မွတ္မိသမွ်လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္(၂၀) အပုိင္း- (၃)

ေရးသူ - ေအာင္ခင္ျမင့္

က်ေနာ္ ရွစ္ေလးလုံး ညက ေရႊတိဂုံ ေစတီ ရင္ျပင္ကုိ ည ကုိးနာရီ ေလာက္မွာ
ေရာက္ခဲ့ ပါတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ က်ေနာ့္အကုိ နဲ႕ ရပ္ကြပ္ထဲက အသိ
ေတြ (၁၀)ေယာက္ ေလာက္ကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ အကုိ ကို “မင္းအိမ္ျပန္
ေတာ့၊ ေတာ္ၾကာ မင္းေရာ ငါေရာ ေပ်ာက္ေနလုိ႕ အေမ တအား စိတ္ပူေနမယ္”
လုိ႕ ေျပာျပီး ဇြတ္အတင္း အိမ္ျပန္ခုိင္း ရပါတယ္။ သူက မ်က္မွန္ ပါ၀ါ အထူးၾကီး
တပ္ ရတဲ့ သူပါ။ မ်က္မွန္ ခြ်တ္ထားရင္ အေ၀းကုိ ဘာမွ မျမင္ရပါဘူး။

ေရႊြတိဂုံ ေစတီ ရင္ျပင္ရယ့္ တနဂၤေႏြ ေဒါင့္နဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ တန္ေဆာင္း
တစ္ခုမွာ တရားပြဲ စင္ျမင့္ တစ္ခုရွိေနျပီး လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား တရားပြဲ
ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိေနပါတယ္။ အမ်ားစုက မဆလ အစုိးရရယ့္ ညံဖ်င္းမွဳေတြ
အသုံးမက်လုိ႕ ျပည္သူ ဒုကၡေရာက္ ရတဲ့ ဘ၀ေတြ နဲ႕ ပက္သက္ျပီး တရား
ေဟာေန ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ အမွတ္ရဆုံး ကေတာ့ စင္ျမင့္ေပၚ ကုိ လူႏွစ္
ေယာက္ တက္လာပါတယ္။ သူတုိ႕ က သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ ဆုိမယ္လုိ႕ ပထမ
ေျပာပါတယ္။ သူတုိ႕ သီဆုိတဲ့ သီခ်င္းက ၁၉၁၇ ခုႏွစ္ ေဘာရွီဗစ္ ေတာ္လွန္
ေရး တုန္းက ကရင္မလင္ နန္းေတာ္ ကို ၀င္မသိမ္း ခင္ ေတာ္လွန္ေရး သမား
ေတြ သီဆုိခဲ့တဲ့ သီခ်င္းလုိ႕ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္
စားသြားပါတယ္။ သူတုိ႕ ႏွစ္ဦး က ရုရွား ဘာသာ စကားနဲ႕ အဲဒီ သီခ်င္းကုိ
သီဆုိ သြားပါတယ္။ သီခ်င္း သီဆုိ အျပီးမွ လက္ခုတ္သံ ေတြဟာ ေရႊတိဂုံ
ရင္ျပင္မွာ ေသာေသာညံ ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ သီခ်င္း စာသားကုိ နားမလည္း
ပါ။ သုိ႕ေသာ္ နားေထာင္လုိ႕ ေကာင္းတယ္ဆုိတာ ၀န္ခံပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႕ပဲ တရားပြဲမွာ နားေထာင္လုိက္၊ ရပ္ကြပ္ထဲက အသိေတြနဲ႕ စကားေျပာ
လုိက္နဲ႕ မနက္ ေလးနာရီ ေလာက္မွာ တန္ေဆာင္း တစ္ခုထဲမွာ စျပီး အိပ္ခဲ့ပါ
တယ္။ (၉)ရက္ေန႕ မနက္ ခုႏွစ္နာရီခြဲ ေလာက္ ရွိမယ္လုိ႕ က်ေနာ္ ထင္ပါတယ္။
ေရႊတိဂုံ သပိတ္စခန္း ၾကီးၾကပ္ေရး ေကာ္မတီလုိ႕နာမည္ေပးထားတဲ့ ျမိဳ႕နယ္
ေပါင္းစုံ သပိတ္ေမွာက္ အင္းအားစု မ်ားထဲ မွအသက္ၾကီး တဲ့ လူၾကီးမ်ားက
ျမိဳ႕နယ္ အလုိက္ ရင္ျပင္ေတာ္မွာ လူစုဖုိ႕ ေလာ္စပီကာ ကေန ေအာ္ပါတယ္။




