Mar 2, 2010

ကမၻာ့ ကဗ်ာေန႕ အထိမ္းအမွတ္ က်င္းပမည္



၂၀၁၀ ျပည့္ ကမၻာ့ကဗ်ာေန႕ အထိမ္းအမွတ္ ကဗ်ာရက္တၱပတ္
အထူးအစီအစဥ္ အေနျဖင့္ ျပည္တြင္း ကဗ်ာဆရာမ်ားမွ ဦးေဆာင္
၍ ပြဲႏွစ္ပြဲ ကုိ ႏွစ္ေနရာ ခြဲ၍က်င္းပမည္ ျဖစ္သည္။

ကဗ်ာစာအုပ္ အထူးေရာင္းပြဲႏွင့္ ရာစုသစ္ ဆယ္စုႏွစ္ ကဗ်ာ
စာအုပ္ျပပြဲ (၂၀၀၀-၂၀၀၉) ကုိ ၁၉ ရက္ေန႕မွာ ၂၂ ရက္ေန႕
အထိ က်င္းပ ျပဳလုပ္မည္ျဖစ္သည္။

စာေပေလာက(၅) စာအုပ္ဆုိင္ေနရာ၌ မတ္လ ၁၉ ရက္ေန႕မွ ၂၂
ရက္ေန႔အထိ ကဗ်ာႏွင့္ သက္ဆုိင္သူမ်ား အားလုံးပူးေပါင္း ပါဝင္
သည့္ (ကဗ်ာ သရုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ကဗ်ာေရးသူ၊ ထုတ္ေဝသူ၊
အယ္ဒီတာ၊ အြန္လုိင္း ကဗ်ာဆရာမ်ား) ကဗ်ာ စာတမ္းဖတ္ျခင္း
( တရက္လွ်င္ ကဗ်ာစာတမ္း ၇ ေစာင္ )၊ ကဗ်ာရြတ္ျခင္း (တရက္
လွ်င္ ကဗ်ာဆရာ ဆယ္ဦးခန္႕)မ်ား ကုိ ၃ ရက္ က်င္းပမည္ျဖစ္ျပီး။

ကဗ်ာ၊ လက္ေရးကဗ်ာျပပြဲကုိ ပန္းဆုိးတန္း ပန္းခ်ီျပခန္းတြင္
မတ္လ ၁၉ ရက္ေန႕မွ ၂၂ ရက္ေန႕အထိ ကဗ်ာဆရာမ်ား၏
လက္ေရးမူမ်ားကုိ မွန္ေဘာင္သြင္း၍ ခင္းက်င္း ျပသမည္ ျဖစ္ျပီး၊
ကဗ်ာခ်စ္သူ အမွတ္တရ စုေဆာင္း ထားလုိသူမ်ား ဝယ္ယူလုိက
ကဗ်ာဆရာကုိယ္တုိင္ လက္မွတ္ ေရးထုိး၍ ေရာင္းခ်ေပးသြားမည္
ဟု သိရွိရပါသည္။


ႏြယ္ဦးသစ္













(အီေမးလ္မွ တဆင့္ လက္ခံရရွိမွဳကို ထပ္ဆင့္ျဖန္႕ေ၀ပါသည္။)

Feb 22, 2010

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ျပတုိက္တြင္ သရဲေျခာက္ေနျပီေလာ (ဘေလာ့ ၂-ႏွစ္ျပည့္)

ဘေလာ့ ၂-ႏွစ္ျပည့္

“သမုိင္းပညာရွင္ ဆရာၾကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းနဲ႕ တကြ
ကြယ္လြန္သူ သမုိင္းပညာရွင္အားလုံး ေကာင္းရာ သုဂတိ
ေရာက္ရွိၾကပါေစ”

အခု (၂၄၊ ၂၊ ၂၀၁၀)ေန႕မွာ က်ေနာ့္ “ပ်ဴႏုိင္ငံ” ဘေလာ့ေလး
သက္တမ္းအားျဖင့္ ()ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ပါျပီ။ က်ေနာ့္ကို ဘေလာ့လုပ္ျဖစ္
ေအာင္ တုိက္တြန္းခဲ့ၾကတဲ့ ကိုမုိးေမာင္ေမာင္ (ေအာ္စလုိ၊ ေနာ္ေ၀းလ္)၊
က်ေနာ့္ဘေလာ့ကို လူသိမ်ားေအာင္ ကူညီပံ့ပုိးေပးၾကတဲ့ အကိုၾကီး
ဦးေအး၀င္း (မာယာမဂၢဇင္း)ကိုသက္ဦး တုိ႕ကို မ်ားစြာေက်းဇူး
တင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ဘေလာ့ကို ဦးစြာပထမ လင့္ခ္ခ်ိတ္ျပီး အျခား
သူမ်ား သိေအာင္ ကူညီခဲ့ၾကတဲ့ ကိုေအာင္သာငယ္ကိုလူသစ္
မေကသြယ္နဲ႕ ဘေလာ့ဂါ ညီအကို ေမာင္ႏွမ အားလုံးကိုလည္း
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ စာမ်က္ႏွာမွာ စာလာဖတ္ၾကေသာ၊
လမ္းၾကံဳလုိ႕ ၀င္ေရာက္ၾကည့္ရူ အားေပးသူ အေပါင္းကုိ ေက်းဇူး
တင္ေၾကာင္း ေျပာပါရေစ …. ။

ဘေလာ့ ()ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ေအာက္က ပုိ႕စ္ကို
ေရးသား ေဖာ္ျပလုိက္ပါတယ္။ ဒီပုိ႕စ္ ေရးသားရာမွာ သတင္းအခ်က္
အလက္မ်ားကို ေစတနာနဲ႕ ၀ုိင္း၀န္းကူညီ ရွာေဖြေပးတဲ့ သူက
အကုိတစ္ေယာက္လုိ ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ ကုိဒူကဘာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ျပတုိက္တြင္ သရဲေျခာက္ေနျပီေလာ

ေရးသူ- စစ္ျငိမ္းဒီေရ

(ထိတ္လန္႕ေၾကာက္ရြံ႕တတ္သူမ်ား သတိျဖင့္ ဖတ္ရူၾကပါ။)



အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သက္ရွိထင္ရွား
ရွိစဥ္က ေနထုိင္ခဲ့ေသာ ဗဟန္းျမိဳ႕နယ္၊ တာ၀ါလိန္လမ္း ျခံအမွတ္
(၂၅) ကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ျပတိုက္အျဖစ္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္မွာ
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကတည္းကပါ။ ထုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း
ျပတိုက္တြင္ သရဲေျခာက္လန္႕ ခံရသည္ ျဖစ္စဥ္ အခ်ဳိ႕ ရွိခဲ့ဖူးေၾကာင္း
ယဥ္ေက်းမွဳ ၀န္ၾကီးဌာန၊ ႏုိင္ငံေတာ္ပုိင္ ျပတုိက္မ်ားႏွင့္ ဗိမၼာန္မ်ား ျပဳျပင္
ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ေရး ဌာနခြဲ၏ မွတ္တမ္းတခ်ဳိ႕ႏွင့္ စစ္အစုိးရ
ေထာက္လွမ္းေရး ဌာန တစ္ခုျဖစ္ေသာ SB (Special Branch) တုိ႕၏
လွ်ဳိ႕၀ွက္ အစီရင္ခံစာ တခ်ဳိ႕တြင္ ရွိခဲ့ဖူး ပါတယ္။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ျပတုိက္အျဖစ္ ရွိေနေသာ ထုိ ျခံ၀န္းအတြင္း၌ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အိမ္၊
ကားဂုိေဒါင္တုိ႕အျပင္ မ.ဆ.လ အစုိးရလက္ထက္တြင္ ယဥ္ေက်းမွဳ
၀န္ၾကီးဌာန ႏုိင္ငံေတာ္ပုိင္ ျပတုိက္မ်ားႏွင့္ ဗိမၼာန္မ်ား ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္း
ေစာင့္ေရွာက္ေရး ဌာနမွ ၀န္ထမ္းမ်ား ေနထုိင္ရန္ အလုပ္သမား
တန္းလ်ား (၂)ခုႏွင့္ အရာရွိ ေနအိမ္ လုံးခ်င္း အေဆာက္အဦး တစ္ခုကို
ထပ္မံ တုိးခ်ဲ႕ ေဆာက္လုပ္ ခဲ့ပါတယ္။ အလုပ္သမား တန္းလ်ား (၂) ခု
ကို ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ျပတုိက္ ျခံ၀န္းအတြင္းသုိ႕ ၀င္၀င္ခ်င္း ကားဂုိေဒါင္၏ အနီး
တြင္ ေဆာက္လုပ္ခဲ့သလုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေနအိမ္ရွိရာ ကုန္းျမင့္၏
အေနာက္ဖက္ တစ္ေနရာတြင္ ယဥ္ေက်းမွဳ ၀န္ၾကီးဌာနမွ အဆင့္ျမင့္
ညႊန္းၾကားေရးမွဴး အဆင့္ ေနထုိင္ရန္ လုံးခ်င္းအိမ္ တစ္အိမ္ကိုပါ
တည္ေဆာက္ ခဲ့ၾကပါတယ္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ မတုိင္ခင္ ကာလမ်ား၌ အဆုိပါ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျပတုိက္ျခံ၀န္း
အတြင္း ေနထုိင္ၾကေသာ ယဥ္ေက်းမွဳ ၀န္ၾကီးဌာနမွ ၀န္ထမ္းမ်ား
သည္ ယင္းျပတုိက္ ျခံ၀န္းအတြင္း ေနထုိင္မွဳတြင္ မေပ်ာ္ရႊင္ေၾကာင္း၊
အျခားတေနရာသုိ႕ ေရႊ႕ေျပာင္းခ်င္ေၾကာင္း နီးစပ္ရာ မိတ္ေဆြ သဂ္ဟ
မ်ားထံ မၾကာခဏ ရင္ဖြင့္ ေျပာဆုိခဲ့ၾကပါတယ္။ မည္သည့္အတြက္
ေၾကာင့္ မေပ်ာ္မရႊင္ ျဖစ္ရျခင္းကို ေမးျမန္းေသာအခါ အေျဖကို တိတိ
က်က် မေပးႏုိင္ပဲ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ထုိသတင္းစကားမ်ား၏ အေျဖကုိ
ထိတ္လန္႕ေၾကာက္ရြံ႕စြာျဖင့္ ေျပာဆုိခဲ့ေသာ ၀န္ထမ္းတစ္ဦး၏ ဇနီး
သည္က …

“က်မတုိ႕ ေျပာျပရမွာ အရမ္းခက္ပါတယ္၊ ဒီျပတုိက္က သာမန္ျပတုိက္
မဟုတ္ဘူး၊ တစ္ႏုိင္ငံလုံး၊ ကမၻာေပၚမွာ ရွိတဲ့ လူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား
ရုိေသ ခ်စ္ခင္တဲ့ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ေခါင္းေဆာင္ၾကီးရဲ႕ အိမ္ပါ၊ ဒါေပမဲ့
ဒီအိမ္ၾကီးမွာ တခုခုေတာ့ မဟုတ္သလုိပဲ၊ ပထမေတာ့ က်မတုိ႕ မယုံ
ၾကပါဘူး၊ အျပင္မွာလည္း ထုတ္မေျပာရဲဘူး၊ အိမ္ထဲကို တစ္ေယာက္တည္း
မသြားရဲဘူး၊ ညဖက္ေတြဆုိရင္ အရိပ္ေတြ ျမင္ေနရတယ္၊ အေပၚထပ္က
ပရိေဘာဂ အေဟာင္းေတြကို ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းဖုိ႕ ေန႕ခင္းဘက္ သြားတဲ့
လက္သမား (၂) ေယာက္ဆုိရင္ သတိေတာင္ ေမ့သြားတယ္၊ အျပင္မွာ
အဲဒီသတင္း ေလွ်ာက္ေျပာရင္ ေထာက္လွမ္းေရးက ျပင္းျပင္းထန္ထန္
အေရးယူလိမ့္မယ္လုိ႕ က်မတုိ႕ အထက္အရာရွိက ေျပာတယ္ …။

သူမက ဆက္လက္၍ …
လက္သမား(၂) ေယာက္ သတိလစ္သြားေတာ့ ၀န္ထမ္းေတြၾကားမွာ
သတင္းက တားမရဘူး၊ ဒါနဲ႕ ေထာက္လွမ္းေရးက လူေတြ ေရာက္
လာတယ္၊ သူတုိ႕ အဲဒီအိမ္မွာ တညလုံး လာေနမယ္ ေျပာတယ္၊
မုိးေတာင္ မလင္းေသးဘူး၊ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္နဲ႕ သူတုိ႕အားလုံး
က်မတုိ႕ အခန္းတံခါးကို လာေခါက္တယ္၊ သူတုိ႕ ေျပာတာက ကုလား
ၾကီး တစ္ေယာက္တဲ့၊ အရပ္က ေတာ္ေတာ္ ရွည္တယ္၊ (၆) ေပ ေက်ာ္
ေလာက္ ရွိတယ္၊ အေပၚထပ္က ဆင္းလာတာ၊ ရုတ္တရက္ ဆုိေတာ့
သူတုိ႕ အားလုံး ေၾကာင္သြားတယ္၊ ျပီးေတာ့ အဲဒီ ကုလားၾကီးက
အေပၚထပ္ကို ျပန္တက္သြားသတဲ့၊ ဒါနဲ႕ အားလုံး အေျပးအလႊား
အေပၚကို တက္ၾကည့္ၾကတာေပါ့၊ အေပၚထပ္ေရာက္ေတာ့ ဘာမွ
မရွိဘူး၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေအာက္ထပ္က ငိုသံ ၾကားရျပန္ေရာ၊ ဒါနဲ႕
ေအာက္ထပ္ကို ေျပးဆင္းလာေတာ့ ကုလားမ ၀၀ၾကီး တစ္ေယာက္
တဲ့ ကုလားမေတြ ျခံဳတဲ့ ဆာလီတစ္ခု ပတ္ထားတယ္တဲ့၊ ငိုျပီး အိမ္ထဲ
ကေန ထြက္သြားတယ္၊ ဒါနဲ႕ သူတုိ႕အားလုံး ေနာက္က လုိက္ၾကေသး
တယ္၊ တံခါးဆီ ေရာက္ေတာ့ တံခါးက ေသာ့ခတ္ထားတယ္၊ ကုလား
မ ၀တုတ္ၾကီးက ဘယ္လုိ အျပင္ကုိ ထြက္သြားသလဲ မသိဘူးတဲ့။
ဒီျခံက ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႕ မေနခင္က ကုလားေတြ ေနတဲ့ ျခံပါ၊ ဟိႏၵဴတုိ႕
မူစလင္တုိ႕မွာ ဒီသေဘာမ်ဳိးေတြ ရွိ မရွိဆုိတာ က်မလည္း မေျပာ
တတ္ဘူး” ဟု ရွင္းျပပါတယ္။



၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ပတ္၀န္းက်င္ ႏွစ္မ်ားအတြင္း အာဇာနည္ေန႕ နီးကပ္ေသာ
ေန႕မ်ား၌ ေထာက္လွမ္းေရး အခ်ဳိ႕လည္း အလားတူ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ေထာက္လွမ္းေရး အုပ္စုက စုစုေပါင္း (၁၀) ေယာက္ေက်ာ္ပါ၊ ေအာက္
ထပ္က ထမင္းစားခန္း တစ္ခုတည္းမွာပဲ သူတုိ႕ အိပ္ဖုိ႕ ျပင္ဆင္ခဲ့ပါတယ္၊
ဂ်ဴတီလာတဲ့ သူေတြထဲမွာ ဂစ္တာတီးတတ္တဲ့ သူေတြက ဂစ္တာေတြ
သယ္လာလုိ႕ ဂစ္တာ (၂)ႏွစ္လက္နဲ႕ ဟုိသီခ်င္း ဆုိလုိက္၊ ဒီသီခ်င္း ဆုိ
လုိက္ လုပ္ေနတုန္း အေပၚထပ္က ဆူဆူညံညံ အသံေတြ ၾကားရတယ္၊
ဒါနဲ႕ အားလုံး အေပၚကို တက္ၾကည့္ေတာ့ ကုမလားမ အပ်ဳိအရြယ္ေလး
ေတြ (၂)ေယာက္ သတ္ပုတ္လုံးေထြး ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္၊ ဒါနဲ႕
သူတုိ႕လည္း “မင္းတုိ႕ ဘယ္သူေတြလဲ …” ေမးလုိက္ေတာ့ စကား
ေတာင္ မဆုံးဘူး သူတုိ႕ ေရွ႕တင္ ေပ်ာက္သြားတာ၊ သူတုိ႕ အားလုံး
ျပတုိက္အိမ္ၾကီးမွာ မအိပ္ရဲေတာ့ဘဲ ျခံနဲ႕ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရွိတဲ့
“ေရႊၾကက္ယက္” ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေနရာေျပာင္းျပီး ဂ်ဴတီ ေစာင့္ခဲ့
ၾကပါတယ္။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ သုိးသုိးသဲ့သဲ့ ထြက္လာခ်ိန္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာ
ပုိင္မ်ားနဲ႕ ေဆြးမ်ဳိးေတာ္စပ္တဲ့ နာမည္ၾကီး အဆုိေတာ္ တစ္ေယာက္
က လုံး၀ မယုံၾကည္ဟု ဆုိျပီး သြားေရာက္ စမ္းသပ္ခဲ့ပါတယ္။

သူက သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျခံစည္းရုိးနဲ႕ ကပ္လွ်က္က ၀န္ထမ္းေတြ
ဆီမွာ ထားခဲ့ပါတယ္၊ သူ တစ္ေယာက္တည္း ျပတုိက္ ေနအိမ္ေသာ့ကို
ယူျပီး၊ ထြက္ခြာသြားပါတယ္၊ (၄၅) မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေခြ်းတလုံး
လုံးနဲ႕ သူ ျပန္ေျပးလာပါတယ္။ သူ ျပန္ေျပာျပပုံက …၊ အိမ္ထဲကုိ စ’၀င္
လုိက္ပါတယ္၊ ေအာက္ထပ္က မီးေတြ အကုန္လုံး ဖြင့္ၾကည့္တယ္၊
အေပၚထပ္ကို တက္မယ္အျပဳမွာ သူဖြင့္ထားတဲ့ မီးေတြက ပိတ္လုိက္
ျပန္လင္းလုိက္ ျဖစ္လာပါတယ္၊ ဒါနဲ႕ မီးခလုတ္ဆီကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့
ဘာမွ် မရွိပဲ သူ႕အလုိလုိ တေခ်ာက္ေခ်ာက္ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္၊
အခန္းအားလုံးမွာ အဲလုိ ျဖစ္ေနျပီး ႏွာေခါင္းထဲမွာ ကြမ္းယာနံ႕
ေမႊးေနေအာင္ အနံ႕ရပါတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေလွကားအတုိင္း
အေပၚထပ္ကေန ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာတဲ့ လမ္းေလွ်ာက္သံ
တစ္ခုကို သူ ၾကားလုိက္ရတယ္၊ “ဘယ္သူလဲလုိ႕” ေမးေတာ့ ျပန္
ေျဖသံ ထြက္မလာဘူး၊ ဒါနဲ႕ သူလည္း အျပင္ကို အျမန္ေျပးထြက္
ခဲ့တယ္လုိ႕ …. သိရပါတယ္။

သမုိင္းေနာက္ခံ …

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဇနီးသည္ျဖစ္သူ ကြယ္လြန္သူ ေဒၚခင္ၾကည္၏
တူမ ၀မ္းကြဲ ေတာ္စပ္သူ တစ္ဦးရဲ႕ ငယ္စဥ္ဘ၀ အေတြ႕အၾကံဳ
တြင္လည္း …
အဲဒီ အိမ္ႀကီးက အရင္ ကုလားသူေ႒း အိမ္ႀကီးလို႔ အရပ္က
ေျပာၾကတာ … ဟုတ္မယ္၊ ဝက္သားဟင္း ခ်က္ၿပီေဟ႔ ဆို
အိမ္ေနာက္က မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ လူမရွိရင္ ဝက္သားဟင္းအိုးဖံုး
ဖြင္႔သံလိုလို ေျဗာင္ဆန္ေနေအာင္ ၾကားေနရတာပဲ၊ က်မတို႔က
ကေလးေတြမို႔ လားမသိ ဘာမွ မေတြ႔ခဲ႔ မၾကားခဲ႔ရဖူး။
ဟု ဆုိပါတယ္။

ေနာက္ဆက္တြဲ သတင္းအခ်ဳိ႕ …

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ သမီးျဖစ္သူ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အာရွ
ေတာ္၀င္ေဆးခန္းတြင္ ေဆး၀ါးကုသမွဳ မခံရယူခင္ ရက္အနည္းငယ္
အလုိက အဆုိပါ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျပတုိက္အတြင္းသုိ႕ စစ္အစုိးရ အာဏာပိုင္
မ်ား ၀င္ထြက္ သြားလာမွဳ အမ်ားအျပား ျပဳလုပ္ခဲ့ေၾကာင္း ၀န္ထမ္း
အခ်ဳိ႕က ဆုိပါတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ က်န္ရစ္သူ မိသားစု၀င္
မ်ား ကံနိမ့္ေစရန္ ရည္ရြယ္၍ ပေရာဂ ေအာက္လမ္းနည္းတခ်ဳိ႕ကုိ
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျပတုိက္အတြင္း စီရင္ခဲ့ေၾကာင္း စစ္အာဏာပုိင္မ်ားႏွင့္ နီးစပ္
ေသာ အသုိင္းအ၀ုိင္းက ဆုိပါတယ္။

ေလာေလာဆယ္ …



မ်ဳိးဆက္ေပါင္း မ်ားစြာတုိ႕၏ အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ သက္စြန္႕ ၾကိဳးပမ္း
ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ျပတုိက္ကို (၁)ႏွစ္တြင္
ရက္အနည္းငယ္ေလာက္သာ ဖြင့္လွစ္ျပသျခင္းျဖင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျပတုိက္
သည္ ေန႕ခင္းေၾကာင္ေတာင္တြင္ လူသူကင္းမဲ့ျပီး သရဲေျခာက္သလုိ
ျဖစ္ေနဆဲပါ …။


မီွျငမ္း။ ။
က်မ သိတဲ့ မစုတုိ႕၀န္းက်င္” (ခ်စ္တဲ့မေနာေျမဘေလာ့)။


(မွတ္ခ်က္။ ။
ေျပာျပခဲ့သူအေပါင္း၏ ဘ၀လုံျခံဳေရးအတြက္ ယင္းအျဖစ္အပ်က္
မ်ားရဲ႕ ခုႏွစ္၊ ရက္စြဲ အတိအက်ကို မေဖာ္ျပႏုိင္ပါ။ -စာေရးသူ …)


Feb 18, 2010

ကုိယ့္အၾကိဳက္ (တဂ္စာ)

ေရးသူ- စစ္ျငိမ္းဒီေရ

အမ မေမအိခင္ က တဂ္ထားလုိ႕ ကိုယ့္အၾကိဳက္ေခါင္းစဥ္ျဖင့္
အၾကိဳက္ေတြကို ေရးပါ့မယ္။

အခုတေလာ ေက်ာင္းတဖက္နဲ႕ဆုိေတာ့ အရင္ကလုိ ပုိ႕စ္အသစ္
တင္မွဳက ေတာ္ေတာ္ေလး က်ဲသြားပါတယ္။ ေရးထားတာ တခ်ဳိ႕
ကလည္း တုိလုိ႕တန္းလန္း အဆုံးသတ္ဖုိ႕ ခက္ေနပါတယ္။ တခ်ဳိ႕
ပို႕စ္ေတြ ဆုိရင္ ေရးထားတာ ဆုံးခါနီးမွ မတင္ျဖစ္ေတာ့ပဲ ေခ်ာင္
ထုိးထားရတဲ့ အျဖစ္ကုိ ေရာက္သြားပါတယ္။ ေနာ္ေ၀းလ္က ခင္မင္
ရင္းႏွီးတဲ့ အကိုတစ္ေယာက္ ေျပာသလုိ ကုိယ္တင္ျပခ်င္တဲ့ Issue
ကိုယ္ကုိယ္တုိင္ ပုိင္ပုိင္ႏိုင္ႏုိင္ မျဖစ္ရင္ မေျပာတာ ပုိျပီးေကာင္း
တယ္ ဆုိတဲ့ စကားလုံးေအာက္မွာ ေရးထားေတြကို အဆုံးမသတ္
ႏိုင္ပဲ ဒီအတုိင္း ထားေနရပါတယ္။

