ျမစ္ကူးခရီး (ဇာတ္သိမ္းပုိင္း)

ေရးသူ- ဂ်ဴး


ေလေၾကာင္း ေျပာင္းသြားလုိ႕လား။ ေလမတုိက္ ေတာ့လုိ႕လား။ ေသာင္ခုံ ကမ္းအနီး
တြင္ ေလွသမားက ရြက္ကုိ ရုတ္သိမ္းလုိက္သည္။ ေလွာ္တက္ကုိ ျမစ္ေအာက္ ၾကမ္း
ျပင္သုိ႕ ေထာက္ျပီး ေလွကုိ တြန္းယူ ေရြ႕သည္။ ျမစ္ေအာက္ေျခ ၾကမ္းျပင္က ေလွာ္
တက္ တစ္လ်ားေတာင္ မနက္ေတာ့ပါ။ ထုိအခါက်မွ ကြ်န္မ ေရျပင္ကုိ ငုံ႕ၾကည့္မိ
သည္။ ျမစ္ေအာက္ေျခကုိ ကြ်န္မ ျမင္ေနရ၏။ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြႏွင့္။ ကြ်န္မ ေပ်ာ္
သြားသည္။ စိတ္လည္း ေပါ့ပါးသြားသည္။ အခုလုိ ေရမွာေတာ့ ကြ်န္မ ေရမနစ္ႏုိင္
ေတာ့ဘူး။ ေျခေထာက္ေထာက္ ရပ္လုိက္လွ်င္ ကြ်န္မ၏ ခါးေလာက္ေတာင္ နက္မွာ
မဟုတ္ပါ။ ကြ်န္မ၏ လက္ကို ေရျပင္ထဲ ႏွစ္လုိက္ျပီး ေအာက္ေျခကုိ လက္ဖ်ားျဖင့္
ထိၾကည့္သည္။ ေက်ာက္စရစ္ခဲ တစ္ခုတေလကုိ ဆြဲႏုတ္ယူဖုိ႕ ၾကိဳးစားသည္။ သုိ႕ေသာ္
ေလွအသြားႏွဳန္းက ခပ္ျမန္ျမန္ ျဖစ္ေနလုိ႕လား ေရစီးေၾကာင့္လား ကြ်န္မ ေက်ာက္ခဲ
တစ္လုံးမွ မမိပါ။

ထုိ႕ေၾကာင့္ ေလွ၀မ္းသည္ ပုိ၍ တိမ္းေသာ ျမစ္ၾကမ္းခင္းဆီ ေရာက္လာသည္။ ေက်ာက္
စရစ္ခဲတုိ႕ႏွင့္ ပြတ္တုိက္သံလုိလုိ တဂ်စ္ဂ်စ္ ၾကားရသည္။ ကြ်န္မသည္ ေႏြရာသီ ျမစ္
ေၾကာင္းကုိ သည္ေလာက္ တိမ္တိမ္ေလးမွ တစ္ခါမွ မကူးသန္းဖူး သျဖင့္ အထူးအဆန္း
ျဖစ္ျပီး စိတ္ေပါ့ပါးလ်က္ရွိသည္။