က်ေနာ္လည္း အိပ္ယာက ႏုိးသြားျပီး ေဘးၾကည့္လုိက္ေတာ့ အသိေတြကို
မေတြ႕ ရပါဘူး။ က်ေနာ္လည္း အသိေတြ ေတြ႕လုိေတြ႕ျငား ရွာၾကည့္ေတာ့
ဗဟန္း အထက (၁) က ေက်ာင္းသား ႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ကုိ တန္ေဆာင္
တစ္ခုထဲမွာ သြားေတြ႕ ပါတယ္။ သူတို႕က ဆီထမင္းေတြ စားေနပါတယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က အျဖဴနဲ႕ အစိမ္း မ၀တ္ ထားပါဘူး။ ညဖက္ၾကီး အိမ္
ေရွ႕ ကေန ဆႏၵျပ အုပ္စုနဲ႕ လုိက္လာတာ ပါ။ အထက္တန္း ေက်ာင္းသား ကဒ္
ေတာ့ က်ေနာ္သြားေလရာ မွာ အိပ္ထဲထည့္ ေလ့ ရွိပါတယ္။ ဒါနဲ႕ သူတုိ႕
ကို က်ေနာ္က ဗဟန္း အထက (၃)က ေက်ာင္းသား တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာ
ျပပါတယ္။ သူတုိ႕က ဆႏၵျပ ခ်ီတက္ ရာမွာ သူတုိ႕နဲ႕ အတူ လုိက္ပါဖုိ႕ ေျပာျပီး
သူတုိ႕ စားေနတဲ့ ဆီထမင္း ကို ေကြ်းပါတယ္။ မနက္ ရွစ္နာရီေလာက္မွာ
က်ေနာ္တုိ႕ ဗဟန္းျမိဳ႕နယ္ ကိုယ္စားျပဳ ေက်ာင္းသားမ်ားက မိမိကုိယ့္ကုိ မိမိ
သရဏံဂုံ တင္ၾက ပါတယ္။ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္က ပုဆုိးေဟာင္း တစ္
ထည္ကို ယူလာျပီး က်ေနာ္တုိ႕ က ကိုယ့္ျမိဳ႕နယ္ ကိုယ္စားျပဳ ေခါင္းစည္း ပိတ္စ
အျဖစ္ ဆြဲျဖဲ ၾကပါတယ္။ အေရာင္က အျပာေရာင္ အကြက္က်ား ပုဆုိးေဟာင္း
တစ္ထည္ပါ။ က်ေနာ္ မွတ္မိ သေလာက္ အဲဒီအခ်ိန္ တုန္းက က်ေနာ္တုိ႕မွာ
ခြန္ေဒါင္း တံဆိပ္ပါ ေခါင္းစည္း ဘယ္ျမိဳ႕နယ္မွ မရွိေသး ပါဘူး။


