(မွတ္ခ်က္။ ။ႏွစ္ငါးဆယ္ ကမၻာ့ေရးရာ- ပထမတြဲ မွ ထပ္ဆင့္
ကူးယူေဖာ္ျပ ပါသည္။ စာမ်က္ႏွာ - ၁၀၅။)
(ကုလားထုိင္တြင္ ထုိင္ေနေသာ ၀ဲဖက္မွ ပဥၥမႏွင့္ ဆ႒မ ပုဂၢိဳလ္ၾကီး
မ်ားမွာ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိ( ကြယ္လြန္သူ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ၾကီး)
ႏွင့္ သခင္ကုိယ္ေတာ္မွဳိင္းဘြဲ႕ခံ ဆရာလြန္း တုိ႕ျဖစ္၏။)
(မွတ္ခ်က္။ ။တုိ႕ဗမာ အစည္းအရုံးသမုိင္း -ပထမတြဲ မွ ထပ္ဆင့္
ကူးယူ ေဖာ္ျပပါသည္။ စာမ်က္ႏွာ - ၇၆၊၇၇၊ ၇၈၊၇၉၊၈၀၊၈၁။)
ေနာက္ခံ သမုိင္း- ကုိလုိနီ ပညာေရး
အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕တုိ႕၏ ကုိလုိနီ ပညာေရးသည္ ဗမာႏုိင္ငံ၌ ၁၉၂၀
ျပည့္ႏွစ္အထိ ယင္းတုိ႕အတြက္ အခုိင္းအေစ က်ဳိးႏြံေသာ ျမန္မာ
လူငယ္မ်ားကို ကြ်န္ပညာသင္ေပးရန္သာ အဓိက ျဖစ္သည္။
ေခတ္အလုိက္ အျမင့္ဆုံး ပညာသင္ၾကားရာ ယူနီဗာစီတီ ေခၚ
တကၠသုိလ္ေက်ာင္း မရွိေသးေပ။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕၌ ရန္ကုန္ေကာလိပ္
ႏွင့္ ဂ်ပ္ဆင္ (ယခင္ ယုဒသန္ ေကာလိပ္)ေကာလိပ္သာရွိ၍ ယင္း
တုိ႕မွာ ကလကတၱား ယူနီဗာစီတီ၏ လက္ေအာက္ခံ ေကာလိပ္
ေက်ာင္းခြဲမွ်သာ ျဖစ္သည္။ သင္ရုိးညႊန္းတန္းမ်ားမွာ ကလကတၱား
ယူနီဗာစီတီမွ ခ်မွတ္ေပးသည့္ အတုိင္း သင္ၾကားရသျဖင့္ ဗမာ
တက္လူငယ္မ်ားႏွင့္ အံမ၀င္ ခြင္မက်ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ စာေမးပြဲမ်ား
ကုိလည္း ကလကတၱား ယူနီဗာစီတီမွ ဦးစီး စီမံက်င္းပ ျပဳလုပ္ေပး
သည္။ မက္ထရစ္က်ဴေလရွင္း ေခၚ တကၠသုိလ္၀င္ စာေမးပြဲကိုလည္း
ကလကတၱားတြင္ ေမးခြန္းထုတ္၍ ရန္ကုန္တြင္ ေျဖဆုိ ၾကရသည္။
၀ုိင္အမ္ဘီေအက ဗမာျပည္တြင္ ယူနီဗာစီတီ (တကၠသုိလ္) သီးျခား
ရွိရမည္ဟု လွဳံေဆာ္ေၾကြးေၾကာ္ တုိက္တြန္းေပါင္းမ်ားလတ္ေသာ္
ဗမာျပည္ အစုိးရသည္ ပညာမင္းၾကီး မစၥတာ မက္သယူး ဟန္တား
(Mr. Mathew Hunter) ဦးစီးသည့္ ယူနီဘာစီတီ အက္ဥပေဒ ေရး
ဆြဲေရး ကြ်မ္းက်င္သည့္ ေကာ္မတီ တရပ္ကို ၁၉၁၈ ခုႏွစ္ ဇြန္လတြင္
ဖြဲ႕စည္းလုိက္၏။ ေကာ္မတီ၀င္ ဦးေရ ၃၀ နီးပါးမွ်ရွိ၍ ၀ုိင္အမ္ဘီေအ
မွ ၀တ္လုံေတာ္ရ ဦးေမေအာင္၊ ဦးေမာင္ၾကီး (အမ္ေအ)၊ ဦးဘေဖ
