ခပ္သိမ္းကလ်ာ ရွဳဖြယ္သာတည္း

ေရးသူ - တကၠသုိလ္ဘုန္းႏုိင္

(၁)
အလွ ....

တန္ခုိးၾကီး လွေသာ စကား တစ္လုံး။ စာေပႏွင့္ အႏုပညာ နယ္မွ စကား
လုံး တစ္လုံး။ ေၾသာ္ ... အမွန္ေတာ့ လူ႕ေလာက၌လည္း တန္ခုိး ၾကီးလွ
ပါေပေသာ စကား တစ္လုံး။
သူ႕ကုိ လူတုိင္းက နားလည္သည္ ထင္သည္။ နားလည္ သကဲ့သုိ႕ပင္
လူတုိင္းက ေျပာေနၾကသည္။ နားလည္သည္ဟု လူတုိင္းက ဆုံးျဖတ္တား
ေတာ့ သူ႕အနက္ အဓိပၸါယ္ကုိ အထူး မဖြင့္ဆုိၾကေတာ့။ နားလည္သည္
ေလ။ နားလည္သည့္အတုိင္း ေျပာမည္။ နားလည္သည္ မဟုတ္လား။

တန္ခုိးၾကီးလာလွ်င္ လူတုိင္းက သိသည္ ထင္ၾကသည္။ ေပၚထင္သည္
မဟုတ္လား။ ေပၚထင္ေတာ့ သိသည္ေပါ့။ ဘာမ်ား လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ေတြ
ရွိေန၍နည္း။ ေပၚထင္ေနသည့္ ေနာက္မွ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ ဆုိသည္ ရွိႏုိင္
ပါဦးမည္လား။

တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္ ... ။ ပေလတုိ ကေတာ့ သည္လုိ ေျပာသည္ေလ၊
အရစၥတုိတယ္လ္ ကလည္း သည္ပုံ ေျပာခဲ့ေသးသည္။ ကိတ္တုိ႕၊ ရွယ္
လီတုိ႕ ေျပာတာလား။ သိသေပါ့။ သူ႕တုိက ရုိမင္းတစ္ဆစ္တ္ ေတြပဲ။
ရီးရယ္လစ္ဇင္း ကေတာ့ အဟင္း ... ဟင္း ... ။ သိတယ္ေပါ့ဗ်ာ၊ သိပ္
သိတာေပါ့။ ခင္ဗ်ာ ... အရွင္မဟာရ႒သာရ။ သူက ေျပာလုိ႕လား။ ဦး
ပုည။ သူ႕ ေသာႏုတၱိဳရ္ၾကီးတုိ႕၊ ေရသည္ လင္မယားတုိ႕ ကေတာ့
အရုပ္ဆုိးပါ့ဗ်ာ။ သူ႕ စာလား ...၊ လွတယ္ ေျပာရမွာေပါ့။ ဘာျပဳလုိ႕လဲ
ဆုိေတာ့ အင္း ... ဦးပုည မဟုတ္လား။ ဗ်ာ... ျမတ္ဗုဒၶ ဘုရား၊ ဗုဒၶ၊
ဗုဒၶက ဘာေဟာလုိ႕တုံး။ အဲဒါေတာ့ အဲဒါေတာ့ ... ။




ကြ်န္ေတာ္တုိ႕က အလွကုိ ဤမွ် နားလည္ၾကသည္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ဆုိသူမ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ထိပ္က ပါသည္။ အမွန္က
ကြ်န္ေတာ္သည္ ဖီေလာ္ေဆာ္ဖာ မဟုတ္။ စာေရးသူ၊ ကဗ်ာ ေရးသူ။
ကုိယ့္ရင္ထဲ လွသည္ထင္ရာကုိ စာေရးခ်လုိက္သည္။ ကဗ်ာဖြဲ႕ ခ်
လုိက္သည္။ သုိ႕ရာတြင္ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာဟု ဘြဲ႕အတပ္ခံရ
ျပီမင့္ အလွႏွင့္ဆုိင္ေသာ ဒႆနေလး မ်ားကုိ ဟုိနည္းနည္း သည္
နည္းနည္း ေျပာတတ္ရသည္။ ေျပာတတ္ေအာင္လည္း ဟုိနည္းနည္း
သည္နည္းနည္း ေလ့လာထားရသည္။ ျငင္းၾက ခုံၾကေတာ့လည္း
ကုိယ္သိသမွ်ကို ကုိယ့္အစြဲႏွင့္ကိုယ္ အားကိုးျပီး ျငင္းသည္၊ ခုံသည္။

