မွတ္မိသမွ်လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္(၂၀) အပုိင္း- (၄)

ေရးသူ - ေအာင္ခင္ျမင့္

“အျပင္ ျပန္ထြက္ၾကေဟ့” လုိ႕ တစ္ေယာက္က စျပီး ေအာ္လုိက္ ပါတယ္။
က်ေနာ္နဲ႕ နံေဘးက ကုိရင္ေလး လည္း လမ္းမၾကီး ရွိရာ လမ္းသြယ္ ထိပ္ဘက္
ကုိ ေျပးထြက္ ခဲ့ပါတယ္။ လမ္းသြယ္ ထိပ္ကုိ မေရာက္ခင္ အေပါက္၀ မွာ စစ္တပ္
သုံး တီအီး11 ကားေတြ ရပ္ထား တာကုိ လွမ္းျမင္ ေနရ ပါတယ္။ လမ္းသြယ္ထဲ
ကုိ ေရာက္ျပီးမွ လမ္းမၾကီး ဘက္ကုိ ထြက္ေျပးဖုိ႕ လူတခ်ဳိ႕ ဇြတ္အတင္း ၾကိဳးစား
ေနသလုိ အေျခ အေနမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ဆုိး၀ါး ေနပါတယ္။ စစ္တပ္သုံး တီအီး
11 ကားရယ့္ ေခါင္းပုိင္း ကားေမာင္းသူ ထုိင္တဲ့ ေခါင္းမုိးေပၚမွာ စက္ေသနတ္
ကုိ ေဒါက္ေထာက္ျပီး လမ္းမၾကီး တေလ်ာက္ ေျပးေနတဲ့ သူေတြကို
အတြဲလုိက္ ျပစ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္ အပါအ၀င္ လမ္းသြယ္ ထဲမွာ ပိတ္မိေနတဲ့
လူ အေရအတြက္ ဟာ ခန္႕မွန္းေခ် လူ (၂၀၀) ေက်ာ္ေလာက္ ရွိပါတယ္။

အဲဒီ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး ထိန္႕လန္႕ျပီး ေသြးပ်က္ ေနခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ္နဲ႕ ကိုရင္ေလးလည္း လမ္းသြယ္ရယ့္ အဆုံးမွာရွိတဲ့ လမ္းပိတ္ထားတဲ့ အိမ္
ၾကီးဘက္ကုိ ေျပးလုိက္ အေပါက္၀ကုိ လွမ္းျပီး ျမင္ေတြ႕ ႏုိင္တဲ့ အေကြ႕ေလးဘက္
ကို ေျပးလုိက္နဲ႕ ေဆာက္တည္ရာ မရ ျဖစ္ေန ပါတယ္။ လူေတြ အားလုံးလည္း
က်ေနာ္လုိ လမ္းသြယ္ေလး ထဲမွာ ဟုိေျပးလုိက္ ဒီေျပးလုိက္ ျဖစ္ေန ၾကပါတယ္။

“၀င္လာျပီး …. ၀င္လာျပီး” ဆုိတဲ့ အသံကုိ စၾကားရတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ဟာ လမ္း
အဆုံးပုိင္းမွာ ရွိေနတဲ့ အိမ္ၾကီးရယ့္ ပိတ္ထားတဲ့ သံတံခါးၾကီးနဲ႕ မနီးမေ၀း မွာ
ရွိေနပါတယ္။ က်ေနာ္ မတ္တပ္ရပ္ ေနေသာ ေနရာနဲ႕ ေလး … ငါးေပ ေလာက္ပဲ
ေ၀းတဲ့ အကြားအေ၀း တစ္ခုမွာ အျဖဴအစိမ္း ၀တ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသူေလး ႏွစ္ဦး
လြယ္အိတ္ ေလးေတြ ပုိက္ျပီး ငုိေၾကြး ေနၾကပါတယ္။ သူတုိ႕ ႏွစ္ဦးရယ့္ နံေဘးမွာ
ေစ်းျခင္းေတာင္း ကုိင္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးၾကီး တစ္ဦးက သူတုိ႕ကို အားေပး ႏွစ္သိမ့္
ေနတာ ေတြ႕ရ ပါတယ္။

