ဇာတ္လုိက္က ဘယ္လုိပုံစံျဖစ္မလဲ အပုိင္း(၂)

ေရးသူ - ေအာင္ခင္ျမင့္
(ဘ၀အေတြ႕အၾကံဳ)

က်ေနာ္က “မင္း၊ အခုေလးတင္ ဆင္းရဲျပီး ေစ်းေရာင္း မေကာင္း ျဖစ္ေနတဲ့
ကုလား အဖုိးၾကီး ေကြ်းတာကိုလည္း စားေနေသးတယ္ …. ဆင္းရဲသားေတြ
ဘက္က ရပ္တည္ ေပးတဲ့ စာေပနဲ႕ အႏုပညာေတြကုိ တုိက္ခုိက္ ေနပါလား”
လုိ႕ ျပန္လည္ ေျပာဆုိ ပါတယ္။ အဲလုိ က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ စကားေတြ
ေျပာျပီး ေရႊဂုံတုိင္ မီးပြိဳင့္အလြန္ အုတ္လမ္းေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း က်ေနာ္
တုိ႕ ေရွ႕မွာ အမ်ဳိးသား တစ္ဦးနဲ႕ အမ်ဳိးသမီး သုံး … ေလးေယာက္နီးပါး အုပ္စု
လုိက္ လမ္းေလွ်ာက္ ေနၾကပါတယ္။

အဲဒါနဲ႕ ညိဳ… က က်ေနာ္ကုိ လက္တုိ႕ျပီး ေလသံတုိတုိေလး နဲ႕“အဲဒီလူက
ဗိုလ္စိန္မွန္ ရပ္ကြပ္ထဲက ကြ၊ အရင္က အရမ္းဆင္းရဲ တယ္၊ ဆင္းရဲလုိ႕
အလုပ္ကို အရမ္းၾကိဳးစားတာ အခု ေတာ္ေတာ္ ေအာင္ျမင္ျပီး ခ်မ္းသာသြား
တာ၊ ရုပ္ရွင္ထဲက လုိကြ” လုိ႕ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္က “မင္းခုနက ေျပာ
ေတာ့ စာေရးဆရာေတြက ဆင္းရဲသား ဇာတ္လုိက္ သုံးတာ မွားေနတယ္
ဆုိ၊ ေကာင္းတယ္ ဆုိးတယ္ ဆုိတာဟာ ဆင္းရဲ .. ခ်မ္းသာ ဆုိတဲ့ ေပတံနဲ႕
တုိင္းလုိ႕ မရပါဘူးကြာ” လုိ႕ ေျပာလုိက္ ပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ ကားလမ္း
ရယ့္ အျခား တဘက္က အမ်ဳိးသမီး ေလး … ငါးေယာက္ က်ေနာ္တုိ႕ ဘက္
အျခမ္း ကို အသည္းအသန္း လမ္းျဖတ္ ကူးလာ ပါတယ္။




“ဟဲ့ လင္ခုိးမေတြ၊ မယား ငုတ္တုပ္နဲ႕ ေန႕ခင္း ေၾကာင္ေတာင္ၾကီး၊ သူမ်ား
လင္ကုိ ေၾကာင္ေတာင္ နိဳက္ခ်င္တဲ့ ေကာင္မေတြ …. ေ…” လုိ႕ ဆဲေရး
တုိင္းထြာျပီး လက္ထဲမွာ ပါလာတဲ့ ခ်ာလီ ထီးေတြနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ ခ်ီးက်ဴးေျပာ
ဆုိေနေသာ အုပ္စုကုိ အတင္း ၀င္ရုိက္ပါတယ္။ သူတုိ႕ အုပ္စုလုိက္ ရန္ပြဲ
ရယ့္ အနီးဆုံး ေနရာမွာ ရွိတဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္လည္း ေၾကာင္
ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္သြားျပီး ပါးစပ္ အေဟာင္းသား နဲ႕ ရန္ပြဲကုိ ၾကည့္
ေနပါတယ္။