က်ေနာ္ငယ္စဥ္က သမုိင္းဆုိင္ရာ အျဖစ္အပ်က္ မွတ္တမ္းစာအုပ္
ေတြကို ဖတ္ရူရတာ အင္မတန္ သေဘာက်ပါတယ္။ ခက္တာက
ရွစ္တန္းေအာင္ေတာ့ သိပၸံဖက္ ပါသြားျပီး သင္ၾကားခံရမွဳေလာင္းရိပ္
ကေန လႊတ္သြားတာပါ။ ကုိယ့္အၾကိဳက္မုိ႕ ကိုယ့္သေဘာနဲ႕ ကိုယ့္
ဘာသာ ဆက္ေလ့လာေတာ့ ေလ့လာမွဳပုံစံ နည္းစနစ္ဆုိတဲ့ ျပႆနာ
ဟာ ၾကာေလၾကာေလ နက္နက္ရွဳိင္းရွဳိင္း ေပၚလာပါတယ္။ လက္ေ၀ွ႕
ပြဲ တစ္ခုကို ရွဳေဒါင့္ တစ္ခု သုိ႕မဟုတ္ ဒီထက္ပုိျပီး 3D နဲ႕ ၾကည့္ခြင့္
ရတယ္ပဲ ထားပါေတာ့ က်ေနာ္ မၾကည့္ႏိုင္၊ မသိႏုိင္ခဲ့တဲ့ တစ္ေနရာမွာ
ဘာျဖစ္ သြားႏုိင္သလဲ ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းကို အေမးခံရရင္ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္
တဲ့ ကိုယ့္အၾကိဳက္၊ ကိုယ့္ဆႏၵသာ ဦးစားေပးျပီး ေျဖမိမွာပါ။

“ေပၚလစ္ဗ်ဴရုိထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႕လူ တစ္ေယာက္ ရွိတယ္”
“ေအာင္ဆန္း ေအာ္ပေရးရွင္း”
တုိ႕လုိ စကားေျပာသမုိင္းမ်ားဟာ ဧရာ၀တီျမစ္ေတာင္ ေျပာင္းျပန္
စီးသြားႏုိင္ေလာက္တဲ့ အျငင္းပြားဖြယ္ သမုိင္းေၾကာင္းေတြပါ။
ဒီလုိ ျပႆနာအၾကီးၾကီးေတြရဲ႕ အေျခခံ ေကာက္ေၾကာင္းေတြကုိ
က်ေနာ္ အရမ္းစိတ္၀င္စားပါတယ္။ အခ်က္အလက္ စုံစုံလင္လင္နဲ႕
တင္ျပ ေရးသားဖုိ႕ၾကေတာ့ ရူေဒါင့္စုံက ေလ့လာဖုိ႕ အခက္အခဲ
အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။ ပါရွန္း နန္းေရး၀န္ ေျပာသလုိ “မနက္ မုိးလင္းရင္
မ်က္ႏွာသစ္စရာေတာင္ ရွိပါ့မလား” ဆုိတဲ့ စကားကုိ ေတာ္ေတာ္
ေလး ၾကိဳက္ႏွစ္သက္မိပါတယ္။ က်ေနာ္က နန္းေရး၀န္ မဟုတ္
ပါဘူး၊ အင္တာနက္ေပၚမွာ စာေရးတဲ့သူပါ။

ထားပါေတာ့ ဒီသမုိင္းေတြက အရမ္းၾကီးပါတယ္။
ဒါဆုိရင္ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခု၊ အျဖစ္
အပ်က္ တစ္ခုအတြင္းရဲ႕ သမုိင္းကို ေရးမယ္ေပါ့။ အဲဒါ ပိုလုိ႕ေတာင္
ခက္ပါတယ္။ အေရးမတတ္ရင္ ျမွားက ကိုယ့္ဖက္ကိုယ္ လွည့္လာမွာပါ။

၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ဗဟန္းျမိဳ႕နယ္ မဲဆႏၵနယ္အမွတ္ (၁)မွာ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္
ကုိယ္စားလွယ္စာရင္းကေန ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ပါတီစုံ
အေထြေထြ ေရႊးေကာက္ပြဲ ေကာ္မရွင္းကေန မတရား ပယ္ခ်ေတာ့
ကန္ေတာ္ၾကီးေစာင္းမွာ ရွိတဲ့ ေကာ္မရွင္း ရုံးခ်ဳပ္ကုိ က်ေနာ္အပါအ၀င္
ဗဟန္းျမိဳ႕နယ္ အ.က.သ မွ ေက်ာင္းသားေတြ လမ္းၾကားထဲကေန
ရုံးခ်ဳပ္ေခါင္းမုိးေပၚကုိ ခဲနဲ႕ ထုပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ
ကန္႕ကြက္ခဲ့တဲ့ တ.စ.ည ပါတီက ကုိယ္စားလွယ္ေလာင္း ဦးလဗ်န္းဂေရာင္း
ဆုိသူ ဗဟန္းျမိဳ႕နယ္ မဲဆႏၵနယ္ အမွတ္(၁) အတြင္းက ရပ္ကြက္ေတြ
ထဲမွာ စည္းရုံးေရးဆင္းေတာ့ သူ႕ေရာက္ေလရာ တ.စ.ည အမာခံအိမ္
ေတြရဲ႕ ေခါင္းမုိးေတြကို ခဲနဲ႕ လုိက္ထုပါတယ္။ ဒီသမုိင္းကို ျပည့္ျပည့္
စုံစုံ ျပန္ေရးဖုိ႕က်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္သြားပါတယ္၊ အခ်က္အလက္
နဲ႕ အတူတူ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အဆက္အသြယ္
ျပတ္ကုန္ပါျပီ။

ေနာက္တခါ ရုပ္ျမင္သံၾကားဇာတ္လမ္းကေန ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္
အေပၚ မတရားသေရာ္ေလွာင္ေျပာင္တဲ့ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္
ေဒၚဂြတ္ေထာ္ၾကီး က်ေနာ္တုိ႕ ရပ္ကြက္ထဲက သူ႕အမ်ဳိးအိမ္
ကို အလည္ေရာက္လာပါတယ္။ ဒါနဲ႕ အဲဒီေန႕ညက သူ အလည္
လာအိပ္တဲ့ သူ႕အမ်ဳိးအိမ္ကို ခဲနဲ႕ ထုပါတယ္။ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကား
ကေန ေအာ္ဆဲပါတယ္။ မနက္မုိးလင္းေတာ့ အဲဒီေခတ္ ေရႊဂုံတုိင္
မွာ ရွိတဲ့ ျမန္မာ့အလင္း သတင္းစာတုိက္ ေဒသကြပ္ကဲေရးရုံးက
စစ္တပ္ေရာက္လာပါတယ္။ တစ္လမ္းလုံး တစ္အိမ္ကုိ တစ္ေယာက္
ထြက္ျပီး ပါးရုိက္တာကို ခံယူရပါတယ္။ ေတာ္ပါေသးတယ္၊ ရပ္ကြက္
ကို ဖ်က္ခုိင္းျပီး အဆင္ျမင့္အိမ္ရာ မလုပ္ျပစ္ခဲ့တာကိုပဲ ေဘာင္းဘီ
၀တ္ေတြကို ရပ္ကြက္ထဲရွိ လူၾကီးေတြက ေက်းဇူး တင္ၾကပါတယ္။

(၂၅.၃.၁၉၈၉)ေန႕မွာ အ.က.သ ေက်ာင္းသားေတြ ကုကၠိဳင္းမီးပြိဳင့္
ကေန တကၠသုိလ္ရိပ္သာလမ္းအတုိင္း ဆႏၵျပခ်ီတက္ပါတယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ျခံအေရွ႕ အေရာက္မွာ တီအီး 11 စစ္ကား
ေတြ ေရာက္လာပါတယ္၊ စစ္ကားေပၚရွိ စစ္သားေတြက ၀ါးဆစ္ပိတ္
တုတ္အရွည္ေတြကို ကုိင္ထားပါတယ္။ သူတုိ႕ ကုိင္ထားတဲ့ ၀ါးလုံး
ေတြမွာ သံဆူးၾကိဳးေတြ ပတ္ထားပါတယ္၊ အဲဒီပြဲမွာ အျပင္စည္း
တာ၀န္က်တဲ့ က်ေနာ္နဲ႕ အ.က.သ ဗဟန္းက တာ၀န္ခံေတြ အ.မ.က
ေက်ာင္းေရွ႕က လဖက္ရည္ဆုိင္ထဲ တန္းေနေအာင္ ၀င္ေျပးၾကပါတယ္၊
ကိုယ့္ျမိဳ႕နယ္က ကိုယ့္အဖြဲ႕၀င္ေတြေတာင္ စုံစုံလင္လင္ ျပန္မစစ္ႏုိင္
ခဲ့လုိ႕ အဆဲေတာင္ ခံရဖူးပါတယ္။ ဒီသမုိင္းက ေမးခြန္းေတြေပၚ
လာရင္ ေျဖဖုိ႕ခက္တဲ့ သမုိင္းပါ။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးအခင္းကာလမွာ ဗဟန္းျမိဳ႕နယ္က
စက္မွဳတကၠသုိလ္(R.I.T) ဘြဲ႕ရ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ဟာ သူတုိ႕
ရတဲ့ ဘြဲ႕လက္မွတ္ကို ျပန္အပ္ၾကပါတယ္၊ တပါတီ အာဏာရွင္
ပညာေရး စနစ္ အလုိမရွိလုိ႕ ေၾကြးေၾကာ္ ခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ႕
အားလုံးရဲ႕ အမည္စာရင္းအျပည္အစုံကို မွတ္ထားဖုိ႕ ေမ့ေလ်ာ့
ခဲ့တာ က်ေနာ့္အျပစ္ပါ။

ဒီအေၾကာင္းေတြကို ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ၾကိဳက္ျပီး ေရးပါတယ္၊
ေရးေနရင္ကေန အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ အဆုံးမသတ္ႏုိင္
ေသးပါ ...။

အစား အစာ၊ အ၀တ္အထည္၊ စာေပ၊ အႏုပညာ မ်ားနဲ႕ ပက္သက္
ျပီး က်ေနာ့္အၾကိဳက္ေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ အခုေတာ့
၀ယ္စားဖုိ႕ေတာင္ ေရာင္းမဲ့သူ မရွိလုိ႕၊ ၀ယ္စရာေနရာ မေတြ႕လုိ႕
မစားရတဲ့ ျမန္မာ့ရုိးရာ အစားအစာေတြ၊ အ၀တ္အထည္ေတြ၊ မဖတ္
ရတဲ့ စာအုပ္ေတြကို သူမ်ားေျပာရင္ သေရက်ျပီး ေငးေနရပါတယ္။
အရင္တုန္းကေတာ့ “ႏွင္း” ေတြ ေဖြးေဖြးက်ေနတာကို ရုပ္ရွင္ထဲ၊
တီဗြီထဲ၊ စာအုပ္ထဲမွာ ေတြ႕ရင္ အရမ္းသေဘာက်ပါတယ္၊ အခုေတာ့
အျပင္ တခါ ထြက္ဖုိ႕အေရး အ၀တ္အစားနဲ႕ ဖိနပ္သယ္ဖုိ႕ သက္ျပင္း
တခ်ခ်နဲ႕ပါ။

ကုိယ္ၾကိဳက္တာေတြကို ေန႕စဥ္၊ အခ်ိန္တုိင္း လုပ္ခြင့္ရတဲ့ ဘ၀ကို
လူသားတုိင္း ပုိင္ဆုိင္ၾကပါေစ ...။

ဒီေလာက္ဆုိရင္ တဂ္စာ ေရးဖုိ႕ ေတာင္းဆုိလာတဲ့ အမ မေမအိခင္
ေက်နပ္ေလာက္ျပီလုိ႕ ထင္ပါတယ္။ တျခားသူေတြကိုလည္း ဆက္
ျပီး တဂ္ခ်င္ပါေသးတယ္၊ ဥေရာပနဲ႕ အေမရိကားဖက္မွာ ရာသီဥတု
ဆုိး၀ါးမွဳေတြၾကား ရွင္သန္လွဳပ္ရွား အလုပ္မ်ားေနၾကတဲ့ အကုိၾကီး
ကိုေက်ာက္ခဲ (ေရႊရတုမွတ္တမ္း)ကုိသစ္နက္ဆူးမေမဓါ၀ီ
စကၤာပူဖက္က ကုိလူသစ္ၾကီး၊ ခင္မင္ ရင္းႏွီးတဲ့ ညီေလးရမ္းဂမ္း
တုိ႕ကုိ ဆက္ တဂ္ပါတယ္၊ အခ်ိန္အားရင္ ေရးေပးၾကပါ။

Feb 13, 2010

လူ႕ဘ၀ထဲ ၀င္လာသူ (ေနာက္ဆုံးပုိင္း)

ေရးသူ- စစ္ျငိမ္းဒီေရ

ယခင္ ပထမပုိင္းမွ အဆက္ ….

ေန႕စဥ္လုိလုိ အဲဒီ ကိုရင္ေလးကို သတိထားျပီး ၾကည့္မိပါတယ္။
ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းက ဆြမ္းတန္းဟာ မနက္ ၁၀ နာရီခြဲေလာက္
မွ ဆြမ္းခံ ထြက္ေလ့ ရွိေပမယ့္ ဒီကုိရင္ငယ္ေလး ခမ်ာ မနက္
ကုိးနာရီေလာက္ ကတည္းက ရြာပတ္ျပီး ဆြမ္းခံေနရပါတယ္။
ဆြမ္းခံျပီးရင္ ေက်ာင္းကို တန္းမျပန္ေသးပဲ သူ႕အေမ အရူးမၾကီး
ကို ရြာအျပင္ ေနပူထဲမွာ လုိက္ရွာျပီး သူ ဆြမ္းခံလုိ႕ ရတဲ့အထဲက
ေန ေကြ်းေမြးေနတာကို ေတြ႕ေနရပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ၾကည့္ရ
တာထက္ အျပင္က ျမင္ကြင္းဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ဆုိး၀ါးပါတယ္။



က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ အဲဒီရြာကို ေရာက္ျပီး ငါးရက္ေလာက္
အၾကာမွာ နံေဘးအိမ္က ဆြမ္းေကြ်းရွိလုိ႕ က်ေနာ္တုိ႕လည္း အလွဴ
အိမ္ကုိ သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ အလွဴအိမ္ေရာက္ေတာ့ စကားစျမည္း
ေျပာရင္ကေန အလွဴအိမ္မွာ ဆြမ္းစားၾကြလာတဲ့ ဦးပဥၨင္းတစ္ပါးဆီမွာ
ဒီကိုရင္ေလး အေပၚ သနားမိတဲ့အေၾကာင္း ေလွ်ာက္မိၾကပါတယ္။
ဦးပဥၨင္း မိန္႕ၾကားတာကို နားေထာင္ရတာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း
ျဖစ္စရာပါ …။

ရြာထဲမွာ အလွဴအတန္းေတြရွိလုိ႕ ေလာ္စပီကာ အသံၾကားရင္ အဲဒီ
အရူးမၾကီးဟာ ရြာထဲကို ၀င္ေရာက္လာေလ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒီအခါ
လူေတြက သူ႕ကို ရြာအျပင္ကို ေမာင္းထုတ္ၾကပါတယ္၊ ေဟာက္ဟမ္း
ျပီး ေမာင္းထုတ္လုိ႕ မရရင္ ေက်ာက္ခဲအေသးေတြနဲ႕ ျပစ္ေပါက္ ၾက
ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ကိုရင္ေလးက သူ႕အေမအေပၚ မႏွိပ္စက္ဖုိ႕ ငုိယုိျပီး
ေတာင္းပန္ပါတယ္။ မၾကာခဏ ဆုိသလုိ ရြာထဲက ကေလးေတြနဲ႕
ကာလသား လူငယ္တခ်ဳိ႕ဟာ အရူးမၾကီးကုိ စ’ေနာက္ေလ့ ရွိပါ
တယ္။ အရူးမၾကီးက ေအာ္ဆဲရင္ ေက်ာက္ခဲအေသးေတြနဲ႕ ျပစ္
ေပါက္ေလ့ရွိပါတယ္။

ေန႕စဥ္ဆုိသလုိ ကိုရင္ေလးက သူ႕အေမကုိ ဆြမ္းခံျပီး ရွာေကြ်း
ေနရပါတယ္။ စိတ္မမွန္တဲ့ အရူးမၾကီးဟာ သူ႕ကိုယ္ ရွာေကြ်းေန
တဲ့ သူ႕သား ကိုရင္ေလးရဲ႕ ဒုကၡကိုလည္း လုံး၀မသိ၊ ဒီၾကားထဲ
ဟင္းေတြက သိပ္မေကာင္းရင္ သူ႕ကိုယ္ ထမင္းခြံ႕ေကြ်းေနတဲ့
သူ႕သား ကိုရင္ေလးကို ထုေထာင္း ရုိက္ပုတ္ေလ့ ရွိပါတယ္။
အဆုိး၀ါးဆုံးက အဲဒီအရူးမၾကီးရဲ႕ ေနထုိင္မွဳပါ၊ ရြာအျပင္ သခၤ်ဳိင္း
ဇရပ္မွာ အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးတည္းေနထုိင္ရတဲ့ သူ႕ဘ၀ဟာ အႏၲရာယ္
အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိႏုိင္ပါတယ္။ ျပႆနာ တစုံတရာျဖစ္လုိ႕ လွမ္းေအာ္ရင္
ေတာင္ ဘယ္သူမွ် မၾကားႏုိင္တဲ့ ေနရာပါ၊ နံေဘးက လွည္းလမ္းေပၚ
မွာ ေန႕ရာ ညပါ ျဖတ္သန္းသြားသူေတြထဲ လူေကာင္းေတြ ရွိသလုိ
မူးရူး ရမ္းကား သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ တစုံတရာမ်ား ထပ္မံ့ အဓမၼ
လုပ္မယ္ဆုိရင္ စိတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာသည္ရဲ႕ ဘ၀ဟာ ခုခံႏုိင္စရာ
အေနအထား မရွိပါ။

ဆရာေတာ္က ရန္ကုန္ကေန အလည္လာတဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ထံ
အကူအညီ ေတာင္းပါတယ္။ ကုိရင္ေလးရဲ႕ လက္ရွိဒုကၡေတြလည္း
သက္သာသြားေအာင္၊ သူ႕မယ္ေတာ္ အရူးမၾကီးရဲ႕ ဘ၀လည္း
တစုံတရာ ေျပလည္သြားေအာင္ ရန္ကုန္မွာ ရွိတဲ့ စိတ္ေရာဂါကု
ေဆးရုံးနဲ႕ ဆက္သြယ္ျပီး အရူးေထာင္တုိ႕ ဘာတုိ႕မွာ ထားလုိ႕
ရမယ္ဆုိရင္ ထားခ်င္ေၾကာင္း မိန္႕ၾကားပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ႏွစ္ဦး
လည္း တပည့္ေတာ္တုိ႕ အခ်င္းခ်င္း တုိင္ပင္ပါ့မယ္လုိ႕ ေျပာျပီး
တည္းခုိရာ အိမ္ဆီ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္
ကလည္း ေန႕စဥ္ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ ဒီျပႆနာကို ေျဖရွင္းခ်င္ေၾကာင္း
ေျပာျပပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႕ အဲဒီေန႕ ညေနေရာက္ေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ကုိရင္ေလး
ၾကြလာပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ ေခါင္းေဆာင္လည္း အိမ္မွာခ်က္ထား
တဲ့ မရွိ ရွိတာေလးေတြကို စုေပါင္းျပီး သူ႕အေမ အရူးမၾကီး စားဖုိ႕
ထည့္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္နာရီ၀က္ေလာက္ေနေတာ့ ကိုရင္
ေလး က်ေနာ္တုိ႕အိမ္ကုိ ေရးၾကီးသုတ္ပ်ာ ေျပးလာပါတယ္။ ဘာ
ျဖစ္လုိ႕လဲ ေမးေလွ်ာက္ေတာ့၊ သူ႕အေမ အရူးမၾကီး ေတာ္ေတာ္
ေလး ေနမေကာင္းျဖစ္ျပီး ဇရပ္ေပၚမွာ အိပ္ေနသလုိလုိ ေမ့ေန
သလုိလုိ ႏူိးမရေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ သုံးေယာက္
သား ကိုရင္ငယ္ေလးေနာက္ လုိက္ျပီး ၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ တေန႕ကုန္
သြားခ်င္ရာကို စိတ္ကူးေပါက္သလုိ ေလွ်ာက္သြားေတာ့ အပူရွပ္ျပီး
ဖ်ားေနပုံ ရပါတယ္။ ႏူိးလုိ႕လဲ မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ရြာထဲက ျမင္း
လွည္းတစ္စီးကို အျမန္ဌားျပီး နံေဘးရြာက က်န္းမာေရးေဆးမွဴး
ထံ သြားျပ ေပးရပါတယ္။ တစ္ရြာနဲ႕ တစ္ရြာက နည္းနည္းအလွမ္း
ေ၀းေတာ့ ျမင္းလွည္းဌားခက ေစ်းမနည္းပါ။ က်န္းမာေရးေဆးမွဴး
ေပးလုိက္တဲ့ ေဆးတခ်ဳိ႕ ယူလာျပီး ရြာကို ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႕ ေခါင္းေဆာင္နဲ႕ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္
တုိ႕ရဲ႕ တုိက္တြန္းေျပာဆုိ ေမတၱာရပ္ခံမွဳေၾကာင့္ ဒီအရူးမၾကီးကို
က်ေနာ္တုိ႕ အျပန္ ရန္ကုန္ကို ေခၚေဆာင္ဖုိ႕ က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္
ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္ကို ျပန္မယ့္ က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္
လက္ထဲမွာ ပုိက္ဆံ အေျခအေနက သိပ္မေကာင္းပါဘူး။ ကုိရင့္အေမ
အရူးမၾကီး ေနမေကာင္းျဖစ္တုန္းက ျမင္းလွည္းဌားေပးတာရယ္၊
က်ေနာ္တုိ႕ ေခါင္းေဆာင္ကို အေရးအေၾကာင္းရွိရင္ သုံးစြဲဖုိ႕ ေငြ
အနည္းငယ္ေလာက္ ေပးခဲ့တာေၾကာင့္ပါ။ ဒီ အရူးမၾကီးနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕
ႏွစ္ေယာက္ ကားတစ္စီးကို လုံးခ်င္းဌားျပီး ရန္ကုန္ ျပန္ဖုိ႕ မေျပာနဲ႕
သာမန္ ခရီးသည္တင္ ကားနဲ႕ ေခၚဖုိ႕ေတာင္ ပိုက္ဆံ မေလာက္
ေတာ့ပါ။ ဒါနဲ႕ ရြာထဲမွာ ပုိက္ဆံရွိျပီး အၾကြားသန္တဲ့ လူတစ္ေယာက္
ကို သြားေတြ႕ပါတယ္။ သူ႕ကုိ က်ေနာ့္လက္ပတ္နာရီ ျပန္ေရာင္းခ်င္
ေၾကာင္း၊ ဒီလက္ပတ္နာရီဟာ ႏုိင္ငံျခားကေန လွမ္းပုိ႕ထားတဲ့
အေကာင္းစား နာရီျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ ယုံၾကည္ေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ရႊီးျပီး
(၇၀၀)က်ပ္နဲ႕ ေရာင္းခဲ့ပါတယ္။