(ဘီေအ)၊ ဦးကြမ္း (ဘီေအ)ပုသိမ္၊ ဦးဘလွဳိင္ (ဘီေအ) ႏွင့္ ဦးအမ္
အမ္အုံးခုိင္တုိ႕ ေျခာက္ဦးသာပါ၏။
၀ုိင္အမ္ဘီေအ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက ၀ိဇၨာသိပၸံ ပညာရပ္မ်ား အားေပး
သည့္ ေကာလိပ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္သြယ္ႏုိင္သည့္ ယူနီဘာစီတီ
(တကၠသုိလ္) ကုိ ေထာက္ခံေသာ္လည္း မစၥတာ မက္သယူးဟန္တား
ဦးေဆာင္ေသာ ေကာ္မတီ အမ်ားစုက လက္ေတြ႕မပါ စာေပပညာဆန္
သည့္ ဘာသာရပ္မ်ားကုိ အဓိက ထားသည့္ တခုတည္းေသာ
ေကာလိပ္ ပါ၀င္သည့္ သိပၸံယူနီဘာစီတီ တည္ေဆာက္ရန္
တကၠသုိလ္ ဥပေဒ တရပ္ကုိသာ ေရးဆြဲျပီး၊ ၁၉၂၀ ျပည့္ႏွစ္
စက္တင္ဘာလတြင္ တင္သြင္း ဥပေဒ ျပဳေစခဲ့၏။
ယူနီဘာစီတီဟူ၍ ဗမာႏုိင္ငံတြင္ ဤတေက်ာင္းသာ ရွိရမည္ဟူ
၍၎၊ ယင္းယူနီဘာစီတီ၏ ေအာက္တြင္လည္း ေကာလိပ္
တေက်ာင္းသာ ရွိရမည္ ဟူ၍၎၊ ယင္းေကာလိပ္ႏွင့္ တကၠသုိလ္
တည္ရာ သည္လည္း ရန္ကုန္တြင္သာ ျဖစ္ရမည္ ဟု၎ စသည့္
ကန္႕သတ္ခ်က္မ်ားအျပင္၊ ယူနီဘာစီတီႏွင့္ ေကာလိပ္သုိ႕ ၀င္ေရာက္
သင္ၾကားရမည့္ သူမ်ား၏ အရည္အခ်င္းမ်ားတြင္ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္း
စားမ်ားသာ ျဖစ္ေစရမည္ဟု၎ စေသာ မလုိလားအပ္သည့္ ကန္႕သတ္
ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ပါ၀င္ေနေသာ အက္ဥပေဒ ျဖစ္သည္။
သုိ႕ျဖစ္ေလရာ ယင္းယူနီဘာစီတီ အက္ဥပေဒသည္ ေငြကုန္ေၾကးက်
ခံႏုိင္ေသာ ေျမရွင္ ဓနရွင္ လူတန္းစားႏွင့္ ျဗဴရုိကရက္ အရာရွိၾကီးတုိ႕
၏ အဆက္အႏြယ္မ်ား အက်ဳိးမွ တပါး ဆင္းရဲသား လုပ္စား ကုိင္စား
တုိ႕ႏွင့္ မအပ္စပ္ေသာ ဥပေဒ ျဖစ္သည္။ တႏွစ္လွ်င္ အနည္းဆုံးေငြ
၆၀၀ ေက်ာ္ သုိ႕မဟုတ္ တလလွ်င္ ပ်မ္းမွ်ေငြ ၅၀ က်ပ္ေက်ာ္ မတတ္
ႏုိင္လွ်င္ တကၠသုိလ္သုိ႕ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ခ်ဥ္းကပ္ ႏုိင္မည္
မဟုတ္ေပ။ ထုိေခတ္ ထုိအခါ ေငြေၾကးစံႏွဳန္း အရ ေငြ ၆၀၀ က်ပ္ဟူ
သည္ နည္းလွေသာ အသျပာထုထည္ မဟုတ္၊ တလလွ်င္ ၅၀ က်ပ္
မွ် ရွိေနေပသည္။ ထုိအခ်ိန္က စာေရးၾကီး တစ္ေယာက္ ၏လခ
သည္ ၃၀ က်ပ္ ပတ္၀န္းက်င္မွ်သာ ျဖစ္၏။ အစုိးရစာရင္းမ်ားအရ
ဆုိလွ်င္ ထုိေခတ္က အလုပ္သမားတဦး၏ အနိမ့္ဆုံး လစာမွာ
