ေလးနက္တည္ၾကည္ေသာ လူျပက္တစ္ဦး (ဒုတိယပုိင္း)

ဘာသာျပန္သူ- ဆရာျမသန္းတင့္

ယခင္ ပထမပိုင္းမွ အဆက္ ….

လူသည္ မည္မွ် အသိဉာဏ္ရွိသည္ဆုိေစ တိရစာၦန္တုိ႕အေၾကာင္း နားမလည္း
ဟု သူ ယူဆပါသည္။ ရုရွားမ်ားသည္ “ၾကက္မလုိ ကန္းသည္” ဟု ဘာေၾကာင့္
ေျပာၾကသနည္း။ ၾကက္မသည္ လူမျမင္ခင္ကတည္းက စြန္ကို ၾကိဳျမင္ပါသည္။
ျမည္းလုိ ေခါင္းမာသည္ဟု ေျပာၾကပါသည္။ မဟုတ္ပါ။ ျမည္းသည္ မတရား
သျဖင့္ အခုိင္းခံရသည့္အတြက္ ထုံသြားျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ တခါတရံမွာသာ
လွ်င္ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ခုခံတတ္ပါသည္။ ၀က္သည္ အသန္႕ရွင္းဆုံး သတၱ၀ါ
ျဖစ္ပါသည္။ ရႊံ႕ထဲတြင္ လူးျခင္းမွာ ကုိယ္တြင္ ကပ္ေနေသာ အေသးအမႊားတုိ႕ကို
သုတ္သင္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သန္႕ရွင္းသည့္ ေနရာတြင္သာထားလွ်င္ လူ႕ထက္
အမ်ားၾကီး သန္႕ရွင္းပါသည္။

ဂ်ာမန္ ေရငုပ္သေဘၤာမ်ားကို တုိက္ခုိက္ရာတြင္ ေရျမင္းမ်ားကို အသုံးျပဳရန္
အဆုိကုိ အဘယ့္ေၾကာင့္ ပယ္ခ်ခဲ့ပါသနည္း။ ယဥ္ပါးေအာင္ သြန္သင္ထား
ေသာ လင္းယုန္ဌက္မ်ားကို အသုံးျပဳကာ ဂ်ာမန္ဗုံးၾကဲ ေလယာဥ္တုိ႕ကို ဖ်က္ဆီး
ရန္ တင္ျပခ်က္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ မစဥ္းစားခဲ့ၾကပါသနည္း။ ၾကိဳက္သလုိ
ထင္ႏုိင္ပါသည္။ လူဆုိသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ ဆက္ဆံရခက္သည့္ သတၱ၀ါတမ်ဳိး
ျဖစ္ပါသည္။ ယင္းမွာ ဒူးေရာ့၏ အျမင္ ျဖစ္ပါသည္။

တခါတြင္ ဒူးေရာ့သည္ အသည္းအသန္ နာမက်န္း ျဖစ္ပါသည္။ သူေသသည့္
အခါတြင္ သူ႕ကုိ (အသုဘကို) တိရစာၦန္မ်ားအား လုိက္ပုိ႕ခြင့္ျပဳရန္ ေသတမ္းစာ
ေရးခဲ့ပါသည္။ သာသနာဘက္ဆုိင္ရာတုိ႕က သူ႕ေသတမ္းစာသည္ ဓမၼဂုိဏ္းသင့္
သည္ဟု ယူဆသည္။ တိရစာၦန္မ်ားတြင္လည္း ၀ိဉာဥ္ ရွိသည္ကို လူတုိ႕မသိၾက
ဟု ဒူးေရာ့ ယူဆပါသည္။ ေနာက္ ဆယ္ႏွစ္, ဆယ့္ငါးႏွစ္ၾကာသည့္အခါတြင္
“၀ိဉာဥ္” ဆုိေသာ စကားသည္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားကာ ထုိေနရာတြင္ “အာရုံေၾကာ
တုံ႕ျပန္႕မွဳ” ဆုိသည့္ စကားလုံး ေပၚလာခဲ့သည္။ သုိ႕တုိင္ေအာင္ အခ်ဳိ႕လူမ်ားက
ေ၀ါဟာရကို အယုံအၾကည္ မရွိလွဘဲ သံသယျဖင့္ ျပံဳးေနတတ္ၾကပါသည္။ ဥပမာ
အားျဖင့္ ဇီ၀ကမၼေဗဒပညာရွင္တုိ႕က ေခြးသည္ အေရာင္ကို မခြဲႏုိင္ဟု ဆုိၾကပါ
သည္။ ဒူးေရာ့က စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးျဖင့္ ျငင္းပါသည္။ “က်ဳပ္ေခြးေတြ လာၾကည့္စမ္း
ပါ၊ ခုမွ သင္ရတဲ့ ေခြးေပါက္စကေလးေတာင္ ေဘာလုံးအစိမ္းနဲ႕ ေဘာလုံးအနီကုိ
ေကာင္းေကာင္း ခြဲျပႏုိင္တယ္” ဟု ေျပာပါသည္။