ခဏအၾကာမွ ေလွသမားက ျမစ္ထဲသို႕ ဆင္း၏။ မိန္းကေလးက ေလွပဲ့ပုိင္းသုိ႕ ေျပာင္း
ထုိင္လုိက္၏။ ဒူးဆစ္ေလာက္သာ ရွိေသာ ေရျပင္မွ ပုိပုိတိမ္ရာ ကမ္းစပ္ ေသာင္ခုံသုိ႕
ေလွသမားေလး ကူးသြားသည္။ သူ႕လက္ထဲမွာ ၾကိဳးရွည္ရွည္ တစ္ေခ်ာင္း။ ထုိၾကိဳးကို
ကုိင္လ်က္ သူက ေသာင္ခုံအစပ္ ေရတစ္၀က္ ကုန္းတစ္၀က္တြင္ လမ္းေလွ်ာက္သြား
ေသာအခါ ကြ်န္မတုိ႕၏ ေလွသည္ သူ ဦးတည္ရာသုိ႕ လုိက္ပါသြား၏။ ေလွက ေရျပင္
တိမ္တိမ္ေပၚမွာ။ ေလွေပၚမွာ ခရီးသည္ သုံးဦးႏွင့္ မိန္းကေလး စုစုေပါင္း ေလးေယာက္
ပါသည္။ အာလူးအိတ္၊ ေစ်းျခင္းေတာင္း၊ အ၀တ္အိတ္တို႕ ပါသည္။ ထုိအေလးခ်ိန္ကို
ေလွသမားေလးက ခါးကုိင္းေအာင္ ဆြဲေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ကြ်န္မ မေနတတ္ မထုိင္တတ္
ျဖစ္လာသည္။ စိတ္ မသုိးမသန္႕ ျဖစ္လာသည္။ ကြ်န္မ၏ ေလွခရီးတြင္ အဲသည္လုိ လူ
က ဆြဲယူရသည့္ ျဖစ္စဥ္ ပါလိမ့္မည္ဟု မေတြးခဲ့မိ။




အေပၚမွ ေနက စူးစူးရွရွ။ ေအာက္ဘက္မွာက ကိုယ္တစ္ပုိင္း ေရစုိရႊဲလ်က္ ဖိနပ္မပါ၊
ေသာင္ခုံတန္းအစပ္မွာ အားသြန္ခြန္စုိက္ ေလွကို လုိရာသုိ႕ ၾကိဳးရွည္ရွည္ျဖင့္ ဆြဲရင္း
လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ ေလွသမားငယ္ကို ကြ်န္မ အားနာစကား ဘယ္လုိေျပာရမွန္း
မသိ။ ကြ်န္မလည္း ထုိေသာင္ခုံမွာ လမ္းေလွ်ာက္ဆုိလွ်င္ ေလွ်ာက္ႏုိင္သားပဲ။ ေရထဲ
ဆင္းသြားျပီး လမ္းေလွ်ာက္လုိက္ရမလား။ ကြ်န္မထဘီ ဒူးဆစ္ေက်ာ္အထိ ေရစုိလိမ့္
မည္။ သုိ႕ေသာ္ က်န္ခရီးသည္ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘာမွ မခံစားရေလဟန္ ရွိသည္။
အေဒၚၾကီးက အိပ္မငုိက္ေတာ့ဘဲ ေဘးဘီကို ၾကည္လ်က္ ေဆးေပါ့လိပ္ကုိ ဖြာလ်က္။
ခရီးသည္ ေယာက္်ားကလည္း ေလွသမား၏ ၀န္ကို သူပါ၀င္ဆြဲလွ်င္ ေကာင္းမလား
ဟူသည့္ အေတြးမ်ဳိး တစ္စက္မွ် မေတြးမိဟန္ ရွိသည္။ ပဲ့ပုိင္းမွ မိန္းကေလးကို ကြ်န္မ
လွမ္းၾကည့္လုိက္၏။ မိန္းကေလးသည္ ေလွာ္တက္ျဖင့္ ပဲ့ကုိင္ရင္း သူ႕ေယာက္်ားရွိရာ
သုိ႕ ၾကည့္လုိက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္တည့္တည့္ ေရျပင္ကို ၾကည့္လုိက္ျဖင့္ ခပ္ေအးေအး
ပုံစံရွိသည္။ ေယာက္်ားကို ၾကည့္သည့္ အၾကည့္မွာ သနားကရုဏာ အရိပ္အေယာင္
ကုိမေတြ႕။ အားနာမွဳကို မေတြ႕။ ခ်စ္ၾကင္နာမွဳလည္း မေတြ႕။ အလုပ္တစ္ခုကုိ ျပီးစီး
ေအာင္ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းျပီး လုပ္ရမည္ဟူသည့္ တာ၀န္ယူ သူတစ္ေယာက္၏ မ်က္
ႏွာထားမ်ဳိးသာ ရွိသည္။

