အင္းစိန္ တြဲဖက္ေထာင္က သရဲ

ေရးသူ- ေအာင္ခင္ျမင့္




က်ေနာ္ စစ္ေၾကာေရးမွ အင္းစိန္တြဲဖက္ေထာင္သုိ႕ ေရာက္ရွိခ်ိန္မွာ
၁၉၉၀ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ လကုန္ပုိင္း ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္ကို တင္
ေဆာင္လာေသာ အီတူးေသာင္စင္ ကားသည္ ဟုိေကြ႕ ဒီေကြ႕ျဖင့္
တေနရာတြင္ ထုိးရပ္လုိက္ပါသည္။ လက္ထိပ္ေနာက္ျပန္ ခတ္ထား
ျခင္းႏွင့္ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အုပ္ထားေသာ အ၀တ္စ ကို ေမာင္မင္း
ၾကီးသားမ်ားက ဖယ္ရွားေပးလုိက္ပါသည္။

“လူသစ္ (၄)ေယာက္ ပါလာတယ္၊ က်ား (၃)၊ မ (၁)၊ အားလုံး
ေဂၚႏုိက္ (ေဂၚ=၅ , ႏုိက္=night=ည၊ ပုဒ္မ ၅(ည)ကုိ ေထာင္
အေခၚအေ၀ၚ) ေတြခ်ည္းဘဲ၊ ကရင္ရွိလားေဟ့၊ လူသစ္ေတြကို
ပုံစံ နည္းနည္းေပးျပီး စာရင္း လုပ္ပါအုံး”

က်ေနာ္အပါအ၀င္ အ.က.သ (အေျခခံပညာ ေက်ာင္းသားမ်ား
သမဂၢ၊ ရန္ကုန္တုိင္း) မွ ေက်ာင္းသား သုံးေယာက္တုိ႕သည္ တြဲဖက္
ေထာင္ ဗူး၀ တြင္ ေထာင္အတြင္း ပုံစံဟု ေခၚေသာ အေနအထုိင္
ပုံစံမ်ားကုိ ဗူး၀မွ ေထာင္စာေရး ကရင္ဟု ေခၚဆုိျခင္း ခံရသူထံတြင္
ေျခေထာက္ျဖင့္ အသတ္လြတ္ တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ အကန္ခံျပီး
သင္ၾကား ရပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႕ လက္ဖ်ံေပၚတြင္ အက်ဥ္းသား
နံပါတ္မ်ားကို ယင္း ကရင္ဆုိသူက ေရးပါသည္။

ထုိ႕ေနာက္ က်ေနာ္တုိ႕ သုံးေယာက္တြဲကုိ ေစာင္အေဟာင္းတစ္ထည္
ျဖင့္ ေခါင္းေပၚတြင္ အုပ္ျပီး ေထာင္အတြင္းသုိ႕ ေခၚေဆာင္ သြားပါသည္။
ေစာင္ အအုပ္ခံ သုံးေယာက္တြဲတြင္ က်ေနာ္က အလယ္မွာ ျဖစ္ပါသည္။
ေအာက္သုိ႕ မွန္းျပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနရျပီး အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားတြင္ အလင္း
ေရာင္ အနည္းငယ္ကုိ ေအာက္ေျခတြင္ ျမင္ေတြ႕ရပါသည္။ မ်ားေသာ
အားျဖင့္ ေနရာအေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ေမွာင္မဲလ်က္ ရွိပါသည္။ လမ္းသိပ္
မေလွ်ာက္ရပါ။ “ရပ္” ဟူေသာ အသံေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႕ သုံးေယာက္တြဲ
ရပ္လုိက္ပါသည္။ ေနာက္ဆုံးမွ ေက်ာင္းသားကုိ ေစာင္ထဲမွ ဆြဲထုတ္
သြားပါသည္။ “ဂ်ဳိင္း” ဟူေသာ တံခါးဖြင့္သံ၊ ပိတ္သံမ်ား၊ တီးတုိး စကား
ေျပာသံမ်ား ၾကားေနရေသာေၾကာင့္ လူအမ်ားရွိေသာ ေနရာတစ္ခု၏
ေဘးသုိ႕ ေရာက္ေနေၾကာင့္ သိလာ ပါသည္။

