ယခင္ ပထမပုိင္းမွ အဆက္ ….
ေန႕စဥ္လုိလုိ အဲဒီ ကိုရင္ေလးကို သတိထားျပီး ၾကည့္မိပါတယ္။
ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းက ဆြမ္းတန္းဟာ မနက္ ၁၀ နာရီခြဲေလာက္
မွ ဆြမ္းခံ ထြက္ေလ့ ရွိေပမယ့္ ဒီကုိရင္ငယ္ေလး ခမ်ာ မနက္
ကုိးနာရီေလာက္ ကတည္းက ရြာပတ္ျပီး ဆြမ္းခံေနရပါတယ္။
ဆြမ္းခံျပီးရင္ ေက်ာင္းကို တန္းမျပန္ေသးပဲ သူ႕အေမ အရူးမၾကီး
ကို ရြာအျပင္ ေနပူထဲမွာ လုိက္ရွာျပီး သူ ဆြမ္းခံလုိ႕ ရတဲ့အထဲက
ေန ေကြ်းေမြးေနတာကို ေတြ႕ေနရပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ၾကည့္ရ
တာထက္ အျပင္က ျမင္ကြင္းဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ဆုိး၀ါးပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ အဲဒီရြာကို ေရာက္ျပီး ငါးရက္ေလာက္
အၾကာမွာ နံေဘးအိမ္က ဆြမ္းေကြ်းရွိလုိ႕ က်ေနာ္တုိ႕လည္း အလွဴ
အိမ္ကုိ သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ အလွဴအိမ္ေရာက္ေတာ့ စကားစျမည္း
ေျပာရင္ကေန အလွဴအိမ္မွာ ဆြမ္းစားၾကြလာတဲ့ ဦးပဥၨင္းတစ္ပါးဆီမွာ
ဒီကိုရင္ေလး အေပၚ သနားမိတဲ့အေၾကာင္း ေလွ်ာက္မိၾကပါတယ္။
ဦးပဥၨင္း မိန္႕ၾကားတာကို နားေထာင္ရတာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း
ျဖစ္စရာပါ …။
ရြာထဲမွာ အလွဴအတန္းေတြရွိလုိ႕ ေလာ္စပီကာ အသံၾကားရင္ အဲဒီ
အရူးမၾကီးဟာ ရြာထဲကို ၀င္ေရာက္လာေလ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒီအခါ
လူေတြက သူ႕ကို ရြာအျပင္ကို ေမာင္းထုတ္ၾကပါတယ္၊ ေဟာက္ဟမ္း
ျပီး ေမာင္းထုတ္လုိ႕ မရရင္ ေက်ာက္ခဲအေသးေတြနဲ႕ ျပစ္ေပါက္ ၾက
ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ကိုရင္ေလးက သူ႕အေမအေပၚ မႏွိပ္စက္ဖုိ႕ ငုိယုိျပီး
ေတာင္းပန္ပါတယ္။ မၾကာခဏ ဆုိသလုိ ရြာထဲက ကေလးေတြနဲ႕
ကာလသား လူငယ္တခ်ဳိ႕ဟာ အရူးမၾကီးကုိ စ’ေနာက္ေလ့ ရွိပါ
တယ္။ အရူးမၾကီးက ေအာ္ဆဲရင္ ေက်ာက္ခဲအေသးေတြနဲ႕ ျပစ္
ေပါက္ေလ့ရွိပါတယ္။
ေန႕စဥ္ဆုိသလုိ ကိုရင္ေလးက သူ႕အေမကုိ ဆြမ္းခံျပီး ရွာေကြ်း
ေနရပါတယ္။ စိတ္မမွန္တဲ့ အရူးမၾကီးဟာ သူ႕ကိုယ္ ရွာေကြ်းေန
တဲ့ သူ႕သား ကိုရင္ေလးရဲ႕ ဒုကၡကိုလည္း လုံး၀မသိ၊ ဒီၾကားထဲ
ဟင္းေတြက သိပ္မေကာင္းရင္ သူ႕ကိုယ္ ထမင္းခြံ႕ေကြ်းေနတဲ့
သူ႕သား ကိုရင္ေလးကို ထုေထာင္း ရုိက္ပုတ္ေလ့ ရွိပါတယ္။
အဆုိး၀ါးဆုံးက အဲဒီအရူးမၾကီးရဲ႕ ေနထုိင္မွဳပါ၊ ရြာအျပင္ သခၤ်ဳိင္း