ယခုေတာ့ အသက္ကေလး ရလာသည္။ ႏြယ္ၾကိဳးကုိ အဖ်ားမွတင္
ကုိင္ျပီး ေျပာမိေလသလား၊ အလယ္ကသာ ဆုပ္ျပီး ျငင္းေနမိေလ
သလား၊ ေၾသာ္ ... ႏြယ္ဆုိသည္ကလည္း ဘယ္က ႏြယ္နည္း။ သူ႕
ေရေျမမွာ ေပါက္သည့္ ႏြယ္ေလာ၊ ကုိယ့္ေရေျမမွာ ေပါက္သည့္ႏြယ္
ေလာ။
သူ႕ေရေျမမွာ ေပါက္သည့္ ႏြယ္ကို ဆုပ္ကိုင္ ေျပာေနမိသည္ဟု
မၾကာခဏ ကြ်န္ေတာ္ ထင္မိသည္။
မွားလွ်င္လည္း ခြင့္လႊတ္ၾကေစ လုိပါသည္။

(၂)
စာေပႏွင့္ အႏုပညာနယ္တြင္ အလွ ဟူေသာ စကားကုိ သုံးလာၾက
သည္မွာ မၾကာေသးပါ။ ေရွးကေတာ့ ေကာင္းသည္၊ ရသ ေပၚသည္၊
ဂုဏ္ေျမာက္သည္။ ဤသုိ႕သာ သုံးၾကသည္။ အေနာက္တုိင္း စာေပ
မ်ားကုိ ဖတ္လာ ၾကေသာအခါ အလွဟူေသာ စကားႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္
တုိ႕ ရင္းႏွီးလာၾကသည္။

လူအမ်ား သိၾကျပီးျဖစ္ေသာ ကိတ္၏ ကဗ်ာမွ စ,ေျပာရမည္ ထင္
သည္။ ကိတ္က “အင္ဒီမီအင္” (Endymion) ဟူေသာ ကဗ်ာရွည္
ၾကီးကို စပ္သည္။ အင္ဒီမီအင္ ဆုိသည္မွာ သုိးေက်ာင္းသားေလး
တစ္ဦး၏ နာမည္ ျဖစ္ေလသည္။ သူ႕ကိုမွ ခ်စ္မိသူ။ ေၾသာ္ ... ည
အခါ မ်ားတြင္ ခ်စ္ခင္ သမွဳႏွင့္ သူ႕အေပၚ ယုယရသူက “ဆီလီးနီး”
(Silene)။ ဆီလီးနီး ဆုိသည္မွာ လနတ္သမီး၏ အမည္။

ကြ်န္ေတာ္ ငယ္စဥ္က အလွမဖုရား တစ္ဦးအတြက္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
စပ္ဖူးသည္။ ပုံမႏွိပ္ ဘူးပါ။ သူ႕အတြက္သာ ျဖစ္သျဖင့္ ပုံမႏွိပ္ပါ။
“စန္းေငြယုန္ပ်ံ
ဗိမာန္နန္းရွင္
သက္လည္လွ်င္သုိ႕
အံ့ထင္မူးရိပ္
ရႊန္းရႊန္းဖိတ္ခဲ့။”
သည္တုန္းက ဆီလီးနီးကုိ ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။ အင္ဒီမီအင္ ကိုလည္း
မသိပါ။

