တုိက္ယူရသည့္ မ်က္ရည္တေပါက္ အပုိင္း(၅)

ေရးသူ- ရန္ကုန္ဘေဆြ

ယခင္အပုိင္း(၄)မွ အဆက္ … … …

ကုိေအာင္ၾကီးက မေက်မနပ္ႏွင့္ က်ဥ္းေသာ မ်က္ေပါက္ကုိ အစြမ္းကုန္ျပဴးလ်က္ ေဒါသ
တၾကီး ေျပာ၏။ ဗုိလ္မွဴး တင္ေဖက ၾကား၀င္လုိက္၏။
“ကဲ … ကုိယ့္လူ … သတၱေလာကၾကီးတခုလုံး ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္သြားပေစ၊ အျပစ္ရွိလာလဲ
က်ဳပ္တုိ႕ခံမယ္၊ ခင္ဗ်ား ဘယ္လုိသြားမလဲ က်ဳပ္တုိ႕က ဘာေတြ လုပ္ေပးရမလဲ၊ အဲဒီအစီ
အစဥ္ေတြကုိသာ က်ဳပ္တုိ႕ကုိ ေျပာ … ”

ထုိသည့္ေနာက္ကား စာေရးသူ၏ ေတာင္းဆုိခ်က္အရ တပ္ရင္းအသီးသီးတြင္ ရွိေနၾက
ေသာ စာေရးသူ၏ ရဲေဘာ္ေဟာင္းအခ်ဳိ႕ကုိ ကုိေအာင္ၾကီး၏ ၾကိဳးမဲ့ေၾကးနန္းအမိန္႕ျဖင့္
ရန္ကုန္သုိ႕ အျမန္ဆုံး ေရာက္ရွိလာၾကရန္ ေခၚေပး၏။ ၁၉၅၁ ခု ဇူလုိင္လ ၁၂ ရက္ေန႕
တြင္ အားလုံး ေရာက္ရွိလာၾက၏။ ၂၃ ရက္ေန႕တြင္ စာေရးသူတုိ႕ သြားရမည့္ နယ္သုိ႕
ၾကိဳတင္ေစလႊတ္လုိက္၏။ စာေရးသူက ခရီးရွည္ခ်ီတက္ရာတြင္ အေရးအၾကီးဆုံး လုိအပ္
ေသာ ရိကၡာ သယ္ေဆာင္သြားႏုိင္ေရး ျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းရန္ ရန္ကုန္၌ က်န္ရစ္ခဲ့ရ၏။
ဤကိစၥ၌လည္း စာေရးသူႏွင့္ ကုိေအာင္ၾကီး သေဘာကြဲလြဲၾကရသည္။ ကိုေအာင္ၾကီးက
စာေရးသူကို ဗုိလ္မွဴးေအာင္ေရႊ ဆီသုိ႕ ေခၚသြား၏။

ဂ်ပန္ေခတ္ ပဲခူးစံျပစစ္ေက်ာင္းတြင္ စာေရးသူတုိ႕ ၀ရမ္းေျပးတသုိက္ စစ္သင္တန္း
သြားေရာက္ တက္ၾကစဥ္က ဗုိလ္မွဴးေအာင္ေရႊ၏ တပ္တြင္း၌ ေနၾကရ၏။ ထုိ႕ေၾကာင့္
ဗုိလ္မွဴးေအာင္ေရႊက ေတြ႕လွ်င္ေတြ႕ခ်င္း အပိုေတြ ဇာခ်ဲ႕မေနေတာ့ဘဲ ၎ျပဳလုပ္ထား
သည့္ ရိကၡာဗူးကုိ စာေရးသူအားျပ၏။ ဆရာ၀န္မ်ားႏွင့္ တုိင္ပင္ညွိႏွိဳင္း၍ က်န္းမာေရး
ႏွင့္ ညီညြတ္ေအာင္ အခ်ိန္မွီ စမ္းသတ္လုပ္ကုိင္ထားသည္ ဆုိ၏။