ဇရပ္မွာ အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးတည္းေနထုိင္ရတဲ့ သူ႕ဘ၀ဟာ အႏၲရာယ္
အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိႏုိင္ပါတယ္။ ျပႆနာ တစုံတရာျဖစ္လုိ႕ လွမ္းေအာ္ရင္
ေတာင္ ဘယ္သူမွ် မၾကားႏုိင္တဲ့ ေနရာပါ၊ နံေဘးက လွည္းလမ္းေပၚ
မွာ ေန႕ရာ ညပါ ျဖတ္သန္းသြားသူေတြထဲ လူေကာင္းေတြ ရွိသလုိ
မူးရူး ရမ္းကား သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ တစုံတရာမ်ား ထပ္မံ့ အဓမၼ
လုပ္မယ္ဆုိရင္ စိတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာသည္ရဲ႕ ဘ၀ဟာ ခုခံႏုိင္စရာ
အေနအထား မရွိပါ။
ဆရာေတာ္က ရန္ကုန္ကေန အလည္လာတဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ထံ
အကူအညီ ေတာင္းပါတယ္။ ကုိရင္ေလးရဲ႕ လက္ရွိဒုကၡေတြလည္း
သက္သာသြားေအာင္၊ သူ႕မယ္ေတာ္ အရူးမၾကီးရဲ႕ ဘ၀လည္း
တစုံတရာ ေျပလည္သြားေအာင္ ရန္ကုန္မွာ ရွိတဲ့ စိတ္ေရာဂါကု
ေဆးရုံးနဲ႕ ဆက္သြယ္ျပီး အရူးေထာင္တုိ႕ ဘာတုိ႕မွာ ထားလုိ႕
ရမယ္ဆုိရင္ ထားခ်င္ေၾကာင္း မိန္႕ၾကားပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ႏွစ္ဦး
လည္း တပည့္ေတာ္တုိ႕ အခ်င္းခ်င္း တုိင္ပင္ပါ့မယ္လုိ႕ ေျပာျပီး
တည္းခုိရာ အိမ္ဆီ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္
ကလည္း ေန႕စဥ္ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ ဒီျပႆနာကို ေျဖရွင္းခ်င္ေၾကာင္း
ေျပာျပပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႕ အဲဒီေန႕ ညေနေရာက္ေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ကုိရင္ေလး
ၾကြလာပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ ေခါင္းေဆာင္လည္း အိမ္မွာခ်က္ထား
တဲ့ မရွိ ရွိတာေလးေတြကို စုေပါင္းျပီး သူ႕အေမ အရူးမၾကီး စားဖုိ႕
ထည့္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္နာရီ၀က္ေလာက္ေနေတာ့ ကိုရင္
ေလး က်ေနာ္တုိ႕အိမ္ကုိ ေရးၾကီးသုတ္ပ်ာ ေျပးလာပါတယ္။ ဘာ
ျဖစ္လုိ႕လဲ ေမးေလွ်ာက္ေတာ့၊ သူ႕အေမ အရူးမၾကီး ေတာ္ေတာ္
ေလး ေနမေကာင္းျဖစ္ျပီး ဇရပ္ေပၚမွာ အိပ္ေနသလုိလုိ ေမ့ေန
သလုိလုိ ႏူိးမရေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ သုံးေယာက္
သား ကိုရင္ငယ္ေလးေနာက္ လုိက္ျပီး ၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ တေန႕ကုန္
သြားခ်င္ရာကို စိတ္ကူးေပါက္သလုိ ေလွ်ာက္သြားေတာ့ အပူရွပ္ျပီး
ဖ်ားေနပုံ ရပါတယ္။ ႏူိးလုိ႕လဲ မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ရြာထဲက ျမင္း