တစ္ခ်က္ျခင္း နဲ႕ အတြဲလုိက္ ျပစ္တဲ့ ေသနတ္သံေတြ ကုိ အနီးဆုံး အေနအထားနဲ႕
စျပီး ၾကားလုိက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ….. “ ဒါကာၾကီး … ဘယ္လုိ လုပ္ၾကမလဲ” လုိ႕
ကိုရင္ ေလးရယ့္ အသံေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ကုိ လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွား
ျဖစ္သြား ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ လူေတြက လမ္းသြယ္ရယ့္ ညာဘက္မွာရွိေသာ လူတစ္ရပ္
ေက်ာ္ ျမင့္တဲ့ အုတ္နံရံ ကို တြယ္တက္ဖုိ႕ ၾကိဳးစား ၾကပါတယ္။ လမ္းမၾကီး ဘက္ကို
လွမ္းၾကည့္ရင္ ျမင္ႏုိင္တဲ့ လမ္းေကြ႕ ဘက္က လူတခ်ဳိ႕ လက္ေျမွာက္ျပီး အဖမ္းခံဖုိ႕
လုပ္ေနၾက ပါတယ္။ အားလုံးလည္း အသက္ မေသပဲ လြတ္ေျမာက္ဖုိ႕ နည္းလမ္း
မ်ဳိးစုံ လုပ္ေန ၾကပါတယ္။ ငုိသံေတြ၊ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ျငင္းခုန္သံေတြ၊
အားေပး ႏွစ္သိမ့္ သံေတြ၊ ေသနတ္ သံေတြနဲ႕ ဆူညံေနျပီး ကမၻာပ်က္ေန သလား၊
ငရဲျပည္ ကုိ အရွင္ လတ္လတ္ ေရာက္ေနသလား လုိ႕ေတာင္ ထင္ရ ပါတယ္။

အျပစ္မဲ့ သူမ်ားရယ့္ ေခ်ာင္းပိတ္ အသတ္ ခံရမွဳ ….




က်ေနာ့္ ျမင္ကြင္းထဲ ပထမဆုံး သတိထား မိလုိက္တဲ့ အရာက လမ္းသြယ္ရယ့္
ဘယ္ဘက္ ေတာ္ေတာ္ျမင့္တဲ့ ကုန္းျမင့္ၾကီး၏ ေအာက္ေျခမွာ ရွိေသာ ေရေျမာင္း
ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရေျမာင္းထဲမွာ ေျမာင္းေရက အျပည့္ မဟုတ္ပဲ အေပၚမွာ
လြတ္ေန တာကို ေတြ႕ရ ပါတယ္။ ေရေျမာင္းကုိ ဖုံးထားတဲ့ ေက်ာက္ျပား ေတြ
က ေနရာတုိင္းမွာ မရွိပဲ ဟုိတစ္ကြက္ ဒီတကြက္ ဖုံးထားျပီး၊ က်ေနာ္လည္း ေျမာင္း
ထဲ ဆင္းျပီး ပုန္းေအာင္းဖုိ႕ စိတ္ကူး ၀င္ခဲ့တယ္လုိ႕ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ
က်ေနာ္ ပါးစပ္က နံေဘးက ကိုရင္ေလးကုိ “ကုိရင္ … ဒီေျမာင္းထဲကုိ … ဆင္းပုန္း
မယ္ … ျမန္ျမန္လာ” လုိ႕ ေခၚျပီး ေရေျမာင္းထဲ ကို ဆင္းခဲ့ ပါတယ္။ က်ေနာ္ မွတ္
မိသေလာက္ အဲဒီ ေရေျမာင္းဟာ အက်ယ္ ႏွစ္ေပခြဲ … သုံးေပ ေလာက္ပဲ ရွိျပီး
အနက္ က သုံးေပခြဲ … ေလးေပ ေလာက္ ရွိမယ္လုိ႕ ထင္ပါတယ္။ ေျမာင္းထဲ ကုိ
က်ေနာ္ စျပီး ဆင္းလုိက္ေတာ့ ေျမာင္းေရက က်ေနာ့္ ေျခသလုံး တ၀က္ ေလာက္
ပဲ ရွိေနတာကို ေတြရ ပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႕ကုိရင္ငယ္ေလး တုိ႕ႏွစ္ဦး ေရေျမာင္းထဲ
ခုန္ခ်ျပီး ေျမာင္းကို ဖုံးထားတဲ့ ေက်ာက္ျပားေတြ ေအာက္ကုိ အျမန္သြားခဲ့ ၾကပါ
တယ္။ ေက်ာက္ျပားေတြ ေအာက္ကုိ ၀င္ဖုိ႕ ၾကိဳးစားေတာ့ မတ္တပ္ရပ္ျပီး ၀င္
လုိ႕လုံး၀ မရပါဘူး။ ဒါနဲ႕ ေဆာင့္ေဆာင့္ ထုိင္ျပီး ၀င္ရ ပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႕ ကုိရင္
ငယ္ တုိ႕လုိ ခႏၶာကိုယ္ ပိန္တဲ့ သူေတြ အတြက္ ပုန္းလုိ႕ ရတဲ့ အေနအထား
မ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။ ၀တဲ့ သူေတြ၊ လူၾကီးေတြ လုံး၀ ပုန္းလုိ႕ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အေျခအေန
မ်ဳိးပါ။