ကုိရင္ေလးက ပထမေတာ့ သူ႕မိခင္အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး
စိတ္ပူေနပါတယ္။ ဆရာေတာ္နဲ႕ တကြ က်န္သူအားလုံးက
အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာဆုိမွဳေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးမွာ လက္ခံလုိက္ပါတယ္။
ဒါနဲ႕ ကိုယ့္နာမည္ ကိုယ္မသိေသာ စိတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာသည္
အရူးမၾကီးနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ ရြာကေန ရန္ကုန္သုိ႕
ထြက္ခြာခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္အထိ စီးမယ့္ ကားဆီေရာက္ေတာ့
ကားသမားက ေတာ္ေတာ္နဲ႕ လက္မခံပါဘူး။ တျခားခရီးသည္
အတြက္ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မွာကို သူတုိ႕ စိုးရိမ္းေနၾကပါတယ္။
ဒါနဲ႕ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာဆုိမွ သူတုိ႕ လက္ခံလုိက္ပါတယ္။ လမ္းခရီး
တေလွ်ာက္ ေမာ္ေတာ္ကား ခဏရပ္တဲ့ ကားမွတ္တုိင္မွာ လာသမွ်
ေစ်းသည္ေတြရဲ႕ မုန္႕မ်ဳိးစုံ၊ ေဖ်ာ္ရည္မ်ဳိးစုံကုိ မၾကာခဏ ၀ယ္ေကြ်း
ေခ်ာ့ေမာ့ျပီး ေခၚေဆာင္ရပါတယ္။ ခရီးသည္ေတြလည္း ပထမ
ေတာ့ ခပ္လန္႕လန္႕ပါ။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္
ကို သနားျပီး ကိုယ္ခ်င္းစာပုံ ရပါတယ္။ စိတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာ
သည္ အရူးမၾကီးကို ရြာက ေခၚလာစဥ္မွာ က်ေနာ္တုိ႕က
“အမေတာ္ ေဒ၀ီသခင္မ၊ ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိးတုိ႕နဲ႕ ေပ်ာ္စရာအျပည့္
ရွိတဲ့ မဟာရန္ကုန္ ေရႊနန္းေတာ္ၾကီးကို သြားၾကမယ္” ဆုိျပီး
အျငိမ့္ထဲက ေလသံနဲ႕ ေခ်ာ့ေမာျပီး ေခၚခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္
ကားစီးေနတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္လုံး မၾကာခဏ ဆုိသလုိ
“ဘုိးဘုိးတုိ႕၊ အမေတာ္တုိ႕ စံေပ်ာ္မယ့္ ေရႊနန္းေတာ္ကို မဆုိက္
ေရာက္ေသးဘူးလား” လုိ႕ ေမးေနပါတယ္။ ကားေပၚက တျခား
လူေတြလည္း တ၀ါး၀ါးနဲ႕ ပြဲက်ပါေတာ့တယ္။ ရန္ကုန္အ၀င္
မဂၤလာဒုံျမိဳ႕နယ္ရွိ အေ၀းေျပးလမ္းေပၚမွာ ကားခဏ ရပ္နား
ပါတယ္။ ကားရပ္တဲ့ လမ္းနံေဘးမွာ အုတ္နံရံ ခပ္ျမင့္ျမင့္နဲ႕
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီနံရံၾကီးကို ၾကည့္ျပီး
ရုတ္တရက္ ကားေပၚကေန ဆင္းျပီး ေျပးပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ အပါအ၀င္ ကားေပၚက က်န္ခရီးသည္
ေတြလည္း လုိက္ျပီး ေခၚေဆာင္ရပါတယ္။ သူ႕စိတ္ထဲ သူေနရ
မဲ့ ေရႊနန္းေတာ္လုိ႕ ထင္ေနပုံ ရပါတယ္၊ ပါးစပ္ကလည္း ဒါၾကီး
က ငါ့နန္းေတာ္ … ငါ့နန္းေတာ္ ဆုိျပီး ေအာ္ေနပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕
က်ေနာ္တုိ႕ ရန္ကုန္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ သီလရွင္ ေက်ာင္းတစ္ခုမွာ
အဲဒီ အရူးမၾကီးကုိ ေလး … ငါးရက္ ေလာက္ ထားရပါတယ္။
ေနာက္ မရမ္းကုန္းျမိဳ႕နယ္ တံတားေလး စိတ္ေရာဂါကု ေဆးရုံးကို
စုံစမ္းၾကည့္ပါတယ္။ အရူးေထာင္မွာ ေနခြင့္ရဖုိ႕ ကိစၥက ထင္
သေလာက္ေတာ့ မလြယ္ကူပါ။ အစုိးရေဆးရုံးဟာ က်န္းမာေရး
အသုံးစရိတ္ ဘက္ဂ်က္နည္းပါးမွဳေၾကာင့္ ေဟာင္းေလာင္းပါ။
လူနာရဲ႕ ေဆးမွတ္တမ္းရဖုိ႕ အရင္ၾကိဳးစား ရပါတယ္၊ ဆက္သြယ္
ရန္ လူနာရွင္ မိသားစု လိပ္စာေနရာမွာ ရြာက ကိုရင္ေလး
သီတင္းသုံးရာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းလိပ္စာကုိပါ ထည့္ေပးရပါတယ္။
ေဆးရုံးေရာက္ျပီး ႏွစ္ရက္ေလာက္ အၾကာမွာ ေဆးစစ္ခြင့္ ရပါတယ္၊
လူနာရဲ႕ အေျခအေန မေကာင္းေတာ့ပါ၊ သူ႕မွာ အစာအိမ္ကင္ဆာ
လကၡဏာ ရွိေနတယ္လုိ႕ သက္ဆုိင္ရာ ဆရာ၀န္ၾကီးက ေျပာျပ
ပါတယ္။ စိတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာကို ခံစားေနရတဲ့အျပင္ ေကြ်းမဲ့သူ
မရွိတဲ့ ေန႕ေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ သူ႕ဘ၀ဟာ
ေန၀င္ဖုိ႕ ေတာ္ေတာ္ နီးကပ္ခဲ့ပါျပီ။

ရန္ကုန္ တံတားေလး စိတ္ေရာဂါကု ေဆးရုံး(အရူးေထာင္)
ကို ေရာက္ျပီး (၂)ႏွစ္အၾကာမွာ အစာအိမ္ကင္ဆာေရာဂါနဲ႕
ကြယ္လြန္သြားရွာပါတယ္။ သူ႕စ်ာပနအတြက္ ေတာက
ကိုရင္ေလးနဲ႕ ဆရာေတာ္မ်ားထံ လွမ္းျပီး အေၾကာင္းၾကား
ပါတယ္။ သူမရဲ႕ အေလာင္းကို မီးသျဂႋဳဟ္စက္ထဲ ထည့္ေတာ့
မယ့္ အခ်ိန္မွာ သားျဖစ္သူ ကိုရင္ငယ္ေလးက …
“မယ္ေတာ္ၾကီးရယ္၊ ဒုကၡေပါင္းမ်ားစြာၾကားက ကိုရင္ ကို
ေမြးဖြားေပးခဲ့တဲ့ ဒီ၀ဋ္ဆင္းရဲဟာ သံသရာခရီးမွာ ေနာက္ဆုံး
ျဖစ္ပါေစ …”
လုိ႕ ေျပာတဲ့စကားကို ယေန႕အထိ ၾကားေယာင္ ေနဆဲပါ။


(ျပီးပါျပီ။)
(မွတ္ခ်က္။ ။
ယေန႕ က်ေရာက္တဲ့ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္
ေအာင္ဆန္း၏ (၉၅)ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႕၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ ကေလး
မ်ားေန႕အတြက္ ရည္စူးျပီး ဒီပုိ႕စ္ကို ေရးသားပါတယ္။
အထက္ေဖာ္ျပပါ ျဖစ္ရပ္မွန္မ်ားကို က်ေနာ္သည္ ျပည္တြင္း၌
ေနထုိင္ခဲ့စဥ္က ခင္မင္ရင္းႏွီးရာ စာေရးဆရာအခ်ဳိ႕ႏွင့္ ရုပ္ရွင္
ဇာတ္ညႊန္းေရးဆရာ အခ်ဳိ႕အား ေျပာျပခဲ့ဖူးပါတယ္၊ သူတုိ႕
ေရး မေရးေတာ့ က်ေနာ္ မသိေတာ့ပါ။

ကေလးငယ္တုိင္း ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ ရပါေစ …” )

Feb 12, 2010

လူ႕ဘ၀ထဲ ၀င္လာသူ (ပထမပုိင္း)

ေရးသူ- စစ္ျငိမ္းဒီေရ

ဒီေန႕ (၁၂.၂.၂၀၁၀) က်ေနာ္တုိ႕ အတန္းရဲ႕ စာသင္ခန္းမွာ
၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံ ေအာဟူးစ္ (Århus) ျမိဳ႕က ကေလး
ငယ္တစ္ဦး၏ မိသားစုဘ၀ အျဖစ္အပ်က္ မွတ္တမ္းတင္ ဗြီဒီယုိ
ကို ျပသပါတယ္။ ကေလးအမည္က ဒိန္းမတ္ ဘာသာစကားနဲ႕
ေယာန္လ္ (Jørn) ျဖစ္ျပီး မိဘႏွစ္ပါးကေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူ အမ္နီ
(Anni)ႏွင့္ ဖခင္ျဖစ္သူ ဗ်ာနား (Bjarne) တုိ႕ ျဖစ္ပါတယ္။



ေယာန္လ္ ကို ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ မိဘႏွစ္ပါးစလုံးဟာ သာမန္လူေတြ
လုိ က်န္းမာေရး အေျခအေန မရွိပါဘူး။ သူတုိ႕ႏွစ္ဦးစလုံးဟာ
အသိဥာဏ္ခ်ဳိ႕ယြင္းတဲ့ စိတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာသည္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ကုိယ္၀န္အရင့္အမာ ျဖစ္လာခ်ိန္ေရာက္မွ ေဒသဆုိင္ရာအုပ္ခ်ဳပ္ေရး
ေကာင္စီနဲ႕ က်န္းမာေရး တာ၀န္ခံ ဆရာ၀န္တုိ႕ကို အသိေပးခဲ့ပါတယ္။
ကေလးေမြးမယ့္ မိဘႏွစ္ပါးစလုံးဟာ လက္ထပ္ ေပါင္းသင္းထား
သူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ Living together အဆင့္ကေန ကိုယ္၀န္ယူ
ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ဘဲ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မွဳနဲ႕
ကေလးကို ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာသည္ မိဘႏွစ္ပါး
နဲ႕ ကေလးငယ္ကို က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မွဳအတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္
က ေငြအေျမာက္အမ်ား အကုန္ခံ ေဆာင္ရြက္ေပးပါတယ္။

ကေလးေမြးဖြားျပီးခါစမွာ စိတ္ေရာဂါသည္ မိဘႏွစ္ပါးက ကေလး
ကို အလယ္မွာ ထားျပီး အေဖျဖစ္သူက ဂိမ္းေဆာ့ပါတယ္။ အေမ
ျဖစ္သူကလည္း ကေလးပါးစပ္ထဲကုိ ႏုိ႕မတုိက္ဘဲ သူ႕လက္ညိွဳး
ဇြတ္အတင္း ထုိးထည့္ပါတယ္။ ကေလးမီးဖြားျပီးခါစမွာ သူတုိ႕
မိသားစုအတြက္ က်န္းမာေရး ၀န္ထမ္းကို ေန႕ေရာ ညပါ အနည္း
ဆုံး ႏွစ္ဦးကေန သုံးဦးအထိ ထားေပးရပါတယ္။ ေမြးဖြားျပီးလုိ႕
(၆)ပတ္အၾကာမွာ ဖခင္ ဗ်ာနားႏွင့္ မိခင္ အမ္နီတုိ႕ မဂၤလာေဆာင္
ပါတယ္။ ေျခာက္လ အၾကာမွာ သူတုိ႕ႏွစ္ဦး ကြာရွင္း ၾကပါေတာ့တယ္။

ေျခာက္လသားအရြယ္ ေယာန္လ္ (Jørn)ကို ႏုိင္ငံေတာ္က မိဘမဲ့
ေဂဟာမွာ ဆက္လက္ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႕ ဆုံးျဖတ္ပါတယ္။ တစ္ပတ္ကုိ
မိခင္ျဖစ္သူ အမ္နီ (Anni)နဲ႕ သုံးၾကိမ္ အတူတကြ ေတြ႕ဆုံဖုိ႕ ဆုံးျဖတ္
ပါတယ္။ ဒါကို လက္မခံတဲ့ မိခင္ျဖစ္သူက ေစတနာ၀န္ထမ္း လူမွဳအဖြဲ႕
အစည္း အက်ဳိးေဆာင္ေတြထံ ငုိယုိေတာင္းပန္းပါတယ္။ ေစတနာ
၀န္ထမ္း အက်ဳိးေဆာင္ေတြက ကေလးငယ္ကို စိတ္ေရာဂါသည္
မိခင္နဲ႕ အတူေပးေနဖုိ႕ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေတာင္း
ဆုိ ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကေလးသူငယ္ တရားရုံးက ေန႕စဥ္ သုံးနာရီခန္႕
ကေလးငယ္နဲ႕ မိခင္ကို အတူတကြရွိဖုိ႕ပဲ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါကို
လက္မခံတဲ့ မိခင္ျဖစ္သူ စိတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာသည္ အမ္နီဟာ
ရွဳိက္ၾကီးတငင္ငင္ ငုိေၾကြးပါေတာ့တယ္ …။

က်ေနာ္တုိ႕ စာသင္ခန္းထဲရွိ ဒိန္မတ္လူမ်ဳိး ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ
ေတြက မွတ္တမ္းတင္ဗြီဒီယုိေခြ ျပသမွဳကို ပိတ္ျပစ္ဖုိ႕ ဆရာကုိ
၀ုိင္းေျပာၾကပါတယ္။ သူတုိ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ထိခုိက္ေနပုံ ရပါ
တယ္။ မိခင္ျဖစ္သူ စိတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာသည္ အမ္နီ (Anni)ရဲ႕
ငိုေၾကြးမွဳကို သူတုိ႕ႏွလုံးသားေတြက ခံႏုိင္ပုံ မေပၚပါဘူး၊ တခ်ဳိ႕
ေက်ာင္းသူေတြဟာ သူတုိ႕ရဲ႕ မ်က္လုံးႏွစ္ဖက္ကို လက္၀ါးေတြနဲ႕
ကြယ္၀ွက္ၾကပါတယ္ …။ ဆရာက ျပသမွဳကို ခဏရပ္ျပီး ဆယ္မိနစ္
ခန္႕ အနားယူဖုိ႕ ေျပာပါတယ္။ အနားယူခ်ိန္မွာ ဆရာက က်ေနာ္တုိ႕
တစ္ဦးခ်င္းစီ နံေဘးကို ေရာက္လာျပီး “ဒီျပႆနာကို ဘယ္လုိထင္လဲ”
လုိ႕ အလြတ္သေဘာ လုိက္ေမးပါတယ္။

စာသင္ခန္းရဲ႕ မ်က္ႏွာၾကပ္ကို ေမာ့ၾကည့္ျပီး လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၄)ႏွစ္ေလာက္
က အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို က်ေနာ္ ျပန္သတိရမိပါတယ္။

ယခုလက္ရွိ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအျဖစ္ မတရား ေထာင္ဒဏ္က်ခံေန
ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံအလယ္ပုိင္းက
နယ္ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ရဲ႕ အပိုင္ ေက်းရြာတစ္ရြာမွာ တာ၀န္တခ်ဳိ႕နဲ႕ ေခတၲ
ေနထုိင္ခဲ့ပါတယ္။ သူ ေခတၲ ေနထုိင္ရာ အဲဒီရြာကို သြားေရာက္ဖုိ႕
က်ေနာ္နဲ႕ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ လွဳိင္နယ္ေျမက ေက်ာင္းသားတစ္ဦး
ဟာ ခရီးထြက္ဖုိ႕ ျပင္ဆင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ခရီးသြားခါနီး က်ေနာ့္လက္ပတ္
နာရီဟာ ဓါတ္ခဲကုန္သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ဆယ္တန္းေအာင္ခါစ ရန္ကုန္၊
သိမ္းၾကီးေစ်းကုန္တုိက္ ပလက္ေဖာင္းမွ ေငြ (၅၀)က်ပ္နဲ႕ ခပ္ေပါေပါ
၀ယ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ခါးပုိက္ႏွဳိက္ျပန္ေရာင္း နာရီကိုပဲ အခ်ိန္သိႏုိင္ေအာင္ သယ္ေဆာင္
ခဲ့ပါတယ္။

အရင္ဆုံး နယ္ျမိဳ႕ဆီကို သြားရပါတယ္။ အဲဒီကေန ေဒါဂ်စ္ကား
ေဟာင္းၾကီး စီးျပီး ရြာေတြဖက္ကုိ ဆက္သြားရပါတယ္။ ဒါလည္း
ရြာကို မေရာက္ေသးပါဘူး။ ရြာနဲ႕ အနီးဆုံး ကတၲရားလမ္း တစ္ခု
ေပၚမွာ ရပ္ပါတယ္။ အဲဒီေနရာကေန ရြာထဲကုိ ျမင္းလွည္း သုိ႕မဟုတ္
စက္ဘီးအဌားနဲ႕ ဆက္သြားမွ ေရာက္ပါတယ္။ ရြာေရာက္ေတာ့
က်ေနာ္တုိ႕ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူနဲ႕ ေတြ႕ရပါတယ္။ သူ တည္းခုိတဲ့
အိမ္က ရြာအ၀င္အ၀မွာ ရွိပါတယ္။ ရြာမေရာက္ခင္ သခၤ်ဳိင္းကုန္း
တစ္ခုကို ျဖတ္ရပါတယ္။

ညေနပုိင္းေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ေခါင္းေဆာင္က က်ေနာ့္ကို
ရြာအလယ္က အေၾကာ္ဆုိင္မွာ အေၾကာ္ေလး … ငါးခု သြား၀ယ္ေပး
ဖုိ႕ ေျပာပါတယ္။ ညေန ငါးနာရီ … ေျခာက္နာရီေလာက္ ေရာက္ေတာ့
က်ေနာ္တုိ႕ တည္းခုိရာ အိမ္ကို ကုိရင္ေလးတစ္ပါး ၾကြလာပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႕ ေခါင္းေဆာင္က က်ေနာ္ ၀ယ္လာတဲ့ အေၾကာ္ေတြနဲ႕
အိမ္က ထမင္းေတြကို ကြ်တ္ကြ်တ္အိပ္ထဲ စုထည့္ျပီး ကိုရင္ေလး
ကို ေပးလုိက္ပါတယ္။ ကိုရင္ေလးက အဲဒီအထုပ္ေလးကို ပုိက္ျပီး
ရြာထိပ္ သခၤ်ဳိင္းဖက္ကို ထြက္သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ ေခါင္း
ေဆာင္ကို ဒီကုိရင္ေလးက ညေနစား စားသလားလုိ႕ ေမးၾကည့္
ပါတယ္။ သူက ကိုရင္ေလး ဘာလုပ္သလဲ ဆုိတာကို သိခ်င္ရင္
လုိက္ၾကည့္ဖုိ႕ ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ဦသား ကိုရင္ေလး
ေနာက္ကေန လုိက္ၾကည့္ၾကပါတယ္။ ရြာအထြက္ သခၤ်ဳိင္းထဲ
က ဇရပ္မွာ ကုိရင္ေလးက အရူးမၾကီးတစ္ေယာက္ကို ထမင္းခြံ႕
ေၾကြးေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါနဲ႕ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့
ကိုရင္ေလး အေၾကာင္း စိတ္၀င္တစားနဲ႕ ေမးၾကည့္ ျဖစ္ပါတယ္။

စိတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာသည္ အရူးမတစ္ဦးဟာ အဲဒီရြာကို ဘယ္ကေန
ဘယ္လုိ ေရာက္ခဲ့သလဲဆုိတာ တစ္ရြာလုံး ဘယ္သူမွ် ေသေသ
ခ်ာခ်ာ မသိၾကပါဘူး။ ဗုိက္ဆာရင္ ရြာထဲမွာ လွည့္ပတ္ ေတာင္းရမ္း
စားေသာက္ပါတယ္။ ညဖက္ဆုိရင္ ရြာထိပ္က သခၤ်ဳိင္းဇရပ္မွာ
အိပ္စက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အရူးမၾကီးမွာ ကိုယ္၀န္ ရွိလာပါတယ္။
ဒီရြာက ေရွးရုိးစြဲ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူၾကီးတခ်ဳိ႕ဟာ လင္ေယာက္်ား မေပၚဘဲ
ဗုိက္ၾကီးတဲ့ အရူးမကုိ ရြာထဲသုိ႕ ၀င္ခြင့္မျပဳခဲ့ၾကပါ။ အရူးမၾကီး
ဟာ ရြာအထြက္ တာရုိး လွည္းလမ္းေပၚမွာ အ၀င္အထြက္လုပ္တဲ့
ခရီးသည္ေတြ ျပစ္ခ်ေပးတဲ့ စားၾကြင္းစားက်န္တခ်ဳိ႕ကုိ စားေသာက္
ျပီး အသက္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕ကုိယ္၀န္ကေန သား
ေယာက္်ားေလး ေမြးဖြားလာပါတယ္။ ရြာေနာက္ဖက္ရွိ ဘုန္းေတာ္
ၾကီးေက်ာင္းမွ ဆရာေတာ္နဲ႕ ဦးပဥၨင္းေတြက ဒီကေလးကုိ ေက်ာင္း
ကုိ သယ္ေဆာင္ျပီး ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ပါတယ္။ အသက္ ခုႏွစ္ ႏွစ္၊
ရွစ္ႏွစ္ အရြယ္မွာ သဃၤန္းစီး ကုိရင္၀တ္ ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္
တုိ႕ ျမင္ေနရတဲ့ အသက္ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ ကုိရင္ေလးဟာ သူ ထမင္းခြံ႕
ေၾကြးေနတဲ့ အရူးမၾကီးက ေမြးဖြားထားတဲ့ ကေလးငယ္ပါ။


(ဆက္ရန္။)

Jan 31, 2010

နတ္ၾကီးတဲ့ သစၥာ



*မုိဘီဂ်ီႏုိေတြ
ႏွင္းဆီရင္ခြင္မွာ က’တဲ့ ည
*ဘိဂ်င္နေရးရွင္းေတြ
မိတၳီလာကန္မွာ ဖား’ရွာတဲ့ ည
ခြက္မရွိသူေတြ
သဘက္နဲ႕ ေတာင္းေနရတဲ့ ည
ေသာင္ျပင္ေပၚကို
ငါတုိ႕ေျပးထြက္ခဲ့တဲ့ ည
သစၥာေရ
အဲဒီညက မည္းမည္းေမွာင္လုိ႕ …။

*မုိဘီဂ်ီႏုိအတြက္ သစၥာလား
*ဘိဂ်င္နေရးရွင္းအတြက္ သစၥာလား
ေအာင္ပင္လယ္မွာ ေရရွိသလား
အင္းစိန္ေထာင္က ဦးေစာေကာင္းမွဳ ရုပ္ပြားေတာ္ဟာ ျပံဳးေနသလား
ၾကိဳးက်စ္ပုတီးေစ့ေတြကို သီမွာလား
သစၥာတရားကို တည္မွာလား
အတၲေတြနဲ႕ ဆြဲေနသလား
ဂုိဏ္းဂဏေတြနဲ႕ ကြဲေနသလား
သစၥာေရ
မင္းကိုယ္ မျမင္ရဘူး …။

မိတၳီလာကန္မွာ ဖားမရွိသလုိ
ေအာင္ပင္လယ္မွာ ေရေတြခန္းတဲ့ ည
ျမကန္ရွိတဲ့အရပ္
ေျမပုံထဲက ေပ်ာက္သြားတဲ့ ည
ငါတုိ႕ရဲ႕ေျခေထာက္ေတြက
ငါတုိ႕ကုိ ျပန္လည္ခုိးယူသြားတဲ့ ည
သစၥာဆုိတာ
တကယ္ရွိသလား …။


-စစ္ျငိမ္းဒီေရ

(မွတ္ခ်က္။ ။
*မုိဘီဂ်ီႏုိ= mobile generation
*ဘိဂ်င္နေရးရွင္း= beat generation )

Jan 23, 2010

ရန္ကုန္ က်ဆုံးခန္း



ကဗ်ာမဟုတ္ပါဘူး ညီေလးေရ
မင္းအတြက္ ေျပာတာပါ ….။

ေနၾကတ္ခ်ိန္မွာ ေရငတ္မေျပတဲ့ ညီေလးေရ
တုပ္ေကြးေတြက ေခတ္မကုန္ေသးဘူး
က်ီးကန္ပါးစပ္လုိ ျဖဲေပးထားတဲ့
ေခတ္မဟုတ္ဘူး ညီေလးေရ
ငါးစာခ်ျပီး ငါးမွ်ားေနၾကတာ …။