ဒူးေရာ့၏ဇနီး အင္နာအစ္နာယက္နာသည္ တိရစၦာန္မ်ားကို အလြန္ခ်စ္တတ္ပါ
သည္။ သုိ႕တုိင္ေအာင္ သူ႕ဇနီးသည္ အိပ္ခန္းထဲတြင္ ေမ်ာက္မ်ား၊ ေခြးမ်ား၊
ေၾကာင္မ်ားႏွင့္ ၾကက္တူေရြးမ်ားကို အိပ္ခန္းထဲသုိ႕ ၀င္ခြင့္ျပဳေၾကာင္း၊ ျဖဴေကာင္
မ်ား၊ ငန္းမ်ားကိုမူ ၀င္ခြင့္မျပဳေၾကာင္း ဒူးေရာ့က ၀မ္းပန္တနည္း ေျပာတတ္ပါသည္။
“ဒါ တရားသလားဗ်ာ၊ ဟုတ္သလားဗ်ာ” ဟု ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမးပါသည္။

တခါတြင္လည္း ဒူးေရာ့သည္ ပညာေရး၀န္ၾကီး လူနာခ်ာစကီထံသုိ႕ ေရာက္လာကာ
သူ႕ထုံးစံအတုိင္း စာတမ္းတေစာင္ကို လက္မွတ္ထုိးေပးဖုိ႕ ေျပာပါသည္။ လူနာခ်ာစကီ
က သူ စဥ္းစားပါဦးမည္ဟု ေျပာပါသည္။ ထုိစဥ္ ဒူးေရာ့၏ အခ်စ္ေတာ္ ၾကြက္ကေလး
ဆင္ကာသည္ သူ႕အိတ္ထဲမွ ခုန္ထြက္လာကာ စားပြဲေပၚတြင္ ေရွ႕လက္ႏွစ္ဖက္
ေျမွာက္၍ ရပ္ေနပါသည္။ လူနာခ်ာစကီမွာ ၾကြက္ကို ေၾကာက္တတ္သူ ျဖစ္ပါသည္။
“အမယ္ေလး … ယူသြားစမ္းပါဗ်ာ၊ ယူသြားစမ္းပါ” ဟု ေအာ္ပါသည္။ ဒူးေရာ့က သက္ျပင္း
တခ်က္ ခ်လုိက္ျပီး “ေဆာ္ရီးပဲ ၀န္ၾကီး၊ ကြ်န္ေတာ္ ေခၚလုိ႕ မရပါဘူး၊ သူက သူ႕ရဲေဘာ္
ကုိယ္စား ေတာင္းဆုိေနတာပါ၊ ၾကြက္တုိ႕ရဲ႕ ေသြးစည္းညီညႊတ္မွဳဆုိတာ အဲဒါပါပဲဲ”ဟု
ေျပာပါသည္။

