္သြားတဲ့ ည
ငါတုိ႕ရဲ႕ေျခေထာက္ေတြက
ငါတုိ႕ကုိ ျပန္လည္ခုိးယူသြားတဲ့ ည
သစၥာဆုိတာ
တကယ္ရွိသလား …။


-စစ္ျငိမ္းဒီေရ

(မွတ္ခ်က္။ ။
*မုိဘီဂ်ီႏုိ= mobile generation
*ဘိဂ်င္နေရးရွင္း= beat generation )