ကြ်န္ေတာ္ သိသည္က သူ။ ကြ်န္ေတာ့္ သူ။ သူ႕ကို ေဟာသည္ ေျမသုိ႕
ခဏ သက္သက္လာသည့္ စန္းေငြယုန္ပ်ံ၊ ဗိမာန္နန္းရွင္ဟု ကြ်န္ေတာ္
ထင္သည္။ ကိတ္၏ ကဗ်ာကို ဖတ္ဖူးထားလွ်င္ သူ႕ကုိ ဆီလီးနီးဟု
ကြ်န္ေတာ္ ေခၚမိမည္ေလာ မသိ။ ကုိယ္ကေတာ့ အင္ဒီမီအင္ ေပါ့။
အမွန္က ဤမွ် ကြ်န္ေတာ္ ကံမေကာင္းခဲ့ပါ။

အင္ဒီမီအင္ႏွင့္ ဆီလီးနီး တုိ႕က ေခါမ ဂႏၱ၀င္မွာ လာသည္။ လွပေသာ
လြမ္းဖြယ္ ဂႏၱ၀င္။ ကိတ္က ဤကဗ်ာၾကီးကုိ လွလွပပ ဖြဲ႕ဆုိ၏။ ဤ
ကဗ်ာ၏ ပထမဆုံး စာေၾကာင္းကပင္ စာေပ သမုိင္းတြင္ က်န္ရစ္သည္။
ကမၻာ့ လူသား အမ်ား၏ ႏွဳတ္ဖ်ားတြင္ ေရပန္းစား၏။
“အလွ ဟူသည္မွာ
ထာ၀ရ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ”

ထုိစဥ္က ကိတ္သည္ ငယ္ပါေသး၏။ ငယ္သူပီပီ သူျမင္ေသာ အလွကုိ
သူခံစားရ သကဲ့သုိ႕ပင္ ရုိးရုိးေလး ေျပာခ်ခဲ့သည္။ ဟုိးေရွးေရွးတုန္းက
အဘုိးၾကီး ပေလတုိ ေျပာသည္ႏွင့္ေတာ့ မတူပါ။

အလွခ်င္းေတာ့ မတူပါ။ ေၾသာ္ ... မတူဟု ထင္စရာပါ။

(၃)
ပေလတုိက ခက္သည္။
ေၾသာ္ ...ခက္ခက္ကုိမွ ေတြးေသာ ဖီလုိဆုိဖာကို ခက္သည္ဟု ေျပာရ
သည္မွာ အားနာဖုိေတာ့ အေကာင္းသား။

ေခါမ လူမ်ဳိးေတြမွာ ျပႆနာ ေျခာက္ရပ္အတြက္ အစဥ္ ေခါင္းရွဳပ္ေန
တတ္ၾကသည္။ အခ်စ္၊ အလွ၊ အေကာင္း၊ တရားမွ်တျခင္း၊ လြတ္လပ္
ျခင္း၊ အမွန္တရား။
အဲသည္ အရာေတြက ဘာေတြနည္း။ ဘယ္သုိ႕နည္း။ ဘယ္သေဘာ
နည္း။

အေနာက္ ကမၻာမွာ သည္ကိစၥကုိ စ,ေတြးမိၾက သူေတြ ျဖစ္ေတာ့ ကုိယ့္
ဘာသာ ကုိယ္ပဲ ေတြးၾကရသည္။ အျခား ဘယ္သူ႕ကိုမွ အားကုိး၍ မရ။
တျခားလွမ္းလွမ္း ဌါးစရာ၊ လွမ္းေခ်းစရာ မရွိ။ ကုိယ့္ဟာႏွင့္ ကုိယ္။ ကိုယ့္
လမ္း ကိုယ္ထြင္။ ကုိယ့္စကားလုံး ေလးေတြပင္ ကုိယ္ထြင္ သုံးရသည္။
သည္ေတာ့ အႏွစ္ ေထာင္ႏွင့္ခ်ီ ကြာသည့္ သည္မွာေခတ္ကေန
ပေလတုိ ကုိ နားလည္ရန္ လွမ္းျပီး ၾကိဳးစား ၾကည့္ရသည္မွာ ခက္သည္။