ဓါတ္ဆီေလာင္းျပီး ဆႏၵျပမယ္လုိ႕
ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့တဲ့ ဦးေအာင္ၾကီးသမုိင္း
လာမေမးနဲ႕ေတာ့ ညီေလးေရ
စင္ေပၚမွာပဲ
မုိက္ကရုိဖုန္းေတြ ရွိတယ္ကြ ….။

မ်က္မျမင္ေတြ ျပဳစုေပးတဲ့
ဆာကူရာတာ၀ါေပၚက အႏွိပ္ခန္းထဲမွာ
အနားယူေနသလား ညီေလးေရ
သိန္းရွစ္ေထာင္တန္ ေျမကြက္မွာ
မုိးေဟကိုတုိ႕ အႏုိင္ရသြားျပီ ….။

သိန္းႏွစ္ေထာင္ငါးရာ ကုန္ခဲ့တဲ့
အိျႏၵာေက်ာ္ဇင္ရဲ႕ အရိပ္ကုိ
ၾကည့္ေနသလား ညီေလးေရ
လစာ ႏွစ္သိန္းခြဲရဖုိ႕
သတင္းမ်ားမ်ား ေရးႏုိင္ပါေစ …။

သီရိပ်ံခ်ီေတဇနဲ႕ ေဇာ္ေဇာ္တုိ႕ဆီမွာ
ေဘာလုံးပြဲအေျဖ
မဗ်ဴးနဲ႕ေနာ္ ညီေလးေရ
SANYO ကိုလွျမင့္နဲ႕ သူ႕ညီ SONY ကိုေအာင္သာလွတုိ႕ဆီမွာ
အရင္ေမးၾကည့္ပါ ….။

တြံေတးစုိးေအာင္နဲ႕ ေဗလု၀တုိ႕
ေကာင္းစားေနတဲ့ ဒီေခတ္မွာ
အိမ္အျပန္ ဆန္၀ယ္ဖုိ႕
သတိရေပးပါ ညီေလးေရ
ရန္ကုန္ဟာ က်ဆုံးခဲ့ပါျပီ ….။

ကဗ်ာမဟုတ္ပါဘူး ညီေလးေရ
မင္းအတြက္ ေျပာတာပါ …။ ။


-စစ္ျငိမ္းဒီေရ

(မွတ္ခ်က္။ ။ ကိုလွျမင့္ႏွင့္ ကိုေအာင္သာလွ ညီအကို မေတာ္စပ္ပါ။)


Jan 21, 2010

ေအာက္လမ္းပညာကို စိန္ေခၚရဲသူ

ေရးသူ- စစ္ျငိမ္းဒီေရ

ျမန္မာျပည္က အထက္လမ္း (ဗုိလ္ခ်ဳပ္လမ္း မဟုတ္ပါ) ဆရာေတြ၊
ေအာက္လမ္း (ကမ္းနားလမ္းလုိ႕ မထင္ပါနဲ႕) ဆရာေတြအေၾကာင္း
ေလွ်ာက္စဥ္းစားရင္ကေန ကြယ္လြန္သြားရွာျပီ ျဖစ္တဲ့ ဘၾကီး၀မ္းကြဲ
ေတာ္စပ္သူ တစ္ေယာက္ကို သြားသတိရမိပါတယ္။ ဘၾကီးဆုိေပမဲ့
တကယ့္ ဘၾကီးအရင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ့္အဖြားဖက္က
အကုိျဖစ္သူတစ္ဦးရဲ႕ ေမြးစားသားပါ။ သူရဲ႕ ေနထုိင္ပုံ၊ ေျပာဆုိပုံဟာ
“ဂြ” က်တယ္ဆုိျပီး နယ္မွာရွိတဲ့ ရြာက ေဆြမ်ဳိးအားလုံးလည္း သူ႕ကို
ေအာ္ေၾကာလန္ ပါတယ္။

သူ႕မယား ၾကီးေဒၚက က်ေနာ့္ အဖုိးဖက္ကေန တူမ ေတာ္စပ္ ပါတယ္။
ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္လုိ႕ ရြာကို အလည္သြားရင္ ဘၾကီး ဘက္ေရာ
ၾကီးၾကီး ဘက္ပါ ေဆြမ်ဳိးေတာ္စပ္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ မိသားစုအေပၚ
ေတာ္ေတာ္ ေဖာ္ေရြရွာပါတယ္။ ဘၾကီးဆီမွာ လူအမ်ား မွန္းတီးျခင္းခံရ
တဲ့ အက်င့္တစ္ခု ရွိပါတယ္။ အဲဒါက သူ မွန္တယ္လုိ႕ ထင္ရင္ လူေရွ႕
မေရွာင္ သူေရွ႕ မေရွာင္ ဇြတ္ေျပာေလ့ ရွိတဲ့ အက်င့္ပါ။ ဒီအက်င့္ဟာ
သူရဲ႕ ေမြးရာပါ အက်င့္လုိ႕ ေဆြမ်ဳိးေတြက ဆုိပါတယ္။

ေန႕စဥ္ သူ႕အိမ္ေရွ႕ တံစက္ျမိတ္ေအာက္ရွိ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ေရေႏြးၾကမ္း
အုိး၊ ပုဇြန္ေျခာက္ ေလး … ငါးေကာင္ပါတဲ့ လဖက္အသား ဆီစိမ္ပုလင္း၊
ေဆးလိပ္ခြက္၊ ကြမ္းအစ္ ေတြ ခင္းျပီး ျခံေရွ႕မွာ ျဖတ္သြားသူ မွန္သမွ်
ကို ျခံထဲ ဇြတ္အတင္းေခၚ၊ ရြာက ေကာင္စီလူၾကီး မေကာင္းေၾကာင္း၊
ဆန္စက္ (ရြာမွာ “ဟာလာ”လုိ႕ ေခၚတဲ့ ဆန္စက္အငယ္စား) ပုိင္ရွင္ေတြ
က ဆင္းရဲသား လယ္သမားမ်ားအေပၚ ေခါင္းပုံျဖတ္ အျမတ္ၾကီးစား
ေၾကာင္း မေမာႏုိင္ မပန္းႏုိင္ တရားေဟာ ေနၾကပါ။ ရြာမွာေနျပီး ေန႕စဥ္
ထုတ္ သတင္းစာကုိ အျမဲဖတ္သူ၊ BBC က လႊင့္တဲ့ ေရဒီယုိ သတင္းေတြ
ကို အျမဲနားေထာင္ေလ့ရွိေသာ သူနံေဘးမွာလည္း သူ႕ကုိ ခ်စ္ခင္တဲ့
လူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိပါတယ္။

ဘၾကီးတုိ႕ လင္မယားမွာ သမီး တစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ က်ေနာ့္အမ
၀မ္းကြဲဟာ က်ေနာ္ သိတတ္စ အရြယ္ေလာက္မွာပဲ သူတုိ႕ရြာက
ေတာသူေ႒းသား တစ္ဦးနဲ႕ အိမ္ေထာင္က်ပါတယ္။ သူ႕ေယာက္်ား
ကလည္း ခပ္ေအးေအးေနတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေၾကာင့္
မိဘေတြျဖစ္တဲ့ ဘၾကီးနဲ႕ ၾကီးၾကီးကို အိမ္ဦးခန္းမွာ ထားျပီး အပူပင္မရွိ
လုပ္ေကြ်း ျပဳစုပါတယ္။ အိမ္ေထာင္သည္ သူ႕သမီးအိမ္က ဘၾကီးတုိ႕
အိမ္နဲ႕ ျခံခ်င္း ကပ္လွ်က္ပါ။ ဘၾကီးဟာ သူ႕သမီးအိမ္မွာ ထမင္းစားခ်ိန္
ေရာက္မွ သြားစားေလ့ရွိျပီး က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ သူ႕အိမ္မွာသာ
ေနေလ့ ရွိပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႕ တေန႕က်ေတာ့ ေဆြမ်ဳိးေတြဆီကေန သတင္းတစ္ခု ၾကားရ
ပါတယ္။ ဘၾကီးတုိ႕ အိမ္ကို သူတပါးက ေအာက္လမ္းနည္းနဲ႕ ျပဳစား
ထားလုိ႕ ညဖက္ဆုိရင္ ဘယ္သူမွ် ေနလုိ႕ မရဘူး၊ တအိမ္လုံး လွည္း
စီး ေနရသလုိ တဒုန္းဒုန္းနဲ႕ လွဳပ္ရမ္းေနတဲ့ ပုံစံ ခံစား ေနရတယ္လုိ႕
ဆုိပါတယ္။ ဘၾကီးကေတာ့ ပဲခူးတုိင္း၊ ေ၀ါျမိဳ႕နယ္အပုိင္ ရြာတစ္ခုမွ
သူ႕ သူငယ္ခ်င္းအလွဴအိမ္ကို အလည္သြားေနခုိက္မွာ ျပႆနာ စ’ျဖစ္
တယ္လုိ႕ ဆုိပါတယ္။ ဘၾကီးမိန္းမ ၾကီးၾကီးကုိေတာ့ သမီးျဖစ္သူက
သူတုိ႕အိမ္မွာပဲ လာေနဖုိ႕ ေခၚထားေၾကာင္းနဲ႕ ရြာထဲရွိ လူေတြကေတာ့
ေန႕စဥ္ ဘၾကီးတုိ႕အိမ္ေရွ႕မွာ တရုံးရုံးျဖင့္ ပြဲလာၾကည့္သလုိ စည္းကား
ေနေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ အခုလည္း ျမိဳ႕ေပၚရွိ အသိမိတ္ေဆြ
“ေရႊရင္ေက်ာ္ဂုိဏ္း” မွ ဆရာတစ္ဦးကို ပင့္ထားတယ္လုိ႕ ၾကားရပါတယ္။

ဒါနဲ႕ပဲ က်ေနာ္တုိ႕ တမိသားစုလုံး အထူးအဆန္းေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ အေမ
ဖက္က ေဆြမ်ဳိးေတြရွိရာ ရြာသုိ႕ ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ ရြာ
ေရာက္တဲ့ ေန႕အထိ ဘၾကီးကေတာ့ ရြာကုိ ျပန္မေရာက္ေသးပါ။
အဲသည့္ေခတ္က ရန္ကုန္မွာ အေ၀းေျပးကားဂိတ္ဟာ လမ္းမေတာ္ျမိဳ႕
နယ္ လသာလမ္းမွာ ရွိပါတယ္၊ တေန႕ကုန္ ဘတ္စ္ကားကို တအိအိ
နဲ႕ စီးရပါတယ္။ ရြာကို ေရာက္ေတာ့ ဘၾကီးတုိ႕အိမ္ေရွ႕ အ၀င္အ၀မွာ
အုန္းပြဲ ဌက္ေပ်ာပြဲေတြ ေလး …. ငါးပြဲကို ဖေယာင္းတုိင္ေတြ၊ အေမႊး
တုိင္းေတြ ထြန္းျပီး ပြဲေပးထားပါတယ္။ အညိဳေရာင္၀တ္စုံ ၀တ္ထားတဲ့
လူၾကီးတစ္ေယာက္က ၾကိမ္းလုံး တစ္ေခ်ာင္းကို လက္ထဲမွာ ကိုင္
ေဆာင္ထားျပီး သူ႕နံေဘးမွာ က်ေနာ္တုိ႕ ေဆြမ်ဳိးထဲမွ လူၾကီး အေတာ္
မ်ားမ်ား ရွိေနၾကပါတယ္။ ထုိလူၾကီးက ဘၾကီးတုိ႕ျခံထဲမွာ “ပု႑က”
စီးနင္း တုိက္ခုိက္တာကို ခံေနရတယ္လုိ႕ ေျပာပါတယ္။

ဒါနဲ႕ “ပု႑က” ဆုိတာ ဘာလဲလုိ႕ ရြာက အေမ့အကုိ ၀မ္းကြဲ
ဘၾကီးတစ္ေယာက္ နံေဘး ကပ္ျပီး ေမးၾကည့္ေတာ့ “သရဲ” ထက္
ၾကီးတဲ့ “သဘက္” ပုံစံ “ဘီးလူး” လုိ႕ ေျပာပါတယ္။ ထုိ အညိဳေရာင္
၀တ္စုံ ၀တ္ထားတဲ့ လူၾကီးဟာ အထက္လမ္းဆရာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာ
ျပပါတယ္။ အဲဒီလူၾကီးဟာ ပါးစပ္ကေန ပြစိ ပြစိနဲ႕ ဂါထာလား
ဘုရားစာလားဟု ဘယ္သူမွ် အေသအခ်ာ မသိႏုိင္တဲ့ အရာေတြကို
မၾကားတၾကားရြတ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ဆန္ေတြကုိ ဘၾကီးျခံ
တစ္ခုလုံးကုိ ပက္ျဖန္းပါေတာ့တယ္။ သူ ဒီည ဒီအိမ္ထဲမွာ တညလုံး
ဘုရားစာရြတ္၊ အဓိ႒ာန္၀င္မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အခု သူ ၾကဲခ်ထားတဲ့
ဆန္ေစ့ေတြဟာ ေနာက္တေန႕မနက္ မုိးလင္းတာနဲ႕ ျခံထဲရွိ တစ္ေနရာ
မွာ သူအလုိအေလ်ာက္ စုပုံသြားမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ အဲလုိ
စုပုံေရာက္ရွိသြားတဲ့ ေနရာကို ေပါက္တူးနဲ႕ တူးေဖာ္ၾကည့္လုိက္ရင္
ဘၾကီးတုိ႕ အိမ္ကုိ တုိက္ခိုက္ထားတဲ့ အစီအယဥ္ “အင္း” ျပားေတြ
ထြက္လာမယ္လုိ႕ ဆုိပါတယ္။

ဘၾကီးတုိ႕ ျခံနဲ႕ ကပ္လွ်က္မွာရွိတဲ့ ဘၾကီးသမီး အိမ္ေထာင္သည္
အမတုိ႕အိမ္မွာ အိပ္ဖုိ႕ က်ေနာ္တုိ႕ ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြလည္း
အေမကုိ ဇြတ္အတင္း ေတာင္းဆုိ ရပါတယ္။ ရြာက ေဆြမ်ဳိးေတြ
က သူတုိ႕အိမ္ေတြမွာ လုိက္ျပီး တည္းခုိဖုိ႕ က်ေနာ္တုိ႕ မိသားစု
ေျပာပါတယ္။ ရြာရဲ႕ သုံးပုံ တစ္ပုံဟာ အေမဖက္ကေန ေဆြမ်ဳိး
စပ္ရင္ ေဆြရိပ္မကင္း မ်ဳိးရိပ္မကင္းတဲ့ ေဆြမ်ဳိးအရင္းအျခာေတြ
ျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာမရတဲ့ ေနာက္ဆုံးမွာ အေမလည္း က်ေနာ္တုိ႕
ကေလးတသုိက္ကုိ လက္ေလွ်ာ့ျပီး ဘၾကီးသမီး အမတုိ႕အိမ္
မွာ ညအိပ္ တည္းခုိဖုိ႕ သေဘာတူလုိက္ပါတယ္။ ဖေယာင္းတုိင္
မီးေရာင္ေတြ ထိန္းလင္းေနတဲ့ ဘၾကီးအိမ္ အေပၚထပ္က ဘုရား
ခန္းကို အမတုိ႕အိမ္ အေပၚထပ္ကေန လွမ္းၾကည့္ရင္ ျမင္ေန
ရပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာေတြ ထူးလာမလဲ၊ ဘာေတြ ျဖစ္
လာ မလဲလုိ႕ က်ေနာ္တုိ႕ ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနခဲ့ၾကပါတယ္။

ဘၾကီးသမီး အိမ္ေထာင္သည္ လင္မယား ေကြ်းေမြးဧည့္ခံတဲ့
မုန္႕ေတြကို စားလုိက္၊ ေရာက္တတ္ရာရာေတြ ေျပာလုိက္ျဖင့္
မအိပ္ေသးပဲ ညဥ့္နက္ပုိင္းကို ေရာက္လာပါတယ္။ ည(၁၀)
နာရီဆုိတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ရြာက လူအမ်ားစု အိပ္ေပ်ာ္တဲ့အခ်ိန္
ျဖစ္ေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ ျမိဳ႕က လူေတြအတြက္ေတာ့ မအိပ္ေသးပဲ
ေနလုိ႕ ရပါေသးတယ္။ ရုတ္တရက္ ရြာလမ္းတေလွ်ာက္ဆီမွ
ေခြးအူသံေတြ ထြက္ေပၚလာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕လည္း ေၾကာက္ေၾကာက္
နဲ႕ ဘၾကီးအိမ္ဖက္ကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ ေရနံေခ်း ၀’ေနတဲ့
နံေဘး နံရံေတြေၾကာင့္ ညဖက္ၾကည့္ရင္ မဲေမွာင္ေနပါတယ္။ လေရာင္
ေအာက္ကေန ႏွစ္ထပ္ ေျခတံရွည္ ဘၾကီးအိမ္ကုိ ျမင္ေနရတဲ့ ပုံစံဟာ
သရဲတစ္ေကာင္ ငုပ္တုပ္ ထုိင္ေနပုံနဲ႕ တူေနပါတယ္။

ရုတ္တရက္ ေလေတြ တေ၀ါေ၀ါ တုိက္ခုိက္အျပီး က်ေနာ္တုိ႕
မ်က္စိေရွ႕ရွိ ဘၾကီးအိမ္ ဘုရားခန္းက ဖေယာင္းတုိင္းမီး အလင္း
ေရာင္ေတြ မျမင္ရေတာ့ပဲ အေမွာင္အတိက်သြားပါတယ္။ မ်က္စိ
ေရွ႕မွာတင္ ျခံထဲမွ လူႏွစ္ေယာက္ အသံကုန္ ေအာ္ဟစ္ျပီး
ေျပးထြက္လာပါတယ္ …
“အမေလးဗ်၊ ကယ္ၾကပါအုံး … ကယ္ၾကပါအုံး …”
“အမေလးဗ်၊ ေၾကာက္ပါျပီး ဗ် … ”

က်ေနာ္တုိ႕ ေမာင္ႏွမတသုိက္လည္း ျပတင္းေပါက္နံေဘးကေန
အေမအိပ္ေနတဲ့ အိပ္ခန္းထဲကို ဘယ္လုိေျပးမိလုိ႕ ဘယ္လုိ ေရာက္
သြားမွန္းမသိ ေျပး၀င္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆယ့္ငါး မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့
လူသံေတြ ဆူဆူညံညံၾကားမွ အျပင္ဖက္ရွိ ျပတင္းေပါက္နံေဘးကုိ
ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ရြာထဲရွိ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း အကုိေတြေရာ၊ တျခား
ရြာသားေတြပါ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေရာင္ေတြ တေဖြးေဖြး၊ ဓါး လွံေတြ
တ၀င္း၀င္းနဲ႕ ဘၾကီးတုိ႕ အိမ္ေရွ႕မွာ စုရုံး ေရာက္ရွိေနၾကပါျပီ။
ဘယ္သူမွ် မရွိတဲ့ ဘၾကီးတုိ႕ျခံနဲ႕ အိမ္ထဲကို လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေပါင္း
မ်ားစြာနဲ႕ ထုိးၾကည့္ေနၾကျပီး သူ အထဲကို အရင္၀င္မယ္၊ ငါ အထဲ
ကို အရင္ ၀င္ၾကည့္မယ္နဲ႕ ေျပာဆုိေနၾကပါတယ္။ ေနာက္ထပ္
ခဏေလာက္အၾကာမွာ ရြာက ေကာင္စီဥကၠ႒ ေရာက္လာျပီး
ျခံတံခါးကို ပိတ္လုိက္ဖုိ႕နဲ႕ ျခံထဲကုိ ဘယ္သူမွ် ေပးမ၀င္ဖုိ႕ ေျပာျပီး
တားျမစ္ၾကပါတယ္။

မနက္မုိးလင္းခ်ိန္မွာ ဘၾကီးအိမ္၀န္းထဲကုိ ရြာဦးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္
ၾကြလာျပီး ပရိတ္တရားေတြ ရြတ္ဖတ္ ပါတယ္။ အဲဒီေန႕ ေန႕လည္မွာ
ပဲ က်ေနာ္တုိ႕ အခ်စ္ေတာ္ ဘၾကီးတစ္ေယာက္ ပဲခူးမွာေနထုိင္တဲ့ သူ႕
သူငယ္ခ်င္း အလွဴကေန ျပန္လည္ ေရာက္ရွိလာပါတယ္။ ဘၾကီး
ျပန္ေရာက္တယ္ ဆုိရင္ပဲ ေဆြမ်ဳိးေတြ၊ ရြာက လူေတြက သူ႕အိမ္
ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကို ၀ုိင္းေျပာၾကပါတယ္။ သူ႕သမီးျဖစ္တဲ့ အမတုိ႕
လင္မယားက ဒီဖက္အိမ္မွာ လာေနဖုိ႕ ေျပာပါတယ္။ ေန႕ခင္းဖက္
အမတုိ႕အိမ္မွာ ဘၾကီးနဲ႕ ရြာက ေဆြမ်ဳိးေတြ လူစုံတက္စုံ စကား
၀ုိင္း ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဘၾကီးတုိ႕ စကား၀ုိင္းကေန ညက အျဖစ္အပ်က္ကုိ ျပန္ၾကား ရပါ
တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ည ဘၾကီးအိမ္မွာ အိပ္ခဲ့တဲ့ အထက္လမ္းဆရာဆုိသူ
နဲ႕ ေဆြမ်ဳိးတစ္ဦးတုိ႕ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ပုံက…
ရြာလမ္းမၾကီးတေလွ်ာက္က ေခြးအူသံေတြ ဆက္တုိက္ၾကား
ရတယ္၊ ျပီးေတာ္ ေလေတြ တလေဟာ တုိက္လာျပီး ဘုရားစင္
က မီးေတြ ျငိမ္းသြားပါတယ္၊ မီးျငိမ္းသြားလုိ႕ မီးျခစ္လာရွာတဲ့
အခ်ိန္မွာ တအိမ္လုံး ရုတ္တရက္ လွဳပ္ရမ္းလာပါတယ္၊ ဒါနဲ႕
ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ အိမ္ေပၚကေန ေအာက္ထပ္ကုိ ေျပးအဆင္း
အေမွာင္ထဲကေန ႏြားေအာ္သံ တစ္ခုကုိ ၾကားလုိက္ရတယ္၊ လက္ႏွိပ္
ဓါတ္မီးနဲ႕ ထုိးၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေအာက္ထပ္ ေျမၾကီးထဲကေန
ႏြားတစ္ေကာင္ရဲ႕ ဦးေခါင္းတစ္ခု ထုိးထြက္လာတာကို ျမင္လုိက္
ရပါတယ္၊ အဲဒီ ႏြားေခါင္းကေန အသံေတြ ထြက္ေနသလုိ အိမ္
လည္း ေျမငလ်င္ လွဳပ္သလုိ ရမ္းေနတယ္လုိ႕ ေျပာပါတယ္။

ဘၾကီးလည္း မ်က္ေမွာင္က်ဳပ္ေနေအာင္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ
စဥ္းစားေနပါတယ္။ ေဆြမ်ဳိးေတြက တစ္ေယာက္ တစ္မ်ဳိးစီျဖင့္
“အဘ၊ ရြာက ေကာင္စီလူၾကီးေတြ လယ္မလုပ္ဘဲနဲ႕ အမေတာ္
ေၾကး(ဘဏ္ေခ်းေငြ) ယူတဲ့ ကိစၥအေပၚ မတရားဘူးလုိ႕ ေျပာတာ
ေတြ၊ ေငြတုိးေခ်းတဲ့ သူေ႒းေတြ အေၾကာင္း ေန႕စဥ္ေျပာေနလုိ႕
အခုလုိ႕ ေအာက္လမ္းနည္းနဲ႕ အတုိက္(ျပဳစား)ခံရတာ ျဖစ္ႏုိင္
ေၾကာင္း” ၀ုိင္းေျပာၾကပါတယ္။