ေနာက္ဆယ္ႏွစ္ၾကာသည့္အခါ ပါရီရွိ ကူပုိးဇာတ္ရုံတြင္ ဒူးေရာ့သည္ အျခားၾကြက္
တေကာင္ျဖင့္ ေရာက္လာပါသည္။ သူ႕ၾကြက္ကို ျမင္သျဖင့္ မိန္းမေတြက အလန္႕
တၾကား ေအာ္ၾကသည့္အခါတြင္ ဒူးေရာ့သည္ တအံ့တၾသ ျဖစ္ေနပါသည္။ သူ႕ၾကြက္
သည္ သာမန္ၾကြက္ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ၾကြက္အႏုပညာရွင္ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပပါသည္။
သုိ႕ရာတြင္ မည္သူကမွ် နားမေထာင္ၾကပါ။

ညစာစားထြက္လာသည့္အခါတြင္ ဒူးေရာ့သည္ သိပၸံပညာအေၾကာင္း၊ တုိးတက္
မွဳအေၾကာင္းတုိ႕ကုိ ေျပာပါသည္။ ေျပာေနရင္း သူ႕လက္ကိုင္ပ၀ါကို ထုတ္ပါသည္။
လက္ကိုင္ပ၀ါႏွင့္အတူ ငါးအရွင္တေကာင္၊ သုိ႕မဟုတ္ အမဲသားတတုံး ပါလာတတ္
ပါသည္။ သူ႕အိတ္ကပ္မ်ားထဲတြင္ တိရ စၦာန္မ်ားအတြက္ စားစရာ ၀ါးစရာေတြ
အျမဲရွိ ေနတတ္ပါသည္။

သူသည္ လူေတြကိုၾကည့္ျပီး တိရ စၦာန္ေတြအေၾကာင္းကို ေတြးေနပါသည္။
သူ႕ တဲရီးယားေခြးကေလးေတြ တစုံတရာကုိ ေက်နပ္သြားလွ်င္ ျပဳံးျပီး ဖင္ကေလး
ေတြ တယမ္းယမ္း ျဖစ္ေနတတ္ေၾကာင္းကို ေျပာျပရင္း -
“ခံစားခ်က္ေတြကို ေဖာ္ျပပုံ ေဖာ္ျပနည္းမွာ လူနဲ႕ တိရ စၦာန္ဟာ သိပ္မကြာဘူး
ဗ်၊ အတူတူပဲ၊ ဥပမာ ဖင္ယမ္းတဲ့ကိစၥ ဆုိပါေတာ့၊ ကပြဲေတြဘာေတြမွာ ေကာင္ေလး
တေယာက္က ေကာင္မေလးတေယာက္ကို အတူတြဲကဖုိ႕ ဖိတ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္
အဲဒီေကာင္ေလးကို လွမ္းၾကည့္လုိက္။ ဖင္ကေလး တယမ္းယမ္းနဲ႕ ျမင္ရလိမ့္မယ္”
ဟု ေျပာပါသည္။

သူႏွင့္ ဇနီးအင္နာသုိ႕ ပါရီသုိ႕ ေရာက္လာသည့္အခါတြင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕က လူမည္း
ေက်ာင္းသားမ်ား၊ အႏုပညာရွင္မ်ား၊ ကိုယ္ဟန္ျပမယ္မ်ား လာေလ့ရွိသည့္ ကပြဲ
တခုသုိ႕ ေခၚသြားပါသည္။ ဒူးေရာ့သည္ တြဲကေနၾကသည္ စုံတြဲမ်ားကို ေသေသ
ခ်ာခ်ာၾကည့္ေနရာမွ ၀မ္းသာအားရျဖင့္ -
“အေမၾကီးေရ ၾကည့္စမ္း ၾကည့္စမ္း၊ ဟုိမွာ အတြဲေတြ ဗုိက္ခ်င္းပြတ္ေနၾကတာ၊
သူတုိ႕အာရုံေၾကာေတြ တုံ႕ျပန္ပုံက ၾကက္တူေရြးေတြနဲ႕ တေထရာတည္းပဲ” ဟု
ေအာ္ပါသည္။