မၾကာမီ “ရပ္” ဆုိေသာ အသံႏွင့္ အတူ က်ေနာ္သည္ ေစာင္ထဲမွ
ဆြဲထုတ္ျခင္း ခံရပါသည္။ က်ေနာ္သည္ အခန္းတစ္ခုသုိ႕ တက္
ရန္ ျပဳလုပ္ထားေသာ အဆင့္ သုံးဆင့္ပါ အုတ္ေလွကား တစ္ခု
ထိပ္သုိ႕ ေရာက္ရွိ ေနေၾကာင္း သိရပါသည္။ အုတ္ေလွကားထိပ္
ရွိ သံတံခါး အတြင္း ဦးေခါင္းမ်ား စုျပဳံး၍ စကားေျပာသံ ၾကားေန
ရပါသည္။ “တုိက္ပြဲေဖာ္ေဆာင္ေရး အျပင္စည္း ဒုတာ၀န္ခံ..ဟ” ဟူ
ေသာ ရင္းႏွီး ေနေသာ အသံမ်ားကုိ ၾကားရပါသည္။

က်ေနာ္ အခန္းအတြင္းသုိ႕ ၀င္ေရာက္လိုက္ေသာအခါ ရန္ကုန္တုိင္း
ျမိဳ႕နယ္အသီးသီးမွ အ.က.သ ေက်ာင္းသား (၆)ဦးခန္႕ ကိုေတြ႕ရပါ
သည္။ သူတုိ႕ႏွင့္ အဖမ္းခံရပုံမ်ား၊ စစ္ေၾကာေရး အေၾကာင္းမ်ား၊
အဖမ္းမခံရခင္ အျပင္အေျခအေနမ်ားကို ေရာက္တက္ရာရာ ေျပာဆုိ
ေနစဥ္ ေထာင္၀ါဒါ တစ္ဦးက သံပန္းကန္ျပား တစ္ခ်က္တြင္ ပဲဟင္းရည္
ေလာင္းထည့္ထားေသာ ထမင္းႏွင့္ လက္တဆစ္စာ ငပိေလး တင္ျပီး
လာ ေပးပါသည္။

က်ေနာ္အိပ္ဖုိ႕ အေပါ့အပါး စြန္႕ရာတြင္ အသုံးျပဳသည့္ ဂန္ဖလား
တည့္တည့္တြင္ ေနရာ ရပါသည္။ ဂန္ဖလားကို ဖ်ားၾကမ္း အက်ဳိးအပဲ့
တစ္ခုျဖင့္ အနံမထြက္ေစရန္ ဖုံးအုပ္ထားပါသည္။ က်ေနာ္တြင္ စစ္
ေၾကာေရးမွ ရခဲ့ေသာ ဒဏ္ရာမ်ားကို အခန္းေဖာ္ ေက်ာင္းသား
မ်ားက ၀ုိင္း၀န္းျပီး “ၾကက္ပူ” ထုိးေပး က်ပါသည္။ အခန္းအတြင္း
၄၀ ၀ပ္အားရွိေသာ မီးလုံး တစ္လုံးကို တစ္ညလုံး မီးထြန္းထားေပး
သည္ဟု သိရပါသည္။ မအိပ္ခင္ အခ်ိန္တြင္ တာေမြျမိဳ႕နယ္မွ ေက်ာင္း
သားတစ္ဦးက က်ေနာ္အား “ဒီအခန္းမွာ လူသစ္ေရာက္ရင္၊ ဒီည ထူး
ျခားမယ္ေနာ္၊ သိပ္မလန္႕နဲ႕” ဟု သတိေပး စကားေျပာ ပါသည္။