ေလွသမားေလးက ၾကိဳးကုိ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ဆြဲရုံႏွင့္ မႏုိင္ေတာ့ဟန္ရွိ၏။ သူ႕
ပခုံးေပၚမွာ ၾကိဳးကုိ ထမ္းလ်က္ ဆြဲေနသည္။ ေလွသမားေလး သီခ်င္းမဆုိႏုိင္ေတာ့ျပီ။

ေလွတစ္စင္းလုံးႏွင့္ လူေတြ၏၀န္ကုိ ထမ္းထားရသည့္ ေလွသမားေလး ေနရာတြင္
ကြ်န္မ၏ ခ်စ္သူသာဆုိလွ်င္၊ မွန္းဆ ျမင္ေယာင္ ၾကည့္လုိက္မိသည့္အခါ ကြ်န္မရင္
ထဲမွာ စူးစူးနစ္နစ္ နာက်င္သြားသည္။ ထုိခ်စ္သူႏွင့္ မၾကာခဏ ကေတာက္ကဆ
စကားမ်ားရသည္ကုိ စိတ္ကုန္ ေနေစဦးေတာ့၊ ေနရာတကာ ဆရာလုပ္လြန္း
လွသည္ဟု စိတ္ကုန္ေနေစဦးေတာ့။ ကြ်န္မ ဘယ္လုိ ႏွလုံးသားမ်ဳိးျဖင့္ ေလွ၀မ္း
ထဲမွာ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ ထုိင္ျပီး လုိက္ပါႏုိင္ပါ့မလဲ။ ဟုိမွာက ပခုံးေပၚမွာ ၾကိဳးကို
သည္အတုိင္း တင္ျပီး ဆြဲေနျပီေလ။ ေလွတစ္ေနရာရာမွာ ပုဆုိးပုိင္းေလး မ်က္ႏွာ
သုတ္ပု၀ါ ပုိင္းေလးမွ မရွိဘူးလား။ ထုိအ၀တ္ေခါက္ေလးကုိ သူ႕ပခုံးေပၚမွာ ၾကိဳး
ေအာက္ကေန ခုခံေပးဖုိ႕ ကြ်န္မေတြးမိသည္။ ဒါက ေန႕စဥ္လုပ္ေနက် ၀တၱရား
ဆုိလွ်င္ ပုိလုိ႕ေတာင္ ခုဖုိ႕အဆင့္သင္ ျပင္ထားရဦးမည္။ အခုေတာ့ ကြ်န္မ ရွာ
သမွ်မွာ ပုဆုိးပုိင္းလည္း မေတြ႕၊ မ်က္ႏွာသုတ္ ပု၀ါပုိင္းလည္း မေတြ႕။ ကြ်န္မ
ရင္ထဲမွာ က်င္ခနဲနာသြားသျဖင့္ သူ႕ထံမွ မ်က္ႏွာလႊဲလုိက္မိ၏။ အားနာစရာၾကီး
ေပါ့ ေရျပင္ကိုသာ ငုံ႕ၾကည့္ျပီးလုိက္လာမိသည္။ ဘယ္လုိ ဇနီးပါလိမ့္။ ခင္ပြန္းက
၀န္တစ္ခုလုံးထမ္းျပီး သဲေသာင္ပူပူမွာ ဖိနပ္မပါ ကုိယ္ေအာက္ပုိင္း စုိရႊဲျပီး ၾကိဳးျဖင့္
ဆြဲေနသည့္ ေလွေပၚမွာ ေလွာ္တက္ျဖင့္ ပဲ့ကိုင္လ်က္ ေအးေအးလူလူ လုိက္ပါ ႏုိင္
သတဲ့လား။