လွည္းတစ္စီးကို အျမန္ဌားျပီး နံေဘးရြာက က်န္းမာေရးေဆးမွဴး
ထံ သြားျပ ေပးရပါတယ္။ တစ္ရြာနဲ႕ တစ္ရြာက နည္းနည္းအလွမ္း
ေ၀းေတာ့ ျမင္းလွည္းဌားခက ေစ်းမနည္းပါ။ က်န္းမာေရးေဆးမွဴး
ေပးလုိက္တဲ့ ေဆးတခ်ဳိ႕ ယူလာျပီး ရြာကို ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႕ ေခါင္းေဆာင္နဲ႕ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္
တုိ႕ရဲ႕ တုိက္တြန္းေျပာဆုိ ေမတၱာရပ္ခံမွဳေၾကာင့္ ဒီအရူးမၾကီးကို
က်ေနာ္တုိ႕ အျပန္ ရန္ကုန္ကို ေခၚေဆာင္ဖုိ႕ က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္
ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္ကို ျပန္မယ့္ က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္
လက္ထဲမွာ ပုိက္ဆံ အေျခအေနက သိပ္မေကာင္းပါဘူး။ ကုိရင့္အေမ
အရူးမၾကီး ေနမေကာင္းျဖစ္တုန္းက ျမင္းလွည္းဌားေပးတာရယ္၊
က်ေနာ္တုိ႕ ေခါင္းေဆာင္ကို အေရးအေၾကာင္းရွိရင္ သုံးစြဲဖုိ႕ ေငြ
အနည္းငယ္ေလာက္ ေပးခဲ့တာေၾကာင့္ပါ။ ဒီ အရူးမၾကီးနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕
ႏွစ္ေယာက္ ကားတစ္စီးကို လုံးခ်င္းဌားျပီး ရန္ကုန္ ျပန္ဖုိ႕ မေျပာနဲ႕
သာမန္ ခရီးသည္တင္ ကားနဲ႕ ေခၚဖုိ႕ေတာင္ ပိုက္ဆံ မေလာက္
ေတာ့ပါ။ ဒါနဲ႕ ရြာထဲမွာ ပုိက္ဆံရွိျပီး အၾကြားသန္တဲ့ လူတစ္ေယာက္
ကို သြားေတြ႕ပါတယ္။ သူ႕ကုိ က်ေနာ့္လက္ပတ္နာရီ ျပန္ေရာင္းခ်င္
ေၾကာင္း၊ ဒီလက္ပတ္နာရီဟာ ႏုိင္ငံျခားကေန လွမ္းပုိ႕ထားတဲ့
အေကာင္းစား နာရီျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ ယုံၾကည္ေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ရႊီးျပီး
(၇၀၀)က်ပ္နဲ႕ ေရာင္းခဲ့ပါတယ္။
ကုိရင္ေလးက ပထမေတာ့ သူ႕မိခင္အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး
စိတ္ပူေနပါတယ္။ ဆရာေတာ္နဲ႕ တကြ က်န္သူအားလုံးက
အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာဆုိမွဳေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးမွာ လက္ခံလုိက္ပါတယ္။
ဒါနဲ႕ ကိုယ့္နာမည္ ကိုယ္မသိေသာ စိတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာသည္
အရူးမၾကီးနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ ရြာကေန ရန္ကုန္သုိ႕
ထြက္ခြာခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္အထိ စီးမယ့္ ကားဆီေရာက္ေတာ့