ထုိအခါ က်ေနာ္က “ဘာထူးျခားတာလဲ၊ လုပ္ပါအုံး” ဟု ျပန္ေမးေသာ
အခါ ေနာက္ထပ္ ေက်ာင္းသား တစ္ဦးက “ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး၊
ေထာင္ဆုိေတာ့ ေျမနည္းနည္း ၾကမ္းတဲ့ သေဘာပါ၊ သရဲလုိလုိ
ဘာလုိလုိ ေပါ့” ဟု ေျပာပါသည္။ အခန္းအတြင္း က်ေနာ္ အပါ
အ၀င္ ေက်ာင္းသား (၇)ဦး ရွိရာ သရဲေျခာက္မည္ဆုိေသာ စကား
ကို က်ေနာ္ လုံး၀ လက္မခံခဲ့ပါ။ ဒီလုိႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႕ စတင္ အိပ္စက္
ၾကပါသည္။ က်ေနာ္တြင္ ဒဏ္ရာမ်ားေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ
ဟုိဘက္လွည့္လုိက္ ဒီဘက္လွည့္လုိက္ျဖင့္ ကုိယ့္ဒဏ္ရာ ကုိယ္ကုစား
ေနရ ပါသည္။ အခန္းအတြင္း ထြန္းထားေသာ မီးလုံးမွ မီးအလင္း
ေရာင္ကုိ အိပ္စက္ရာတြင္ မ်က္စိအား ကာကြယ္ရန္အတြက္ ေထာင္
ဗူး၀တြင္ ေပးေသာ အက်ႌျဖဴကုိ မ်က္လုံးေပၚတြင္ တင္ထားပါသည္။

ဗူး၀မွ (၁၂) နာရီ သံေခ်ာင္း ေခါက္သံ ကုိ ၾကားရျပီး သိပ္မၾကာဟု
က်ေနာ္ ထင္ပါသည္။ က်ေနာ့္ နံေဘးမွ အသံ တခ်ဳိ႕ကို စ ၾကားရ
ပါသည္။ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ ညည္းသံကို ေတာ္ေတာ္ၾကာ
ေအာင္ ၾကားေနရပါသည္။ က်ေနာ္ တစ္ေယာက္တည္း ၾကားေနျခင္း
မဟုတ္ပါ။ တခန္းလုံး ၾကားေနရပါသည္။ နံေဘးမွ ေက်ာင္းသားက
ေၾကာက္ေနေသာ ပုံစံျဖင့္ က်ေနာ္ကို လာဖတ္ထားပါသည္။ ညည္းသံ
မ်ား ဆုံးသြားေသာ အခါ စကားသံမ်ား ၾကားပါသည္။

“နင္ ေနမေကာင္းဘူးလား”
“ဟုတ္တယ္၊ က်မ ေနမေကာင္းဘူး”
“သူတုိ႕ဆီက ေဆးေတာင္းေသာက္ေလ”
“ေဆးေသာက္ျပီးျပီ၊ ဒါေပမဲ့ မသက္သာဘူး .. ဟင္း ..ဟင္း ..ဟင္း”
ဟု ဆက္လက္ ညည္းတြားသံကုိ ဆက္တုိက္ ၾကားေနရပါသည္။

က်ေနာ့္တြင္ ေၾကာက္စိတ္ လုံး၀ မေပၚေသးပါ။ က်ေနာ္သည္
ရုတ္တရက္ မ်က္လုံးေပၚရွိ အက်ႌျဖဴကုိ ေဘးသုိ႕ ဖယ္ထုတ္လုိက္ျပီး
တစ္ခန္းလုံး ေနရာစုံသို႕ လုိက္ၾကည့္ မိပါသည္။ ဘာမွ မေတြ႕ရပါ။
ညည္းသံလည္း ဆက္လက္ၾကားေနရပါသည္။ အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္
လည္း ေၾကာက္စိတ္ ၀င္သြားပါသည္။ ဒါ တကယ္ သရဲ ပါလားဟု
သေဘာေပါက္သြားပါသည္။ အဲဒီခ်ိန္မွာ အခန္းအတြင္းရွိ ေက်ာင္းသား
အားလုံးနီးပါး ရသမွ် ဘုရားစာကုိ တုန္လွဳန္႕ေနေသာ အသံမ်ားျဖင့္
အက်ယ္ၾကီး ေအာ္ဆုိ ေနၾကပါသည္။ ေနာက္ထပ္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္
အၾကာတြင္ အားလုံး ျငိမ္သက္ သြားပါသည္။