အင္နာက -
“ပါရီေရာက္တုန္း အ၀တ္အစားကေလး ဘာေလးေတြ ၀ယ္မလုိ႕စိတ္ကူးထားတာ၊
ခုေတာ့ ဒူးေရာ့က သစ္ကုလားအုပ္တေကာင္ ၀ယ္လုိက္လုိ႕ ပုိက္ဆံမက်န္ေတာ့ဘူး၊
သစ္ကုလားအုပ္ကလည္း ေစ်းၾကီးသလား မေမးနဲ႕၊ ျပီးေတာ့ သူ႕ကုိ သယ္သြားရင္
လည္း စပယ္ရွယ္တြဲနဲ႕ တင္ရမွာ” ဟု ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေျပာျပီး ညည္းေနပါသည္။

ဒူးေရာ့သည္ မီးမတ္စ္ဆုိသည့္ သူ႕ေမ်ာက္၀ံၾကီးကုိ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပါသည္။ ေမ်ာက္
၀ံၾကီးကုိ သူ ဘယ္လုိသင္ၾကားရပုံကုိ ကြ်န္ေတာ့္ကို အေသးစိတ္ ေျပာျပပါသည္။
“မီးမတ္စ္က ခု အကၡရာေတြကို အသံထြက္ ရြတ္တတ္ေနျပီဗ်၊ စကားလည္း
ေတာ္ေတာ္ေလး ေျပာတတ္ေနျပီ၊ စာလည္း အေရးသင္ေနျပီ၊ ခု ေလာေလာ
ဆယ္မွာေတာ့ ၀လုံးကို ေကာင္းေကာင္းေရးတတ္ေနျပီ၊ အဲဒီကေန တျဖည္းျဖည္း
သင္ေပးရမယ္” ဟု ေျပာပါသည္။

ထုိ႕ေနာက္ ျဂိဳလ္ဆုိး၀င္လာပါသည္။ ဒူးေရာ့သည္ မင့္စ္တြင္ သြား၍ ဆပ္ကပ္ျပရ
ပါသည္။ သူသည္ မီးမတ္စ္ကို အထူးဂရုစုိက္ ေခၚသြားပါသည္။ ဆပ္ကပ္ၾကိဳး၀ုိင္း
ထဲသုိ႕ပင္ မသြင္းပါ။ သုိ႕ရာတြင္ အိမ္တြင္ထားခဲ့လွ်င္ ဂရုမစုိက္ၾကမည္စုိးသျဖင့္
တမင္ ေခၚလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေမ်ာက္၀ံၾကီးမွာ မၾကာခဏ ေနထုိင္မေကာင္း
ျဖစ္တတ္ပါသည္။ ယခုအေခါက္တြင္မူ အဆုတ္အေအးမိေရာဂါ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
သူေသသြားပုံကုိ ဒူးေရာ့က ေျပာျပပါသည္။
“ဒီေကာင္က ဟုိတယ္က ကြ်န္ေတာ့္အိပ္ရာေပၚမွာ အိပ္တယ္ဗ်၊ ေမ်ာက္၀ံတေကာင္
ကို အိမ္မွာလုိ ေနတတ္ေအာင္ သင္ရတာ အခက္ဆုံးပဲဗ်ာ၊ ေၾကာင္ကုိ အိမ္ခင္ေအာင္
လုပ္ရတာလြယ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေမ်ာက္၀ံက သတိတုိ႕ဘာတုိ႕ သိပ္ေကာင္းတာ မဟုတ္
ဘူး၊ သူတို႕က အျပင္မွာ ေပ်ာ္တယ္၊ ဒီေတာ့ အိမ္ထဲမွာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေနရရင္
သိပ္စိတ္ညစ္တာေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ေကာင္ၾကီး မီးမတ္စ္ကေတာ့ ဒီလုိ မဟုတ္ဘူး
ဗ်ာ၊ ေနမေကာင္းဘူး၊ ျငိမ္ျငိမ္ေနဆုိရင္ အသာလွဲေနတာပဲ၊ အဲဒီေန႕ကေတာ့ သူ
ကြ်န္ေတာ့္ ခုတင္ေပၚကထ၊ ေနာက္ေဖးစကၠဴ နည္းနည္းဆုတ္ျပီး အိမ္သာကိုသြား
တယ္၊ အိမ္သာမေရာက္ခင္ လမ္းမွာ လဲက်ေသသြားတယ္ဗ်ာ”
ဒူးေရာ့၏ မ်က္လုံးထဲတြင္ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲေနပါသည္။