ကားသမားက ေတာ္ေတာ္နဲ႕ လက္မခံပါဘူး။ တျခားခရီးသည္
အတြက္ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မွာကို သူတုိ႕ စိုးရိမ္းေနၾကပါတယ္။
ဒါနဲ႕ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာဆုိမွ သူတုိ႕ လက္ခံလုိက္ပါတယ္။ လမ္းခရီး
တေလွ်ာက္ ေမာ္ေတာ္ကား ခဏရပ္တဲ့ ကားမွတ္တုိင္မွာ လာသမွ်
ေစ်းသည္ေတြရဲ႕ မုန္႕မ်ဳိးစုံ၊ ေဖ်ာ္ရည္မ်ဳိးစုံကုိ မၾကာခဏ ၀ယ္ေကြ်း
ေခ်ာ့ေမာ့ျပီး ေခၚေဆာင္ရပါတယ္။ ခရီးသည္ေတြလည္း ပထမ
ေတာ့ ခပ္လန္႕လန္႕ပါ။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္
ကို သနားျပီး ကိုယ္ခ်င္းစာပုံ ရပါတယ္။ စိတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာ
သည္ အရူးမၾကီးကို ရြာက ေခၚလာစဥ္မွာ က်ေနာ္တုိ႕က
“အမေတာ္ ေဒ၀ီသခင္မ၊ ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိးတုိ႕နဲ႕ ေပ်ာ္စရာအျပည့္
ရွိတဲ့ မဟာရန္ကုန္ ေရႊနန္းေတာ္ၾကီးကို သြားၾကမယ္” ဆုိျပီး
အျငိမ့္ထဲက ေလသံနဲ႕ ေခ်ာ့ေမာျပီး ေခၚခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္
ကားစီးေနတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္လုံး မၾကာခဏ ဆုိသလုိ
“ဘုိးဘုိးတုိ႕၊ အမေတာ္တုိ႕ စံေပ်ာ္မယ့္ ေရႊနန္းေတာ္ကို မဆုိက္
ေရာက္ေသးဘူးလား” လုိ႕ ေမးေနပါတယ္။ ကားေပၚက တျခား
လူေတြလည္း တ၀ါး၀ါးနဲ႕ ပြဲက်ပါေတာ့တယ္။ ရန္ကုန္အ၀င္
မဂၤလာဒုံျမိဳ႕နယ္ရွိ အေ၀းေျပးလမ္းေပၚမွာ ကားခဏ ရပ္နား
ပါတယ္။ ကားရပ္တဲ့ လမ္းနံေဘးမွာ အုတ္နံရံ ခပ္ျမင့္ျမင့္နဲ႕
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီနံရံၾကီးကို ၾကည့္ျပီး
ရုတ္တရက္ ကားေပၚကေန ဆင္းျပီး ေျပးပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ အပါအ၀င္ ကားေပၚက က်န္ခရီးသည္
ေတြလည္း လုိက္ျပီး ေခၚေဆာင္ရပါတယ္။ သူ႕စိတ္ထဲ သူေနရ
မဲ့ ေရႊနန္းေတာ္လုိ႕ ထင္ေနပုံ ရပါတယ္၊ ပါးစပ္ကလည္း ဒါၾကီး
က ငါ့နန္းေတာ္ … ငါ့နန္းေတာ္ ဆုိျပီး ေအာ္ေနပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕
က်ေနာ္တုိ႕ ရန္ကုန္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ သီလရွင္ ေက်ာင္းတစ္ခုမွာ
အဲဒီ အရူးမၾကီးကုိ ေလး … ငါးရက္ ေလာက္ ထားရပါတယ္။
ေနာက္ မရမ္းကုန္းျမိဳ႕နယ္ တံတားေလး စိတ္ေရာဂါကု ေဆးရုံးကို
စုံစမ္းၾကည့္ပါတယ္။ အရူးေထာင္မွာ ေနခြင့္ရဖုိ႕ ကိစၥက ထင္
သေလာက္ေတာ့ မလြယ္ကူပါ။ အစုိးရေဆးရုံးဟာ က်န္းမာေရး