ညေနပုိင္းေလာက္မွာ က်ေနာ္တုိ႕ဘၾကီး ရြာဦးေက်ာင္းဖက္ကုိ
ထြက္သြားပါတယ္။ တစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ အထုပ္တခ်ဳိ႕၊
ေရပုလင္းတခ်ဳိ႕နဲ႕ ျပန္လည္ ေရာက္ရွိလာပါတယ္။ သူ႕သမက္ျဖစ္တဲ့
အမ ေယာက္်ား အပါအ၀င္ လယ္စာရင္းဌား(လယ္ယာအလုပ္သမား)
တခ်ဳိ႕ကို ဦးေဆာင္ျပီး သူ႕ျခံထဲကို သြားၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ သူ႕
အိမ္ရဲ႕ အိမ္တုိင္းေတြ အားလုံးေဘးမွာ တရြင္းျပားေတြ ေပါက္တူးေတြ
နဲ႕ တူးၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ရြာဦးေက်ာင္း ယူေဆာင္လာ
တဲ့ အထုပ္ေတြ ေရပုလင္းေတြထဲကေန ပစၥည္းတခ်ဳိ႕ကို အိမ္တုိင္
အားလုံးရဲ႕ ပတ္ပတ္လည္မွာ ေလာင္းခ်ၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္
က်ေနာ္တုိ႕ရွိရာ သူ႕သမီးအိမ္ဖက္ကို ေရာက္လာျပီး ေဘာ့ပန္ေတြ၊
ခဲတံေတြ စာရြက္ေတြနဲ႕ ဘုရားစာအုပ္ထဲက ဘုရားစာေတြကို ကူးယူ
ျပီး ေရးဖုိ႕ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ ေမာင္ႏွမတသုိက္က ဘာလုပ္
ဖုိ႕လဲလုိ႕ ၀ုိင္းေမးၾကပါတယ္။ ဘၾကီး အေျဖက ..
“ေဆးႏြားကို အဆိပ္ခတ္မလုိ႕”

အဲဒီေန႕ ညဖက္က စ’ျပီး ဘၾကီးျခံနဲ႕ အိမ္တုိ႕မွာ ထူးထူးျခားျခား
ျဖစ္စဥ္ေတြ ရပ္တန္႕သြားပါတယ္။ ေနာက္တေန႕ မနက္မုိးလင္း
ခ်ိန္မွာ ရြာထဲရွိ ဘၾကီးလယ္မွာ အလုပ္ လုပ္တဲ့ သီးခစား
လယ္သမားတစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ ရြာက ေကာင္စီ
ဥကၠ႒ ပုိင္ဆုိင္တဲ့ ႏြားတစ္ေကာင္ ဒီမနက္မွာ သန္သန္မာမာကေန
ရုတ္တရက္ ေပ်ာ့ေခြျပီး လဲက်ေသဆုံးသြားေၾကာင္း ေျပာျပ
ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ဘၾကီးနဲ႕ သူ႕လယ္သမားတုိ႕ဟာ ဘၾကီး
အိမ္၀န္းဖက္ကို သြားေရာက္ၾကပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့
ဘၾကီးတစ္ေယာက္ သူ႕အိမ္၀န္းထဲမွာ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြကုိ
စုပုံျပီး မီးရွဳိ႕ေနပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕လည္း တဖက္ျခံ၀န္းထဲက
ေန ဘာလုပ္ေနသလဲလုိ႕ လွမ္းေမးလုိက္ေတာ့ သူက ႏြားရုပ္ေလး
တစ္ရုပ္ကို ေထာင္ျပ ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ သူ႕လက္ထဲက အဲဒီႏြား
ရုပ္ေလးကို မီးပုံထဲကုိ ထည့္လုိက္ပါတယ္။

ေန႕လည္ပုိင္း မေရာက္ခင္ ရြာဦးေက်ာင္းရဲ႕ ဆြမ္းတန္းဟာ ဘၾကီး
တုိ႕ ျခံေရွ႕ကေန ၾကြလာပါတယ္။ ဘၾကီးက ဆရာေတာ္ကို သူ႕ျခံ
ထဲ ပင့္ဖိတ္သြားျပီး ခဏေနေတာ့ ဆရာေတာ္ ျပန္ၾကြ သြားပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ ျခံေရွ႕ကေန “ငါျခံမွာ ဘာေကာင္မွ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဘယ္သူ
ေျပာလဲ “ပု႑က” တုိက္တယ္လုိ႕၊ မယုံရင္လာၾကည့္ၾက ဒီညက စျပီး
ဘာေကာင္မွ မရွိေတာ့ဘူး” လုိ႕ ျခံေရွ႕ ျဖတ္သြားသူ မွန္သမွ်ကို ေျပာ
ျပေနပါတယ္။ ညေနေစာင္း သူ႕ျခံထဲမွာ ရြာကလူေတြ တရုံးရုံးနဲ႕ စည္း
ကားေနပါတယ္။ လူေတြ ၀င္လုိက္ ထြက္လုိက္ လာၾကည့္ေနၾကလုိ႕
က်ေနာ္တုိ႕ ကေလးတသုိက္လည္း ဘၾကီးျခံဖက္ကို သြားၾကည့္
ၾကပါေတာ့တယ္။ သူ႕အိမ္ေအာက္ထပ္ ေျမၾကီး တေနရာမွာ တြင္းတူး
ထားသလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒါ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ ေမးၾကည့္ေတာ့
“ေဆးႏြား” ကုိ တူးေဖာ္လုိက္တဲ့ ေနရာလုိ႕ ဘၾကီးက ေျပာျပပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႕ ညဖက္ အမတုိ႕အိမ္မွာ တည္းခုိေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ မိသားစုထံ
ကို ဘၾကီး ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္တုိ႕လည္း သိခ်င္
တာေတြကို ေမးခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။

သူ႕ျခံကုိ သူတပါးက ေအာက္လမ္းနည္းနဲ႕ ျပဳလုပ္တယ္လုိ႕ သူလည္း
ယူဆ ခဲ့ေၾကာင္း၊ သူ႕အိမ္မွာ လာအိပ္သြားတဲ့ ပေရာဂ ကုတဲ့ဆရာတုိ႕
ျမင္ေတြ႕ခဲ့ပုံကို သူ စဥ္းစားၾကည့္ျပီး “ေဆးႏြား” လုိ႕ ေခၚတဲ့ ပေရာဂ
နည္းနဲ႕ လုပ္တာျဖစ္လိမ့္မယ္လုိ႕ သူ ယူဆခဲ့ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ရြာဦး
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ဆြမ္းဆန္အနည္းအက်ဥ္းကို ဆရာေတာ္ထံမွ အလွဴ
ခံခဲ့သလုိ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ဘုရားစင္မွ ေသာက္ေတာ္ေရ အေဟာင္းေတြ
ကို စြန္႕ျပီး ပုလင္းထဲ ထည့္ယူလာခဲ့ေၾကာင္း၊ အဲဒီေနာက္ အဲဒါေတြကို
အိမ္တုိင္အားလုံးရဲ႕ ပတ္ပတ္လည္မွာ ေျမၾကီးကို နည္းနည္းခ်င္စီ တူး
ဆြျပီး ေလာင္းထည့္ခဲ့ေၾကာင္း၊ သူ႕အိမ္ေအာက္ထပ္ အလယ္တစ္ေနရာ
မွာ ေကာက္ရုိးေတြ စုပုံျပီး က်ေနာ္တုိ႕ ကူးေရးေပးတဲ့ ဘုရားစာ စာရြက္
ေတြကို ေကာက္ရုိးပုံမွာ ထည့္ခဲ့ေၾကာင္း၊ မနက္မုိးလင္းခ်ိန္ အဲဒီေကာက္ရုိး
ေတြ ထားခဲ့တဲ့ ေနရာကို ေပါက္တူးနဲ႕ တူးၾကည့္လုိက္ေတာ့ ႏွီးနဲ႕ ရက္လုပ္
ထားတဲ့ ႏြားအရုပ္ေလး တစ္ခုကို ေတြ႕ရေၾကာင္း၊ ဒါနဲ႕ မီးဖုိျပီး အဲဒီ ႏြားရုပ္
ေလးကုိ မီးရွဳိ႕ျပစ္ခဲ့ေၾကာင္း သူက ေျပာျပပါတယ္။

ဒါနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕က အဲဒီ ေဆးႏြားအေၾကာင္းကို ေမးၾကည္ေတာ့ …

ရြာမွာ မီးမဖြားႏုိင္လုိ႕ ေသဆုံးျပီး အသုဘျဖစ္လာရင္ မီးသျဂႋဳလ္ေလ့
ရွိေၾကာင္း၊ အဲလုိမီးသျဂႋဳလ္တဲ့ အခါ အသုဘရုပ္ေကာင္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္
ကို ျမန္ျမန္ ျပာျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ရေၾကာင္း၊ အဆီျပင္ေတြကို ၀ါးနဲ႕
ထုိးေဖာက္ရေၾကာင္း၊ အဲဒီ ၀ါးလုံးကို ေအာက္လမ္းဆရာေတြ အသုံး
ျပဳလုိ႕ မရေအာင္ ရြာဦးေက်ာင္းမွာ သိမ္းဆည္းေလ့ရွိေၾကာင္း၊ အဆုိပါ
၀ါးလုံးကုိ ေအာက္လမ္းဆရာတခ်ဳိ႕က ခုိးယူျပီး ႏွီး ျဖစ္ေအာင္
အရင္ ယက္ရေၾကာင္း၊ ႏွီး ျဖစ္လာတဲ့ အခါ အဲဒီ ႏွီးနဲ႕ ႏြားရုပ္ေလး
တစ္ရုပ္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ရေၾကာင္း၊ ႏြားရုပ္ေလး လုပ္ျပီးခ်ိန္မွာ
အသက္သြင္းေပးရေၾကာင္း၊ တကယ့္ ႏြားအစစ္နဲ႕ အတူ လ’ေပါင္း
မ်ားစြာ အတူ ထားရေၾကာင္း၊ အဲဒီေနာက္ ေအာက္လမ္းဆရာ
ေတြက သူတုိ႕ ဒုကၡေပးခ်င္တဲ့ အိမ္တစ္အိမ္ရဲ႕ အျပင္ဖက္က
ျဖစ္ေစ … အတြင္းထဲ လာျပီး ျဖစ္ေစ အဲဒီ ႏြားရုပ္ကုိ ပုိ႕ေဆာင္
ေပးရေၾကာင္း၊ ထုိ႕ေနာက္ သူနဲ႕ အတူ ရွိခဲ့ဘူးတဲ့ ႏြားအစစ္ကို လွည္း
တစ္ခုမွာျဖစ္ေစ … ျငိမ္ျငိမ္မေနႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေစ လုပ္ေဆာင္ေပး
ပါက အလားတူ ေအာက္လမ္းပညာျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ေဆးႏြား
လည္း ေသာင္းက်န္းေလ့ရွိေၾကာင္း ရွင္းျပပါတယ္။

“ဒါဆုိ အခု ဒုကၡေပးေနတဲ့ ႏြားရုပ္ေလးကို မီးရွိဳ႕လုိက္ရင္
ျပီးသြာျပီလား ….”
လုိ႕ က်ေနာ္တုိ႕ ေမးအၾကည့္မွာ …
ဘၾကီးက …
“အဲဒီ ေဆးႏြားကို မီးရွဳိ႕လုိက္ေတာ့၊ သူနဲ႕ အတူ အသက္သြင္း
ရာမွာ အသုံးျပဳခံရတဲ့ တကယ့္ႏြားလည္း ေသသြားတယ္ကြ ..”
ဟု ျပန္ေျဖပါတယ္။

ရုတ္တရက္ က်ေနာ္တုိ႕က …
“ဒါဆုိ မနက္က ေကာင္စီ ဥကၠ႒အိမ္က ႏြား ေသသြားတယ္
ဆုိေတာ့ ဥကၠ႒က ေအာက္လမ္းဆရာ လား …”
လုိ႕ မ၀င့္မရဲနဲ႕ ေမးလုိက္ခ်ိန္မွာ ဘၾကီးပါးစပ္က ..
“အင္း …..”


(ျပီးပါျပီ။)


Jan 18, 2010

ေလ့လာစရာ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး ေျပာဆုိမွဳမ်ား (၁/၂၀၁၀)

NLD ေခါင္းေဆာင္ အေျပာင္းအလဲအေပၚ စမ္းစစ္ ေ၀ဖန္ၾကည့္ျခင္း
(ဦးေက်ာ္ဇံသာ- VOA၊ ဦးေအာင္တင္၊ ဦးမင္းေဇာ္ဦး)

NLD ပါတီ EC (၉)ဦး ထပ္တုိးျခင္းျဖင့္ မည္သုိ႕ထူးျခားလာမည္နည္း
(ကုိထက္ေအာင္ေက်ာ္ DVB၊ အင္တာဗ်ဴး)
(၁၇.၀၁.၂၀၁၀ ေန႕ DVB ညဖက္ ေရဒီယုိ အစီအစဥ္)

ဦးဘုိဘုိေက်ာ္ျငိမ္း ေရးသားေသာ ဗုိလ္မွဴးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ ေဆာင္းပါး

Jan 16, 2010

လမ္းၾကား သရဲ (ေနာက္ဆုံးပုိင္း)

ေရးသူ- စစ္ျငိမ္းဒီေရ

(မွတ္ခ်က္။ ။ အသက္ ငယ္ရြယ္သူမ်ား၊ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႕
တတ္သူမ်ား၊ ႏွလုံးေရာဂါသည္မ်ားႏွင့္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္သည္မ်ား
မဖတ္ရူရန္ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါသည္။)

ယခင္ အပုိင္း(၄)မွ အဆက္ ...

ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္သံေတြေၾကာင့္ သူတုိ႕ေနထုိင္ရာအလႊာရွိ နံေဘး
ခန္းက လူေတြလည္း အျပင္ထြက္ၾကည့္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႕လည္း
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ မိနစ္(၂၀) နီးပါး ၀ုိင္းျပဳစု
အျပီးမွာ သတိလစ္သြားတဲ့ လူငယ္လည္း သတိျပန္ရလာပါတယ္။
အေၾကာက္လြန္ေနသူရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကုိ ဘုရားစင္က ေသာက္ေတာ္ေရေတြ
စြန္႕ျပီး ပက္ျဖန္းတဲ့သူက ျဖန္း၊ လည္ပင္းမွာ စိတ္ပုတီး ဆြဲေပးၾကနဲ႕
အလုပ္ရွဳပ္ၾကပါေတာ့တယ္။ သတိျပန္ရလာသူအား စိတ္ျငိမ္သြားရန္
ဆရာ၀န္က ေဆးတစ္လုံး တုိက္လုိက္ပါတယ္။

အခန္းပုိင္ရွင္ မိသားစုက အမွဳိက္ျပစ္ရာ လမ္းၾကားတြင္ သူတုိ႕အုပ္စု
ေခါစာျပစ္ခဲ့တဲ့ လင္ဗန္းနဲ႕ ျပာမွဳန္႕ေတြကို မနက္ၾကမွ သန္႕ရွင္းေရး
လုပ္လုိက္မယ္လုိ႕ ေျပာပါတယ္။ သူတုိ႕ထဲကတခ်ဳိ႕က အဲဒီေနရာကို
ေနာက္တစ္ေခါက္ သြားၾကည့္ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာၾကပါတယ္။ သူတုိ႕တေတြ
အခန္းအေပါက္၀ကေန အဲဒီလမ္းၾကားေလး ထိပ္ဆီ ထြက္ၾကည့္ၾက
ပါတယ္။ တုိက္တစ္ခုလုံး တိတ္ဆိတ္ေနပါျပီ။ ခုနက မီးပြင့္လာတဲ့
နံေဘးအခန္းေတြလည္း မီးေတြပိတ္ျပီး ျပန္အိပ္သြားပုံ ရပါတယ္။ သူတုိ႕
နံေဘးအခန္းမွ အိမ္ေျမွာင္တစ္ေကာင္ရဲ႕ စူးစူး၀ါး၀ါး စုတ္ထုိးသံေၾကာင့္
သူတုိ႕အားလုံး လန္႕သလုိလုိ ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။ လက္က နာရီကို
ၾကည့္လုိက္ေတာ့ (၁)နာရီ ထုိးဖုိ႕ မိနစ္အနည္းငယ္ လုိပါေသးတယ္။

အခန္းအေပါက္၀ကေန အမွဳိက္ျပစ္ရာလမ္းၾကားဆီကို သူတုိ႕အားလုံး
ထပ္သြားၾကဖုိ႕ ခ်ီတုံခ်တုံ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ သူတုိ႕အားလုံး လမ္းၾကား
ေလးဆီမွာ ဘာမ်ား ဆက္ျဖစ္လာမလဲလုိ႕ စုိက္ၾကည့္ ေနၾကပါတယ္။
အခန္းအားလုံးဆီကေန အိမ္ေျမွာင္ေတြရဲ႕ ဆက္တုိက္ စုတ္ထုိးသံေၾကာင့္
သူတုိ႕ အရမ္းအံ့ၾသေနပါတယ္။ ရုတ္တရက္ အမွဳိက္ျပစ္ရာ လမ္းၾကား
ထိပ္ရွိ မီးေရာင္ေအာက္မွာ လူအရိပ္ႏွစ္ခုကို ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။ သူတုိ႕
အားလုံး နည္းနည္း ေတြးေ၀သြားပါတယ္။ သူတုိ႕ထဲက တစ္ေယာက္က …
“ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ သြားၾကည့္ၾကရေအာင္၊ အရမ္းၾကီး ေၾကာက္မေနနဲ႕”

ဒီလုိနဲ႕ သူတုိ႕အားလုံး ခပ္လန္႕လန္႕ျဖင့္ လမ္းၾကားထိပ္ကို အသြား၊
မေရာက္တေရာက္ေလာက္မွာ မီးေရာင္ေအာက္က အရိပ္ႏွစ္ခုဟာ
သူ႕အလုိလုိ ေပ်ာက္သြားျပန္ပါတယ္။ သူတုိ႕ထဲက တခ်ဳိ႕လည္း
ေဘာင္းဘီးက ခါးပတ္ေတြ ဆြဲျဖဳတ္ျပီး တစ္ခုခုျဖစ္လာရင္ ခါးပတ္နဲ႕
ရုိက္မယ့္ပုံစံ အသင့္ျပင္ထားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတုိ႕ထဲက
လူငယ္တစ္ဦးမွ …
“ခုနက ဒီလမ္းထိပ္က ဟုိဟာ(ကေလးကစားစရာ) ေလးေရာ”

လမ္းထိပ္ကို ပထမ တေခါက္အလာမွာ အတြင္းကေန လႊင့္ျပစ္လုိက္တဲ့
ကေလးကစားစရာ အရုပ္ကားလည္း မေတြ႕ရေတာ့ပါ။ လမ္းၾကား
ေရွ႕ကို အေရာက္၊ အတြင္းကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ “ေခါစာ” ျပစ္ထားတဲ့
လင္ဗန္းလည္း မရွိေတာ့ပါ၊ အမွဳိက္ျပစ္တဲ့ အေပါက္၀ေအာက္မွာ
ကစားစရာ အရုပ္ကားေလး ေရာက္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ျပာမွဳန္႕
ေတြလည္း ျပန္႕ၾကဲေနျပီး နင္းျပီးေလွ်ာက္ထားသလုိ လူေျခရာ ပုံစံ
အမ်ားအျပားကို ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။ ေလး …. ငါးမိနစ္ေလာက္
ဟုိၾကည့္ ဒီၾကည့္အျပီးမွာ သူတုိ႕အားလုံး အခန္းရွိရာဆီ လွည့္ျပန္
ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ခန္းသုိ႕ ေရာက္လုဆဲဆဲမွာ အေနာက္ဖက္မွ “ေတာက္”
ေခါက္သံ တစ္ခုကုိ ပီပီသသ ၾကားလုိက္ရပါတယ္။ လွည့္ၾကည့္လုိက္
ေတာ့ ဘာမွ် မေတြ႕ရပါ။ သူတုိ႕အားလုံး အခန္းအတြင္းကုိ ၀င္ၾက
ေတာ့မယ့္ဆဲဆဲမွာ လူတစ္ဦးရဲ႕ ငိုရွိဳက္သံလုိလုိ အသံ သဲ့သဲ့တခ်ဳိ႕
ကို ၾကားလုိက္ရပါတယ္။ ေနာက္တေခါက္ သြားၾကည့္ဖုိ႕ သူတုိ႕
မရဲေတာ့ပါ။

အလည္ေရာက္ေနသူေတြနဲ႕ စကားတေျပာေျပာျဖင့္ အိမ္ရွင္ဆရာ၀န္
ပါ ဧည့္ခန္းထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ အိမ္ရွင္ျဖစ္သူဟာ အိမ္မက္
မက္ေနသလုိလုိ အျပင္တြင္ တကယ္ခံစားေနရသလုိလုိ အိမ္မက္တစ္ခု
ကို မက္ခဲ့ပါတယ္ …

ဆရာ၀န္၊ ငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူနဲ႕ “ေခါစာ” ျပစ္ခဲ့တဲ့ ဗလေတာင့္ေတာင့္
လူငယ္ သုံးဦးတုိ႕ဟာ သူတုိ႕ အိမ္ခန္းထဲမွာ ထုိင္ျပီး စကားေျပာေနၾက
ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အျပင္က ဧည့္ေခၚ ေခါင္းေလာင္းတီးသံ ၾကား
ရပါတယ္။ တံခါးကို သြားဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္
အရြယ္ လူၾကီးတစ္ဦးနဲ႕ အသက္ ရွစ္ႏွစ္ … ကိုးႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္
တုိ႕ကို ေတြ႕ရပါတယ္။ သူတုိ႕က နံေဘးအခန္းမွာ ေနသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊
ေျပာျပစရာ ရွိတယ္လုိ႕ ေျပာဆုိျပီး သူတုိ႕ေနထုိင္ရာ ကပ္လွ်က္ အခန္း
ထဲသုိ႕ ေခၚေဆာင္သြားပါတယ္။ အခန္းထဲ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာပဲ
ကေလးငယ္က သူတုိ႕သုံးဦးကို အခန္းအတြင္းထဲရွိ ေရခ်ဳိခန္းကို
လက္ညွိဳး ထုိးျပပါတယ္။ ေရခ်ဳိးခန္းအတြင္းကို ေရာက္ေတာ့ အိမ္သာ
အေပၚရွိ ေရဆြဲခ်ရာ ေရပုံးထဲကို ပစၥည္းတစ္ခုခု ႏွဳိက္ယူေပးဖုိ႕ လက္ဟန္
ေျခဟန္နဲ႕ ျပပါတယ္။ ေရဆြဲခ်ရာ ပုံးထဲကုိ ႏွဳိက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့
ပလပ္စတစ္နဲ႕ ေသေသခ်ာခ်ာ ထုတ္ပုိးထားတဲ့ ကေလးကစားစရာ
အရုပ္ကားေလးတစ္ခုကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကေလးငယ္က
အုတ္နံရံဖက္ကုိ လက္ညွိဳးထုိးျပလုိက္ပါတယ္။ အုတ္နံရံဟာ တီဗြီမ်က္ႏွာ
ျပင္ တစ္ခုလုိျဖစ္လာျပီး သခၤ်ဳိင္းတစ္ခုကို ျမင္ေနရပါတယ္။ သခၤ်ဳိင္းထဲရွိ
လမ္းအေကြ႕အေကာက္ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္အျပီးမွာ အုတ္ဂူ
တစ္ခုကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ကေလးငယ္က ေရပုံးထဲမွာ ရရွိလာတဲ့ အရုပ္
ကားေလးကုိ အဲဒီအုတ္ဂူေပၚမွာ ထားေပးဖုိ႕ ျပသပါတယ္။ အဲဒီေနာက္
ရုတ္တရက္ဆုိသလုိ နံရံေပၚက ျမင္ကြင္းေရာ ကေလးငယ္ပါ
ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါတယ္။