ျပီးေတာ္ ျမိဳ႕နယ္အလုိက္ ဆႏၵျပ ခ်ီတက္ဖုိ႕ တန္းစီ ၾကပါတယ္။ ထိပ္ဆုံးက
လူဦးေရ မ်ားတဲ့ ေျမာက္ဥကၠလာပ၊ ဒုတိယ ေတာင္ဥကၠလာပ၊ တတိယက အင္း
စိန္၊ စတုတၳက လွဳိင္ လို႕ ထင္ပါတယ္၊ က်ေနာ္တုိ႕ ဗဟန္းက ငါးခုေျမာက္ ေနရာ
က ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ မွတ္မိ သေလာက္ ခြန္ေဒါင္း အလံ ပါ မပါ
မက်ိန္းေသပါ။ မဆလ ေခတ္သုံး ၾကယ္ ဆယ့္ေလးပြင့္ ပါ ႏုိင္ငံေတာ္ အလံကို
ေစာက္ထုိး လႊင့္ျပီး ကုိင္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ တုိ႕ အေရွ႕ဘက္ မုခ္က ဆင္းျပီး
ေရတာရွည္ လမ္းအတုိင္း ထြက္လာပါတယ္။ ေရႊဂုံတုိင္ မီးပြိင့္ ဘက္ကေန ျဖတ္
ျပီး ဗဟန္း အထက (၁) ေက်ာင္းဘက္ အထိ ခ်ီတက္ လာပါတယ္။ လူဦးေရ
ေတာ္ေတာ္ မ်ားပါတယ္။ အမ်ားစုက လူငယ္ေတြပါ၊ လူၾကီး တခ်ဳိ႕ လည္း ပါ၀င္
ပါတယ္။

ဗဟန္း အထက (၁) ေက်ာင္းလည္း ေက်ာ္တက္ လာေရာ က်ေနာ္က နံေဘးက
ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္ပါတယ္။ အခု ဘယ္ဘက္ကုိ ခ်ီတက္ေန
လဲ ဆုိေတာ့ သူလည္း မသိဘူး လုိ႕ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ဓမၼေစတီ လမ္းဘက္က
ေန ၀င္ဒါမီယာထဲ ခ်ီတက္ေနတဲ့ ဆႏၵျပ လူတန္းၾကီး ၀င္ေရာက္ပါတယ္။ လမ္းေကြ႕
တစ္ခု ကို မေရာက္ခင္ စစ္ကား အငယ္စား သုံးစီး က်ေနာ္တုိ႕နဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္
ဘက္ ကို လာျပီး က်ေနာ္တုိ႕နဲ႕ လမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းျပန္ ျဖတ္သြား ပါတယ္။
သူတုိ႕ စစ္ကားေတြ က်ေနာ္တို႕ အနီးျဖတ္ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ တုိ႕က …..
“တစ္ပါတီ စနစ္ ဖ်က္သိမ္းေရး ”
“ဒီမုိကေရစီ ရရွိေရး”
“ဗုိလ္မွဴးခ်ဳပ္ ေအာင္ၾကီး လြတ္ေျမာက္ေရး”
“ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေပးတဲ့ စစ္ပညာ ေက်ာင္းသား၊ ျပည္သူ သတ္ဖုိ႕ မဟုတ္ဘူး”
လုိ႕ ေၾကြးေၾကာ္ ၾကပါတယ္။

လမ္းေကြ႕ တစ္ခုကုိ ေကြ႕လုိက္တာ နဲ႕ ေရွ႕ မွာ လမ္းကုိ ပိတ္ျပီး စစ္ကားေတြ အမ်ား
ၾကီး ရပ္ထားတာ ကို ေတြ႕ရပါတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး ေရွ႕က ခ်ီတက္ေနတဲ့ သူေတြ
ရပ္လုိက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕လည္း ရပ္လုိက္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕လည္း ေၾကြးေၾကာ္
သံေတြ လည္း အသံကုန္ ေအာ္ဟစ္ၾကပါတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး ေရွ႕က လူေတြစ
ျပီး ငုတ္တုပ္ ထုိင္ၾက ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ဟုိေရွ႕ဆုံးမွာ ရွိေနတဲ့ စစ္သားေတြကုိ
သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္ရ ပါတယ္။ စစ္သားေတြ က ထုိင္လ်က္ တစ္မ်ဳိး၊ မတ္တပ္ရပ္ ပုံစံ
နဲ႕တမ်ဳိး ျပစ္ခတ္ဖုိ႕ အသင့္ ျပင္ထား တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ လူအုပ္စု
လမ္းမ ေပၚ ငုတ္တုတ္ ထုိင္ေနတဲ့ ေရွ႕ဆုံးမွာ စည္းေတြ တားထားတာ ကို ေတြ႕ရ
ပါတယ္။ စည္း ႏွစ္လုိင္းရယ့္ ေနာက္မွာ စစ္တပ္ က အသင့္ျပင္ ထားတာ ျဖစ္ပါ
တယ္။ ကားသြားလုိ႕ ရတဲ့ လမ္းမွာ အျပည့္ ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ လူအုပ္စုၾကီးက
ထုိင္ျပီး ေၾကြးေၾကာ္သံ ေတြကုိ ဆက္တုိက္ ေၾကြးေၾကာ္ ေနပါတယ္။ စစ္တပ္က
လည္း စစ္တပ္သုံး တီအီး 11 ကားေပၚမွ ငါးမိနစ္ အတြင္း လူစု ခြဲရန္ ေလာ္စပီကာ
နဲ႕ လွမ္းေအာ္ ပါတယ္။