သူ၏ ကမၻာ့အျမင္ကို နားလည္ရန္ ခက္သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ ေျပာခဲ့ပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္
ဆပ္ကပ္ၾကိဳး၀ုိင္း အတြင္းမွာေရာ၊ သိပၸံဆုိင္ရာ အစည္းအေ၀းမ်ားတြင္ပါ သူသည္
စစ္ကို မုန္းေၾကာင္း ေျပာခဲ့ပါသည္။
“လက္နက္ဖ်က္သိမ္းေရးကိစၥတြင္ ပထမဆုံး ရဲရင့္စြာဦးေဆာင္သူမွာ ဆုိဗီယက္ရုရွား
ျဖစ္ပါသည္။ ယခုတုိင္လည္း သူ႕နာမူနာအတုိင္း လုပ္ၾကရန္ အျခားေသာ ႏုိင္ငံမ်ားကို
တုိက္တြန္းလ်က္ ရွိပါသည္” ဟု ၁၉၂၄ ခုႏွစ္တုန္းက သူ ေရးခဲ့ပါသည္။ (ထုိစကားမ်ား
ကို ေျပာခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ ၾကာခဲ့ပါျပီ။ သမုိင္းတြင္ တခါမွ် မရွိဖူး
ခဲ့ေသာ စစ္ပြဲၾကီးလည္း ျပီးခဲ့ပါျပီ။ ဒူးေရာ့၏ စကားမ်ားသည္ ယေန႕ထုတ္ေ၀ေနသည့္
သတင္းစာထဲမွ ကူးယူထားသည့္ စကားလုံးမ်ားဟုပင္ ထင္ရပါသည္။ ယင္းတုိ႕ကုိ
ျပန္စဥ္းစားလုိက္လွ်င္ ေတာ္ေတာ္ ၀မ္းနည္းဖုိ႕ ေကာင္းပါသည္။)

ဒူးေရာ့၏ ဘ၀တခုလုံးသည္ ကဗ်ာႏွင့္ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္အျဖစ္တုိ႕ ဖြဲ႕စည္းထား
သည့္ ဘ၀ ျဖစ္ပါသည္။ မွဴးမတ္ၾကီးတဦး၏ သားျဖစ္သည့္ ဒူးေရာ့သည္ သူ ငယ္စဥ္
က ေမာ္စကုိ ဂ်င္မနီစီယန္မွ က်င္းပသည့္ တတိယတန္း ဘာသာေရး စာေမးပြဲကို
သြား ေျဖရပါသည္။ သူသည္ စာေမးပြဲခန္းထဲသုိ႕ ရုိးရုိး၀င္မလာဘဲ လက္ႏွစ္ဖက္ကို
ေျမၾကီးတြင္ ေထာက္ျပီး ကင္းျမွီးေကာက္ေထာင္၍ ၀င္လာပါသည္။ စာစစ္သူမ်ားသည္
အလယ္ေခတ္တုန္းက ရွိခဲ့ေသာ လက္လွည့္သမားမ်ားအေၾကာင္းကို မၾကားဖူးၾကပါ။
ထုိ႕ေၾကာင့္ မထီမဲ့ျမင္ လုပ္ရေကာင္းလားဆုိကာ သူ႕ကုိ စာေမးပြဲေျဖခြင့္ မေပးဘဲ
အိမ္ျပန္ပုိ႕လုိက္ၾကပါသည္။