အဲဒီခ်ိန္မွာ သူတုိ႕သုံးဦးကုိ အခန္းအတြင္းသုိ႕ ေခၚေဆာင္လာတဲ့
လူၾကီးျဖစ္သူက စကားေျပာဖုိ႕ ဧည့္ခန္းအတြင္းကို ေခၚေဆာင္
သြားပါတယ္။ သူဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၅)ႏွစ္ နီးပါးက ဒီတုိက္မွာ
အလုပ္လုပ္ရင္း ေနထုိင္တဲ့ ျမန္မာျပည္သား တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း၊
အလုပ္ လုပ္တဲ့ ေနရာကေန ကေလးကစားစရာ ပစၥည္းတစ္ခုကို
ယူေဆာင္လာမိေၾကာင္း၊ တေန႕ေတာ့ အခန္းထဲမွာ ေသာက္ရင္း
စားရင္းကေန မူးျပီး သူအိပ္ေပ်ာ္သြားေၾကာင္း၊ အဲဒီေနာက္ သူ
သတိလစ္သလုိ ျဖစ္သြားေၾကာင္း၊ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ဟာ တစုံတေယာက္
ရဲ႕ ၀င္ေရာက္ပူးကပ္ျခင္းကို ခံရျပီး အခန္းေဖာ္ေတြနဲ႕ အခ်င္းမ်ား
ခဲ့ေၾကာင္း၊ ေနာက္ဆုံးမွာ သူ႕အခန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္း အလုပ္သမား
မ်ားက သူ႕ကုိ ရက္စက္စြာ သတ္ျပစ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ သူ ေသဆုံးျပီး
တစ္ႏွစ္ေက်ာ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္ရွိ က်န္ရစ္သူ သူ႕မိသားစု
က ဘာသာေရးဆုိင္ရာ အမွ်အတန္း ေပးေ၀ခဲ့ေၾကာင္း၊ သူ ေသဆုံး
တဲ့ ဒီေနရာမွာ ယေန႕အခ်ိန္အထိ ဘာသာေရးဆုိင္ရာ ေဆာင္ရြက္မူ
မ်ား လုံး၀ မလုပ္ရေသးေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ
သူ႕သားသမီးမ်ားအနက္ အၾကီးဆုံးျဖစ္သူ သူ႕သားေလးမွာ ယခုအခါ
ပင္ပင္ပန္းပန္း ဆင္းဆင္းရဲရဲျဖင့္ မိသားစုအား လုပ္ေကြ်းေနရေၾကာင္း၊
သူ႕အတြက္ အမွ်အတန္းေပးေ၀ဖုိ႕နဲ႕ သူ႕သားအၾကီးဆုံးေလးကုိ
ဒီႏုိင္ငံမွာ တရား၀င္အလုပ္သမားအျဖင့္ အလုပ္ လုပ္ခြင့္ရဖုိ႕
ကူညီေပးေစလုိေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ရွိ သူ႕မိသားစု
ထံ ဆက္သြယ္ဖုိ႕ ဖုန္းနံပါတ္ တစ္ခုကုိလည္း ေပးပါတယ္။ အဲဒီေနာက္
သူလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေတာ့တယ္။
…… …… …

မနက္ေစာေစာစီးစီး ဧည့္သည္ေတြထဲမွ ငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူနဲ႕
“ေခါစာ” ျပစ္ခဲ့တဲ့ လူငယ္တုိ႕ ႏွစ္ဦး ညက အိမ္မက္ဆုိးမ်ား မက္ေၾကာင္း
အိမ္ရွင္ ဆရာ၀န္ကို ေျပာျပပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ ေနာက္ (၂) ရက္ခန္႕အၾကာ
မွာ ဆရာ၀န္ျဖစ္သူဟာ အလုပ္ထဲကေန အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။
အိမ္ေရွ႕ သံတံခါးကို ဖြင့္အ၀င္မွာ သူ႕နားထဲမွာ နံေဘးကေန တစုံ
တေယာက္ တုိးတုိးေလး ကပ္ေျပာသလုိ ခံစားလုိက္ရပါတယ္။ သူ႕ကုိ
ေျပာသြားတဲ့ စကားသံက …
“ညီေလး၊ မင္း ထီထုိးထားတာ … တုိက္ျပီးျပီလား …”
ရုတ္တရက္ သူ ေၾကာင္သြားပါတယ္၊ နံေဘးကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့လည္း
သူ႕နံေဘး ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဘယ္သူကုိမွ် မေတြ႕ရပါ။ ဒါနဲ႕ သူလည္း
ထီထုိးခဲ့တာကို သတိရသြားျပီး တုိက္ေအာက္ထပ္ကို ျပန္ဆင္းခဲ့ပါတယ္။
တုိက္နံေဘးက အိႏၵိယကုန္စုံဆုိင္အေရွ႕ရွိ သတင္းစာအပုံမွာ သူ ထုိးထား
တဲ့ ထီနံပါတ္ကို ရွာေဖြလုိက္ပါတယ္။ သူ အရမ္းအံ့ၾသ သြားပါတယ္။
သူ႕ သူငယ္ခ်င္း ရယ္စရာအျဖစ္ ေျပာခဲ့တဲ့၊ သူ႕အိမ္မက္ထဲမွာ သရဲ
ေပးခဲ့တဲ့ တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးဂဏန္းေလးလုံးဟာ ထီရဲ႕
ဒုတိယဆုေနရာမွာ ေတြ႕လုိက္ရလုိ႕ပါ။ ထီထုိးထားေပမဲ့ ထီေပါက္ဖုိ႕
လုံး၀ မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ သူ႕အျဖစ္ဟာ သူ႕ကုိယ္သူ မယုံသလုိနဲ႕
သတင္းစာေပၚက နံပါတ္ကုိ ၾကည့္လုိက္ လက္ထဲမွာ ထုိးထားတဲ့
ထီ စာရြက္ကို ၾကည့္လုိက္နဲ႕ ဂနာမျငိမ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။

အိမ္ရွင္ဆရာ၀န္ျဖစ္သူဟာ သူ႕မိသားစုကို ထီေပါက္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္း
စုံကုိ ေျပာျပလုိက္ပါတယ္။ သူ႕ဇနီးသည္နဲ႕ မိခင္ျဖစ္သူတုိ႕က ကြယ္လြန္
သြားသူအတြက္ ဆြမ္းသြတ္အမွ် ေပးေ၀ဖုိ႕၊ အိမ္မက္ထဲမွာ ေပးခဲ့တဲ့
ဖုန္းနံပါတ္ကို ဆက္သြယ္ၾကည့္ဖုိ႕ တုိက္တြန္းၾကပါတယ္။ မယုံတ၀က္
ယုံတ၀က္နဲ႕ အိမ္မက္ထဲက ဖုန္းနံပါတ္ကို သူ ဆက္သြယ္လုိက္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္က တယ္လီဖုန္းပိုင္ရွင္မိသားစုရဲ႕ အကူအညီေပးမွဳေၾကာင့္
က်န္ရစ္သူ မိသားစုနဲ႕ သူ အဆက္အသြယ္ ရခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ လြန္ခဲ့
တဲ့ (၁၅)ႏွစ္ေလာက္က ဒီတုိင္းျပည္မွာ အလုပ္လာလုပ္ရင္း ကြယ္လြန္
ခဲ့သူနဲ႕ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူ တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း၊ က်န္ရစ္သူ မိသားစုကို
အကူအညီေပးခ်င္ေၾကာင္း ရွင္းျပလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ
သူ ထီေပါက္လုိ႕ ရခဲ့တဲ့ ေငြေတြထဲက ျမန္မာေငြ (၁၀) သိန္း တန္ဖုိးကုိ
လႊဲပုိ႕ေပးလုိက္သလုိ ကြယ္လြန္သူရဲ႕ သားအၾကီးဆုံးျဖစ္သူကိုလည္း
ဒီတုိင္းျပည္မွာ တရား၀င္ အလုပ္သမားအျဖစ္ လာေရာက္ႏုိင္ေအာင္
အစစ အရာရာ အကုန္အက်ခံ ကူညီမယ္ဖုိ႕ ကတိေပးလုိက္ပါတယ္။

အဲဒီရက္ေတြ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆရာ၀န္ျဖစ္သူဟာ သူ႕အခန္းနဲ႕
ကပ္လွ်က္အခန္းက အခန္းပုိင္ရွင္ေတြကို လုိက္လံစုံစမ္းခဲ့ပါတယ္။
အခန္းပုိင္ရွင္ တရုတ္အဖြားၾကီးဟာ အဲဒီအခန္းမွာ တခါတရံ
သာ လာေနေလ့ရွိေၾကာင္း နံေဘးခန္းေတြက ေျပာျပၾကပါတယ္။
ဒါနဲ႕ အခန္းပိုင္ရွင္ တရုတ္အဖြားအုိ ရွိရာဆီ သူ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
တရုတ္အဖြားအုိက ဆရာ၀န္မိသားစုအခန္းနံေဘးရွိ သူ႕အခန္း
ဟာ ႏုိင္ငံျခားမွာ ေရာက္ရွိေနတဲ့ သူ႕သမီးနဲ႕ သမက္တုိ႕ ပုိင္ဆုိင္
တဲ့ အခန္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၅)ႏွစ္ ပတ္၀န္းက်င္က သူ႕တုိ႕
မိတ္ေဆြ တရုတ္လူမ်ဳိးတစ္ဦးက သူ႕ အလုပ္သမားမ်ား ေနထုိင္
ရန္ ဌားရမ္းခဲ့ဖူးေၾကာင္း၊ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အိမ္ဌားေတြ ခဏခဏ
ေျပာင္းေရႊ႕ၾကေၾကာင္း၊ ဒါနဲ႕ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဘယ္သူကိုမွ် မဌားေတာ့
ပဲ သူ ေနထုိင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ယခင္က ဘာမွ် မျဖစ္ခဲ့တဲ့ သူ႕အခန္းဟာ
ညဖက္ေတြမွာ သရဲေျခာက္သလုိ ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ ျဖစ္ေၾကာင္း၊
ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူကိုမွ် ထပ္မဌားေတာ့ပဲ တခါတရံ ေန႕လည္ပုိင္းေတြ
မွာ သူ အလည္လာျပီး ေနခဲ့ေၾကာင္း၊ ညဖက္မွာ မအိပ္ရဲတာေၾကာင့္
ယခုအခါ သူတုိ႕ ပုိင္ဆုိင္တဲ့ ပစၥည္းအေဟာင္းမ်ားသာ ထားရွိေသာ
စတုိးခန္းအျဖစ္ အသုံးျပဳေၾကာင္း ရွင္းျပပါတယ္။

ဆရာ၀န္ျဖစ္သူက တရုတ္အဖြားအုိအား လြန္ခဲ့ေသာ (၁၅)ႏွစ္ခန္႕က
အဲဒီအခန္းမွာ သူ႕သူငယ္ခ်င္း အလုပ္သမားတစ္စု ေနထုိင္ခဲ့ဖူးေၾကာင္း၊
သူတုိ႕ထဲက တစ္ေယာက္ဟာ အရက္ အလြန္ေသာက္ေသာေၾကာင့္
လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ကြယ္လြန္သူ ပိုင္ဆုိင္ခဲ့တဲ့
ပစၥည္းတစ္ခုဟာ အဲဒီအခန္းထဲမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ သူ ဒီတုိက္ကို
ေျပာင္းေရႊ႕လာျပီး မၾကာမဏဆုိသလုိ ကြယ္လြန္သူက အိမ္မက္ေပး
ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီအခန္းထဲမွာ ကြယ္လြန္သူအတြက္ ရည္စူး
ျပီး ဘာသာေရးဆုိင္ရာ ဆုေတာင္းေမတၲာပုိ႕တဲ့ ပြဲတစ္ခု လုပ္ခ်င္
ေၾကာင္း ခြင့္ေတာင္းခံပါတယ္။ အခန္းပုိင္ရွင္ အဖြားအုိကလည္း
ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။

စေန၊ တနဂၤေႏြ ရုံးပိတ္ရက္ တစ္ခုမွာ ဆရာ၀န္မိသားစုနဲ႕ ရင္းႏွီးသူ
သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ားဟာ အဲဒီတုိင္းျပည္ကို ၾကြေရာက္ေနတဲ့
ျမန္မာဘုန္းေတာ္ၾကီးတစ္ပါးကို ပင့္ဖိတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တရုတ္မိသားစု
ပုိင္ဆုိင္ရာ အခန္းအတြင္း ကြယ္လြန္သူအတြက္ ရည္စူးျပီး ဆုေတာင္း
ေမတၲာပုိ႕သလုိ သရဲေျခာက္တယ္လုိ႕ နာမည္ၾကီးေနတဲ့ အမွဳိက္သြား
ျပစ္ရာ လမ္းၾကားဆီမွာလည္း ပရိတ္တရား နာယူခဲ့ၾကပါတယ္။
တရားပြဲအျပီး ဆရာ၀န္နဲ႕ သရဲေျခာက္ မေျခာက္ကို စမ္းသပ္ခဲ့တဲ့
ငယ္သူငယ္ခ်င္းတုိ႕ဟာ အဲဒီအခန္းထဲရွိ အိမ္သာအေပၚမွ ေရဆြဲခ်ရာ
ေရပုံးထဲကုိ ရွာေဖြ ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေရပုံးအတြင္းက ပလပ္စတစ္နဲ႕
ေသေသခ်ာခ်ာ ထုပ္ပိုးထားတဲ့ ကေလးကစားစရာ အရုပ္ကားေလး
တစ္စီးကုိ ေတြ႕ရွိျပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္း သရဲတေစၦ မယုံၾကည္တဲ့ ဆရာ၀န္
ဟာ သူ႕အယူအဆကို စြန္႕လြတ္လုိက္ပါေတာ့တယ္။

သူတုိ႕ႏွစ္ဦးဟာ အရုပ္ကားေလးကို တရုတ္သခၤ်ဳိင္း တစ္ခုခုမွာ သြား
ထားျပစ္ဖုိ႕ စိတ္ကူးၾကပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ အဌားကားတစ္စီးကို ဌားျပီး
တရုတ္သခၤ်ဳိင္းတစ္ခုသုိ႕ သြားေရာက္ခ်င္ေၾကာင္း ကားသမားကို ေျပာ
ပါတယ္။ ကားသမားက ဘယ္သခၤ်ဳိင္းလဲလုိ႕ ေမးေတာ့ သူတုိ႕ႏွစ္ဦး
လည္း တရုတ္သခၤ်ဳိင္းျဖစ္ရင္ ျပီးေရာလုိ႕ ျပန္ေျဖခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕
သူတုိ႕ႏွစ္ဦး အဌားကားရဲ႕ ေနာက္ခန္းကေန လုိက္ပါခဲ့ၾကပါတယ္။
ကားသမားက ေရွ႕ခန္းမွာ ကားေမာင္းေနရင္း တရုတ္လုိ ေျပာေနပါ
တယ္။ သူတုိ႕ကေတာ့ ကားသမား အဌားကားဌာနနဲ႕ တရုတ္လုိ
ေျပာေနတယ္လုိ႕ပဲ ယူဆေနၾကပါတယ္။ ကားဟာ နာရီ၀က္နီးပါး
ၾကာေအာင္ ေမာင္းေနခ်ိန္မွာ သူတုိ႕ စိတ္ထဲ ဒီကားသမား ပုိက္ဆံ
ပုိလုိခ်င္လုိ႕ လွည့္ပတ္ေမာင္းေနတယ္ ထင္မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
ကားသမားကို ဘယ္ေတာ့ေရာက္မလဲလုိ႕ ေမးလုိက္ေတာ့ ကားသမား
က ခင္ဗ်ားတုိ႕ သြားခ်င္တဲ့ ေနရာကို မၾကာခင္ ေရာက္ေတာ့မွာပါလုိ႕
ျပန္ေျဖျပီး တစ္ေယာက္တည္း တရုတ္လုိ ဆက္ေျပာေနပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႕ တရုတ္သခၤ်ဳိင္းကုန္းတစ္ခုရဲ႕ ေရွ႕မွာ ကားသမားက ကားကို
ရပ္ေပးလုိက္ပါတယ္။

သူတုိ႕ႏွစ္ဦးလည္း တရုတ္သခၤ်ဳိင္း၀န္းထဲကို ေရာက္ျပီး ဟုိအုတ္ဂူေပၚ
တင္ခဲ့ရင္ ေကာင္းႏူိးႏူိး ဒီအုတ္ဂူေပၚမွာ ထားခဲ့ရင္ ေကာင္းႏိူးႏိူးနဲ႕
သခၤ်ဳိင္း အလယ္က လမ္းမၾကီးအတုိင္း ၀င္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ရုတ္တရက္
သခၤ်ဳိင္းလမ္းမၾကီးရဲ႕ လက္၀ဲဖက္ တစ္ေနရာကေန ေလခြ်န္သံကုိ
ၾကားလုိက္ရပါတယ္။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကေလးငယ္ တစ္ဦးက သူတုိ႕ကို
လက္ယက္ျပီး ေခၚေနပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ကေလးငယ္ရွိရာဆီ သူတုိ႕ သြားၾက
ပါတယ္။ ကေလးငယ္ရဲ႕ နံေဘးနားကို မေရာက္ရွိခင္ သူတုိ႕ရဲ႕ မ်က္စိေရွ႕
မွာပဲ ကေလးငယ္ဟာ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ လွမ္းေခၚ
ခဲ့တဲ့ ေနရာဆီကုိ ေရာက္ေအာင္သြားၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူတုိ႕ အရမ္း
ထိန္႕လန္႕သြားပါတယ္။ အုတ္ဂူေလး တစ္ခုပါ။ အဲဒီအေပၚမွာ သူတုိ႕
“ေခါစာ” ျပစ္ခဲ့တဲ့ လင္ဗန္းကို ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။ သူတုိ႕ႏွစ္ဦးလည္း
ယူေဆာင္လာတဲ့ ကစားစရာ အရုပ္ကားေလးကို အုတ္ဂူေပၚမွာ တင္ျပီး
ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္ခြာခဲ့ၾကပါတယ္။

တရုတ္သခၤ်ဳိင္းအေပါက္၀ကို ျပန္ထြက္လာေတာ့ အလာမွာ ဌားစီးခဲ့တဲ့
ကားနဲ႕ ကားေမာင္းသူကို ေတြ႕ရတာေၾကာင့္ ကားဌားခ်င္ေၾကာင္း
ေျပာျပီး ကားေပၚသုိ႕ တက္လုိက္ပါတယ္။ ကားေပၚမွာ ဆယ္မိနစ္
ေက်ာ္ေက်ာ္ ထုိင္ေနတဲ့ခ်ိန္အထိ ကားမေမာင္းတာေၾကာင့္ ကားသမား
ကုိ ဘာျဖစ္လုိ႕ မေမာင္းသလဲဆုိျပီး ေမးၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကားသမားက
“ဒီသခၤ်ဳိင္းဆီကုိ အလာမွာ ခင္ဗ်ားတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္နဲ႕ အတူတူ ပါလာ
တဲ့ ေကာင္ေလးေရာ ျပန္မလုိက္ေတာ့ဘူးလား ….”
သူတုိ႕ႏွစ္ဦး ကားတံခါးဖြင့္ျပီး ကားေပၚကေန မေျပးရုံတမယ္
ျပန္ဆင္းေတာ့မလုိ ျဖစ္သြားျပီးမွ ….
“သူ ျပန္မလုိက္ေတာ့ဘူး … လာခဲ့တဲ့ေနရာကို အျမန္ဆုံး ေမာင္းပါ”


(ျပီးပါျပီ။)


Jan 13, 2010

လမ္းၾကား သရဲ (၄)

ေရးသူ- စစ္ျငိမ္းဒီေရ

(မွတ္ခ်က္။ ။ အသက္ ငယ္ရြယ္သူမ်ား၊ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႕
တတ္သူမ်ား၊ ႏွလုံးေရာဂါသည္မ်ားႏွင့္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္သည္မ်ား
မဖတ္ရူရန္ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါသည္။)

ယခင္ အပုိင္း(၃)မွ အဆက္ ...

ဆရာ၀န္မိသားစုက ဧည့္သည္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကုိ သူတုိ႕အလႊာ
ရဲ႕ အမွဳိက္ျပစ္တဲ့ လမ္းၾကားမွာ ညဖက္ သရဲေျခာက္ေၾကာင္း ရွင္းျပ
ၾကပါတယ္။ နံေဘးခန္းက လူေတြဆုိရင္ ညဖက္မွာ အဲဒီေနရာဆီ
အမွဳိက္သြားမျပစ္ရဲသလုိ တတုိက္လုံးမွာ ေနတဲ့ လူေတြလည္း အဲဒီ
ဖက္ ေလွကားကုိ ညဖက္မွာ အတက္အဆင္း မလုပ္ရဲေၾကာင္း ေျပာျပ
ပါတယ္။ ဧည့္သည္ သူငယ္ခ်င္းက သူ အလုပ္ လုပ္ေနတဲ့ စက္ရုံမွာ
သရဲတေစၦေျခာက္တယ္လုိ႕ နာမည္ၾကီးတဲ့ ေနရာေတြမွာ စပ္စုစမ္းသပ္
ခ်င္တဲ့ လူငယ္အလုပ္သမားမ်ား ရွိေၾကာင္း၊ ခြင့္ျပဳမယ္ဆုိရင္ သူတုိ႕ကို
ေခၚေဆာင္ျပီး အလည္လာခ်င္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ အိမ္ရွင္မိသားစု
က အရမ္းဆူဆူညံညံ မျဖစ္ဘူးဆုိရင္ အလည္လာခဲ့ဖုိ႕ ဖိတ္ၾကား
လုိက္ပါတယ္။

အဲဒီည တညလုံး အိမ္ရွင္ျဖစ္သူ ဆရာ၀န္ဟာ အိမ္မက္ဆုိးေတြ
မက္ျပီး အိပ္ယာက လန္႕လန္႕ႏူိးပါတယ္။ အိမ္မက္ထဲမွာ သူ
တခါမွ် မေတြ႕ဖူးတဲ့ လူတစ္ေယာက္က သူ႕ကို သခၤ်ဳိင္းကုန္းတစ္ခု
သို႕ ေခၚေဆာင္သြားပါတယ္၊ ျပီးေတာ့ အုတ္ဂူတစ္ခုကို လက္ညွိဳး
ထုိးျပျပီး ကေလးကစားစရာ ေမာ္ေတာ္ကားတစ္ခု ရွာေဖြ လာထား
ေပးဖုိ႕နဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုကုိ ရြတ္ျပျပီး သူ႕သားသမီးေတြကို
အကူအညီေပးဖုိ႕လည္း ငုိျပီး ေျပာပါတယ္။ အဲဒီအိမ္မက္အေၾကာင္း
ဆရာ၀န္က က်န္တဲ့သူေတြကုိ ေျပာျပပါတယ္။

မနက္မုိးလင္းေတာ့ အိမ္ကိုျပန္မယ့္ ဧည့္သည္ျဖစ္သူ ငယ္သူငယ္ခ်င္း
ကို ညက သူ မက္ခဲ့တဲ့ အိမ္မက္အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း
ျဖစ္သူက …
“ဒါ မင္းကို ခ်ဲထုိးဖုိ႕ နံပါတ္ ေပးတာနဲ႕တူတယ္၊ အိမ္မက္ထဲမွာ သူ ေျပာ
သြားတဲ့ တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးဂဏန္း ေလးလုံးကို ဒီတုိင္းျပည္
က ေလးလုံးထီမွာ သြားထုိးၾကည့္ပါလား …”
လုိ႕ ရယ္ေမာစရာ ေျပာပါတယ္။
တခါမွ် ထီမထုိးဖူးတဲ့ ဆရာ၀န္လည္း ထီဆုိင္မွာ သြားျပီး ေလးလုံးထီ
ကို အေရွ႕ ငါးက်ပ္၊ အေနာက္ ငါးက်ပ္ဖုိး ထီထုိးပါေတာ့တယ္။

ေနာက္တေန႕ ညေနမွာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူနဲ႕ လူငယ္ေလးေယာက္တုိ႕
သူတုိ႕အခန္းကို အလည္ေရာက္လာပါတယ္။ အလည္လာသူမ်ားက
သရဲေျခာက္တဲ့ ကိစၥကို လက္ေတြ႕စမ္းသပ္ၾကည့္ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာ
ၾကပါတယ္။ ဘယ္လုိ စမ္းသပ္မွာလဲလုိ႕ ေမးၾကည့္ေတာ့ လူငယ္မ်ားက
သူတို႕မွာ နည္းလမ္း (၂)ခုရွိေၾကာင္း၊ ပထမ နည္းက သရဲေျခာက္တဲ့
ေနရာဆီ သစ္သားခုံ တစ္ခု သယ္သြားမယ္ … ျပီးေတာ့ အဲဒီ သစ္သားခုံ
ေပၚမွာ လက္ဖ၀ါးေတြကို ေမွာက္ခုံအေနအထားနဲ႕ ကားျပီး ျဖန္႕
ထားရမယ္ … လက္မခ်င္း ထိထားရမယ္ .... လူတုိင္း အဲဒီပုံစံ
လုပ္ရမယ္ … တစ္ဦးနဲ႕ တစ္ဦး လက္သန္းခ်င္း ထိထားရမယ္
… ခုံအလယ္မွာ အသားစိမ္းတစ္ခုကို ခြက္တစ္ခုနဲ႕ လုံေအာင္အုပ္ျပီး
အဲဒီအေပၚမွာ ဖေယာင္းတုိင္ ထြန္းထားရမယ္ … နံေဘးမွာ ရပ္ၾကည့္
ေနသူ မရွိရဘူး … သရဲေခၚတဲ့လူက လြဲရင္ အစီအစဥ္ စတဲ့အခ်ိန္
ကေန ျပန္ထြက္ဖုိ႕ ေျပာတဲ့အထိ ဘယ္သူမွ် စကားမေျပာရဘူး
… လုိ႕ ဆုိပါတယ္။

