လူ႕ဘ၀ထဲ ၀င္လာသူ (ပထမပုိင္း)

ေရးသူ- စစ္ျငိမ္းဒီေရ

ဒီေန႕ (၁၂.၂.၂၀၁၀) က်ေနာ္တုိ႕ အတန္းရဲ႕ စာသင္ခန္းမွာ
၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံ ေအာဟူးစ္ (Århus) ျမိဳ႕က ကေလး
ငယ္တစ္ဦး၏ မိသားစုဘ၀ အျဖစ္အပ်က္ မွတ္တမ္းတင္ ဗြီဒီယုိ
ကို ျပသပါတယ္။ ကေလးအမည္က ဒိန္းမတ္ ဘာသာစကားနဲ႕
ေယာန္လ္ (Jørn) ျဖစ္ျပီး မိဘႏွစ္ပါးကေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူ အမ္နီ
(Anni)ႏွင့္ ဖခင္ျဖစ္သူ ဗ်ာနား (Bjarne) တုိ႕ ျဖစ္ပါတယ္။



ေယာန္လ္ ကို ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ မိဘႏွစ္ပါးစလုံးဟာ သာမန္လူေတြ
လုိ က်န္းမာေရး အေျခအေန မရွိပါဘူး။ သူတုိ႕ႏွစ္ဦးစလုံးဟာ
အသိဥာဏ္ခ်ဳိ႕ယြင္းတဲ့ စိတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာသည္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ကုိယ္၀န္အရင့္အမာ ျဖစ္လာခ်ိန္ေရာက္မွ ေဒသဆုိင္ရာအုပ္ခ်ဳပ္ေရး
ေကာင္စီနဲ႕ က်န္းမာေရး တာ၀န္ခံ ဆရာ၀န္တုိ႕ကို အသိေပးခဲ့ပါတယ္။
ကေလးေမြးမယ့္ မိဘႏွစ္ပါးစလုံးဟာ လက္ထပ္ ေပါင္းသင္းထား
သူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ Living together အဆင့္ကေန ကိုယ္၀န္ယူ
ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ဘဲ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မွဳနဲ႕
ကေလးကို ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာသည္ မိဘႏွစ္ပါး
နဲ႕ ကေလးငယ္ကို က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မွဳအတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္
က ေငြအေျမာက္အမ်ား အကုန္ခံ ေဆာင္ရြက္ေပးပါတယ္။

ကေလးေမြးဖြားျပီးခါစမွာ စိတ္ေရာဂါသည္ မိဘႏွစ္ပါးက ကေလး
ကို အလယ္မွာ ထားျပီး အေဖျဖစ္သူက ဂိမ္းေဆာ့ပါတယ္။ အေမ
ျဖစ္သူကလည္း ကေလးပါးစပ္ထဲကုိ ႏုိ႕မတုိက္ဘဲ သူ႕လက္ညိွဳး
ဇြတ္အတင္း ထုိးထည့္ပါတယ္။ ကေလးမီးဖြားျပီးခါစမွာ သူတုိ႕
မိသားစုအတြက္ က်န္းမာေရး ၀န္ထမ္းကို ေန႕ေရာ ညပါ အနည္း
ဆုံး ႏွစ္ဦးကေန သုံးဦးအထိ ထားေပးရပါတယ္။ ေမြးဖြားျပီးလုိ႕
(၆)ပတ္အၾကာမွာ ဖခင္ ဗ်ာနားႏွင့္ မိခင္ အမ္နီတုိ႕ မဂၤလာေဆာင္
ပါတယ္။ ေျခာက္လ အၾကာမွာ သူတုိ႕ႏွစ္ဦး ကြာရွင္း ၾကပါေတာ့တယ္။

ေျခာက္လသားအရြယ္ ေယာန္လ္ (Jørn)ကို ႏုိင္ငံေတာ္က မိဘမဲ့
ေဂဟာမွာ ဆက္လက္ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႕ ဆုံးျဖတ္ပါတယ္။ တစ္ပတ္ကုိ
မိခင္ျဖစ္သူ အမ္နီ (Anni)နဲ႕ သုံးၾကိမ္ အတူတကြ ေတြ႕ဆုံဖုိ႕ ဆုံးျဖတ္
ပါတယ္။ ဒါကို လက္မခံတဲ့ မိခင္ျဖစ္သူက ေစတနာ၀န္ထမ္း လူမွဳအဖြဲ႕
အစည္း အက်ဳိးေဆာင္ေတြထံ ငုိယုိေတာင္းပန္းပါတယ္။ ေစတနာ
၀န္ထမ္း အက်ဳိးေဆာင္ေတြက ကေလးငယ္ကို စိတ္ေရာဂါသည္
မိခင္နဲ႕ အတူေပးေနဖုိ႕ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေတာင္း
ဆုိ ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကေလးသူငယ္ တရားရုံးက ေန႕စဥ္ သုံးနာရီခန္႕
ကေလးငယ္နဲ႕ မိခင္ကို အတူတကြရွိဖုိ႕ပဲ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါကို
လက္မခံတဲ့ မိခင္ျဖစ္သူ စိတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာသည္ အမ္နီဟာ
ရွဳိက္ၾကီးတငင္ငင္ ငုိေၾကြးပါေတာ့တယ္ …။