ေလးေတာင့္ ငါးေသတၱာဗူးကဲ့သုိ႕ ေလလုံေသာ သံဗူးငယ္မ်ဳိးျဖစ္သည္။ တခုလွ်င္ ေလး
ေတာင့္ငါးေသတၱာ ေလးလုံးစာခန္႕ အရြယ္ရွိ၏။ အတြင္း၌ ၾကာရွည္ ၀ါး၍စားရေသာ
ဘီစကြတ္အမာ ဆယ္ခ်ပ္၊ ေထာပတ္ထုပ္ငယ္ ၁၊ ဇီးေတာ္ဖီထုပ္ ၁၊ ေလးလိပ္ပါ စီးကရက္
ထုပ္ ၁၊ သုံးလိပ္ပါ ေဆးေပါ့လိပ္ငယ္ထုပ္ ၁၊ မီးျခစ္ဆံ ၁၂ ေခ်ာင္းပါစကၠဴ မီးျခစ္ျပား ၁၊
ေရေႏြးၾကိဳ၍ခပ္လုိက္လွ်င္ အသင့္ေဖ်ာ္ျပီး ေကာ္ဖီအခ်ဳိ ျဖစ္ေသာ ႏုိ႕သၾကားပါသည့္
ေကာ္ဖီမွဳံအထုပ္ ၁။ သီးသန္႕ ႏုိမွဳံထုပ္ ၁ ႏွင့္၊ ဗီတာမင္ ေဆးျပား၂ ျပား ပါရွိသည္ ထမင္း
တနပ္စာအတြက္ ျဖစ္၏။

စာေရးသူက ထုိေခတ္မွီလွေသာ ဆရာ၀န္ႏွင့္ တုိင္ပင္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ ရိကၡာဗူးကုိ
မၾကိဳက္။ ရဲေဘာ္တေယာက္သည္ ဤထမင္းတနပ္ႏွင့္ ညီမွ်ေသာ ရိကၡာဗူးမ်ဳိး ဘယ္ႏွစ္
ဗူး သယ္ယူႏုိင္ပါမည္နည္းဟု ေတြး၏။ ရဲေဘာ္တေယာက္တေယာက္၌ မပါလွ်င္ မျဖစ္
ေသာ ေက်ာပုိးအိတ္ သုိ႕မဟုတ္ ေဘးလြယ္အိတ္တခုစီ ပါရမည္၊ ထုိ႕ျပင္ ေရဗူးတလုံး၊
ထမင္းခ်က္အုိလည္းျဖစ္၊ စားခြက္လည္းျဖစ္ေသာ “ဟန္းေကာ” ေခၚသည့္ ခြက္တခု၊
လက္ပစ္ဗုံး ၂ လုံး၊ ေသနတ္က်ည္ဆံမ်ား၊ ထုိ႕ေနာက္ ေသနတ္ ….
ထုိပစၥည္းေတြအျပင္ ဗုိလ္မွဴးေအာင္ေရႊ၏ တဗူးလွ်င္ ထမင္းတနပ္ႏွင့္ ညီမွ်ေသာ ေခတ္
မွီရိကၡာဗူးမ်ားကုိ ရဲေဘာ္တေယာက္တေယာက္လွ်င္ ေလးလုံးထက္ပုိ၍ သယ္ႏုိင္ၾက
ပါမည္ေလာ ….

“က်ေနာ္ေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြ သိပ္သယ္ႏုိင္ၾကမယ္ မထင္ဘူး၊ ရုိးရုိးေျပာရမွာျဖင့္
“ထမင္းေျခာက္”နဲ႕ “ထန္းလ်က္ခဲ”ေလာက္ မၾကိဳက္ဖူး …”