ဖီလုိဆုိဖီ ဆုိသည္မွာ အမွန္တရားကုိ ေဆြးေႏြးသည့္ ပညာရပ္ဟု ယေန႕
ေခတ္တြင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက နားလည္း ထားၾကသည္။ ဖီလုိ
ဆုိဖီဟု ဆုိလုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ ေျခာက္ေသြ႕ေသာ၊ ခက္မာ
ေသာ၊ ႏွလုံးသား ကိစၥမွ ကင္းေသာ၊ ခံစားမွဳ သေဘာမ်ား သုဥ္းေသာ
ပ်င္းစရာ ျငီးေငြ႕စရာေတြကုိ ေဆြးေႏြးေတာ့မည္ ထင္တတ္ၾကသည္။

အဘုိးၾကီး ပေလတုိႏွင့္ သူ႕ထက္ပင္ အဘုိးၾကီး ျဖစ္ေသာ ဆုိကေရးတီးဇ္
တုိ႕က အခ်စ္ႏွင့္ အလွအေၾကာင္းကုိ ေဆြးေႏြး ၾကေသာအခါ မ်က္လုံး
ျပဴးခ်င္ၾကသည္။ မျပဴးပါႏွင့္။ သူတုိ႕အတြက္ အခ်စ္ႏွင့္ အလွမွာ
ေသေရး ရွင္ေရး။

တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ သည္အဘုိးၾကီးေတြႏွင့္ ေခါမလူမ်ဳိးေတြ အတြက္
ေသေရး ရွင္ေရး ျဖစ္ေနေသာ အခ်စ္ႏွင့္အလွမွာ ေကာင္ေလးေတြ၊
ေကာင္မေလးေတြ အတြက္ ေသေရး ရွင္ေရး ျဖစ္ေနသည့္ အခ်စ္ႏွင့္
အလွမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္။ သုိ႕ျဖစ္လွ်င္ ဘာေၾကာင့္ အခ်စ္ႏွင့္ အလွဟူ
ေသာ စကားကုိ သုံးရသနည္း။ က်ဳပ္တုိ႕ အခ်စ္ႏွင့္ က်ဳပ္တုိ႕ အလွ
ေနပါရေစ။ သည္အဘုိးၾကီးေတြက တျခားစကား ရွာသုံးေပါ့။
ခုေတာ့ ... ။
ေခတၱ သည္းခံပါဦး။ ဟုိးမာ (Homer) ဆုိသည့္ အဘုိးၾကီး တစ္ဦး
ရွိေသးသည္။ ပေလတုိ၏ ဆရာ ဆုိကေရးတီးဇ္ ထက္ပင္ မ်ားစြာ...
မ်ားစြာ ပုိ၍ အဘုိးၾကီး ျဖစ္ေလသည္။ သူကေတာ့ ကဗ်ာ ဆရာၾကီးပါ။
ေလာကမွ ဟုိအေၾကာင္း သည္အေၾကာင္းေတြကုိ ဖီလုိဆုိဖာ ေတြ
ထက္ ေစာျပီး ကဗ်ာဆရာေတြက ေျပာၾကသည္။ ကဗ်ာဆရာ တကယ္
ေျပာလာျပီဆုိေတာ့ ဖီလုိဆုိဖာေတြ သတိထား နားေထာင္ ၾကရသည္။
ဟုိးမာကို ဆုိကေရးတီးဇ္ေရာ ပေလတုိပါ နားေထာင္ ၾကရသည္။