က်ေနာ္တုိ႕ စာသင္ခန္းထဲရွိ ဒိန္မတ္လူမ်ဳိး ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ
ေတြက မွတ္တမ္းတင္ဗြီဒီယုိေခြ ျပသမွဳကို ပိတ္ျပစ္ဖုိ႕ ဆရာကုိ
၀ုိင္းေျပာၾကပါတယ္။ သူတုိ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ထိခုိက္ေနပုံ ရပါ
တယ္။ မိခင္ျဖစ္သူ စိတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာသည္ အမ္နီ (Anni)ရဲ႕
ငိုေၾကြးမွဳကို သူတုိ႕ႏွလုံးသားေတြက ခံႏုိင္ပုံ မေပၚပါဘူး၊ တခ်ဳိ႕
ေက်ာင္းသူေတြဟာ သူတုိ႕ရဲ႕ မ်က္လုံးႏွစ္ဖက္ကို လက္၀ါးေတြနဲ႕
ကြယ္၀ွက္ၾကပါတယ္ …။ ဆရာက ျပသမွဳကို ခဏရပ္ျပီး ဆယ္မိနစ္
ခန္႕ အနားယူဖုိ႕ ေျပာပါတယ္။ အနားယူခ်ိန္မွာ ဆရာက က်ေနာ္တုိ႕
တစ္ဦးခ်င္းစီ နံေဘးကို ေရာက္လာျပီး “ဒီျပႆနာကို ဘယ္လုိထင္လဲ”
လုိ႕ အလြတ္သေဘာ လုိက္ေမးပါတယ္။

စာသင္ခန္းရဲ႕ မ်က္ႏွာၾကပ္ကို ေမာ့ၾကည့္ျပီး လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၄)ႏွစ္ေလာက္
က အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို က်ေနာ္ ျပန္သတိရမိပါတယ္။

ယခုလက္ရွိ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအျဖစ္ မတရား ေထာင္ဒဏ္က်ခံေန
ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံအလယ္ပုိင္းက
နယ္ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ရဲ႕ အပိုင္ ေက်းရြာတစ္ရြာမွာ တာ၀န္တခ်ဳိ႕နဲ႕ ေခတၲ
ေနထုိင္ခဲ့ပါတယ္။ သူ ေခတၲ ေနထုိင္ရာ အဲဒီရြာကို သြားေရာက္ဖုိ႕
က်ေနာ္နဲ႕ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ လွဳိင္နယ္ေျမက ေက်ာင္းသားတစ္ဦး
ဟာ ခရီးထြက္ဖုိ႕ ျပင္ဆင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ခရီးသြားခါနီး က်ေနာ့္လက္ပတ္
နာရီဟာ ဓါတ္ခဲကုန္သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ဆယ္တန္းေအာင္ခါစ ရန္ကုန္၊
သိမ္းၾကီးေစ်းကုန္တုိက္ ပလက္ေဖာင္းမွ ေငြ (၅၀)က်ပ္နဲ႕ ခပ္ေပါေပါ
၀ယ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ခါးပုိက္ႏွဳိက္ျပန္ေရာင္း နာရီကိုပဲ အခ်ိန္သိႏုိင္ေအာင္ သယ္ေဆာင္
ခဲ့ပါတယ္။

အရင္ဆုံး နယ္ျမိဳ႕ဆီကို သြားရပါတယ္။ အဲဒီကေန ေဒါဂ်စ္ကား
ေဟာင္းၾကီး စီးျပီး ရြာေတြဖက္ကုိ ဆက္သြားရပါတယ္။ ဒါလည္း
ရြာကို မေရာက္ေသးပါဘူး။ ရြာနဲ႕ အနီးဆုံး ကတၲရားလမ္း တစ္ခု
ေပၚမွာ ရပ္ပါတယ္။ အဲဒီေနရာကေန ရြာထဲကုိ ျမင္းလွည္း သုိ႕မဟုတ္
စက္ဘီးအဌားနဲ႕ ဆက္သြားမွ ေရာက္ပါတယ္။ ရြာေရာက္ေတာ့
က်ေနာ္တုိ႕ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူနဲ႕ ေတြ႕ရပါတယ္။ သူ တည္းခုိတဲ့
အိမ္က ရြာအ၀င္အ၀မွာ ရွိပါတယ္။ ရြာမေရာက္ခင္ သခၤ်ဳိင္းကုန္း
တစ္ခုကို ျဖတ္ရပါတယ္။