“ခင္ဗ်ားအဘၾကီးမွဘဲ၊ ခင္ဗ်ားကေတာ့ ေနရာတကာ စိတ္ကူးလုိက္မွျဖင့္ ဂြခ်ည္းဘဲ၊
ဘယ္လုိၾကံၾကံဖန္ဖန္ မဟုတ္တာေတြကို စိတ္ကူးတတ္တဲ့ လူမွန္း မသိဘူး … ”
ကုိေအာင္ၾကီးက ၀င္ေဟာက္လုိက္ျခင္း ျဖစ္၏။ ခက္သည္ကား သူတုိ႕သည္ စာေရးသူ
ကုိ ခ်စ္ၾကခင္ၾက၏။ စာေရးသူကုိ တျခားတပါးသူက ထိပါးလွ်င္ မခံခ်င္ၾက။ သုိ႕ရာတြင္
စာေရးသူႏွင့္ သူတုိ႕ႏွင့္ အေတြးအေခၚျခင္းမတူ၊ စာေရးသူ လုပ္သမွ် တမင္ဂြလုပ္ေန
သည္ခ်ည္း သူတုိ႕ထင္ၾက၏။ မည္သည့္ကိစၥမဆုိ စာေရးသူႏွင့္ အျငင္းအခုံျပဳၾကသည္
ခ်ည္း ျဖစ္၏။ တခါတရံ ဘာမဟုတ္သည့္ ကိစၥကေလးကုိ ထုိင္ျငင္းလုိက္ၾကသည္မွာ
တေနကုန္သြားရသျဖင့္ သူတုိ႕တြင္ အလုပ္အကုိင္ပ်က္ၾကရ၏။

ထုိ႕ေၾကာင့္ စာေရးသူက ယခုအၾကိမ္တြင္ ကိုေအာင္ၾကီးႏွင့္ အျငင္းအခုံမျပဳေတာ့၊
သုိ႕ေသာ္ ဒီလူေတြ အေတာ္ညံ့ေသးသည္ဟု စာေရးသူက ေတြး၏။ ရုိင္ဖယ္ ေသနတ္
ကုိ ကိုင္၍ တုိက္ေနၾကရေသာ ယခုေခတ္ စစ္သားတုိင္းလုိလုိ လွံ၊ ဓါးႏွင့္ ၀ါးရင္းဒုတ္
တုိ႕အား အားကုိး၍ တုိက္ခုိက္လာခဲ့ၾကရရွာေသာ ေရွးေခတ္ စစ္သားၾကီးမ်ားကို
အထင္ေသးတတ္ၾက၏။ ေရွးေခတ္ စစ္သားၾကီးမ်ားသည္ လွံ၊ ဓါး၊ ၀ါးရင္းဒုတ္၊ တူမီ
ေသနတ္ႏွင့္ ဂုိက္ ၁၀၀ ေက်ာ္ ၂၀၀- ေလာက္မွ် ေျပးသည့္ ထန္းလုံး အေျမာက္ၾကီး
တလက္ ႏွစ္လက္ကုိ အားျပဳလ်က္ အာသံ မဏိပူရႏွင့္တကြ ဗမာျပည္အနီးအပါးရွိ
တုိင္းျပည္ေတြကို သိမ္းပုိက္ခဲ့ၾကသည္။ ဒါေတြကို ယခုစစ္သားေတြက ေမ့ေနၾက၏။

အမရပူရ ပထမျမိဳ႕တည္ နန္းတည္ မင္းတရာၾကီးသည္ အမရပူရမွ မုတၱမျမိဳ႕သုိ႕
တုိင္ေအာင္ စခန္းေပါင္း ၃၈- စခန္းျပဳ၍ ၃၉- ရက္ႏွင့္ အေရာက္ ခ်ီတက္၏။ စစ္သည္
ရဲမက္မ်ား ေထာင္ႏွင့္ ခ်ီ၍ ပါေလသည္။ အလုံမင္းၾကီး ဗႏၶဳလႏွင့္တကြေသာ စာဆုိေတာ္
ျမ၀တီမင္းၾကီး ဦးစ တုိ႕သည္ ဗမာရဲမက္ ၄၀၀၀၊ ကခ်င္ သိန္းေဖါ ရဲမက္ ၁၀၀၀၊ ျမင္း
၅၀၀၊ ဆင္ ၂၀ တုိ႕ျဖင့္ ျမင့္မားေသာ ေတာေတာင္အထပ္ထပ္တုိ႕ကို ျဖတ္ေက်ာ္လ်က္
အာသံမဏိပူရသုိ႕အေရာက္ စခန္းေပါင္း ၇၀ ျပဳ၍ ခ်ီတက္၏။ ထုိလမ္းသည္ ေရွးအခါက
မဆုိထားႏွင့္ ယခုအခ်ိန္၌ပင္ ရိကၡာရရွိရန္ ခက္ခဲ၏။ လမ္းခရီးတြင္ ခ်င္းအမ်ဳိးသားမ်ားႏွင့္
နာဂ အမ်ဳိးသားတုိ႕သာ ရွိၾက၏။