ေက်ာက္ျပားေအာက္ ေရေျမာင္းထဲမွာ က်ေနာ္နဲ႕ ကိုရင္ငယ္ေလး ႏွစ္ေယာက္
စျပီး ေဆာင့္ေဆာင့္ ထုိင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ အေပၚမွာ တုန္းက ကတုံ
ကရီနဲ႕ ငုိေၾကြး ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူေလး ႏွစ္ဦးနဲ႕ ေစ်းျခင္းေတာင္း ကုိင္ထားတဲ့
အမ်ဳိးသမီး ၾကီးကုိ သတိရ မိပါတယ္။ ေက်ာက္ျပားေအာက္မွာ မဲေမွာင္ ေနျပီး၊
အလင္းေရာင္ ဆုိလုိ႕ လမ္းမၾကီး ေပၚက ေရေတြ ေျမာင္းထဲ ေရာက္ေအာင္ စီး
ဆင္းတဲ့ ေက်ာက္ျပားႏွစ္ခု ထိစပ္ရာက ေရဆင္းေပါက္ေလး တစ္ခုပဲ ရွိပါတယ္။
အဲဒီ အေပါက္က ၀င္လာတဲ့ အလင္းေရာင္ နည္းနည္းေလး ေၾကာင့္ က်ေနာ္နဲ႕
ကိုရင္ငယ္တုိ႕ ႏွစ္ဦး၊ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာကုိ တစ္ေယာက္ အနည္းငယ္ေလာက္
ျမင္ေတြ႕ ေနရပါတယ္။ေျမာင္းထဲ ေရာက္ျပီး ႏွစ္မိနစ္ …. သုံးမိနစ္ ေလာက္ပဲ
ၾကာမယ္လုိ႕ ထင္ပါ တယ္။အေပၚမွာ အတြဲလုိက္ ျပစ္တဲ့ ေသနတ္သံ ေတြ၊ လူ
တစ္ေယာက္ေယာက္ ကုိ တစ္ခုခု ထိမွန္ သြားလုိ႕ ေအာ္ဟစ္တဲ့ အသံနက္ ၾကီး
ေတြကုိ နီးနီးကပ္ကပ္ ၾကားေန ရပါတယ္။ စစ္တပ္ဟာ က်ေနာ္တုိ႕ လူအုပ္စု
ၾကီး ပိတ္မိေနတဲ့ လမ္းသြယ္ တစ္ခုလုံးကုိ ပိတ္ဆုိ႕ျပီး အထဲကုိ ၀င္ရွင္း ေနပါျပီး။