ညေနပုိင္းေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ေခါင္းေဆာင္က က်ေနာ့္ကို
ရြာအလယ္က အေၾကာ္ဆုိင္မွာ အေၾကာ္ေလး … ငါးခု သြား၀ယ္ေပး
ဖုိ႕ ေျပာပါတယ္။ ညေန ငါးနာရီ … ေျခာက္နာရီေလာက္ ေရာက္ေတာ့
က်ေနာ္တုိ႕ တည္းခုိရာ အိမ္ကို ကုိရင္ေလးတစ္ပါး ၾကြလာပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႕ ေခါင္းေဆာင္က က်ေနာ္ ၀ယ္လာတဲ့ အေၾကာ္ေတြနဲ႕
အိမ္က ထမင္းေတြကို ကြ်တ္ကြ်တ္အိပ္ထဲ စုထည့္ျပီး ကိုရင္ေလး
ကို ေပးလုိက္ပါတယ္။ ကိုရင္ေလးက အဲဒီအထုပ္ေလးကို ပုိက္ျပီး
ရြာထိပ္ သခၤ်ဳိင္းဖက္ကို ထြက္သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ ေခါင္း
ေဆာင္ကို ဒီကုိရင္ေလးက ညေနစား စားသလားလုိ႕ ေမးၾကည့္
ပါတယ္။ သူက ကိုရင္ေလး ဘာလုပ္သလဲ ဆုိတာကို သိခ်င္ရင္
လုိက္ၾကည့္ဖုိ႕ ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ဦသား ကိုရင္ေလး
ေနာက္ကေန လုိက္ၾကည့္ၾကပါတယ္။ ရြာအထြက္ သခၤ်ဳိင္းထဲ
က ဇရပ္မွာ ကုိရင္ေလးက အရူးမၾကီးတစ္ေယာက္ကို ထမင္းခြံ႕
ေၾကြးေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါနဲ႕ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့
ကိုရင္ေလး အေၾကာင္း စိတ္၀င္တစားနဲ႕ ေမးၾကည့္ ျဖစ္ပါတယ္။

စိတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာသည္ အရူးမတစ္ဦးဟာ အဲဒီရြာကို ဘယ္ကေန
ဘယ္လုိ ေရာက္ခဲ့သလဲဆုိတာ တစ္ရြာလုံး ဘယ္သူမွ် ေသေသ
ခ်ာခ်ာ မသိၾကပါဘူး။ ဗုိက္ဆာရင္ ရြာထဲမွာ လွည့္ပတ္ ေတာင္းရမ္း
စားေသာက္ပါတယ္။ ညဖက္ဆုိရင္ ရြာထိပ္က သခၤ်ဳိင္းဇရပ္မွာ
အိပ္စက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အရူးမၾကီးမွာ ကိုယ္၀န္ ရွိလာပါတယ္။
ဒီရြာက ေရွးရုိးစြဲ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူၾကီးတခ်ဳိ႕ဟာ လင္ေယာက္်ား မေပၚဘဲ
ဗုိက္ၾကီးတဲ့ အရူးမကုိ ရြာထဲသုိ႕ ၀င္ခြင့္မျပဳခဲ့ၾကပါ။ အရူးမၾကီး
ဟာ ရြာအထြက္ တာရုိး လွည္းလမ္းေပၚမွာ အ၀င္အထြက္လုပ္တဲ့
ခရီးသည္ေတြ ျပစ္ခ်ေပးတဲ့ စားၾကြင္းစားက်န္တခ်ဳိ႕ကုိ စားေသာက္
ျပီး အသက္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕ကုိယ္၀န္ကေန သား
ေယာက္်ားေလး ေမြးဖြားလာပါတယ္။ ရြာေနာက္ဖက္ရွိ ဘုန္းေတာ္
ၾကီးေက်ာင္းမွ ဆရာေတာ္နဲ႕ ဦးပဥၨင္းေတြက ဒီကေလးကုိ ေက်ာင္း
ကုိ သယ္ေဆာင္ျပီး ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ပါတယ္။ အသက္ ခုႏွစ္ ႏွစ္၊
ရွစ္ႏွစ္ အရြယ္မွာ သဃၤန္းစီး ကုိရင္၀တ္ ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္
တုိ႕ ျမင္ေနရတဲ့ အသက္ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ ကုိရင္ေလးဟာ သူ ထမင္းခြံ႕
ေၾကြးေနတဲ့ အရူးမၾကီးက ေမြးဖြားထားတဲ့ ကေလးငယ္ပါ။


(ဆက္ရန္။)