၁၂ က်ပ္ျဖစ္၍ အျမင့္ဆုံး လစာမွာ ၇၅ က်ပ္ျဖစ္ျပီး ပ်မ္းမွ် ဆုိလွ်င္
၂၀ က်ပ္ခန္႕ ျဖစ္ေပသည္။ လက္လုပ္လက္စား ေန႕လုပ္ေန႕စား
အလုပ္ၾကမ္းသမားတုိ႕မွာ တေန႕ တမတ္၊ ငါးပဲႏွဳန္းပင္ မွန္မွန္
မ၀င္ၾကေသာ အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။
ထုိ႕ေၾကာင့္လည္း ဥပေဒၾကမ္းထြက္လာသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္
သတင္းစာတုိ႕က ျပင္းထန္စြာ ျပစ္တင္ ေ၀ဖန္ၾကသည္။ ေဆာင္း
ပါးရွင္ မ်ားစြာတုိ႕ကလည္း ကန္႕ကြက္ ေရးသားၾကသည္။ ေက်ာင္း
သား မိဖမ်ားကလည္း မေက်မနပ္ ျဖစ္လာၾကသည္။
ဤကဲ့သုိ႕ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကန္႕ကြက္ၾကေသာ္လည္း ၁၉၂၀ ျပည့္
ႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၂၈ ရက္ေန႕တြင္ ဗမာႏုိင္ငံ ဒုတိယ ဘုရင္ခံ ဆာရယ္
ဂ်ီနယ္ ကရက္ေဒါက္ (Sir Reginald Craddock) သည္ ထုိယူနီဘာ
စီတီ အက္ဥပေဒကုိ အတည္ျပဳလုိက္သည္။ ဤသုိ႕ ဗမာေက်ာင္းသား
ၾကီးမ်ားႏွင့္ ဗမာျပည္သူတုိ႕၏ ဆႏၵကုိ ဆန္႕က်င္ျပ႒ာန္းအတည္ ျပဳ
လုိက္ေသာ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ အစုိးရ၏ လုပ္ပုံကုိ ရန္ကုန္တြင္သာမက
မႏၱေလး၊ေမာ္လျမိဳင္၊ ပုသိမ္၊ စစ္ေတြ စေသာ ျမိဳ႕ၾကီးမ်ား၌ လူထု
အစည္းအေ၀းမ်ားေခၚကာ ကန္႕ကြက္ ၾကေလသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေရွ႕ဦးဆုံး လွဳပ္ရွားမွဳ
ဘုရင္ခံ ကရက္ေဒါက္သည္ ဗမာလူထု၏ လွဳပ္ရွားကန္႕ကြက္မွဳကို
အေလးမမူ ဂရုမစုိက္ပဲ ၁၉၂၀ ျပည့္ႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႕တြင္
ထုိယူနီဘာစီတီ အက္ဥပေဒႏွင့္ အညီ ရန္ကုန္ေကာလိပ္အား ယူနီ
ဘာစီတီအျဖစ္သုိ႕ တုိးျမွင့္ဖြင့္လွစ္ေတာ့မည္ဟု ေၾကညာလုိက္ေလ
သည္။
သုိ႕ျဖင့္ ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားမ်ားထဲမွ သံတြဲကုိဘဦးကုိ ေခါင္းေဆာင္
အျဖစ္ တင္ေျမွာက္ကာ စည္းေ၀းကန္႕ကြက္လာၾကသည္။ ယူနီဘာစီတီ
အက္ဥပေဒကုိ မျပင္ဆင္ပဲ ယခုအတုိင္း အတည္ျပဳရန္ လုပ္ေဆာင္ပါက
ေက်ာင္းသားႏွင့္ ျပည္သူတြဲ၍ ေရွ႕သုိ႕ တလွမ္းတုိးရလိမ့္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္
ေတာင္းဆုိ လုိက္ၾကသည္။ ထုိအခါ မူလေၾကညာထားေသာ ယူနီဘာစီ