ဟယ္လင္ဟု ေခၚေသာ မိန္းမေခ်ာေလး တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ေခါမ
ေတြစစ္တုိက္ၾကရသည္။ ထရြိဳင္ျမိဳ႕ၾကီးကို ၀ုိင္းတုိက္သည့္ ထရုိးဂ်င္
စစ္ပြဲ ၾကီးပါေလ။ ခရစ္မေပၚမီ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင္ခန္႕မွာ တကယ္ၾကီး
မ်ားတုိက္ခဲ့ၾကသည္။ ၾကားဖူးၾကမည္ ယံုသည္။ ဟုိးမာက ထုိဧရာမ စစ္
ပြဲၾကီးကို “အိလိယက္” (Iliad) ဟူေသာ ကဗ်ာၾကီး ဖြဲ႕သည္။ ေခါမ စာ
ေပ၊ ေနာက္ ဥေရာပစာေပ အေပါင္း၏ ကဗ်ာ့ ဘုိးေအၾကီး ျဖစ္သည္။
စာေပအေၾကာင္း ေျပာေျပာ၊ လူ႕သဘာ၀ လူ႕စရုိက္ အေၾကာင္းေျပာ
ေျပာ သူတုိ႕ေလာကမွာ ဟုိးမာႏွင့္ အိလိယက္ အေၾကာင္း မပါလွ်င္
မျပည့္စုံတတ္။

သူ႕ ဧရာမ ကဗ်ာၾကီး၏ ဧရာမ သင္ခန္းစာၾကီးႏွင့္ ပက္သက္၍ ဟုိးမာ
က ေဟာသည္ပုံ ေၾကြးေၾကာ္ ျမြက္ဟ, ခဲ့သည္။
“Two things greater than all things are:
One is Love, the other is War.”
“အရာ ခပ္သိမ္းတုိ႕ထက္ ၾကီးက်ယ္ေသာ အရာႏွစ္ခု ရွိသတည္း။ တစ္
ခုကား အခ်စ္၊ တစ္ခုကား စစ္”

ေကာင္ေလးေတြ ေကာင္မေလးေတြ ဟုိးမာကို အရမ္း ပစ္ၾကည္ညိဳသြား
ၾကမည္ ထင္သည္။ စစ္ကို အသာထားဦး။ အခ်စ္အေၾကာင္း သုိ႕ သြား
ၾကမည္။ ဟုိးမာၾကီး ကိုယ့္၌က အခ်စ္ကုိ ေရးၾကီး ခြင့္က်ယ္ လုပ္လုိက္
ေသာအခါ ဆုိကေရးတီးဇ္တုိ႕ ပေလတုိ တုိ႕လည္း ေရးၾကီးခြင့္က်ယ္
လုပ္လာ ၾကရေတာ့၏။

အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာေသာအခါ အလွအေၾကာင္း ပါလာ ရသည္။
မပါ မျဖစ္။ အလွအေၾကာင္း ေျပာေသာအခါလည္း အခ်စ္ အေၾကာင္း
ပါလာရသည္။ မပါ မျဖစ္။ ေကာင္ေလးေတြ ေကာင္မေလးေတြလည္း
သည္အတုိင္း ေျပာေနၾကသည္။ အဘုိးၾကီး ပေလတုိ တုိ႕လည္း သည္
အတုိင္း ေျပာခဲ့ၾကသည္။ အခ်စ္ႏွင့္ အလွ၊ ျပီးေတာ္ အလွႏွင့္ အခ်စ္။

ေျပာရမည္။ အခ်စ္ ဆုိသည္မွာ လူမွာ ျဖစ္သည္။ အျခားမွာ မျဖစ္။
တိရစၦာန္ေတြမွာ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မည္။ သုိ႕ရာတြင္ သူတုိ႕ စကား မေျပာ
တတ္။ သည္ေတာ့ သူတုိ႕ အခ်စ္အေၾကာင္းက သိပ္မေရရာ၊ မေသ
ခ်ာ။ လူမွာ ျဖစ္ေသာ အခ်စ္ကမူ ေသခ်ာသည္။ ေရရာသည္။ အလွ
ဆုိသည္မွာလည္း လူမွာ ျဖစ္သည္။ အျခားမွာ မျဖစ္။ အျခားမွာ ျဖစ္
ခ်င္တာ ျဖစ္ေနတာသည္ “ျဖစ္ေနတာ” ပဲျဖစ္သည္။ အလွ မျဖစ္
ေသး။ လူက လွလုိက္ေတာ့မွ အလွ ျဖစ္သြားသည္။