အသုံးစရိတ္ ဘက္ဂ်က္နည္းပါးမွဳေၾကာင့္ ေဟာင္းေလာင္းပါ။
လူနာရဲ႕ ေဆးမွတ္တမ္းရဖုိ႕ အရင္ၾကိဳးစား ရပါတယ္၊ ဆက္သြယ္
ရန္ လူနာရွင္ မိသားစု လိပ္စာေနရာမွာ ရြာက ကိုရင္ေလး
သီတင္းသုံးရာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းလိပ္စာကုိပါ ထည့္ေပးရပါတယ္။
ေဆးရုံးေရာက္ျပီး ႏွစ္ရက္ေလာက္ အၾကာမွာ ေဆးစစ္ခြင့္ ရပါတယ္၊
လူနာရဲ႕ အေျခအေန မေကာင္းေတာ့ပါ၊ သူ႕မွာ အစာအိမ္ကင္ဆာ
လကၡဏာ ရွိေနတယ္လုိ႕ သက္ဆုိင္ရာ ဆရာ၀န္ၾကီးက ေျပာျပ
ပါတယ္။ စိတ္ေရာဂါ ေ၀ဒနာကို ခံစားေနရတဲ့အျပင္ ေကြ်းမဲ့သူ
မရွိတဲ့ ေန႕ေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ သူ႕ဘ၀ဟာ
ေန၀င္ဖုိ႕ ေတာ္ေတာ္ နီးကပ္ခဲ့ပါျပီ။
ရန္ကုန္ တံတားေလး စိတ္ေရာဂါကု ေဆးရုံး(အရူးေထာင္)
ကို ေရာက္ျပီး (၂)ႏွစ္အၾကာမွာ အစာအိမ္ကင္ဆာေရာဂါနဲ႕
ကြယ္လြန္သြားရွာပါတယ္။ သူ႕စ်ာပနအတြက္ ေတာက
ကိုရင္ေလးနဲ႕ ဆရာေတာ္မ်ားထံ လွမ္းျပီး အေၾကာင္းၾကား
ပါတယ္။ သူမရဲ႕ အေလာင္းကို မီးသျဂႋဳဟ္စက္ထဲ ထည့္ေတာ့
မယ့္ အခ်ိန္မွာ သားျဖစ္သူ ကိုရင္ငယ္ေလးက …
“မယ္ေတာ္ၾကီးရယ္၊ ဒုကၡေပါင္းမ်ားစြာၾကားက ကိုရင္ ကို
ေမြးဖြားေပးခဲ့တဲ့ ဒီ၀ဋ္ဆင္းရဲဟာ သံသရာခရီးမွာ ေနာက္ဆုံး
ျဖစ္ပါေစ …”
လုိ႕ ေျပာတဲ့စကားကို ယေန႕အထိ ၾကားေယာင္ ေနဆဲပါ။
(ျပီးပါျပီ။)
(မွတ္ခ်က္။ ။
ယေန႕ က်ေရာက္တဲ့ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္
ေအာင္ဆန္း၏ (၉၅)ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႕၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ ကေလး
မ်ားေန႕အတြက္ ရည္စူးျပီး ဒီပုိ႕စ္ကို ေရးသားပါတယ္။
အထက္ေဖာ္ျပပါ ျဖစ္ရပ္မွန္မ်ားကို က်ေနာ္သည္ ျပည္တြင္း၌
ေနထုိင္ခဲ့စဥ္က ခင္မင္ရင္းႏွီးရာ စာေရးဆရာအခ်ဳိ႕ႏွင့္ ရုပ္ရွင္
ဇာတ္ညႊန္းေရးဆရာ အခ်ဳိ႕အား ေျပာျပခဲ့ဖူးပါတယ္၊ သူတုိ႕
ေရး မေရးေတာ့ က်ေနာ္ မသိေတာ့ပါ။
“ကေလးငယ္တုိင္း ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ ရပါေစ …” )
15 comments:
စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ ... ဒါေပမယ္႔ ကိုရင္ေလး ရ ဲ ႔ အေမ ေတာ႔ ျမန္ျမန္၀ဋ္က်ြတ္ သြား တာ ဘ ဲ ဒီ ဘ၀ မွာ သက္သာရာ ရ သြား တယ္ လို႔ ဆို ရ မလား ... ( ျမန္ မာ ျပည္မွာ အ ရူး မို႔ လို႔ ခဲ နဲ႔ ေပါက္ တတ္ တဲ႔ အ ျပဳ အ မူ မ်ိဳး ေတာ႔ ဆင္ ျခင္ စရာ တ ခု ပါ )
ပ ထ မ ပိုင္း က ဒိန္း မတ္ က မိ သား စု ေလး ေရာ ေနာက္ ပိုင္း ဘယ္ လို ျဖစ္ သြား လဲ မသိ ဘူး ေနာ္ ...