ဒုတိယနည္းကေတာ့ “ေခါစာ”ျပစ္ျပီး “ျပာ” ခင္းတဲ့ နည္းလုိ႕ ဆုိ
ပါတယ္။ ဖိနပ္ကို ဘယ္ညာေျပာင္းစီးရမယ္ … အက်ႌကို ေျပာင္းျပန္
၀တ္သြားရမယ္ … “ေခါစာ” သြားျပစ္မယ့္ လူက “လိပ္ျပာ” ရင့္တဲ့သူ
(လုံး၀ အေၾကာက္အလန္႕ မရွိသူ) … လက္ျပန္အေနအထားနဲ႕ ေခါစာ
ေကြ်းမဲ့ လင္ဗန္းကို ခ်ရမယ္ … လင္ဗန္းရဲ႕ နံေဘး ပတ္ပတ္လည္မွာ
“ျပာ”မွဳန္႕ေတြ ခင္းရမယ္ … ဟင္းအုိးအုပ္တဲ့ စေလာင္းဖုံး တစ္ခုခုနဲ႕
အသံထြက္ေအာင္ တီးျပီး လာစားဖုိ႕ ဖိတ္ရမယ္ … ေခါစာ ျပစ္ထားတဲ့
နံေဘးကို ဘယ္သူမွ် မသြားရဘူး … ႏွစ္နာရီေလာက္ေနရင္ လာ မလာ
ဆုိတဲ့ “ေျခရာ”ေတြကို ျပာေတြေပၚမွာ သြားၾကည့္လုိ႕ ရေၾကာင္း
ေျပာျပၾကပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႕ အိမ္ရွင္ ဆရာ၀န္ အပါအ၀င္ လူေျခာက္ေယာက္တုိ႕ဟာ
သရဲ ရွိ မရွိကို စမ္းသပ္ဖုိ႕ အလုပ္မ်ားၾကပါေတာ့တယ္။ သူတုိ႕တုိက္
နံေဘးရွိ တရုတ္ေျမစုိက္နတ္စင္ကေန အေမႊးတုိင္ေၾကာင့္
ေၾကြက်ထားတဲ့ ျပာမွဳန္႕ေတြကုိ သြားယူၾကပါတယ္။ ေနာက္ေဖး
မီးဖုိေခ်ာင္မွာ Gas မီးဖုိကို အသုံးျပဳတာေၾကာင့္ အိမ္ေတြမွာ ျပာမွဳန္႕
ရွာဖုိ႕ ခက္ခဲပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရုတ္သတင္းစာေတြကုိ မီးရွိဳ႕ျပီး
“ျပာ” ရေအာင္ လုပ္ရပါတယ္။ သူတုိ႕ စမ္းသပ္ဖုိ႕ သေဘာတူ ထားတဲ့
နည္းလမ္းက ဒုတိယ နည္းလမ္းပါ။ ပထမ နည္းကုိ သေဘာ
မတူၾကပါဘူး။ ေခၚလုိက္လုိ႕ ၀င္လာရင္၊ ၀င္လာတဲ့ သရဲက သရဲ
ထက္ၾကီးေသာ “သဘက္” ဆုိရင္ အႏၲရာယ္ရွိမွာ စုိးလုိ႕ပါ။

ည (၉)နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ သရဲေျခာက္တဲ့ အမွဳိက္ျပစ္ရာ
လမ္းၾကားဆီကုိ သူတုိ႕ သြားၾကပါတယ္။ “ေခါစာ” ျပစ္မဲ့ လင္ဗန္းထဲမွာ
စားစရာေတြ အျပင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ညက ဆရာ၀န္ျဖစ္သူရဲ႕ အိမ္မက္ထဲက
အတုိင္း ကေလးကစားစရာ အရုပ္ကားေလး တစ္စီးကိုပါ ထည့္
ယူလာၾကပါတယ္။ အမဲသား၊ ၀က္သားဟင္းေတြ၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္
ေတြနဲ႕ ကေလးကစားစရာ ေမာ္ေတာ္ကားေလး တစ္ခု အပါအ၀င္
လင္ဗန္းအလယ္မွာ အေမႊးတုိင္ သုံးေခ်ာင္းေလာက္ကုိ မီးရွဳိ႕ ထုိးစုိက္
ၾကပါတယ္။ ဗလေတာင့္ေတာင့္ လူငယ္တစ္ဦးက “ေခါစာ” ျပစ္တဲ့
အလုပ္ကို လုပ္ပါတယ္။ သူက “ေခါစာ” ထည့္ထားတဲ့ လင္ဗန္းကို
လက္ျပန္ပုံစံနဲ႕ ခ်အျပီးမွာ က်န္တဲ့သူေတြက အသင့္ယူေဆာင္လာတဲ့
“ျပာမွဳန္႕”ေတြကို လင္ဗန္းကေန သုံးေပေလာက္ရွိတဲ့ အကြာအေ၀း
အထိ ခပ္ထူထူေလး ခင္းၾကပါတယ္။ ျပာမွဳန္႕ေတြ ဘယ္သူမွ် မနင္း
မိေအာင္ ဂရုတစုိက္ ခင္းျပီးခ်ိန္မွာ “ေခါစာ”ေကြ်းသူက စေလာင္းဖုံး
ကို ဟင္းေမြရာမွ အသုံးျပဳတဲ့ ေယာင္းမနဲ႕ သုံးခ်က္ေလာက္တီးျပီး
ပါးစပ္ကလည္း “ဒီေနရာမွာ ရွိတဲ့၊ ေနထုိင္ေနတဲ့ မကြ်တ္မလြတ္တဲ့
ပုဂၢိဳလ္မ်ားရွိရင္ လာေရာက္ျပီး အားရပါးရ စားသုံးၾကပါ …” လုိ႕
အသံခပ္အုပ္အုပ္နဲ႕ သရဲ ေခၚပါေတာ့တယ္။

အဲဒီေနာက္ သူတုိ႕ အားလုံး ဆရာ၀န္မိသားစု ေနထုိင္ရာ အခန္း
ေပါက္၀ဖက္ကို ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနထုိင္ရာ အခန္းေပါက္၀
ကေန အမွဳိက္ျပစ္ရာ လမ္းၾကားထိပ္ကို လွမ္းၾကည့္ရင္ ျမင္ေန
ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႕ တစ္အုပ္စုလုံး အိမ္ခန္းထဲ ျပန္မ၀င္
ၾကပဲ အခန္းေပါက္ကေန လမ္းၾကားထိပ္ကို မ်က္ေျခမပ်က္
ေစာင့္ၾကည့္တာပါ။

ဒီလုိနဲ႕ တစ္အုပ္စုလုံး စကားေျပာလုိက္ အိမ္ထဲက မိသားစု ေကြ်း
ေမြးတဲ့ ျမန္မာျပည္က လာတဲ့ လဖက္သုတ္နဲ႕ ေရေႏြးၾကမ္းေတြ
ေသာက္ရင္း ေစာင့္ေနၾကပါတယ္။ ည (၁၁)နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္
ေလာက္မွာ ေလွကားကေန တစုံတေယာက္ ေျပးတက္လာတဲ့
ခပ္ျပင္းျပင္းေျခသံတစ္ခုကုိ သူတုိ႕ ၾကားလုိက္ရပါတယ္။ ေျခသံ
ဟာ ေလွကားကေန သူတုိ႕ အလႊာကုိ ေကြ႕၀င္လုိ႕ရတဲ့ ေနရာ
အေရာက္မွာ လုံး၀ ရပ္သြားျပီး ရုတ္တရက္ဆုိသလုိ ကေလးငယ္
တစ္ဦးဟာ “ေခါစာ” ျပစ္ထားတဲ့ အမွဳိက္သြားျပစ္ရာ လမ္းၾကားထဲ
ဆီ ေျပး၀င္သြားပါတယ္။ ပထမေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ေနသူ အားလုံး
ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ သူတုိ႕ထဲက တစ္ေယာက္
က “ဒီကေလးက ဘယ္ကလဲ” လုိ႕ ေျပာလုိက္ေတာ့မွ အားလုံး
သတိ၀င္လာျပီး လမ္းၾကားေလးဆီအေျပးအလႊား သြားၾကည့္ၾက
ပါေတာ့တယ္။

အမွဳိက္သြားျပစ္တဲ့ လမ္းၾကားထိပ္ကို ေရာက္ဖုိ႕ ဆယ္ေပေက်ာ္ေက်ာ္
ေလာက္သာ အလုိမွာ လမ္းၾကားထဲမွ တစုံတေယာက္က အျပင္ကုိ
ပစၥည္းတစ္ခု လႊင့္ျပစ္လုိက္ပါတယ္။ လႊင့္ျပစ္ခံရတဲ့ ပစၥည္းကုိ သူတုိ႕
အားလုံး ၀ုိင္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ “ေခါစာ” ျပစ္ထားတဲ့ လင္ဗန္းထဲမွာ
သူတုိ႕ထည့္ေပးထားတဲ့ ကေလးကစားစရာ ေမာ္ေတာ္ကားေလးပါ။
လမ္းၾကားထိပ္ကုိ ေရာက္ရွိသြားျပီး လမ္းအတြင္းကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့
ဘယ္သူကုိမွ် မေတြ႕ရပါ။ ခုနက ကေလး ဘယ္ေပ်ာက္ သြားသလဲလုိ႕
ပေဟဠိဆန္ဆန္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ သူတုိ႕ထဲက တစ္ေယာက္က …
“ဒီမွာၾကည့္ ျပာေတြေပၚမွာ ေျခရာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ”

“ေခါစာ” ဗန္းထဲက အစား အစားေတြလည္း တစ္ေယာက္ ေယာက္
စားေသာက္ထားသလုိ ပုံပ်က္ ေနျပီး နံေဘးမွာ ခင္းထားတဲ့ ျပာေတြ
ေပၚမွာလည္း ေျခရာ အေသးေတြေရာ အၾကီးေတြေရာ ရွဳပ္ရွက္ခတ္
ေနပါတယ္။ အဲဒီခ်ိန္မွာ သူတုိ႕ထဲက တစ္ေယာက္က မ်က္လုံးျပဴး
မ်က္ဆန္ျပဴးနဲ႕ အမွဳိက္ထုပ္ ျပစ္ခ်ရာ အေပါက္ကို လက္ညွိဳးထုိးျပီး
“ဟုိမွာ …ဟုိမွာ” လုိ႕ ေအာ္ပါေတာ့တယ္။ က်န္တဲ့သူေတြ ၀ုိင္းၾကည့္
ၾကေတာ့ ဘယ္သူကိုမွ် မေတြ႕ရပါဘူး။ ရုတ္တရက္ သူတုိ႕အားလုံး
ရဲ႕ မ်က္စိေရွ႕က အမွဳိက္ျပစ္တဲ့ အေပါက္၀ရွိ အနံ႕ျပန္မတက္ေအာင္
ဖုံးကားေပးတဲ့ သံျပားဖုံးဟာ သူ႕အလုိလုိ ပြင့္ျပီး ျပန္ပိတ္သြားပါတယ္။
“ဟုိမွာ .. ဟုိမွာ”လုိ႕ ေအာ္ေနတဲ့ လူငယ္လည္း ေအာ္ရင္း တန္းလန္း
နဲ႕ လဲက်သြားပါတယ္။ တစ္အုပ္စုလုံး သတိေမ့သြားတဲ့ လူငယ္ကို
ေပြ႕ခ်ီျပီး အခန္း ရွိရာဆီ အျမန္ သယ္ေဆာင္ရပါေတာ့တယ္။


(ဆက္ရန္။)


Jan 12, 2010

လမ္းၾကား သရဲ (၃)

ေရးသူ- စစ္ျငိမ္းဒီေရ

(မွတ္ခ်က္။ ။ အသက္ ငယ္ရြယ္သူမ်ား၊ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႕တတ္
သူမ်ား၊ ႏွလုံးေရာဂါသည္မ်ားႏွင့္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္သည္မ်ား မဖတ္ရူ
ရန္ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါသည္။)

ယခင္ အပုိင္း(၂)မွ အဆက္ ...

တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ဆုိသလုိပဲ ျမန္မာျပည္က ေျပာင္းေရႊ႕လာတဲ့
မိသားစုဟာ ယခင္က လူသတ္မွဳျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ အခန္းနံေဘးက အခန္း
မွာ ေနထုိင္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႕မိသားစုမွာ ဆရာ၀န္ လင္မယား၊ သားသမီး
သုံးဦး၊ အဖြားျဖစ္သူတုိ႕ ပါရွိတဲ့ လူေျခာက္ဦးပါ။ သူတုိ႕ ေျပာင္းေရႊ႕လာျပီး
လပုိင္းအတြင္း သူတုိ႕အလႊာမွာ ေနထုိင္တဲ့ တရုတ္မိသားစုေတြနဲ႕
ခင္မင္ရင္းႏွီးလာပါတယ္။ တရုတ္မိသားစုေတြဆီကေန အမွဳိက္ျပစ္တဲ့
လမ္းၾကားမွာ ညဖက္ဆုိရင္ သရဲေျခာက္တယ္ဆုိတဲ့ သတင္းစကားကို
သူတုိ႕ ၾကားသိခဲ့ပါတယ္။

သူတုိ႕ ၾကားခါစက မယုံတ၀က္ ယုံတ၀က္ပါ။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ဆရာ၀န္
က သရဲတေစၦကို လုံး၀ မယုံၾကည္သူပါ။ တေန႕ေတာ့ အဲဒီတုိင္းျပည္မွာ
လာေရာက္ အလုပ္ လုပ္ေနတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြကို သူတုိ႕ အခန္းမွာ
ညစား ေခၚေကြ်းပါတယ္။ ညစား စားရင္ အရက္ ေသာက္ျဖစ္ၾကပါ
တယ္။ ည တစ္နာရီ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္မွာ အရက္၀ုိင္း သိမ္းပါေတာ့
တယ္။ ညစား စားပြဲကေန အိမ္ျပန္ၾကမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အိမ္ရွင္
ဆရာ၀န္နဲ႕ ေနာက္တေန႕မနက္က်မွ အိမ္ကုိျပန္မယ့္ ငယ္သူခ်င္းတစ္ဦး
တုိ႕က ကားဂိတ္အထိ လုိက္ပို႕ၾကပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြကို အဌားကား(TAXI) ေပၚတင္ျပီး တုိက္
ေပၚကုိ ျပန္တက္လာခဲ့ပါတယ္။ ႏွစ္ဦးစလုံး အနည္းငယ္ မူးေနတာ
ေၾကာင့္ သူတုိ႕အခန္းရွိရာနဲ႕ နီးကပ္တဲ့ ေလွကားကေန အေပၚထပ္
ကုိ တက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေလွကားအေပၚကုိ တက္ခါစမွာ အေပၚက
စကားေျပာေနသံလုိလုိ သူတုိ႕ ၾကားေနရပါတယ္။ သူ႕တုိ႕စိတ္ထဲ
မွာ သူတုိ႕ ႏွစ္ဦးစလုံး မူးေနလုိ႕ အိမ္ရွင္ ဆရာ၀န္မိသားစု အခန္း
တံခါး အျပင္ထြက္ျပီး ေစာင့္ေနတာ ျဖစ္မယ္လုိ႕ ထင္ေနပါတယ္။

ေလွကားကေန သူတုိ႕အလႊာထဲ ခ်ဳိးအေကြ႕မွာ ရုတ္တရက္
ႏွစ္ဦးစလုံး ၾကက္သီးေတြ ထ သြားပါတယ္။ မူးေနတာလည္း ေျပသလုိ
ခံစားလုိက္ရပါတယ္။ သူတုိ႕ ခုနက ၾကားေနရတဲ့ အသံကုိ သတိ
ရလုိက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ နံေဘးပတ္ပတ္လည္ကို ေလွ်ာက္ၾကည့္
လုိက္ေတာ့ အမွဳိက္သြားျပစ္ေနၾက လမ္းၾကားထဲမွာ လူတစ္ေယာက္
က ေက်ာေပးျပီး အမွဳိက္ျပစ္တဲ့ အေပါက္၀ အေပၚက နံရံကို
လက္ႏွစ္ဖက္ေျမွာက္တြန္းလုိ႕ ခပ္ကုန္းကုန္း ရပ္ေနပါတယ္။
အဲဒီလူရဲ႕ ေနာက္ဖက္မွာ ကေလးငယ္တစ္ဦးက ငုိေနျပီး ေက်ာေပး
ရပ္ေနသူရဲ႕ တင္ပါးကို တျဖန္းျဖန္းနဲ႕ ရုိက္ေနပါတယ္။ သူတုိ႕ ရပ္လုိက္
တဲ့ ခဏေလးအတြင္းမွာပဲ ကေလးငယ္ဟာ သူတုိ႕ဖက္ကို လွည့္ၾကည့္
လာပါတယ္။ ကေလးရဲ႕ မ်က္လုံးႏွစ္ဖက္ဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ငုိ
ထားတဲ့ပုံစံမ်ဳိးပါ။ မ်က္လုံးေတြ ရဲရဲေတာက္လုိ႕။

ကေလးက သူတုိ႕ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း အံ့အားသင့္သလုိ ျဖစ္သြားျပီး စုိက္
ၾကည့္ေနပါတယ္။ ငိုေနတဲ့ ကေလးငယ္ကုိ ဆရာ၀န္ျဖစ္သူက တခ်က္
ျပဳံးျပျပီး သူ႕တုိ႕အခန္းဖက္ဆီ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ေျခလွမ္း ေလး …. ငါး
လွမ္းေလာက္ လွမ္းျပီးခ်ိန္မွာ သူတုိ႕ ေနာက္ေက်ာဖက္ကေန အသံတစ္ခု
ၾကားလုိက္ရပါတယ္။ “ညီေလးတုိ႕” ဆုိတဲ့ အသံကုိ သူတုိ႕ႏွစ္ဦး ေသေသ
ခ်ာခ်ာ သဲသဲကြဲကြဲ ၾကားလုိက္ရတာပါ။ ဒါနဲ႕ ေနာက္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္
ေတာ့ ေနာက္မွာ ဘယ္သူကုိမွ် မေတြ႕ရပါ။ သူတုိ႕စိတ္ထဲ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ျဖစ္
နဲ႕ အခန္းဆီ ဆက္မသြားေသးပဲ အခုေလးတင္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ အမွဳိက္
ျပစ္တဲ့ လမ္းၾကားဆီ ႏွစ္ဦးသား ျပန္သြားၾကည့္ပါတယ္။ လမ္းၾကားထိပ္
ကုိ ေရာက္ေတာ့ လမ္းၾကားထဲမွာ ဘယ္သူကိုမွ် မေတြ႕ရတာေၾကာင့္
အရမ္း အံ့ၾသသြားပါတယ္။ ခုနက ေက်ာေပးရပ္ေနသူနဲ႕ ကေလးငယ္တုိ႕၊
ဒီလမ္းေလးထဲကေန စကၠန္႕ပုိင္းေလာက္သာ ရွိတဲ့ အခ်ိန္အတြင္း
လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ၾကီး ထြက္ခြာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားဖုိ႕ဆုိတာ လုံး၀
မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးလုိ႕ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႕ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး
ၾကည့္မိလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ သူတုိ႕ႏွစ္ဦးစလုံး သရဲေျခာက္
ခံေနရတယ္လုိ႕ သူတုိ႕ကုိယ္ သူတုိ႕ မထင္ေသးပါဘူး။

သူတုိ႕ေနထုိင္ရာ အခန္းေရွ႕ရွိ ပထမ သံတခါးမွာ ခတ္ထားတဲ့ ေသာ့
ခေလာက္ကုိ ဖြင့္ရင္း အထဲကုိ အ၀င္မွာ ေသာ့ခေလာက္အိမ္က ၾကမ္းျပင္
ေပၚ ျပဳတ္က်သြားပါတယ္။ အိမ္ရွင္ဆရာ၀န္ျဖစ္သူက ျပဳတ္က်သြားတဲ့
ေသာ့ခေလာက္အိမ္ကုိ ကုန္းေကာက္လုိက္ခ်ိန္မွာ နံေဘးက ဧည့္သည္
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက …
“ဟုိနား ပုန္းနကြယ္ကေန လူႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းေလးေတြ ထြက္ျပီး
ျပဴးတစ္ ျပဴးတစ္နဲ႕ ငါတုိ႕ကို ၾကည့္ေနတယ္ကြ …”
လုိ႕ ေျပာပါတယ္။
အိမ္ရွင္ဆရာ၀န္က လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ဘာမွ် မေတြ႕ရပါဘူး။
ေသာ့ခေလာက္ျပဳတ္က်သံ၊ သံတခါး ဖြင့္သံေတြေၾကာင့္ အိမ္ထဲက
မိသားစုလည္း အတြင္း သစ္သားတံခါးကို ဖြင့္လာပါတယ္။ ဧည့္သည္
ျဖစ္သူက အိမ္ထဲက ထြက္လာတဲ့ မိသားစုကို ဒီတုိက္မွာ အျခား
ျမန္မာ အလုပ္သမားေတြ စုေပါင္းေနထုိင္တဲ့ အခန္းမ်ား ရွိသလား
လုိ႕ ေမးျမန္းစပ္စုရင္း အခန္းထဲကုိ ၀င္ခဲ့ၾကပါတယ္။


(ဆက္ရန္။)

Jan 10, 2010

လမ္းၾကား သရဲ (၂)

ေရးသူ- စစ္ျငိမ္းဒီေရ

(မွတ္ခ်က္။ ။ အသက္ ငယ္ရြယ္သူမ်ား၊ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႕တတ္
သူမ်ား၊ ႏွလုံးေရာဂါသည္မ်ားႏွင့္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္သည္မ်ား မဖတ္ရူရန္
ေမတၱာ ရပ္ခံအပ္ပါသည္။)

ယခင္ အပုိင္း(၁)မွ အဆက္ ....