ေသြးေခ်ာင္းစီး ပြဲ စျပီး …..

စစ္တပ္ က လူစုခြဲဖုိ႕ ေလာ္စပီကာနဲ႕ လွမ္းေအာ္ ေနခ်ိန္ အတြင္းမွာပဲ က်ေနာ္တုိ႕
လူအုပ္စုၾကီး ေနာက္က သံရုံးကား တစ္စီး ေရွ႕ကုိ သြားဖုိ႕ လမ္းပိတ္ မိေနပါတယ္။
ဘယ္သူ က ဘယ္လုိ ေျပာျပလုိက္လည္း က်ေနာ္ မသိပါ။ အဲဒီကား လူအုပ္စု
အတြင္း ကုိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေမာင္း၀င္လာျပီး ေရွ႕ကို သြားဖုိ႕ ၾကိဳးစားပါတယ္။
လူေတြလည္း သံရုံးကား ေရွ႕ကို သြားႏုိင္ဖုိ႕ ထုိင္ရာက ထျပီး ေနရာေပးၾက
ပါတယ္။ ကားပုံစံက အေရာင္ေတာ့ က်ေနာ္ မမွတ္မိ ေတာ့ပါ။ ဆလြန္းကား နံ
ပါတ္ျပား အျဖဴပါ။ ကားေပၚမွာ ကားေမာင္းသူ ႏုိင္ငံျခားသား တစ္ေယာက္တည္း
ပါတာ ကုိ ေတြ႕ရ ပါတယ္။ ကားေမာင္းသူ ႏုိင္ငံျခားသားက ေရွ႕မွာ စစ္ကားေတြ
ပိတ္ျပီး တားထားတာ ကို ေတြ႕သြားေတာ့ လမ္းဖယ္ေပးဖုိ႕ ဟြန္းစ တီး ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႕ လူအုပ္ၾကီးလည္း ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ ကို အသံကုန္ ေအာ္ဟစ္ခါ
သံရုံးကား ေနာက္ကေန ကပ္လုိက္ျပီး ေရွ႕ကို ခ်ီတက္ ၾကပါတယ္။ တစ္ခ်က္ျခင္း
ျပစ္တဲ့ ေသနတ္သံ ဆယ္ခ်က္ေက်ာ္ေလာက္ က်ေနာ္ ၾကားလုိက္ရပါတယ္။
က်ေနာ္ အဲဒီ ေသနတ္သံေတြ စျပီး ၾကားေနရတဲ့ အခ်ိန္အထိ စစ္တပ္ဟာ ျပည္
သူကို တကယ္တမ္း ရက္ရက္စက္စက္ ေတာ့ သတ္မွာ မဟုတ္ဘူး ေျခာက္လွန္႕
တဲ့ သေဘာ လည္း ပါတယ္လုိ႕ အရင္က စိတ္ထဲ ျဖစ္ခဲ့ ဘူးပါတယ္။ က်ေနာ္ေရွ႕
တစ္ေယာက္ေက်ာ္က ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ လဲက် သြားပါတယ္။