က်ေနာ္ေရာ ကုိရင္ပါ ေတာ္ေတာ္ေလး ကေရာင္ေျခာက္ျခား ျဖစ္ျပီး မ်က္ႏွာမွာ
လည္း မ်က္ရည္ေတြက်၊ ပါးစပ္ ကလည္း အသံ မထြက္ရဲပဲ ရသမွ် ဘုရား စာ
ေတြကုိ ရြတ္ေန မိပါတယ္။ အဒီအခ်ိန္မွာ ဘုရားစာကုိ က်ေနာ္ ရြတ္ၾကည့္တာ
အေၾကာက္လြန္ ေနလုိ႕လား မေျပာတတ္ပါ၊ အျမဲတမ္း အလြတ္ရေနတဲ့ သံ
ဗုဒ္ေဓ ဂါထာလည္း အစ ပဲ ရြတ္လုိ႕ ရပါတယ္။ ေရွ႕ကို မေရာက္ပါဘူး။ ဒါနဲ႕
ခုႏွစ္တန္း ေက်ာင္းသား အထိ တက္ဘူးတဲ့ ႏွစ္ျခင္း ခရစ္ယာန္ ဘုရားေက်ာင္း
မွာ သင္ခဲ့ဘူးေသာ ဆုေတာင္း ပုံစံနဲ႕ “အဖ ဘုရား သခင္၊ နာမေတာ္ ကို အမွီ
ျပဳ၍ ဆုေတာင္း ပါတယ္၊ သားေတာ္ရယ့္ အသက္ကုိ ကယ္ေတာ္ မူပါ … ”
စသျဖင့္ ပါးစပ္ကေန တုိးတုိးေလး ရြတ္ဆုိျပီး ဆုေတာင္း ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္
တုိ႕ အေျခအေနက က်ိန္းေသေပါက္ ေသရေတာ့မယ့္ အေနအထား လုံး၀
ျဖစ္ေန ပါတယ္။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ အကၤ်ီနဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ ၾကားထဲ ထုိးထည့္
ထားေသာ ဖိနပ္အသစ္ေလးကုိ က်ေနာ္ အသတ္ခံရပါက တစ္ေယာက္ေယာက္
အိမ္ကုိ ျပန္ပို႕ေပးခဲ့ရင္ ေကာင္းမယ္လုိ႕ ကေရာင္ေျခာက္ျခား ေတြးေန မိပါတယ္။
(မွတ္ခ်က္။ ။အဲဒီ အခ်ိန္က က်ေနာ္သည္ လမ္းေလွ်ာက္ အလြန္ျမန္ျပီး ဖိနပ္
ပ်က္ေလ့ ရွိပါတယ္၊ မိသားစုက တစ္လလ်င္ ဖိနပ္အသစ္ တစ္ရံ ၀ယ္ေပး
ေနရ ေသာေၾကာင့္ အမမ်ား ၏ ဆူပူမွဳကုိ မၾကာခဏ ခံရ ပါတယ္။)

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ “၀ုန္း” ဆုိတဲ့ အသံကုိ ၾကားလုိက္ ရျပီး က်ေနာ္နဲ႕ ကိုရင္ေလး
ပုန္းေနတဲ့ ေက်ာက္ျပားေပၚ တစ္ေယာက္ေယာက္ မတ္တပ္ ရပ္ ေနျပီး လုိ႕
သိလုိက္ ရပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း ေရဆင္းေပါက္ ကေန အေပၚကို
ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ခုနက ေစ်းျခင္းေတာင္း ကုိင္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးၾကီး က်ေနာ္
တုိ႕ ပုန္းေနတဲ့ ေက်ာက္ျပားေပၚ မတ္တပ္ရပ္ျပီး နံရံမွာ ကပ္ေနတာ ကုိ ေတြ႕
ရပါတယ္။ စစ္သား တစ္ေယာက္လည္း သူ႕ရယ့္ ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ရွိေနပုံ
ရပါတယ္။ ေသနတ္ ေျပာင္း၀မွာ တပ္ထားတဲ့ လွံစြပ္ (ဘက္နက္) ကို ျမင္ေန
ရပါတယ္။ အဲဒီ အမ်ဳိးသမီးၾကီးက “က်မ ဆႏၵျပတဲ့ လူေတြထဲမွာ လုံး၀ မပါ၀င္
ဘူး၊ ေစ်းသြားမလို႕ အိမ္က ထြက္လာတာပါ၊ ေသနတ္ သံေတြ ၾကားျပီး၊ လူေတြ
ထြက္ေျပးေတာ့ … က်မ လည္း ေၾကာက္လုိ႕ ေျပးရင္ … သူတုိ႕နဲ႕ အတူ ဒီေနရာ
ကို ေရာက္ေနတာ ပါ” လုိ႕ ငုိယုိျပီး ေတာင္းပန္ ေနပါတယ္။ အဲဒီ စကားလည္း
ဆုံးေရာ အဲဒီ ေစ်းျခင္းေတာင္း ကိုင္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးၾကီး ရယ့္ ရင္၀မွာ လွံစြပ္
ထုိး၀င္ သြားတာကို ေက်ာက္ျပား ေအာက္ကေန က်ေနာ္ ေတြ႕လုိက္ ရပါတယ္။