အသတ္ခံရတဲ့ အလုပ္သမား မိသားစုဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံေအာက္ပုိင္းက
ေက်းရြာေလးတစ္ခုကပါ။ ဇနီးသည္နဲ႕ သားသမီးငယ္သုံးဦး တုိ႕ဟာ
အဲဒီသတင္းကို ခ်က္ခ်င္း မသိရွိခဲ့ၾကပါဘူး။ ေသဆုံးသြားသူရဲ႕ ကေလး
ငယ္မ်ားဟာ ညစဥ္လုိလုိ အိမ္မက္ဆုိးေတြ မက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတုိ႕
ရဲ႕ ဖခင္ျဖစ္သူဟာ ကစားစရာ ေမာ္ေတာ္ကားေလး တစ္ခုကုိ လက္
တစ္ဖက္မွာ ကုိင္ေဆာင္ထားသလုိ အျခားလက္တစ္ဖက္မွာလည္း
အသားျဖဴျဖဴ ကေလးငယ္တစ္ဦး လက္ဆြဲျပီး သူတုိ႕အိမ္ အေပါက္၀
မွာ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႕ ေရာက္လာတယ္လုိ႕ အိမ္မက္ မက္ၾကပါတယ္။
အသတ္ခံရသူဟာ ႏွစ္လ တစ္ၾကိမ္ အိမ္ကို ပုိက္ဆံပုိ႕တဲ့ အခါတုိင္း
သူ႕မိသားစုထံ ဖုန္းဆက္ေလ့ ရွိပါတယ္။ က်န္ရစ္သူ မိသားစုလည္း
လကုန္ရင္ တယ္လီဖုန္းဆက္မလားလုိ႕ ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနခဲ့ၾကပါတယ္။

လူသတ္မွဳကို က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ အလုပ္သမားေတြလည္း အဲဒီကိစၥကို
ညီညြတ္စြာနဲ႕ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ပဲ ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ လူသတ္မွဳ
ျဖစ္ပြားျပီး ႏွစ္ပတ္ သုံးပတ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ သူတုိ႕ ဌားရမ္း
ေနထုိင္ရာ အဲဒီအေဆာက္အဦးမွာ သတင္းေတြ ထြက္ေပၚလာပါ
တယ္။ တုိက္တစ္ခုလုံးမွာ ေနထုိင္သူ အမ်ားစုက ေဒသခံ တရုတ္
လူမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ညဖက္ အမွဳိက္ထုပ္သြားျပစ္သူေတြကုိ သရဲ
ေျခာက္ခံရတဲ့ သတင္းဟာ တေျဖးေျဖးခ်င္း လူေျပာ မ်ားလာပါတယ္။

လူသတ္မွဳကို က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ အလုပ္သမားေတြထဲမွာ အသတ္ခံရတဲ့
အလုပ္သမားနဲ႕ တရြာတည္း အတူတူ အလုပ္လာလုပ္ေသာ အလုပ္
သမား တစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ ထုိသူလည္း ညစဥ္ အိမ္မက္ဆုိးေတြ
မက္ခဲ့ပါတယ္။ ညစဥ္ အိမ္မက္ထဲမွာ အသတ္ခံရတဲ့ အလုပ္သမားက
သူ႕ အတြက္ ဘာသာေရးဆုိင္ရာ အမွ်အတန္းေပးေ၀ဖုိ႕ လာေျပာတယ္
လုိ႕ ဆုိပါတယ္။ ျပီးေတာ့ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ သူ႕ပစၥည္းေတြနဲ႕ ပုိက္ဆံအခ်ဳိ႕
ကုိ သူ႕မိသားစုထံ ပုိ႕ေပးဖုိ႕လည္း အိမ္မက္ထဲမွာ လာလာေျပာတယ္
လုိ႕ ဆုိပါတယ္။ ဒါနဲ႕ က်န္တဲ့ အလုပ္သမားေတြလည္း သူတုိ႕ သတ္လုိက္
တဲ့ အလုပ္သမားမိသားစုကုိ သနားျပီး က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ သူ႕မိသားစုထံ
ႏွစ္လ တစ္ၾကိမ္ စုေပါင္းျပီး ပုိက္ဆံ ပုိ႕ဖုိ႕ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

အသတ္ခံရသူရဲ႕ ရုပ္အေလာင္းကို တစ စီ ခုတ္ထစ္ျပီး လႊတ္ျပစ္ခဲ့
တဲ့ အမွဳိက္ျပစ္ရာ လမ္းၾကားက သူတုိ႕ ေနထုိင္ရာ အလႊာမွာ ႏွစ္ဖက္
ရွိပါတယ္။ တုိက္ရဲ႕ ေဘးအစြန္းႏွစ္ဖက္မွာ အေပၚထပ္ကို တက္ေရာက္
ႏုိင္တဲ့ ေလွကားေတြ ရွိပါတယ္။ အမွဳိက္ျပစ္တဲ့ လမ္းၾကားဟာ ေလွကား
နဲ႕ ကပ္လွ်က္မွာ ရွိပါတယ္။ သူတုိ႕ေနထုိင္ရာ အလႊာက ေနထုိင္သူ
ေတြ ညဖက္ဆုိရင္ ဘယ္သူမွ် အမွဳိက္ သြားမျပစ္ရဲပါဘူး။ အဲဒီေလွကား
နံေဘးကုိ ညဖက္ေတြမွာ ဘယ္သူမွ် မသြားရဲပါဘူး၊ အျခားအစြန္း
တစ္ဖက္မွာရွိတဲ့ ေလွကားနဲ႕ အမွဳိက္ျပစ္တဲ့ လမ္းၾကားကိုပဲ အသုံးျပဳ
ၾကပါတယ္။ အဲဒီလမ္းၾကားနဲ႕ ကပ္လွ်က္ အခန္းက လူေတြကေတာ့
ညဖက္ေတြမွာ လမ္းေလွ်ာက္သံေတြ ၾကားရတယ္၊ လူတစ္ေယာက္
ေဒါသထြက္ျပီး “ေတာက္” ေခါက္လုိက္တဲ့ အသံ၊ ၀မ္းနည္းစြာနဲ႕
ရွဳိက္ၾကီးတငင္ငင္ ငိုေၾကြးသံေတြ ၾကားရတယ္လုိ႕ ဆုိပါတယ္။

တုိက္မွာ ေနထုိင္တဲ့ တရုတ္မိသားစုေတြက သရဲေျခာက္တယ္လုိ႕
နာမည္ထြက္လာတဲ့ အမွဳိက္သြားျပစ္ရာ လမ္းၾကားကို ပထမေတာ့
စာရြက္ေတြ သြားကပ္ပါတယ္။ အဲဒီစာရြက္ေတြက တရုတ္ဘုံေက်ာင္း
ေတြမွာ ေပးေ၀တဲ့ ဘာသာေရးစာ ေရးသားထားတဲ့ စာရြက္ေတြပါ။
ဒါေပမဲ့ သရဲေျခာက္တဲ့ ျပႆနာက ေျပလည္ မသြားပါဘူး။ လူသတ္မွဳ
ကို က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ အလုပ္သမားေတြလည္း ေနာက္ ေလး …ငါးလ
အၾကာေလာက္မွ အဲဒီတုိက္ကေန အျခားတစ္ေနရာကို ေျပာင္းေရႊ႕
သြားပါတယ္။ သူတုိ႕ လူသတ္မွဳ ျဖစ္ပြားျပီး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အၾကာ
မွာ အသတ္ခံရသူရဲ႕ မိသားစုထံကုိ လုပ္ငန္းခြင္မွာ မေတာ္တဆ
ျဖစ္ျပီး ကြယ္လြန္သြားေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္
က မိသားစုလည္း ဘုမသိ ဘာမသိနဲ႕ သူမ်ားေျပာတာကို ယုံျပီး
လက္ခံလုိက္ရပါတယ္။ ေရျခားေျမျခားမွာ တရားမ၀င္ ေနထုိင္ျပီး
အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေသဆုံးမွဳမွာ
အေလာင္းကို ျပန္သယ္ေဆာင္ဖုိ႕ဆုိတာ ခက္ခဲမွာပဲလုိ႕ က်န္ရစ္သူ
မိသားစုက မွတ္ယူခဲ့ပါတယ္။

သရဲေျခာက္တဲ့ ဇာတ္လမ္းက မျပီးဆုံးခဲ့ပါ။ သရဲေျခာက္တယ္လုိ႕
နာမည္းၾကီးေနတဲ့ အဲဒီတုိက္ၾကီးကို လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အနည္းငယ္က
တရား၀င္ေနထုိင္ျပီး အလုပ္ လုပ္ကုိင္ဖုိ႕ ျမန္မာျပည္က မိသားစု
တစ္စု ေျပာင္းေရြ႕လာပါတယ္။


(ဆက္ရန္။)


Jan 7, 2010

လမ္းၾကား သရဲ (၁)

ေရးသူ- စစ္ျငိမ္းဒီေရ

(မွတ္ခ်က္။ ။ အသက္ ငယ္ရြယ္သူမ်ား၊ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႕တတ္
သူမ်ား၊ ႏွလုံးေရာဂါသည္မ်ားႏွင့္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္သည္မ်ား မဖတ္ရူရန္
ေမတၱာ ရပ္ခံအပ္ပါသည္။)

လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၅)ႏွစ္ေလာက္က အေရွ႕ေတာင္အာရွရဲ႕ အတုိးတက္ဆုံး
ႏုိင္ငံတစ္ခု၏ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးအစြန္းအဖ်ားက တရုတ္သခၤ်ဳိင္းကုန္းမွာ
တရားမ၀င္ ေနထုိင္ျပီး အလုပ္လုပ္ၾကတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ တုိင္းရင္းသား
အလုပ္သမားအုပ္စု တစ္အုပ္စု ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူတုိ႕က တရုတ္သခၤ်ဳိင္းရွိ
အုတ္ဂူေတြ ေဆးသုတ္တာတုိ႕၊ ျမက္ခင္းေတြ ျပဳျပင္တာတုိ႕၊ ပန္းပင္ေတြ
အလွအပ မြမ္းမံတာတုိ႕ လုပ္ရပါတယ္။

တေန႕က်ေတာ့ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္က တရုတ္သခၤ်ဳိင္းရွိ အုတ္ဂူ
တစ္ခုရဲ႕ အေပၚမွာ ကေလး ကစားစရာပစၥည္း ခပ္ၾကီးၾကီးတစ္ခုကို
ေတြ႕ရလုိ႕ အခန္းကို သယ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ သုံး … ေလးရက္ ၾကာ
ေတာ့ အုတ္ဂူနဲ႕ ပက္သက္တဲ့ က်န္ရစ္သူ တရုတ္မိသားစု ေရာက္လာျပီး
ကြယ္လြန္သြားတဲ့ သူတုိ႕သားေလး အုတ္ဂူေပၚမွာ အမွတ္တရ တင္ထား
တဲ့ ကစားစရာ ေမာ္ေတာ္ကားေလး ေပ်ာက္သြားေၾကာင္း တရုတ္သခၤ်ဳိင္း
ကို ျပဳျပင္ေရး ကန္ထရုိက္ဆြဲထားတဲ့ တရုတ္သူေ႒းကုိ တုိင္ၾကားပါေတာ့
တယ္။ ဒါနဲ႕ တရုတ္သူေ႒းလည္း ေဒါပြျပီး ျမန္မာအလုပ္သမား အားလုံးကို
ႏွစ္ပတ္တိတိ အလုပ္မဆင္းဖုိ႕ အျပစ္ေပးပါေတာ့တယ္။

ႏွစ္ပတ္တိတိ အလုပ္ျပဳတ္ေနတဲ့ အလုပ္သမားေတြလည္း အလုပ္
ျပန္ မဆင္းရခင္ စပ္ၾကား သူတုိ႕ ေနထုိင္ရာ အခန္းထဲမွာ ေန႕တုိင္း
လုိလုိ ေသာက္ပြဲစားပြဲေလးေတြ လုပ္ျပီး ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ အခန္းရဲ႕
ျပင္ပ ဆုိလုိ႕ တုိက္နံေဘးက စတုိးဆုိင္ေလာက္ပဲ သူတုိ႕ သြားရဲ
ပါတယ္။ သူတုိ႕ အားလုံးက အဲဒီႏုိင္ငံမွာ တရားမ၀င္ ေနထုိင္ျပီး အလုပ္
လုပ္စားေနရတဲ့ ဘ၀ေတြပါ။

အခန္းတံခါး ပိတ္ျပီး အခန္းထဲမွာ အရက္ စုေသာက္ၾကတဲ့ အလုပ္သမား
ေတြထဲမွာ အရက္နည္းနည္းေလာက္ ေသာက္ျပီးရင္ ေသြးဆူတတ္တဲ့
အလုပ္သမား တစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ ထုိသူက အလုပ္သမားအားလုံး
ႏွစ္ပတ္တိတိ အလုပ္ျပဳတ္ရတဲ့ တရားခံ အလုပ္သမားပါ။ တရုတ္သခၤ်ဳိင္း
ကေလးအုတ္ဂူေပၚက ကစားစရာ ေမာ္ေတာ္ကားေလး ကုိ ယူလာတာ
လည္း သူပါပဲ။ အလုပ္ခဏ ျပဳတ္လုိ႕ အရက္ေသာက္လုိက္ တီဗြီၾကည့္
လုိက္လုပ္ေနၾကတဲ့ ညတညမွာ ကေလး ကစားစရာကို သခၤ်ဳိင္းက ယူလာ
တဲ့ အလုပ္သမားက အရက္ေသာက္ျပီး အရက္၀ုိင္းနံေဘးမွာ အိပ္ေပ်ာ္သြား
ပါတယ္။ အရက္ေသာက္ေနၾကတဲ့ အလုပ္သမားေတြဟာ အရက္ေသာက္
ေနရင္း စကားသံကုိ က်ယ္က်ယ္ မေျပာရဲပါဘူး။ နံေဘးအခန္းေတြက
သူတုိ႕ရဲ႕ ဆူညံမွဳကို ရဲစခန္းဆီ ဖုန္းဆက္ တုိင္ၾကားရင္ သူတုိ႕အားလုံး
တရားမ၀င္ အလုပ္သမားျဖစ္ေနတာကို ရဲက သိသြားမွာ စုိးလုိ႕ပါ။

ဒီလုိနဲ႕ နည္းနည္း ညဥ့္နက္လာခ်ိန္မွာ အရက္၀ုိင္းနံေဘး အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့
အလုပ္သမားက ႏုိးလာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႕ အရက္ေတြ
ကို တစ္ခြက္ျပီး တစ္ခြက္ ယူေသာက္ပါတယ္။ ထုိ႕ေနာက္ အရက္၀ုိင္း
ထဲက အျခားအလုပ္သမားေတြကုိ စကားသံ ဗလုံဗေထြးနဲ႕ ယစ္ပါေတာ့
တယ္။ အဲဒါနဲ႕လည္း မျပီးေသးပါဘူး၊ အိပ္ခန္းထဲက အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့
သူေတြကို ဇြတ္အတင္းႏုိးျပီး ယစ္ပါေသးတယ္။ ပထမေတာ့ အားလုံးက
သူ႕ကုိ မူးျပီး မယစ္ဖုိ႕ ၀ုိင္းျပီး ေတာင္းပန္ၾကပါတယ္။ ဘယ္လုိလုိေျပာေျပာ
ေျပာလုိ႕ မရခဲ့ပါဘူး။ အမူးလြန္ေနတဲ့ သူက ေနာက္ဆုံးမွာ ေနာက္ေဖး
မီးဖုိေခ်ာင္ထဲက အသားလွီး ဓါးကို ယူျပီး အားလုံးကို ခုတ္မယ္ ထစ္မယ္
တကဲကဲ လုပ္ပါေတာ့တယ္။ အသံေတြဟာ တစထက္တစ ပိုဆူညံလာျပီး
ထိန္းမရေအာင္ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ ေနာက္ဆုံးမွာ အဲဒီအခန္းထဲက
အလုပ္သမားအားလုံး ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကုိ ခ်မွတ္လုိက္ပါတယ္။

မူးျပီး ယစ္ေနတဲ့ အလုပ္သမားကို သတ္ျပစ္လုိက္ပါတယ္။ ေသသူရဲ႕
ခႏၶာကိုယ္ကို အပုိင္းပုိင္းျဖစ္ေအာင္ ခုတ္ထစ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိ အပုိင္းပုိင္း
ျဖစ္ေအာင္ ခုတ္ထစ္တဲ့ ေနရာမွာ အခန္းရဲ႕ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ တင္ျပီး ခုတ္ထစ္
ရင္ ဓါးမ’ေၾကာင့္ ခုတ္သံေတြ ထြက္ေပၚလာလုိ႕ ေအာက္ခန္းက လူေတြ
သိသြားမွာကို သူတုိ႕ စုိးရိမ္းၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူေသအေလာင္းကို
ဟုိဖက္တစ္ေယာက္ ဒီဖက္တစ္ေယာက္ အျမင့္မွာ ေျမွာက္ျပီး ခုတ္ထစ္
ၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပုိင္းေတြကို အမွဳိက္ျပစ္ရာ
အသုံးျပဳတဲ့ အိတ္အမဲေရာင္ေတြနဲ႕ ႏွစ္ထပ္ သုံးထပ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ထုတ္ပုိး
ပါတယ္။ မနက္ မုိးမလင္းခင္ ေ၀လီေ၀လင္းမွာ လူေသအစိတ္အပုိင္းမ်ား
ထည့္ထားတဲ့ အိတ္အမဲေတြကို သူတုိ႕ ေနထုိင္ရာ တုိက္အျမင့္ၾကီး၏
အမွဳိက္ျပစ္ရာတြင္ အသုံးျပဳေသာ *ဂလိုင္ေပါက္မွတဆင့္ ျပစ္ခ် ခဲ့ၾက
ပါတယ္။
(*ဂလုိင္ေပါက္= ကန္ထရုိက္တုိက္အေပၚထပ္တြင္ ေနထုိင္သူမ်ား
အေနျဖင့္ အမွဳိက္ထုပ္မ်ားကုိ စြန္႕ျပစ္ရာတြင္ တုိက္ေအာက္ေျခသုိ႕
ဆင္းစရာ မလုိပဲ အလႊာတုိင္းတြင္ ရွိေသာ အမွဳိက္ျပစ္ႏုိင္သည့္
အေပါက္တစ္ခု။)

(ဆက္ရန္။)

Jan 5, 2010

မုိးျပာဂုိဏ္း



ထုိအဖြဲ႕၏ လွဳပ္ရွားပုံမွာ သုိသိပ္ၾကပါသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ျပန္႕ပြါးေန
ေသာ ျမိဳ႕ၾကီးမ်ားမွာ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလး၊ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ျမစ္ၾကီးနား၊
မုိးညင္း၊ မုိးေကာင္း၊ ပဲခူတုိင္း ေတာင္ငူ၊ ျပည္ စသည္တုိ႕တြင္ အမ်ား
အျပား ျပန္႕ႏွံ႕ေနပါသည္။

ပစၥဳပၸန္ကမၼ၀ါဒီဘက္ အဓိက ဂုိဏ္းေခါင္းေဆာင္

၁။ ပစၥဳပၸန္ကမၼ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာပုရုသွ် (ဘုရား)၊
ေခါင္းေဆာင္ၾကီး (ခ)သွ်င္မုိးျပာ (ခ) ရွင္မုိးျပာ (ခ) အရွင္ဥာဏ (ခ) ရွင္ဥာဏ
(ခ) ဥာဏ (ခ) ဓမၼ၀ိဟာရီ (ခ)ဓမၼ၀ိဟာရီ အရွင္ဥာဏ (ခ) ဓမၼ၀ိဟာရီ ရွင္ဥာဏ
(ခ) ဓမၼ၀ိဟာရီ ဥာဏ (ခ)ဓမၼ၀ိဟာရီ ရွင္မုိးျပာ (ခ) ဘၾကီး ၀ိဟာရီ (ခ) အႏုပါဒါ
(ခ) ေဗာဓိဥာဏ (ခ)ေမာင္ဥာဏ္ထက္

၄င္း အမည္မ်ားသည္ ဂုိဏ္းေခါင္းေဆာင္ၾကီး တဦးတည္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

-ရန္ကုန္ျမဳိ႔ ၊ ေျမာက္ဥကၠလာပ၊ (ဌ) ရပ္ကြက္၊ သစၥာပန္းလမ္း၊ အမွတ္
(၂၀)၊ မုိးျပာျခံ။
-မႏၱေလး၊ ရန္ကင္းေတာင္ေျခ၊ အႏုပါဒါယဥ္ေက်းမူတရားဌာန၊ ပစၥဳပၸန္ကမၼ၀ါဒ
ဗုဒၶဘာသာ၊ မုိးျပာျခံ၊
-မႏၱေလး၊ အေရွ႕ ရုိးမအေျခ၊ မုိးေပါက္က်ေခ်ာင္၊ မုိးျပာေက်ာင္း။


၂။ ဓမၼ၀ိဟာရီ ရွင္ဂုဏ
-ရန္ကုန္ျမဳိ႔ ၊ ေျမာက္ဥကၠလာပ၊ (ဌ) ရပ္ကြက္၊ သစၥာပန္းလမ္း၊ အမွတ္ (၂၀)၊
မုိးျပာျခံ။
-မႏၱေလး၊ ရန္ကင္းေတာင္ေျခ၊ အႏုပါဒါယဥ္ေက်းမူတရားဌာန၊ ပစၥဳပၸန္ကမၼ၀ါဒ
ဗုဒၶဘာသာ၊ မုိးျပာျခံ၊
-မႏၱေလး၊ အေရွ႕ ရုိးမအေျခ၊ မုိးေပါက္က်ေခ်ာင္၊ မုိးျပာေက်ာင္း။

၃။ ဓမၼ၀ိဟာရီ ရွင္ဇဋိလ
-ရန္ကုန္ျမဳိ႔ ၊ ေျမာက္ဥကၠလာပ၊ (ဌ) ရပ္ကြက္၊ သစၥာပန္းလမ္း၊ အမွတ္ (၂၀)၊
မုိးျပာျခံ။
-မႏၱေလး၊ ရန္ကင္းေတာင္ေျခ၊ အႏုပါဒါယဥ္ေက်းမူတရားဌာန၊ ပစၥဳပၸန္ကမၼ၀ါဒ
ဗုဒၶဘာသာ၊ မုိးျပာျခံ၊
-မႏၱေလး၊ အေရွ႕ ရုိးမအေျခ၊ မုိးေပါက္က်ေခ်ာင္၊ မုိးျပာေက်ာင္း။

၄။ ဓမၼ၀ိဟာရီ ရွင္နာဂ
-ရန္ကုန္ျမဳိ႔ ၊ ေျမာက္ဥကၠလာပ၊ (ဌ) ရပ္ကြက္၊ သစၥာပန္းလမ္း၊ အမွတ္ (၂၀)၊
မုိးျပာျခံ။
-မႏၱေလး၊ ရန္ကင္းေတာင္ေျခ၊ အႏုပါဒါယဥ္ေက်းမူတရားဌာန၊ ပစၥဳပၸန္ကမၼ၀ါဒ
ဗုဒၶဘာသာ၊ မုိးျပာျခံ၊
-မႏၱေလး၊ အေရွ႕ ရုိးမအေျခ၊ မုိးေပါက္က်ေခ်ာင္၊ မုိးျပာေက်ာင္း။

၅။ ဓမၼ၀ိဟာရီ ေဒၚသီလနႏၵီ
-ရန္ကုန္ျမဳိ႕ ေျမာက္ဥကၠလာပ (ဌ) ရပ္ကြက္၊ သစၥာပန္းလမ္း၊ အမွတ္ (၂၀)၊
မုိးျပာျခံ။
-မႏၱေလး၊ ရန္ကင္းေတာင္ေျခ၊ အႏုပါဒါယဥ္ေက်းမူတရားဌာန၊ ပစၥဳပၸန္ကမၼ၀ါဒ
ဗုဒၶဘာသာ၊ မုိးျပာျခံ၊
-မႏၱေလး၊ အေရွ႕ ရုိးမအေျခ၊ မုိးေပါက္က်ေခ်ာင္၊ မုိးျပာေက်ာင္း။
(ဤငါးဦးတုိ႔သည္ မူလျဖစ္သူမ်ား၊ ဂုိဏ္းေထာင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္)

ဆက္လက္ေလ့လာရန္ လင့္ခ္မ်ား-
http://dhammaanalysis.multiply.com/reviews/item/24
http://www.sbay-student.org/2009/11/blog-post_27.html

လီရနာ၊ ဂဂၤါ၊ ဧရာ၀တီ (၁၆)

16

Jan 3, 2010

သခင္ကုိယ္ေတာ္မွိဳင္း၏ စာေပစာရင္း

ျမန္မာႏုိင္ငံတစ္ခုလုံးရဲ႕ လြတ္လပ္ေရး၊ တုိင္းတပါး၏ ကိုလုိနီ
လက္ေအာက္ခံအျဖစ္မွ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ဦးေဆာင္
တုိက္ပြဲ ၀င္ခဲ့ေသာ ဆရာၾကီး သခင္ကုိယ္ေတာ္မွိဳင္း ေရးသား
ျပဳစုခဲ့သည့္ စာအုပ္စာတမ္းမ်ား၏ မွတ္တမ္းစာရင္း ျဖစ္ပါတယ္။

အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုမွ ကိုေအာင္ေစာဦးတုိ႕ ထုတ္ေ၀ျဖန္႕ခ်ီ
ခဲ့ေသာ ေဒါက္တာ သခင္ကိုယ္ေတာ္မွဳိင္း (၁၈၇၆- ၂၀၀၆) ႏွစ္
(၁၃၀) ျပည့္ အထူးထုတ္မွ ထပ္ဆင့္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။ မိတၲဴ
ကို စကန္ ျပန္ဖတ္ထားေသာေၾကာင့္ ဖတ္ရူရာတြင္ မၾကည္မလင္
ရွိခဲ့ပါက ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။

-ဤေနရာမွာ ေဒါင္းလုပ္ရယူႏုိင္ပါတယ္။

thakhinkotaw