အသက္ၾကီးလာသည့္အခါတြင္ ဒူးေရာ့အနီးတြင္ သိပၸံပညာရွင္ သုခမိန္ေတြ ၀ုိင္းေန
ပါသည္။ ပါေမာကၡ ကိုဇက္နီေကာ့ႏွင့္ ပါေမာကၡ လီယြန္တုိဗစ္တုိ႕က သူ႕ စာအုပ္
တအုပ္တြင္ နိဒါန္းေရးေပးၾကပါသည္။ ဒူးေရာ့ႏွင့္ ဆပ္ကပ္လူျပက္တေယာက္ၾကားတြင္
ဘာေတြတူညီခ်က္ ရွိသနည္းဟု ေမးေကာင္းေမးၾကပါလိမ့္မည္။ သုိ႕ရာတြင္ သူသည္
ေသသည္အထိ ဆပ္ကပ္သမားတဦးအျဖစ္ ေနသြားခဲ့ပါသည္။ ဆပ္ကပ္ၾကိဳး၀ုိင္းကုိ
ဆဲေရးတုိင္းထြာေသာ္လည္း ထုိဆပ္ကပ္ၾကိဳး၀ုိင္းအျပင္သုိ႕ သူ မထြက္ႏုိင္ပါ။

၁၉၃၄ ခုႏွစ္ ေႏြရာသီ သူ ကြယ္လြန္ေသာအခါတြင္ ဘုိဇီဒြန္ကာ ရပ္ကြက္မွ ဆပ္ကပ္ရုံ
ဆီသုိ႕ သူ႕ရုပ္ကလာပ္ကို သယ္လာခဲ့ပါသည္။ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူထုမ်ား
သည္ မ်ဳိးဆက္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ ရႊင္ျမဴးေစခဲ့သည့္ လူျပက္တဦးကို ေနာက္ဆုံး လာေရာက္
ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့ၾကပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ ေခြးမ်ားကမူ နားရြက္ကို ေပး၍ နားေထာင္ ေနၾက
ပါသည္။ အနံ႕ခံေစာင့္ေနၾကပါသည္။ ဆပ္ကပ္ထဲမွ ေရျမင္းမ်ားကလည္း သူ႕ကုိ ေစာင့္
ေနၾကပါသည္။ က်ီးမ်ားကလည္း ေစာင့္ေနၾကပါသည္။ ထုိမွ်မက သူ႕အမည္ကို
အခ်ည္းႏွီး ေအာ္ေခၚေနၾကပါသည္။ ဒူးေရာ့က ေပၚမလာေတာ့ပါ။ ေနာင္တြင္လည္း
သူ႕လုိ လူမ်ဳိးကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ေတြ႕ရေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။

၁၉၂၁ ခု ႏွစ္ဆန္းေလာက္က သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္သည္ ပိန္ခ်ဳံးေနေသာ္လည္း ရႊင္လန္း
သြက္လက္ေနသည့္ ကုလားအုပ္တေကာင္ဆြဲေသာ စြပ္ဖားကေလးကိုစီးကာ ျပဇာတ္
ဌာနမွ အိမ္သုိ႕ ျပန္လာခဲ့ၾကပါသည္။ ထုိစဥ္ ဒူးေရာ့က -
“ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ကို ဘာျဖစ္လုိ႕မ်ား လူျပက္လူျပက္လုိ႕ ေခၚေနၾကသလဲ မသိဘူး၊
ခင္ဗ်ားကို လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္တခုေတာ့ ေျပာလုိက္ရဦးမယ္၊ လူျပက္ေတြဟာ ကမၻာေပၚမွာ
အေလးနက္ဆုံး လူေတြဗ်၊ အဲဒါကိုေတာ့ ခင္ဗ်ား မွတ္ထား”
ဟု ရုတ္တရက္ ေျပာပါသည္။

(ျပီးပါျပီ။)
(မွတ္ခ်က္။ ။ကြယ္လြန္သူ ဆရာျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္ေရးသားျပဳစုခဲ့ေသာ
အီလ်ာ ဂရီဂုိးဗစ္ခ်္ အာရင္ဘာ့ခ္၏ men,years- life စာအုပ္မွ ထုတ္ႏုတ္
ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။ မူပုိင္ခြင့္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ဆရာ၏ က်န္ရစ္သူမိသားစု
အား ရုိေသစြာ ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။ ….. ကုိေအာင္(ပ်ဴႏုိင္ငံ) … )