တီ ဖြင့္ပြဲကို ဘုရင္ခံသည္ ရက္ေျပာင္း၍ ဒီဇင္ဘာလ ၇ ရက္ေန႕သို႕
ေရြ႕လုိက္ေလသည္။
၁၉၂၀ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၃ ရက္ (တန္ေဆာင္မုန္းလဆုတ္ ၈ ရက္
သီေပါဘုရင္ ပါေတာ္မူေန႕) နံနက္ ၁၁ နာရီအခ်ိန္ ေကာလိပ္ေက်ာင္း
သားၾကီး (၁၁) ဦးသည္ ေရႊတိဂုံ ေစတီေတာ္ အေနာက္ေတာင္ေထာင့္
(စေနေထာင့္) ေဗာဓိပင္ အေရွ႕တြင္ လွ်ဳိ႕၀ွက္စုေ၀း ေဆြးေႏြးပြဲတရပ္ကုိ
ရွစ္နာရီမွ် ၾကာေအာင္ ျပဳလုပ္၍ အမိႏုိင္ငံ၏ ဂုဏ္သိကၡာ ကယ္တင္
ေရးအတြက္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားမ်ား သပိတ္ေမွာက္ၾကရန္ ဆုံး
ျဖတ္လုိက္ၾကသည္။ အဖြဲ႕၀င္ (၁၁)ဦးပါ အျမဳေတ သပိတ္ေကာ္မတီ
ကုိ ဖြဲ႕စည္းၾကသည္။
၁။ကုိဘဦး (ဘီေအ အထက္တန္း။)
၂။ကုိဘရွင္ (ဘီအက္စီ အထက္တန္း။)
၃။ကုိညီပိတ္ (ဘီအက္စီ အထက္တန္း။)
၄။ကုိဖုိးကြန္း (ဘီအက္စီ အထက္တန္း။)
၅။ကိုေအး (ဘီေအ အထက္တန္း။)
၆။ကုိလွတင္ (ဘီေအ အထက္တန္း။)
၇။ကိုေဖသိန္း (အုိင္ေအ အထက္တန္း။)
၈။ကုိထြန္း၀င္း (အုိင္ေအ အထက္တန္း။)
၉။ကိုဘရွင္ (အုိင္ေအ အထက္တန္း။)
၁၀။ကုိဘခင္ (အုိင္ေအ အထက္တန္း။)
၁၁။ကုိေအာင္ဒင္ (အုိင္ေအ အထက္တန္း။)
ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ႏွင့္ ယုဒသန္ ေကာလိပ္မွ ေက်ာင္းသား ၄၀၀
ေက်ာ္သည္ ဒီဇင္ဘာလ ၄ ရက္ေန႕ ညေန ၅နာရီတြင္ ဗဟန္း
ဦးအရိယေက်ာင္းတုိက္၌ တကၠသုိလ္ ဥပေဒ တုိက္ဖ်က္ေရးအတြက္
သပိတ္ေမွာက္ၾကရန္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ သေဘာမွ်ၾကေသာ္လည္း
အစုိးရထံ မိမိတုိ႕ လုိအပ္ရာ ေတာင္းဆုိ၍ အစုိးရက ျငင္းပယ္သည့္
အခါမွ သပိတ္ေမွာက္ၾကရန္ သုိ႕မဟုတ္ သပိတ္ေမွာက္ျပီးမွ အစုိးရ
ထံ လုိအပ္ခ်က္ကို ေတာင္းဆုိရန္ အယူအဆ ကြဲၾက၏။ သုိ႕ရာတြင္
သပိတ္ေမွာက္ျပီးေနာက္ လုိအပ္ခ်က္ေတာင္းရန္ ဘက္မွ အမ်ားစု
ျဖစ္သျဖင့္ အားလုံး သေဘာတူ သပိတ္ေမွာက္ၾကမည္ျဖစ္ေၾကာင္း
ဆုံးျဖတ္ၾက၏။
ေနာက္တေန႕ျဖစ္ေသာ ၁၉၂၀ ျပည့္ႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႕
(ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၈၂ ခုႏွစ္ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ေက်ာ္ ၁၀