ထုိေတာင္ေပၚသားမ်ားသည္ ဆန္ခ်ည္းသက္သက္ စားရန္မလုံေလာက္ေသာေၾကာင့္၊
ပိန္းဥ ေျမာက္ဥတုိ႕ကုိ အားျပဳေနၾကရ၏။ စားဘြယ္အျဖစ္ အမွီျပဳႏုိင္ေသာ အမဲ,ေတာ
ေကာင္လည္း ရွား၏။ ေမ်ာက္၊ ေျပာင္၊ ၀က္၀ံ၊ ရစ္၊ ေတာၾကက္၊ ေဒါင္းမင္း စေသာ
လုိက္ရန္ခက္သည့္ သားမ်ဳိးဌက္မ်ဳိးတုိ႕သာ အနည္းအက်ဥ္း ရွိ၏။ ဤသုိ႕ဆုိလွ်င္ အလုံ
မင္းၾကီး မဟာဗႏၶဳလသည္ ဆင္စာ၊ ျမင္းစာႏွင့္ တကြေသာ လူငါးေထာင္စာ ရိကၡာမ်ားကို
စခန္းေပါင္း ၇၀ ျဖတ္ေက်ာ္ ခ်ီတက္ႏုိင္ရန္ မည္ကဲ့သုိ႕ ယူေဆာင္ သြားပါမည္နည္း။
စာေရးသူသည္ ေရွးစစ္သားၾကီးမ်ား ဤသုိ႕ ရိကၡာယူေဆာင္သြားမွဳ၊ သုိ႕မဟုတ္ ရရွိမွဳ
ႏွင့္ ပက္သက္၍ မည္သုိ႕ သယ္ယူသြားသည္၊ မည္သုိ႕ရရွိၾကသည္ စသည္တုိ႕ကုိ တတ္
သိနားလည္သူတုိ႕၏အထံ၌ စူးစမ္းေမးျမန္းၾကည့္၏။ သုိ႕ပါလ်က္ တခါမွ်စိတ္ေက်နပ္
ေလာက္သည့္ အေျဖကို မရခဲ့။

တခါက ဥတုေဘာဇနလက္စြဲဟူေသာ စာအုပ္ငယ္တခု၌ စစ္သည္ေဆာင္ ခရီးသြားမုန္႕
ျပဳလုပ္နည္းဟု ေတြ႕ဘူး၏။ ကြ်ဲသား၊ ေကာက္ညွင္း၊ ထန္းလ်က္၊ ဤသုံးမ်ဳိးကုိ အမွဳံ
ျပဳျခင္းျဖစ္သည္။ အခြံမႏႊာရေသးသည့္ ကြမ္းသီးအလုံးၾကီးၾကီးခန္႕ မုန္႕ဆုပ္ ျပဳလုပ္
ထား၍ တဆုပ္စားလွ်င္ ထမင္းတရက္ျငိမ္း၏ဟု မွတ္မိလုိက္သည္။ ဟုတ္၏ မဟုတ္၏
လုပ္မၾကည့္သျဖင့္ မသိရေသး။ ဟုတ္လွ်င္ လူတေယာက္ တလစာအတြက္ ေပါ့ေပါ့
သယ္ႏုိင္လိမ့္မည္။