ပြဲက ေတာ္ေတာ္ၾကမ္းပါတယ္။ ဆံပင္ေတြ ဆြဲျပီး ရုိက္တဲ့ သူက ရုိက္၊ ထီးနဲ႕
ခ်တဲ့ သူက ခ်နဲ႕ ရွဳပ္ရွက္ခက္ ေနပါတယ္။ တစ္ဦးတည္း ျဖစ္ေနေသာ
အမ်ဳိးသားက အမ်ဳိးသမီး ရွစ္ေယာက္ … ကုိးေယာက္ ၾကားမွာ ဟုိဖက္ေျပး
ဆြဲလုိက္၊ ဒီဘက္ ေျပးဆြဲလုိက္နဲ႕ ျခာလည္ပတ္ ရမ္းေနပါတယ္။ လမ္းသြား
လမ္းလာေတြ လည္း အမ်ဳိးသမီး အုပ္စုလုိက္ ရန္ပြဲကုိ ထူးဆန္းစြာနဲ႕ ၀ုိင္း
အုံးျပီး ၾကည့္ေနၾကတာ လူတစ္ရာ နီးပါးေလာက္ ရွိပါတယ္။ အုတ္လမ္း
ေပၚက ျဖတ္သန္းေနတဲ့ ကားေတြေတာင္ ကားရပ္ျပီး ၾကည့္ရတဲ့ အဆင့္
ဆုိေတာ့ ရန္ပြဲ အေနအထားက ေတာ္ေတာ္ကုိ အဆင့္ မနိမ့္ပါဘူး။

ပထမ ဦးဆုံး ရန္ပြဲအတြင္းကုိ တုိက္ပုံအနက္ေရာင္ ၀တ္ဆင္ထားတဲ့
အသက္အရြယ္ ၾကီးရင့္ေသာ လူၾကီး ႏွစ္ဦး ၀င္လာပါတယ္။ အဲဒီလူၾကီး
ႏွစ္ေယာက္က ႏုိင္ငံေရး ပါတီတစ္ခုရယ့္ ရင္ထုိးေတြ တပ္ဆင္ ထားပါတယ္။
လူၾကီးေတြ ပါးစပ္က “ဟဲ့..ဟဲ့ .. ခေလးမတုိ႕ …. ေတာ္ၾက ..ေတာ္ၾက …
မင္းတုိ႕ဟာ … လူျမင္မေကာင္း သူျမင္မေကာင္း … လမ္းမၾကီးေပၚမွာ…”
လုိ႕ ေျပာဆုိျပီး ရန္ျဖစ္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ ၾကား ေစတနာနဲ႕ ၀င္တား
ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ္တုိ႕ နံေဘးကုိ မာစတာဂ်စ္ တစ္စီး ထုိး
စုိက္ လာျပီး ကားေပၚက စစ္ယူနီေဖာင္း ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ မ်က္မွန္နဲ႕ လူ
တစ္ေယာက္ ဆင္းလာပါတယ္။ သူက “ေဟ့ … အားလုံး ရပ္ၾကစမ္း …ငါ
ေျပာေနတယ္ … ရပ္ဆုိ ရပ္ …ငါက ဗဟန္းျမိဳ႕နယ္ မ၀တ ဥကၠ႒ … ဗုိလ္မွဴး
စံၾကည္ကြ” လုိ႕ ေျပာပါတယ္။ သူနဲ႕ အတူ ကားေပၚက စစ္သား ႏွစ္ေယာက္
… သုံးေယာက္လည္း ဆင္းလာ ပါတယ္။

ဗုိလ္မွဴးစံၾကည္က သူ႕စစ္သား ႏွစ္ေယာက္ကုိ ရန္ျဖစ္ေနေသာ အုပ္စု တစ္
အုပ္စုလုံးကုိ ဗဟန္းျမိဳ႕နယ္ မ၀တ ရုံးအထိ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ျပီး ေခၚခဲ့ဖုိ႕
ေျပာပါတယ္။ အဲဒီအျပင္ သက္ေသ အေနနဲ႕ ၾကားက ၀င္တားတဲ့ လူၾကီးႏွစ္
ေယာက္ကို အရင္ ေခၚပါတယ္။ ျပီးေတာ္ သူ႕မ်က္လုံးက အဲဒီ ရန္ပြဲနဲ႕ အနီး
ဆုံး မွာ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ဘက္ကုိ လွည့္လာျပီး။
“ဟုိ ကေလးႏွစ္ေယာက္ … မင္းတုိ႕လည္း မ၀တ ရုံးကို လုိက္ခဲ့ရမယ္”
လုိ႕ ေျပာပါတယ္။