ပါးစပ္က “အင့္” ဆုိျပီး အဲဒီ အမ်ဳိးသမီးၾကီး အသံ ထြက္သြား သလုိ သူ႕ရင္
ပက္က ေသြးေတြလည္း ပန္ထြက္ လာပါတယ္။ အဲဒီ ေသြးတခ်ဳိ႕ ဟာ တုိက္
တုိက္ ဆုိင္ဆုိင္ ေက်ာက္ျပား ႏွစ္ခု ထိစပ္ေနတဲ့ ေရဆင္းေပါက္ ရယ့္ ေအာက္
ကေန ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာေပၚ က်လာ ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း
အေၾကာက္လြန္ျပီး ၀တ္ထားတဲ့ ပုဆုိးထဲကို ခႏၶာကိုယ္အတြင္းမွ အညစ္အေၾကး
(ေၾကာက္ခ်ီး) ေတြ ထြက္ၾက ကုန္ပါတယ္။ စစ္သားေတြ စစ္ဖိနပ္ သံေတြ၊
ဆဲသံေတြ၊ လူေတြရယ့္ ငုိယုိ ေတာင္ပန္းသံေတြ၊ ေသနတ္ အတြဲလုိက္ ျပစ္ခတ္
သံေတြ ဟာ က်ေနာ္တုိ႕ ေခါင္းေပၚမွာ ရွိတဲ့ လမ္းသြယ္ေလး ထဲမွာ ပြတ္ေလာ
ရုိက္ေန ပါတယ္။ က်ေနာ္ နံေဘးက ကုိရင္ေလး လည္း အေၾကာက္လြန္ျပီး
က်ေနာ္ လက္ကို လာကုိင္ ထားပါတယ္။ အဲလုိနဲ႕ တစ္နာရီခြဲ ... ႏွစ္နာရီ
ေလာက္ ၾကာမယ္လုိ႕ က်ေနာ္ ထင္ပါတယ္။ အေပၚက အသံ တစ္ခုကုိ စျပီး
ၾကား ရပါတယ္။