ကုိယ္ေတြ႕ၾကံဳဘူးေသာ အေမတုိ႕ ေျပာျပဘူးသည္ ကုလားၾကီးတက္လာတုန္းက ထမင္း
ေျခာက္အိတ္ကေလးေတြ လြယ္လ်က္ သစ္ပင္ေပၚသုိ႕ တက္ပုန္းေနၾကရသည္ ဆုိ၏။
ထုိ႕ေနာက္ ရြာလုံးကြ်တ္ လုယက္တုိက္ခုိက္တတ္သူေတြလည္း ထ၊ ဗုိလ္ေတြကလည္း
ထ,လာေသာေၾကာင့္ ေန႕တထိတ္ထိတ္ ညတထိတ္ထိတ္ ရွိေနၾကေသာအခါ၊ ထမင္း
ေတြခ်က္လ်က္ ထမင္းေျခာက္ေတြလွမ္းျပီး ရာ၀င္အုိးၾကီး၌ ထည့္၀ွက္ထားရသည္ ဆုိ၏။
တရြာႏွင့္ တရြာလွမ္း၍ “ကုလားတက္” တုံးၾကီးေတြကို ေခါက္လ်က္ အခ်က္ေပးသံၾကား
ရလွ်င္ ထမင္းေျခာက္အိတ္ႏွင့္ ဆားက်ည္ေတာက္ကို လြယ္လ်က္ အနီးအနားေတာထဲ၌
စုပုန္းေနၾကရသည္ ဆုိ၏။ တခါတရံ ေလးရက္၊ ငါးရက္ ေတာထဲမွ မထြက္ၾကရ၊ ထုိသို႕
ေသာ အခ်ိန္အခါမ်ဳိးတြင္ ပါလာေသာ ထမင္းေျခာက္အိတ္ကို အားျပဳ စားၾကရသည္ ဆုိ
၏။ လုိက္ရွာေနျပီဟု ၾကားလွ်င္ ေ၀းလံေသာ ေနရာသုိ႕ သြားေရာက္ စုပုန္း ေနၾကရသည္
ဆုိ၏။ ထမင္းေျခာက္ကား ေရစုိလွ်င္ ဆန္ကဲ့သုိ႕ မပ်က္စီး။ ေနလွမ္းလွ်င္ ျပန္ေျခာက္၏။
ခ်က္စားလွ်င္ ထမင္းကဲ့သုိ႕ျဖစ္၏။ ျပဳတ္စားလွ်င္ ဆန္ျပဳတ္ျဖစ္၏၊ ေတာတြင္းရွိ စားေကာင္း
ေသာ ရရာအသီးအရြက္တုိ႕ႏွင့္ ေရာက်ဳိေသာက္ႏုိင္၏။ အခ်ိန္မရလွ်င္ သြားရင္ လာရင္း
ထန္းလ်က္ႏွင့္ အတူ၀ါး၍ ေရေသာက္ယုံမွ် ကိစၥျပီး၏။ ထမင္းေျခာက္ကုိ လူတေယာက္
အတြက္ တျပည္မွ်သယ္က ေခြ်တာလွ်င္ ဆယ္ရက္စာခန္႕ စားရ၏။ ေပါ့လည္း ေပါ့ပါး၏။

“ေဟ့လူ … ဘာငုိင္ေနတာလဲ၊ ခင္ဗ်ား အဲဒါေတြဘဲ ယူသြား၊ အဲဒီသံဗူးေတြကုိ က်ဳပ္တုိ႕
လုံေလာက္ေအာင္ လုပ္ေပးလုိက္မယ္ ….”
ကုိေအာင္ၾကီးက ေျပာေျပာဆုိဆုိ ေနရာမွ ထသည္။ ကိုေအာင္ၾကီးသည္ သူ႕အစာကုိ
လုံေလာက္ေအာင္ လုပ္ေပးလုိက္မည္ဟုသာ ေျပာ၏။ မည္ကဲ့သုိ႕ သယ္ေဆာင္ သြားရမည္
ကိုကား မေျပာ ….


(ဆက္လက္ ေဖာ္ျပမည္။)
(မွတ္ခ်က္။ ။၀တၳဳစာအုပ္ထဲက အရင္ေခတ္ စာလုံးေပါင္းသတ္ပုံ အတုိင္း ေဖာ္
ျပထားပါသည္။ ယင္း၀တၳဳသည္ ယေန႕ေခတ္တြင္ ျပန္လည္ထုတ္ေ၀ျခင္း မရွိ
ေတာ့သည့္ အတြက္ သမုိင္းေလ့လာသူမ်ား အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းေစရန္ ေစတနာျဖင့္
ေဖာ္ျပျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ … ကိုေအာင္(ပ်ဴႏုိင္ငံ) ….. )