ဤအထိ ေကာင္ေလးေတြ၊ ေကာင္မေလးေတြႏွင့္ အဘုိးၾကီး
ပေလတုိ တုိ႕ တူၾကသည္။ အဘုိးၾကီး အမယ္ၾကီးေတြသည္
ေကာင္ေလးေတြ ေကာင္မေလးေတြ ျဖစ္ျပီးမွ အဘုိးၾကီး အမယ္
ၾကီး ျဖစ္လာရသည္။
ဤသေဘာကုိ ကဗ်ာဆရာ ၀တ္ဇ္၀တ္သ္ (Wordsworth) က
အားမနာ ပါးမနာ ေျပာခ်ခဲ့သည္။
“The Child is Father of the Man.”
“ကေလးဘ၀ ဆုိသည့္မွာ လူၾကီးဘ၀၏ ဖေအပါ။”

ဖီလုိဆုိဖာေတြ၊ စိတ္ပညာရွင္ေတြ ေရးၾကီး ခြင့္က်ယ္ လုပ္၍ ကိုး
ကားရ၊ ေဆြးေႏြးၾကရသည့္ ကဗ်ာဆရာ၏ စကားတစ္ခု ျဖစ္ျပန္
သတည္း။ သည္ေတာ့ ေကာင္ေလးေတြ၊ ေကာင္မေလးေတြႏွင့္
အဘုိးၾကီး ပေလတုိ တုိ႕မွာ အေျခခံ တူညီမွဳေတြ မ်ားစြာ ရွိသည္။
“အခ်စ္ဟူသည္မွာ ပုိင္ဆုိင္လုိျခင္းပါ”

သူ႕ ဆရာ ဆုိကေရးတီးဇ္ကုိ ကိုးကားျပီး အဘုိးၾကီး ပေလတုိက ေျပာ
သည္။
ကန္႕ကြက္ရန္ ရွိပါသလား။
အဘိုးၾကီး ပေလတုိက ထပ္ဆင့္၍ ေၾကြးေၾကာ္သည္။
“အခ်စ္ပုိင္ဆုိင္လုိေသာ အရာမွာ အျခားမဟုတ္။ အလွတည္း။”
ဘာေျပာခ်င္ၾကေသး သနည္း။

ဘာမွ် ေျပာၾကမည္ မဟုတ္ပါ။ ေကာင္ေလးေတြ၊ ေကာင္မေလးေတြ
အေျပာႏွင့္ ေျပာၾကည့္မည္။
ေထာက္ခံသည္။ အရမ္းၾကီး ပစ္ေထာက္ခံသည္။
အဘုိးၾကီး ပေလတုိက အလွဆုိသည္ကို ဆက္လက္ ဖြင့္ဆုိသည္။
အဲသည္မွာေတာ့ ခြက်ခ်င္လာသည္။ ခြက်သည္ဟု မေျပာ။
ခြက်ခ်င္လာသည္။

(၄)
အဘုိးၾကီး ပေလတုိက အခ်စ္ ပုိင္ဆုိင္လုိေသာ အလွဆုိသည္မွာ
ေကာင္းျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဖြင့္ဆုိလုိက္သည္။
ေကာင္းျခင္း။ အဲ… ေကာင္းတာေပါ့။ အခ်စ္ ပုိင္ဆုိင္ခ်င္တဲ့ အလွ
ဆုိတာဟာ … ေကာင္းတာ။
အလွ ဆုိတာဟာ ေကာင္းတာ။ အင္ … အင္ … တစ္မ်ဳိးၾကီးပဲ။



ကြ်န္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္လည္း တစ္မ်ဳိးၾကီးပဲဟု ထင္ခဲ့သည္။
ျမန္မာလုိ ရုိးရုိး ေျပာၾကည့္မည္။ အခ်စ္ ဆုိတာဟာ လွတာကို
လုိခ်င္တာေဟ့။ အဲသည္ လွတာ ဆုိတာကလဲ ေကာင္းတာတဲ့
ေဟ့။ အဘုိးၾကီး ပေလတုိ ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ ေျပာေန
သည္ မဟုတ္။ ရွဳၾကီး၊ အတည္ၾကီးႏွင့္ ေျပာေနသည္။