ရက္) တြင္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား ထပ္မံစုေ၀း၍ ယူနီဘာစီ
တီ အက္ဥပေဒကို လုံး၀ ကန္႕ကြက္ေၾကာင္း ဆႏၵျပသည့္အေနျဖင့္
သပိတ္ေမွာက္ေၾကာင္း ဆုံးျဖတ္ ေၾကညာလုိက္ေလသည္။
ရန္ကုန္ျမိဳ႕ရွိ အထက္တန္း ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း
ေနာင္ေတာ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားၾကီးမ်ား၏ သပိတ္တုိက္ပြဲသုိ႕
ေထာက္ခံသည့္အေနျဖင့္ ဗဟန္းသပိတ္စခန္းသုိ႕ ခ်ီတက္လာၾက
သည္။ ျမိဳ႕လူထု တရပ္လုံးကလည္း မားမားရပ္ကာ ကူညီ ေထာက္
ပံ့ၾကေလသည္။
ဒီဇင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႕ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားၾကီးမ်ား အစည္း
အေ၀းမွ ေနာက္ထပ္ (၁၅)ဦး ပါ၀င္ေသာ ယူနီဘာစီတီ သပိတ္ေမွာက္
ေကာင္စီ ေခၚ (၂၆)ဦး အဖြဲ႕ ျဖစ္၍ လာခဲ့သည္။
၁၂။ကုိလွစိန္ -ဥပေဒ ပညာ
၁၃။ကုိဘတင္ -ဥပေဒ ပညာ
၁၄။ကုိျမ -ဘီအက္စီ (အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ၾကီး သခင္ျမ)
၁၅။ကုိျမင့္ (ေနရွင္နယ္ ဦးျမင့္)
၁၆။ကုိဖုိးက်ား -ဘီေအ (ယုဒသန္ ေကာလိပ္)
၁၇။ကိုစုိး၀င္း -ဘီေအတန္း
၁၈။ကုိဖုိးလတ္ -ဘီေအတန္း (ယုဒသန္ ေကာလိပ္)
၁၉။ကုိထြန္းေဖ -အုိင္ေအတန္း
၂၀။ကုိဘဟန္ -ဘီေအတန္း
၂၁။ကုိလူေဖ၀င္း -ဘီေအတန္း
၂၂။ကိုဘေက်ာ္ -အုိင္ေအတန္း
၂၃။ကုိေမာင္ကို -ဘီေအတန္း
၂၄။အီးေမာင္စိန္ -ဘီေအတန္း
၂၅။အင္စီဆင္း -ဘီေအတန္း
၂၆။မစၥတာဘုိ႕(စ္)
ေကာလိပ္ အာဏာပုိင္မ်ားသည္ ေက်ာင္းသား သပိတ္ၾကီး၏အေရး
ဆုိခ်က္မ်ားကို စဥ္းစားရန္ေ၀းစြ၊ ဒီဇင္ဘာ ၂၃ ရက္အတြင္း ေက်ာင္း
ျပန္မတက္က ေက်ာင္းမွ ႏုတ္ပယ္ပစ္မည္ဟု ေၾကညာျပန္ရာ သပိတ္
ေမွာက္ ေက်ာင္းသားၾကီးမ်ားက မိမိတုိ႕၏ အမည္စာရင္း မ်ားကို
ေက်ာင္းသားစာရင္းမွ အျပီးတုိင္ပယ္ထုတ္ပါမည့္ အေၾကာင္း
အာဏာပုိင္တုိ႕ထံသုိ႕ စာျပန္ကာ တုန္႕ျပန္လုိက္ေလသည္။ ဒီဇင္ဘာ
၂၉ ရက္ေန႕တြင္ ဂ်ီစီဘီေအ အသင္းခ်ဳပ္ၾကီးက သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္း
သားမ်ားကို အစုိးရ ေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ အစုိးရ အေထာက္ပံ့ခံေက်ာင္းမ်ား
သုိ႕ ျပန္လည္မတက္ၾကရန္ တုိက္တြန္း ႏွဳိးေဆာ္ခ်က္ တစ္ရပ္