အဲဒါနဲ႕ က်န္တဲ့ လူေတြ သူ႕ကုိ က်ေနာ္ နံေဘးက ျခံအ၀င္ ဂိတ္ရယ့္ အုတ္ခုံတန္း
ေလးအထိ တြဲျပီး သယ္လာ ပါတယ္။ က်ေနာ္ မတ္တပ္ရပ္ျပီး ေနတဲ့ ေနရာက
ေဘးအစြန္းမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ေသနတ္ ထိသြားတဲ့ ေက်ာင္းသား နံေဘးကုိ
က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သြားၾကည့္ ပါတယ္။ ေသနတ္ က်ည္ဆံက သူ႕ကို
ေဖာက္ မသြားပါဘူး။ သူ႕ ေနာက္ေက်ာမွ တစ္ဆုိ႕ေနပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ
သံရုံး ကားလည္း ေရွ႕ကုိ ဆက္မသြားပဲ ေနာက္ကို ျပန္လွည့္လာ ပါတယ္။ ကား
ေပၚမွာ ေသနတ္မွန္ ထားတဲ့ သူေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို ကားထဲမွာ
ေတြ႕ရပါတယ္။

က်ေနာ္နံေဘး ေရာက္ေနတဲ့ ေသနတ္မွန္ သြားတဲ့ ေက်ာင္းသား ကိုလည္း က်ေနာ္
အပါအ၀င္ က်န္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက ၀ုိင္းသယ္ျပီး ကားထဲ ကို သြင္းပါတယ္။
ဒါပင္မဲ့ မရပါဘူး ကားထဲမွာ လူအရမ္း မ်ားေနပါတယ္။ ကားေမာင္းသူ ႏုိင္ငံျခား
သားက သူ ကားေမာင္းဖုိ႕ ထုိင္တဲ့ ခုံမွာပဲ ဇြတ္အတင္း ထည့္လုိက္လုိ႕ ရသြားပါ
တယ္။ ကားထဲ ေရာက္ေနတဲ့ သူ အားလုံး နီးပါးဟာ ေသႏုိင္တဲ့ ေနရာေတြ မွာ
ေသနတ္မွန္ ထားတဲ ့သူေတြပါ။ လက္ေမာင္း ရွပ္မွန္တဲ့ လူတုိ႕ ေျခေထာက္ရွပ္ မွန္
တဲ့ သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ သူတုိ႕ကို ကားေရွ႕ စက္အဖုံး (ေဘာနက္) ေပၚမွာ
တင္ျပီး က်ေနာ္တုိ႕ ခ်ီတက္လာတဲ့ လမ္းေၾကာင္း ေနာက္ဘက္ကုိ ေမာင္းႏွင္းသြား
ပါတယ္။ လူေတြလည္း ျမိဳ႕နယ္ အလုိက္ ေနရာယူတဲ့ သေဘာကေန အားလုံး
ေရာေထြး သြားပါတယ္။ က်ေနာ္နံေဘးမွာ ကုိရင္ငယ္ေလး တစ္ပါး ရွိေနပါတယ္။