က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း ညိဳ…. က က်ေနာ္ကုိ “ကိုေအာင္ … ဒုိး … ဒုိးဟ (ေျပး
… ေျပးဟ = အထာ စကားျဖင့္)” ေျပာလုိက္မွ က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္လည္း
အုတ္လမ္း အတုိင္း တည့္တည့္ၾကီး အသက္ကုန္ေျပး ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕
ထြက္ေျပးတာက မ၀တ ရုံးကို မလုိက္ခ်င္လို႕ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ့္ကိစၥ ျဖစ္တဲ့
အစည္းအေ၀းပြဲ ကုိ မေရာက္မွာ ဆုိးလုိ႕ပါ။ ဒီလုိနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး ေျပးျပီး
ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ေနာက္က ဘယ္သူမွ မလုိက္လာပါဘူး။ အဲဒီ
ေတာ့မွ သက္ျပင္း ခ်ႏုိင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ခါးၾကားထဲမွာ ထုိးထားတဲ့ လီနင္
စာအုပ္ကုိ သတိရသြားျပီး ေနာက္ေက်ာကို စမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ စာအုပ္ က်
က်န္ရစ္ ခဲ့ပါျပီး။ က်ေနာ္လည္း အစည္းအေ၀း လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ေပ်ာက္သြားတဲ့
စာအုပ္ကို ေတြးျပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ အစည္းအေ၀း အျပီး လာလမ္း အတုိင္း ျပန္ခဲ့
ၾက ပါတယ္။
(ညိဳ… ) “ကဲ့ ဘယ္လုိလဲ ဒီေန႕ အတြက္ ဇာတ္လိုက္က ေမာင္စံၾကည္
ျဖစ္ေနပါလား၊ ေတာ္ေသးတယ္ ေမာင္စံၾကည္ ျဖစ္ေနလို႕ ….ေကာင္း
စံဦးမ်ား ျဖစ္လုိကေတာ့ ငါတုိ႕ ဒီလုိေျပးပုံ မ်ဳိးနဲ႕ဆုိရင္ က်ည္ဆံနဲ႕ ညားျပီ”
(က်ေနာ္)“မင္း ခ်ီးမြမ္း ေနတဲ့ လူေတြေလ၊ အရွက္မရွိ ေပတရာေပၚမွာ
ရန္ျဖစ္တာ၊ ၾကားက ငါ့စာအုပ္ေလး ေပ်ာက္သြားတယ္ …”
(ညိဳ … ) “အဲဒါေပါ့ ကြ … ဆင္းရဲသား ဇာတ္လုိက္ေလ … ေအာင္ျမင္
မွဳရယ့္ ဒဏ္ကုိ မခံႏုိင္ဘူး … လူေတြ ဒီလုိပဲေလ …”
(က်ေနာ္) “ လုပ္ျပန္ျပီး ဒီဇာတ္လုိက္ ျပႆနာ … ဘုန္းၾကီးေတြ ေဟာတဲ့
တရားထဲကလုိ … ပညာနဲ႕ အက်င့္သီလ သေဘာပါကြာ … ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ
မဟုတ္ဘူး … ေငြရေအာင္ ရွာႏုိင္တာနဲ႕ လူမွဳေရးကို လုပ္ခ်င္ သလုိ လုပ္
တတ္တဲ့ စိတ္ပဲ အဓိက က်ပါတယ္ ကြာ …. ”