“အမေလး ... အျဖစ္ဆုိးလွခ်ည့္လား ... လာၾကည့္ၾက ပါအုံး ... ” ဆုိတဲ့ အသံ
ေတြ ၾကားရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ နံေဘးက ကိုရင္ေလးက “ဒါကာၾကီး ....
စစ္ေခြးေတြ ... အေပၚမွာ ... မရွိေတာ့ဘူး ထင္တယ္ ... ဒါကာၾကီး” လုိ႕ေျပာ
ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ က်ေနာ္နဲ႕ကုိရင္ေလး ေရေျမာင္း ေက်ာက္ျပား ေအာက္က
ေန ထြက္ျပီး လမ္းေပၚကုိ တက္ခဲ့ပါတယ္။ အရာရာ အားလုံးဟာ မၾကည့္ရက္
စရာ ပါပဲ။ လူေသ အေလာင္းေတြေတာ့ မေတြ႕ ရပါဘူး။ ဒါပင္မဲ့ အဲဒီ လမ္း
သြယ္ေလးရယ့္ မ်က္ႏွာျပင္ တစ္ခုလုံး ေအးျပီး ခဲသြားတဲ့ ေသြးခဲၾကီးေတြ
ေနရာတုိင္း လုိလုိမွာ အပုံလုိက္ ျဖစ္ေန ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕လုိ ေရေျမာင္းဖုံး
ေက်ာက္ျပားေအာက္ မွာ ပုန္းခုိခြင့္ ရလုိ႕ မေသပဲ က်န္ခဲ့တဲ့ လူ စုစုေပါင္း
ဆယ္ေယာက္ ေက်ာ္ေလာက္ ထြက္လာတာ ကို ေတြ႕ရ ပါတယ္။ က်ေနာ့္
အကၤ်ီနဲ႕ ပုဆုိးမွာ ေျမာင္းထဲက ညစ္ပက္တဲ့ အညစ္အေၾကးေတြ၊ အေၾကာက္
လြန္ျပီး ထြက္က်တဲ့ အညစ္အေၾကး ေတြ၊ ေသြးေတြရယ့္ စြန္းထင္းမွဳ ေတြနဲ႕
စုတ္ပ်က္သပ္ ေနပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ထိ က်ေနာ္စိတ္ေတြ အေၾကာက္လြန္ျပီး ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္
ျဖစ္ေနတာ လြဲရင္ အေျခအေန ေကာင္းပါ ေသးတယ္။ အဲလုိနဲ႕ က်ေနာ္နဲ႕
ကုိရင္ေလး တုိ႕ လမ္းသြယ္ေလး ထဲကေန လမ္းမၾကီး ရွိရာ ဘက္ကို ထြက္
လာ ခဲ့ၾက ပါတယ္။ လမ္းတေလ်ာက္မွာ လည္း ေသြးအုိင္ ေတြက အျပည့္
ပါပဲ။ လမ္းထိပ္နား လည္း ေရာက္ခါနီး က်ေနာ္ျမင္ လုိက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက
ပုဆုိးေတြ၊ ထမီေတြ စုျပီး ပုံထားတာ က်ေနာ့္အရပ္ နီးပါေလာက္ ရွိပါတယ္။
လမ္းသြယ္နဲ႕ လမ္းမၾကီး ထိစပ္တဲ့ အေပါက္၀မွာ လူေတြအမ်ားၾကီးက က်ေနာ္
တုိ႕ကို စုိက္ၾကည့္ ေနၾက ပါတယ္။ လမ္းသြယ္ရယ့္ ထိပ္၊ လမ္းမၾကီး ေပၚက
အဲဒီ အ၀တ္အစားပုံ နံေဘးနား ေရာက္ခါနီးမွ မတ္တပ္ရပ္ ေနတဲ့ လူၾကီး
တစ္ေယာက္ကို က်ေနာ္က “ဦးေလး၊ အဲဒီ အ၀တ္အစားေတြ က ဘယ္သူ
ဟာေတြ လဲ” လုိ႕ ေမးလုိက္ပါတယ္။

အဲဒီလူၾကီးက “မင္းတုိ႕ နဲ႕အတူ ဒီလမ္းထဲ ေျပး၀င္လုိ႕ ပိတ္မိျပီး ... အသတ္
ခံရတဲ့ ... မင္းတုိ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြရယ့္ ... အေလာင္းေတြကို ...စစ္တပ္က
ကားေပၚ ျပစ္တင္တာ ... အဲဒါ ကားေနာက္ဘက္က သံခ်ိတ္နဲ႕ သူတုိ႕အ၀တ္
အစားေတြ ... ခ်ိတ္မိျပီး က်န္ခဲ့တာ” လုိ႕ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း အဲဒီ
အ၀တ္အစားပုံ ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ရစရာ မရွိေအာင္
ေသြးေတြ ေပေနတဲ့ အေျခခံ ပညာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြ အသုံးျပဳ
ေသာ ပုဆုိး အစိမ္းေတြ၊ ထမီ အစိမ္းေတြက အမ်ားစု ျဖစ္ျပီး၊အဲဒီ အ၀တ္အစား
ပုံၾကီး ပတ္လည္နဲ႕ ေနရာ တခ်ဳိ႕မွာ လူ႕ခႏၶာကိုယ္ အတြင္းပုိင္းထဲက ထြက္
က်ထားတဲ့ ကလီစာ တခ်ဳိ႕ ကို ျမင္လုိက္ ရပါတယ္။ က်ေနာ္ ဘယ္လုိ ျဖစ္သြား
သလဲ က်ေနာ္ မသိေတာ့ ပါ။ က်ေနာ္ ရုတ္တရက္ ေခြျပီး လမ္းေပၚ လဲက်
သြားပါတယ္။ က်ေနာ့္ နားထဲမွာ အသံေတြ ၾကားေန ရျပီး က်ေနာ့္ မ်က္စိ
လဲ ျပာေ၀ျပီး ခ်ာခ်ာလည္ ေနပါတယ္။ လူၾကီးတစ္ေယာက္ က က်ေနာ့္ကုိ
ဆြဲထူးရင္ လူေတြကုိ လွမ္းေခၚ ေနပါတယ္။ အသက္ၾကီးတဲ့ အမ်ဳိးသမီးၾကီး
တစ္ဦးက ငုိယုိျပီး ေျပာေနတဲ့ အသံတခ်ဳိ႕ ကုိ က်ေနာ့္နား ထဲ ၾကားေန ရ
ပါတယ္။
“ေကာင္ေလး ... သနားပါတယ္ ... သူ႕အိမ္က မိဘေတြ... ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပူ
ေနမယ္နဲ႕ တူတယ္ ... တစ္ေယာက္ေယာက္ သူ႕ကို အိမ္အထိ ...လုိက္ပုိ႕
ေပးလုိက္ၾကပါ”