ဘယ္သူမွ ေနာက္ျပန္လွည့္ျပီး ေျပးဖုိ႕ မလုပ္ေသးပါဘူး။ ေသနတ္ အတြဲလုိက္ ျပစ္
ခတ္တဲ့ အသံေတြ ေသာေသာညံ သြားပါတယ္။ “ေျပး .. ေျပး ..ေျပးေဟ့” လုိ႕ အ
သံ စၾကားမွ က်ေနာ္လည္း သတိ၀င္ သြားျပီး စေျပး ပါတယ္။ ေျပးေနရင္နဲ႕ က်ေနာ္
စီးထားတဲ့ ဖိနပ္ ႏွစ္ဘက္ကို ေကာက္ျပီး အကၤ်ီထဲ ထည့္ပါတယ္။ နံေဘး က ကိုရင္
လည္း က်ေနာ္နဲ႕ အတူ လုိက္ျပီး ေျပးေနတာ ေတြ႕ ရပါတယ္။ ေျပးေနရင္နဲ႕ ေနာက္
ကုိ တစ္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ လမ္းေပၚမွာ လူေတြ သုံး .. ေလးဆယ္ ေလာက္
လဲျပီး မထႏုိင္တဲ့ အေနအထားနဲ႕ ေသနတ္မွန္ျပီး လဲက် က်န္ရစ္ ေနတာကို ေတြ႕
ရပါတယ္။ လမ္းေပၚ မွာ ဖိနပ္ေတြ၊ ပိုက္ဆံအိတ္ေတြ၊ ေခါင္းစည္း ပိတ္စေတြ အစုံဘဲ
ျပန္က်ဲ ေနပါတယ္။ က်ေနာ္ အပါအ၀င္ အားလုံးနီးပါး လမ္းေဘးကုိ ကပ္ျပီး ေျပးေန
ၾကပါတယ္။ ေသနတ္မွန္ လုိ႕ က်န္ခဲ့တဲ့ သူေတြကို ဘယ္သူမွ သြားျပီး တြဲမေခၚႏုိင္
ေတာ့ ပါဘူး။ အတြဲလုိက္ ျပစ္ခတ္လုိက္တဲ့ က်ည္ဆံ ေတြ က်ေနာ္တုိ႕ ေခါင္းေပၚက
ေန တ၀ီ၀ီ နဲ႕ ျဖတ္သံေတြ ၾကားေန ရပါတယ္။ က်ေနာ္ေရွ႕က လမ္းမအတုိင္း ေျပး
ေနတဲ့ သူေတြ ထဲက ေလး .. ငါးေယာက္ေလာက္ ထပ္ျပီး လဲက် သြားပါတယ္။

က်ေနာ္လည္း သြားတြဲ ေခၚမလုိ႕ ဟန္ျပင္ လုိက္ပါတယ္။ နံေဘးက ကိုရင္ေလးက
“ဒါကာၾကီး၊ လမ္းေပၚ မတက္နဲ႕၊ သြားဆြဲေခၚရင္၊ ဆြဲတဲ့လူ ထပ္ေသ သြားမယ္
ဒါကာၾကီး” လုိ႕ ငုိသံပါနဲ႕ ေျပာမွ က်ေနာ္လည္း ေနာက္ျပန္ဆုတ္လုိက္ပါတယ္။
ေျပးေနရင္ ေသနတ္မွန္လုိ႕ လဲသြားတဲ့ လူေတြ နံေဘးကို အေရာက္မွာ က်ေနာ္
တစ္ခ်က္ ၾကည့္မိလုိက္ပါ တယ္။ ေသနတ္မွန္လုိ႕ လဲေနတဲ့ သူေတြ အားလုံးဟာ
အျဖဴနဲ႕ အစိမ္းကုိ ၀တ္ထားတဲ့ က်ေနာ္လုိ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ အေျခခံ
ပညာ ေက်ာင္းသား ေတြပါ။ သူတုိ႕မေသ ေသးပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ ေသြးအုိင္ထဲမွာ
လူးေနၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ ဘယ္လုိျဖစ္ သြားလည္း မသိပါဘူး။ ေၾကာက္စိတ္
လား၊ ၀မ္းနည္းလုိ႕လား၊ ေဒါသထြက္လုိ႕လားမခြဲျခား တတ္ပါ။ က်ေနာ့္
မ်က္ရည္ေတြ က်ေနပါတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ေအာ္ဆဲျပီး ဆက္ေျပး ေန
ရပါတယ္။