ထုတ္ျပန္ ေစခဲ့ေလသည္။
တခ်ိန္တည္းမွာပင္ အမ်ဳိးသားေက်ာင္း အျမဳေတမ်ားကို အျမိဳ႕
ျမိဳ႕ရွိ ၀ံသာႏုၾကီးမ်ား၏ ေစတနာ သဒၶါတရား အေၾကာင္းျပဳ၍
တမုဟုတ္ခ်င္း ပ်ံ႕ႏွံ႕ေပၚထြက္လ်က္၊ ေႏြရာသီ စာေမးပြဲမ်ားအမွီ
ေက်ာင္းသားလူငယ္အေပါင္း ဆက္လက္ ပညာသင္ၾကားႏိုင္ရန္
အခြင့္အေရး ရခဲ့ၾက၏။ အမ်ဳိးသားေကာလိပ္ၾကီးကိုလည္း ေစတနာ့
၀န္ထမ္း ပါေမာကၡဆရာၾကီးမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ
၁။ဆရာၾကီး ဦးလြန္း (မစၥတာေမာင္မွဳိင္း)- ျမန္မာစာႏွင့္ သမုိင္း။
၂။ဆရာေတာ္ဦးညာဏ -ပါဠိ။
၃။မစၥတာေရာင္း (မဟာ၀ိဇၨာ-၀ါရွင္တန္) -စီးပြားေရးႏွင့္ႏုိင္ငံေရး။
၄။မစၥတာခ်င္ဒမ္ဘရာ(ဘာမင္ဂမ္)-စက္မွဳလက္မွဳႏွင့္ကူသန္းေရာင္း၀ယ္ေရး။
၅။မစၥတာဘနာဂ်ီ (မဟာ၀ိဇၨာ-လန္ဒန္)- ေဘာဂေဗဒ။
၆။ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိ -ကထိက … တုိ႕ျဖစ္ၾကသည္။
ေနာက္ဆက္တြဲ … … …
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ၀ံသာႏု၊ ဂ်ီစီဘီေအ အသင္းခ်ဳပ္ၾကီးသည္ ျဗိတိသွ်
အစုိးရ၏ ငါးေထာင္စား အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ရာထူး ဘြဲ႕ျဖဴလက္နက္ႏွင့္ ႏုိင္ငံ
ေရး ျဖားေယာင္းျမွဴဆြယ္ျခင္းကို ၾကံ့ခုိင္ညီညြတ္စြာ ခုခံႏိုင္စြမ္း မရွိသျဖင့္
နယ္ခ်ဲ႕ ညႊတ္ကြင္းတြင္ အမိခံခဲ့ရသည္။ ျဗိတိသွ် အစုိးရအေထာက္အပံ့
ကို ယူသင့္ မယူသင့္ အျငင္းပြားမွဳကုိ ျဖစ္ေပၚေစခဲ့ျပီး အခ်င္းခ်င္း ကြဲျပား
ၾကရသည့္ အေျခအေနသုိ႕ ပုိ႕ေဆာင္ခဲ့ေလသည္။
ေနာက္ဆုံးတြင္ အစုိးရၾကိဳက္ အေထာက္အပံ့ယူ အမ်ဳိးသားေက်ာင္း
မ်ားသာ ဆက္လက္ ရပ္တည္ႏုိင္လ်က္ အေထာက္အပံ့မယူသည့္
အမ်ဳိးသားေက်ာင္းမ်ားမွာ တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ သုံးႏွစ္မွ်အၾကာ ရပ္စဲ
ဖ်က္သိမ္းလုိက္ၾကရ၏။ ဤအျခင္းအရာႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ အမ်ဳိးသား
ေကာလိပ္တြင္ ျမန္မာစာႏွင့္ သမုိင္း ပါေမာကၡ အျဖစ္ ေစတနာ့၀န္ထမ္း
လုပ္အားေပးေသာ ဆရာၾကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မွဳိင္းက ေက်ာင္းသား
သပိတ္အား ၾကိဳဆုိျခင္း၊ ေထာက္ခံ အားေပးျခင္း၊ အဆုံးသတ္၌