မနက္မုိးလင္းခါစ ေျခာက္နာရီ မထုိးခင္တြင္ က်ေနာ္တုိ႕ ကုိယ့္အခန္း
ထဲတြင္ အထုိင္ပုံစံျဖင့္ ထုိင္ရေသာ အခ်ိန္ေရာက္မွ ေက်ာင္းသားတစ္
ဦးက က်ေနာ္ကုိ ေျပာျပပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႕ အင္းစိန္တြဲဖက္ေထာင္၊
အေဆာင္(၂)၊ အခန္းနံပါတ္ (၂၂) သည္ နာမည္ေက်ာ္ သရဲေျခာက္
ေသာ အခန္း ျဖစ္ပါသည္။ တစုံတစ္ေယာက္က အသံဖမ္းစက္ သုိ႕မဟုတ္
ကတ္ဆက္ေခြျဖင့္ တမင္အကြက္ဆင္ လုပ္ထားျခင္းမ်ဳိး လုပ္၀ မဟုတ္ေပ။

ယင္း သရဲ အေျခာက္ခံရမွဳသည္ ေန႕စဥ္ ျဖစ္ေလ့ မရွိပါ။ အခန္းအတြင္း
သုိ႕ လူသစ္တစ္ဦး စတင္ ၀င္ေရာက္လာေသာ အခါမ်ားတြင္ တစ္ခန္း
လုံး ေျခာက္လန္႕ ခံရပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႕ အပါအ၀င္ နံေဘးခန္းမ်ားမွ
ေက်ာင္းသားမ်ား အားလုံးသည္ ယင္း သရဲေျခာက္မွဳကုိ မယုံၾကည္သျဖင့္
အုတ္နံရံမ်ား၊ မ်က္ႏွာက်က္မ်ားတြင္ ကတ္ဆက္ ၀ါယာၾကိဳး စေသာ
အသံထြက္ေပၚေစေသာ အရာမ်ားကို ရွာေဖြေသာ္လည္း တစုံတရာ
မေတြ႕ရွိ ရေပ။ အေဆာင္ အေပၚထပ္တြင္ ေနေသာ ထုိင္းအက်ဥ္းသား
(ျမန္မာ့ေရပုိင္နက္တြင္ တရားမ၀င္ ငါးခုိးဖမ္းသျဖင့္ အဖမ္းခံရ သူမ်ား)
မ်ားကို အကူအညီ ေတာင္းျပီး လုိက္လံ ရွာေဖြ ေသာ္လည္း ၀ါယာၾကိဳး၊
ကတ္ဆက္မ်ားကုိ မေတြ႕ရွိရေပ။

က်ေနာ္ေရာက္ျပီး ေလးရက္ေလာက္ အၾကာတြင္ အခန္းတြင္းမွ ေက်ာင္း
သားတစ္ဦး ရုံးတင္ အမိန္႕ခ်ျခင္း ခံရျပီး အခန္းသုိ႕ ျပန္ေရာက္ မလာေတာ့
ပါ။ ေထာင္၀ါဒါက လူတစ္ေယာက္ေလွ်ာ့ သြားေသာ က်ေနာ္တုိ႕
အခန္းသုိ႕ ေနာက္တစ္ရက္တြင္ စစ္ေၾကာေရးမွ ပုိ႕လုိက္သည့္
သာေကတျမိဳ႕နယ္မွ ေက်ာင္းသား တစ္ဦးကုိ ပုိ႕လုိက္ ပါသည္။
ထုိညတြင္လည္း အလားတူ နာရီ၀က္ နီးပါး သရဲေျခာက္မွဳကုိ ခံစား
ရပါသည္။


(ဤမွ်သာ။)