က်ေနာ္ သတိ ျပန္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႕ မိသားစု ေနတဲ့ အိမ္ေရွ႕က ေဆးခန္း
ရယ့္ ကုတင္ေပၚ က်ေနာ္ ေရာက္ေန ပါတယ္။ နံေဘးမွာ အေမနဲ႕ အမေတြရယ့္ ငုိ
ယုိသံေတြ လည္း ၾကားေန ရပါတယ္။ ရပ္ကြပ္ထဲက အိမ္နီး နားခ်င္းေတြလည္း
ေဆးခန္းထဲ ေရာက္ေနတဲ့ က်ေနာ္ကို လာၾကည့္ေနလုိ႕ ေဆးခန္း တစ္ခုလုံး တရုန္း
ရုန္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ဘယ္လုိ အိမ္ျပန္ေရာက္လာတာ လည္းလုိ႕ ေမးၾကည့္ေတာ့
အကိုၾကီး တစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ အကၤ်ီအိတ္ထဲက ေက်ာင္းသားကဒ္မွာ ပါတဲ့
လိပ္စာ အတုိင္း အိမ္အထိ လုိက္ပို႕ သြားေၾကာင္း က်ေနာ့္ အေဖက ေခါင္းကုတ္
ျပီး ေျပာပါတယ္။

နိဂုံး .....