၀မ္းနည္း ပက္လက္ျဖစ္ရျခင္း တည္းဟူေသာ ခံစားခ်က္ ေဖာ္ေဆာင္
ေရးသားခဲ့သည့္ ရသေျမာက္ “ဘြိဳင္ေကာက္ဋီကာ” ေခၚ ေလးခ်ဳိအႏု
စာေပၾကီးမွာ ေႏွာင္းေခတ္ ျမန္မာတက္လူမ်ားအဖုိ႕ သခၤဏ္းစာ
ထုတ္ယူႏုိင္ေသာ စာေပအေမြအႏွစ္ တခုျဖစ္ခဲ့ေပသည္။
ေမြးထုတ္ေပးျခင္း … … …
၁၉၂၀ ျပည္ႏွစ္ ပထမ ေက်ာင္းသားသပိတ္ၾကီးသည္ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕
တုိ႕ လက္ေအာက္တြင္ ဗမာႏုိင္ငံ၏ ပထမဆုံး ပညာေရး လွဳပ္ရွားမွဳ
ၾကီး ျဖစ္သည္။ တမ်ဳိးသားလုံး၏ ဂုဏ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ေပးခဲ့ေသာ
ေၾကာင့္ ေနာင္တြင္ အမ်ဳိးသားေန႕ဟု ေခၚဆုိသတ္မွတ္ ခဲ့သည္။
ယင္း အမ်ဳိးသား ပညာေရးလွဳပ္ရွားမွဳၾကီးမွ အစျပဳ၍ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး
တုိက္ပြဲ သမုိင္းတေလွ်ာက္တြင္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားခဲ့ၾကေသာ ဆရာၾကီး
သခင္ ကိုယ္ေတာ္မွဳိင္း၊ ဆရာၾကီး ဒီးဒုတ္ ဦးဘခ်ဳိ၊ သခင္ဘေသာင္း၊
သခင္ျမ၊ သခင္ဖုိးကြန္း (ဗိုလ္ဖုိးကြန္း)၊သခင္ဗဂြမ္း၊ သခင္ထြန္းေရႊ၊သခင္
ဗသီး၊ သခင္သာဒင္ စေသာ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
6 comments:
မနက္ေစာေစာမွာ ဗဟုသုတ အျမန္ ဖတ္သြား၏။
ေက်းဇူးပါဘဲကိုေအာင္ေရ..
အခုလိုအမ်ိဳးသားေန႔ရဲ့သမိုင္းအက်ဥ္းကိုဖတ္ရတဲ့အတြက္အထူးဘဲေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ..
ခင္မင္လ်က္...
ဖတ္သြားတယ္ဗ်ိဳ႔..
မေန႔က ကြန္မန္႔ခဲ့သလုိပဲေပါ့အစ္ကုိ
သိခ်င္လုိ႔ေတာင္ ရွာခ်င္တုိင္းရွာမရေနတဲ့ဒီေခတ္ၾကီးမွာ
ခုလုိမွ်ေ၀ေပးတာ ေက်းဇူးအထူးတင္ေၾကာင္းပါ...။
မေန႔က ကြန္မန္႔ခဲ့သလုိပဲေပါ့အစ္ကုိ
သိခ်င္လုိ႔ေတာင္ ရွာခ်င္တုိင္းရွာမရေနတဲ့ဒီေခတ္ၾကီးမွာ
ခုလုိမွ်ေ၀ေပးတာ ေက်းဇူးအထူးတင္ေၾကာင္းပါ...။
ကိုေအာင္ေရ- ေက်းဇူးအမ်ားၾကီးပါ။ အခုလို..ဂရုတစိုက္ဖတ္ရွဴ အမွားျပင္ေပးသြားလို႕။ ျပင္လိုက္ပါျပီ။
း)
ေနာက္ျပီး..ခုမွပဲ..ဒီစာကိုဖတ္ျပီး..အမ်ိဳးသားေန႕ သမိုင္းကို တိတိပပ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း သိလိုက္ရတာကိုလည္း..ေက်းဇူး ေနာက္ထပ္ အမ်ားၾကီးပါ။
ခင္မင္လ်က္-
Post a Comment