ဇာတ္ သိမ္း ပိုင္း ေလး ဒီ ေန႔ တင္ ေပး တဲ႔ အ တြက္
ေက်း ဇူး ပါ ...
mie nge
မမီးငယ္ေရ ...
ဒိန္းမတ္ဇာတ္လမ္းက ကေလးငယ္ Jørn ဟာ မိဘမဲ့
ေဂဟာမွာ ေနထုိင္ေနဆဲပါ၊ ဆရာ၀န္ေတြက သူ႕ရဲ႕
ေဆးစစ္ခ်က္ကို ေနာက္ ႏွစ္ ႏွစ္ေလာက္မွာ ထုတ္ျပန္ႏုိင္
မယ္လုိ႕ ေျပာၾကပါတယ္။
ဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ ကိုေအာင္ရယ္။ ဘ၀၀ဋ္ေၾကြးေတြပဲ ထင္ပါရဲ႕။ ႐ူးေနတဲ့သူတေယာက္ကို လူမဆန္စြာျပဳရက္တဲ့သူေတြကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသမိတယ္။
အ႐ူးအေမႀကီးကို ဆြမ္းခံေကၽြးတဲ့ ကိုရင္ေလးကို ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ ေငြေၾကးအခက္အခဲနဲ႔ လုပ္ငန္းေတြၾကားက ရန္ကုန္ထိေခၚလာေပးတဲ့ ကိုေအာင္တို႔ကိုလဲ ေလးစားခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။
ကိုေအာင္ ..
ပထမဆံုးေျပာခ်င္တာက..
ကိုေအာင္တို ့ေတြရဲ ့လူသာားခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္နဲ ့
ကူညီမႈကို သာဓုေခၚပါတယ္..။
ေနာက္အေတြးတခုကေတာ့ ငယ္ရြယ္တဲ ့ဘ၀အသိတရားမွာဘဲ
သံသရာဒုကၡတရားကို
မ်က္၀ါးထင္ထင္ကိုယ္တိုင္ၾကံဳေတြ ့ခဲ ့ရတဲ ့
ကိုရင္ေလး.....
သံသရာလြတ္ေျမာက္ေၾကာင္းတရားေတြကိုဆက္လက္က်င့္ၾကံနိုင္မယ္လို ့ေတြးမိတာပါ.။
အရူးျဖစ္ေနလို ့ လူရာမသြင္းတတ္တဲ ့စိတ္ဓါတ္ကိုေတာ့
က်ေနာ္တို ့တိုင္းျပည္မွာ ေပ်ာက္သင့္ပါျပီ။
ဇတ္သိမ္းေရးျပီးမွလာဖတ္ျဖစ္ေတာ့..ေစာင့္မေနရလို႔ေတာ္ေသးတာေပါ့..
သတၱဝါေတြရဲ့ ကုသိုလ္၊အကုသိုလ္ကံေတြဟာ..
ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္စရာပါပဲ
အမိျမန္မာျပည္အတြင္း ဆင္းရဲႏြံနစ္ေနၾကရရွာေသာ ကေလးငယ္တုိင္းႏွင့္ သူတို႔၏ မိဘမ်ားအားလံုး ကံေကာင္းၾကပါေစ …
၀တ္ေၾကြးေတြေပါ႔ဗ်ာ။ ကိုပ်ဴတို႔တေတြကိုလဲ သာဓုေခၚပါတယ္။ အၾကြားသန္တဲ႔သူကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒီလိုလူမ်ိဳးလဲရွိေနသင္႔တယ္မဟုတ္လား။
ကိုေအာင္ေရ လာလည္သြားပါတယ္ဗ်ာ။
ဇာတ္သိမ္းပိုင္းျပီးမွပဲ အားလံုးေပါင္းဖတ္ေတာ့တယ္...