အထက္ပါ အျဖစ္အပ်က္မ်ားနဲ႕ ပက္သက္ျပီး ၁၉၈၉ ခုႏွစ္တြင္ က်ေနာ္သည္
အေျခခံ ပညာ ေက်ာင္းသား သမဂၢ လ်ဳိ႕၀ွက္ ရုံးစုိက္ရာ ေမာ္ေထာ္ေလး လမ္း
အလယ္ပုိင္းတြင္ တစ္ၾကိမ္၊ ရန္ကင္းျမိဳ႕နယ္ ေက်ာက္ကုန္းေကြ႕ တြင္ရွိေသာ
လူ႕ေဘာင္သစ္ ပါတီ ရုံးခန္းတြင္ တစ္ၾကိမ္ ႏုိင္ငံျခားသား မ်ား၏ အင္တာဗ်ဴးမ်ား
ကို မွတ္မိ သေလာက္ ျပန္လည္ ေျပာျပခဲ့ ပါတယ္။ အခင္းျဖစ္ပြားမွဳတြင္ က်ေနာ္
နဲ႕အတူ ကိုရင္ေလး အပါအ၀င္ လူ (၁၃) ဦးခန္႕ လြတ္ေျမာက္ျပီး လူတစ္ရာ
ေက်ာ္ သုိ႕မဟုတ္ ႏွစ္ရာ နီးပါးတုိ႕မွာ စစ္တပ္၏ ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္မွဳကို
ခံခဲ့ ရေၾကာင္း ႏုိင္ငံျခားသား သတင္းေထာက္က က်ေနာ့္ကုိ ေျပာပါတယ္။
ယင္းႏုိင္ငံျခားသား က သူ႕လက္ထဲတြင္ ရွိေသာ ေသြးရူး ေသြးတန္းျဖင့္ ေျပးေန
သည့္ က်ေနာ့္ ဓါတ္ပုံကုိ လုိက္ျပျပီး စုံစမ္းရာမွ အကသ ေခါင္းေဆာင္
တခ်ဳိ႕နဲ႕ ေတြ႕ဆုံခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းတြင္ က်ေနာ္ျဖစ္ေနေၾကာင္း
သိသြားျပီး မိတ္ဆက္ေပးရာမွ အင္တာဗ်ဴး လုပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ယင္းႏုိင္ငံျခား
သားလက္ထဲ တြင္ ရွိေနေသာ က်ေနာ့္ ဓါတ္ပုံေလးကုိ က်ေနာ္ ကိုယ္တုိင္ အမွတ္
တရ ျပန္လည္ မေတာင္းခဲ့ျခင္း မွာ က်ေနာ္၏ ေပါ့ဆမွဳ တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၀၂ ခုႏွစ္ မေလးရွား ႏုိင္ငံ အတြင္း ျမန္မာ့ ဒီမုိကေရစီ အေရး စတင္
လွဳပ္ေဆာင္ ေနစဥ္ ကြယ္လြန္သူ ဆရာၾကီး ေၾကးမုံ ဦးေသာင္းက အထက္ပါ
ရွစ္ေလးလုံး ကာလ အတြင္း က်ေနာ့္ အျဖစ္အပ်က္ကုိ မွတ္တမ္း ရယူခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ္နဲ႕ အတူ လြတ္ေျမာက္ ခဲ့ေသာ ကိုရင္ေလး၏ ဘြဲ႕အမည္၊ လြတ္ေျမာက္
ခဲ့ေသာ သူမ်ား၏ ေနရပ္ လိပ္စာမ်ား၊ ဒုတိယ အဆင့္ ေခ်ာင္းပိတ္ အသတ္ခံရ
ေသာ လမ္းအမည္၊ ရပ္ကြပ္ လိပ္စာမ်ား ေမးျမန္းမွဳတြင္ က်ေနာ္ဘက္က တိတိ
က်က် ျပန္လည္ ေျဖဆုိႏုိင္မွဳ အားနည္း ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာၾကီး ေၾကးမုံး ဦးေသာင္း
၏ ေျပာျပခ်က္ အရ ယင္း ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ (၉) ရက္ေန႕ နံနက္တြင္
၀င္ဒါမီယာ အတြင္း လူထု၏ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပမွဳကုိ ျပစ္ခတ္ ျဖဳိခြဲခဲ့ေသာ
အျဖစ္ အပ်က္ ငါးေနရာ ရွိခဲ့ေၾကာင္း၊ ယင္းတုိ႕မွာ ဓမၼေစတီ လမ္းထိပ္၊ ၀င္ဒါ
မီယာ ေအာက္ခ်ဳိင့္၊ ခ်င္းေခ်ာင္း ရိပ္သာ လမ္းသြယ္ နံပါတ္ (၁)၊ ေရြႊေတာင္
ကုန္း ျဖတ္လမ္းတုိ ႏွင့္ အျခား ၀န္ၾကီး တစ္ဦး၏ ေနအိမ္ အေပါက္၀တုိ႕ ျဖစ္
ေၾကာင္း သိရ ပါတယ္။ က်ေနာ္ ပါ၀င္ခဲ့သည့္ ယင္းဆႏၵျပ ျပည္သူ လူထုသည္
အာဏာရွင္ ဦးေန၀င္းနဲ႕ အတူ အျငိမ္းစား ယူခဲ့ေသာ ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတေဟာင္း
ဦးစန္းယု ေနအိမ္သုိ႕ ခ်ီတက္ ဆႏၵျပမွဳတြင္ လူစုမ်ား ကြဲသြားျပီး အစုလုိက္
အျပဳန္း လုိက္ အသတ္ခံ ရေသာ မွတ္တမ္းမ်ား ရွိခဲ့သည္ဟု သိရပါတယ္။


(ျပီးပါျပီး။)