အဲလုိနဲ႕ ေျခဦးတည့္ရာ ေျပးေနရင္ လမ္းမၾကီး ေပၚကေန ေဘးဘက္ကို ေဖာက္
ထြက္တဲ့ လမ္းသြယ္ ပုံစံ တစ္ခုကုိ သြားေတြ႕ ပါတယ္။ လမ္းပုံစံက ေကြ႕ေကြ႕
ေကာက္ေကာက္ ေလးပါ။ အဆုံးကုိ ဘာမွ မျမင္ရ ပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႕ ေျပးေန
ေသာ ညာဘက္ အျခမ္း၏ ေရွ႕ဆုံးက ဦးေဆာင္တဲ့ လူေတြ အဲဒီ လမ္းေလး ကို
စေတြ႕ျပီး၊ အဲဒီ လမ္းသြယ္ပုံစံ ေလးထဲကုိ ေျပး၀င္ ၾကပါတယ္။ ဘယ္ဘက္ အျခမ္းက
လူေတြ ကေတာ့ လမ္းမၾကီး အတုိင္း ဆက္ေျပး ေနၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ဘက္ကုိ
သူတုိ႕ ကူးလာလုိ႕ လုံး၀ မရပါဘူး။ ေသနတ္သံ ေတြက အတြဲလုိက္ ျပစ္ေန ဆဲပါ။
အဲလုိနဲ႕ လမ္းသြယ္ ထဲ က်ေနာ္တုိ႕ လူအုပ္ၾကီး ေျပး၀င္လုိ႕ သိပ္မၾကာ ပါဘူး ေရွ႕
ဆုံးက ဦးေဆာင္ျပီး ေျပး၀င္တဲ့ လူေတြ ျပန္ လွည့္လာ ပါတယ္။ သူတုိ႕ ပါးစပ္က
“သြားျပီး … ငါတုိ႕မွားသြားျပီး …. ဒါ လမ္းမဟုတ္ဘူး၊ အေနာက္ဘက္ ေရာက္ေန
တဲ့ ျခံအတြက္ ေဖာက္ထားတဲ့ လမ္း … ဒုကၡပါပဲ” လုိ႕ ေျပာၾက ပါတယ္။

အရက္စက္ဆုံး လူသတ္ပြဲ ……

ေရွ႕ဆုံးက ေျပး၀င္သူေတြနဲ႕ က်ေနာ္လုိ ေနာက္က လုိက္လာတဲ့ သူေတြ အၾကီး
အက်ယ္ စကားမ်ား ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ ေက်ာ္ျဖတ္ ေျပး၀င္ခဲ့တဲ့ လမ္းသြယ္ထိပ္
ကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ မျမင္ရပါ။ လမ္းက ေကြ႕ေကြ႕ေလး ျဖစ္ေနျပီး က်ေနာ္
ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာ အဲဒီ အေကြ႕ေလး နားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရွးဆုံးကုိ လည္း
မေရာက္ တေရာက္ေနရာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရွ႕မွာ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အိမ္ၾကီး
တစ္လုံး ရယ့္ ဂိတ္၀ သံတံခါးၾကီးေတြ ပိတ္ထား ပါတယ္။ ဘယ္ဘက္မွာ ေပ
ေလး … ငါးဆယ္ ေလာက္ျမင့္ တဲ့ ကုန္းျမင့္ တစ္ခုကို ျမင္ရပါတယ္။ ညာဘက္
မွာ ရွစ္ေပ … ကုိးေပ ေလာက္ ျမင့္တဲ့အုတ္နံရံၾကီး တစ္ခုကုိ ျမင္ရပါတယ္။
ဘယ္ဘက္က ကုန္းျမင့္ၾကီးရယ့္ ေအာက္ေျခမွာေရေျမာင္း တစ္ခုကုိ ေတြ႕ရျပီး၊
အဲဒီေရေျမာင္းကုိ ေက်ာက္ျပားေတြနဲ႕ မညီမညာ ဟုိနား ႏွစ္ျပား … သုံးျပား၊
ဒီနား ႏွစ္ျပား…. သုံးျပား ပုံစံနဲ႕ ဖုံးအုပ္ထားတာ ကို ေတြ႕ ရပါတယ္။

(ဆက္လက္ ေဖာ္ျပမည္။)