ေခါမ တစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ မူလျပႆနာၾကီး ေျခာက္ရပ္ဆီ
သူျပန္ ေရာက္သြား၏။ အခ်စ္၊ အလွ၊ အေကာင္း၊ တရားမွ်တျခင္း၊
လြတ္လပ္ျခင္း၊ အမွန္တရား … ။ သည္ျပႆနာ ေျခာက္ရပ္ႏွင့္ ကင္း
ျပီး သူ မစဥ္းစားတတ္။ သည္ျပႆနာ ေျခာက္ရပ္ ကလည္း တစ္ခု
ႏွင့္တစ္ခု ကင္းျပီး စဥ္းစား၍က မရ။

အလွကို သူခ်စ္သည္။ လွေသာ ေလာကမွာ သူေနလုိသည္။ အနည္း
ဆုံး လွေသာ လူ႕ေဘာင္မွာ သူေနလုိသည္။ လူ႕ေဘာင္ၾကီး လွေအာင္
ဘယ္သုိ႕ လုပ္မည္နည္း။ လူ႕ေဘာင္ၾကီး လွပေအာင္ လူေတြကို လွ
ေအာင္ လုပ္ပစ္ရမည္။ လူေတြ လွေအာင္ ဆုိေတာ့ လူၾကီး ဘ၀၏
ဖခင္ျဖစ္ေသာ ကေလးဘ၀ကို လွပေအာင္ လုပ္ပစ္ရမည္။
ကေလးေတြကို အလွခ်စ္တတ္ျပီး အရုပ္ဆုိးမွဳ မုန္းတတ္ေအာင္ သင္
ၾကား ေပးရမည္။ သည္တြင္ မျပီးေသး … ။

ေၾကာင္းက်ဳိးဆက္သြယ္ ဆင္ျခင္မွဳကို ဂရုဓမၼျပဳကာ ႏွစ္လုိလက္ခံ
တတ္ရန္လည္း သင္ေပး ရဦးမည္။ သည္ေတာ့မွ ပညာရွိမည္။ ပညာ
ဆုိသည္ကလည္း အလွတစ္မ်ဳိး။ ပညာစစ္ဆုိလွ်င္ လွရမည္။ အလွ
စစ္ဆုိလွ်င္လည္း ပညာ ျဖစ္ရမည္။

အလွႏွင့္ ပညာ ဆုိသည္မွာ ဘုရားသခင္ ဆုိသည့္ သေဘာ၏ အႏွစ္
အသား၊ အျမဳေတ။ ပညာတတ္သည္ ဆုိျခင္းမွာ ဘုရားသခင္ သေဘာ
ကုိ မ်က္ေမွာက္ ျပဳလုိက္ျခင္း ျဖစ္ဘိသကဲ့သုိ႕ လူသား အက်ဳိးကို ရြက္
ေဆာင္ျခင္းလည္း မည္သည္။

အဘုိးၾကီး ပေလတုိ၏ အထင္ရွားဆုံး က်မ္းျဖစ္သည့္ “သမၼတ ႏုိင္ငံ”
(The Republic) ေခၚေသာ က်မ္းမွ အခ်စ္၊ အလွ၊ ပညာ တုိ႕အေၾကာင္း
ျဖစ္သတည္း။


(ဒီေနရာတြင္ အဆုံးသတ္ခြင့္ ျပဳပါ။)
(မွတ္ခ်က္။ ။၃၁.၈.၂၀၀၈ ေန႕တြင္ က်ေရာက္မည့္ ဘေလာ့ေဒး အား
ၾကိဳဆုိေသာ အားျဖင့္ ဤပုိ႕စ္ကို ဆရာ တကၠသုိလ္ဘုန္းႏုိင္၏ ခပ္သိမ္း
ကလ်ာ ရွဳဖြယ္သာတည္း စာအုပ္မွ ေကာက္နဳတ္၍ ထပ္ဆင့္ ကူးယူ
ေဖာ္ျပ ပါသည္။)