ဟိုတေန႔က သတင္းထဲမွာ မတရားက်င့္ခံရတဲ့ ေကာင္မေလးက ကေလးရသြားလို႔ ရြာျပင္ထုတ္ခံရတဲ့ သတင္းမ်ိဳးဖတ္ရတယ္။ မတရားက်င့္တဲ့သူကိုေတာ့ ရြာလူၾကီးမ်ားက ခြင့္လႊတ္တယ္တဲ့...
ျမန္မာျပည္မွာလည္း ေရွးရိုးစြဲအယူေတြေၾကာင့္ အရူးမၾကီး ကေလးရလို႔ ရြာျပင္မွာ ပဲ ေနရတယ္ဆိုတာ ဖတ္ရေတာ့ ... လူေတြရဲ႔ ကိုယ္ခ်င္းစာ တရားကင္းမဲ့ပံုကို အံ့ၾသမိတယ္။
ကိုရင္ေလးကိုလည္း အသက္ငယ္ေပမဲ့ တကယ္ကို ေလးစားခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။
ကိုေအာင္တို႔ရဲ႔ စာနာကူညီမႈအတြက္ ဂုဏ္ယူေလးစားလ်က္...
စာအုပ္ေတြထဲက ဇာတ္လမ္းေတြထက္ လက္ေတြ႔ဘဝက ပိုျပင္းထန္ၾကမ္းရွတယ္။ အားလံုး ေဗလင္တုိင္းေနခ်ိန္မွာ ဒီလိုဇာတ္လမ္း ဖတ္ခြင့္ရတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရွက္မိသလို ခံစားရတယ္။ ကိုယ္လုပ္ႏုိင္တာ ဘာရွိမလဲ .. စဥ္းစားမိတဲ့ေန႔တစ္ေန႔ပါပဲ။
ကိုေအာင္ေရ ကိုယ့္အႀကိဳက္ Tag ထားတယ္ အားရင္ ေနာ့
စိတ္ေဝဒနာသည္ေတြကေမြးတဲ႕ကေလးေတြဘဝက စိတ္မေကာင္းစရာဘဲဗ်ာ
ကိုေအာင္ေရ ကိုယ္နဲ႔ ဘာမွ ေသြးမေတာ္သားမစပ္တဲ ့အရႈးမႀကီးကို ေတာကေန ရန္ကုန္အေရာက္ ေခၚတင္လာေပးတဲ့ ေစတနာကို ခ်ီးက်ဴးေလးစားမိတယ္။ စိတ္ေရာဂါ ရေနတဲ့ၾကားထဲက ကင္ဆာက ထပ္ျဖစ္တဲ့ အရႈးမႀကီးကလည္း ဘာ၀ဋ္ေၾကြးလဲမသိဘူးေနာ့္။ တကယ္အျဖစ္အပ်က္ေတြက စိတ္ကူးယဥ္ ဇာတ္လမ္းထက္ေတာင္ ဆန္းက်ယ္ေသးတယ္ေနာ့္။
it's really touching.
စိတ္မေကာင္းစရာေကာင္းလွပါတယ္။ ဒီလုိအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးနဲ႔ အလားတူတဲ့ စိတ္က်န္းမာေရးမေကာင္းရွာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို ငယ္ငယ္က ေတြ႔ခဲ့ဘူးပါတယ္။ ကေလးငယ္ကေတာ့ တိမ္းပါးသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲသလို ေလလြင့္အေျခမဲ့ေနရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးမ်ိဳးကို အခြင့္အေရး ယူရက္တဲ့သူကိုလည္း အံ့ၾသရြံရွာခဲ့မိဘူးပါတယ္။
Post a Comment