က်ေနာ္တုိ႕ ျငင္းခုန္ျပီး စကားေျပာရင္ နဲ႕ သာသနာ့ ရိပ္သာ ကားဂိတ္နား
ကုိ ေရာက္ခဲ့ ပါတယ္။ အလာတုန္းက ဘရာေၾကာ္ အလကားေကြ်း ခဲ့တဲ့
ကုလား အဖုိးၾကီး နံေဘးလဲ ေရာက္ေရာ။ အဖုိးၾကီးက “ေဟ့ေကာင္ေတြ၊
ေရႊတိဂုံ ဘုရားသြားဖူးျပီး ျပန္လာတာလား၊ ဗိုက္ဆာ ေနရင္ ငါ့ ဘရာေၾကာ္
ကုိ အေၾကြးနဲ႕ ၀ယ္စား လုိ႕ရတယ္” လုိ႕ လွမ္းေျပာ ပါတယ္။ ညိဳ… က
“အရာၾကီး လည္း … ကုသုိလ္ ရေအာင္ အလကားပဲ ေကြ်းလုိက္ ေလ”
လုိ႕ ျပန္ေျပာ ပါတယ္။

တရပ္ကြပ္ထဲသား ျဖစ္ေနတဲ့ ကုလား အဖုိးၾကီး လည္း သူ႕သား အရြယ္
ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ ကို ဘရာေၾကာ္ .. ေလး…. ငါးလုံး
ေလာက္စီ …စကၠဴကုိ ကေတာ့ပုံစံ လုပ္ျပီး ဘရာေၾကာ္ ထည့္ေပးပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ညိဳ …. က “ေဟ့ … ကိုေအာင္၊ မင္းစာအုပ္ … ဒီမွာ ..ဒီမွာ…
အရာၾကီးစီ ေရာက္ေနျပီး... အရာၾကီး … ဒီဘရာေၾကာ္ ထုတ္ေပးတဲ့ စကၠဴ
ဘယ္က ရလဲ” လုိ႕ ေမးလုိက္ပါတယ္။ အရာၾကီးက “ငါ့သမီးေလး မီးပြိဳင့္မွာ
မီးနီ မိေနတဲ့ ကားေတြကုိ … စံပယ္ပန္း လုိက္ေရာင္း ေနတာေလကြာ…
အဲဒါ အျပန္မွာ လမ္းေပၚက ဒီစာအုပ္ကုိ ေတြ႕လုိ … ငါဘရာေၾကာ္ ထုတ္ဖုိ႕
…ယူ လာတာကြ … မင္းတုိ႕ စာအုပ္လား … လမ္းေပၚမွာ ရထားတဲ့ စာအုပ္
ဆုိေတာ့ ပိႆာခ်ိန္ ေစ်းေပးရင္ … ျပန္ေပးမယ္” လုိ႕ ေျပာပါတယ္။

က်ေနာ္လည္း စာအုပ္ကုိ ပိႆခ်ိန္ေစ်းနဲ႕ အေၾကြး ျပန္၀ယ္ခဲ့ ရပါတယ္။
စာအုပ္က အဖုံးနဲ႕ အစပုိင္း စာရြက္ … သုံး ..ေလးရြက္ ေလာက္ေတာ့
ဆုတ္ျဖဲ ျပီးေန ပါျပီး။ ေမာင္မင္းၾကီးသား ညိဳ… ရယ့္ပါးစပ္က အလကား
ရတဲ့ ဘရာေၾကာ္ ကို စားရင္ “စိတ္မညစ္ ပါနဲ႕၊ ကိုေအာင္ရယ္ … မင္းဖတ္
ေနတဲ့ လီနင္ စာေပက ဆင္းရဲသား မ်က္ႏွာမြဲ ေတြ ေကာင္းစားဖုိ႕ မလား၊
အခုလည္း စာအုပ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ မဖတ္မိတဲ့ ဆင္းရဲသားက နည္းနည္း
ေလာက္ ျဖဲျပီး … အေၾကာ္ ထုတ္မိတာပါ ကြာ .. တကယ့္ ဇာတ္လုိက္က
အရာၾကီးကြ” လုိ႕ ရီျဖဲျဖဲနဲ႕ ေျပာပါတယ္။

(ျပီးပါျပီး။)