သံကိုင္းကို ေရာက္ဖုိ႕ အေတာ္လုိေသးသည္။ လွမ္းေတာ့ ျမင္ေနရျပီ။ သို႕
ေသာ္ လွမ္းျမင္ေနရသည့္ အစိမ္းေရာင္စုစုကမ္းပါးဆီသုိ႕ ေရာက္ေအာင္ ႏွစ္
ေကြ႕ေလာက္ ေကြ႕ျပီး ေလွာ္ရဦးမည္။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္
ေသာင္ခုံတန္းမွာ ေလွကုိ ဇြဲျဖင့္ဆြဲလာျပီးေသာအခါ ေသာင္ခုံတန္းအဆုံးတြင္
ေလွသမားေလးက ေလွဆီသုိ႕ ျပန္လာ၏။ ကြ်န္မ၏ ေလးပင္ေနေသာ ႏွလုံး
က ျပန္လည္ေပါ့ပါးသြားပါသည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ေလွသမားေလးက ကြ်န္မ၏
စိတ္မသက္သာမွဳကို ခံစားမိေလဟန္ျဖင့္ ကြ်န္မကို ျပဳံးျပသည္။ ကြ်န္မလည္း
သက္ျပင္းခ်ျပီး သူ႕ကို ျပဳံးျပလုိက္ပါသည္။

ေနာက္ထပ္ ျမစ္ျပင္က်ယ္က်ယ္ကို ေလွေလွာ္ၾကရ ျပန္ေလသည္။ အေနာက္ဘက္
ကမ္းပါးႏွင့္ နီးရာမွာ ေလွာ္ျခင္းျဖစ္သည္။ အေရွ႕ဘက္ကမ္းကိုေတာ့ အလယ္ကြ်န္း
ေသာင္ခုံကုိေက်ာ္လ်က္ မွဳန္ပ်ပ် လွမ္းျမင္ေနရသည္။

ေဟာဟုိမွာ သံကုိင္း။ ကြ်န္မ ျမင္ေနရသည့္ သံကုိင္းမွာ လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ႏွစ္က
ျမင္ခဲ့သည့္ သံကုိင္းႏွင့္ ျခားနား ေနသလုိရွိသည္။ ေလွသည္ တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္ ကမ္းပါး
ဆီသုိ႕ နီးနီးလာသည္။ အရင္က သံကိုင္းသည္ ကမ္းပါးျပတ္ၾကီး ေတာ္ေတာ္ျမင့္၏။
အခုသံကုိင္းက ကမ္းပါးသည္ ကုန္းေလွ်ာသာ ျဖစ္ေနျပီး မတူ ထူးျခားေနသည္။ ျမစ္
သည္ ေကြ႕ကာ ၀ုိက္ကာ စီးဆင္းသျဖင့္ ကုန္းေျမကို တုိက္စားျပီး ျပိဳက်ေစျပီေပါ့။
အရာရာ ေျပာင္းလဲ သြားျပီေပါ့။ သံကုိင္းျမစ္ဆိပ္က ပိုျပီး က်ဥ္းသြားျပီ။ အရင္တုန္း
ကလုိ ေညာင္ပင္ၾကီးေတြ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေတြ ထမင္းဆုိင္ေတြ မရွိေတာ့ေပ။
ထေနာင္းပင္စုစုလည္း မျမင္ေရေတာ့သလုိ ျမင္းလွည္းဆိပ္ဆုိတာလည္း ေပ်ာက္
ကြယ္ခဲ့ျပီ။ ျမင္ရသမွ်မွာ အိမ္က်ဲက်ဲ၊ ထေနာင္းပင္ က်ဳိးတုိးက်ဲတဲ စီရီထားသည့္
မညီမညာ ေျမလမ္းတစ္ခု။

ကြ်န္မတုိ႕ ေလွဆုိက္သည့္ ကမ္းပါးသည္ သေဘၤာဆုိက္သည့္ ကမ္းပါး၏ခပ္လွမ္း
လွမ္း ျမစ္အထက္ပိုင္း ေနရာျဖစ္သည္။ ဟုိးအရင္က ကမ္းပါးျပတ္ေပၚတက္ဖုိ႕
သစ္သားျပား ကုန္းေဘာင္ကို ခင္းျပီးမွ တက္လုိ႕ရသည္။ အခုေတာ့ သစ္သားကုန္း
ေဘာင္ မလုိေတာ့ဘဲ။ ေလွႏွင့္ကပ္လ်က္ ကုန္းမုိ႕မုိ႕ကို အသာေျခလွမ္း လုိက္ရုံပါပဲ။

ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲမွ ပုိက္ဆံအိတ္ကို ကြ်န္မ ထုတ္ယူလုိက္သည္။ ေလွခ ေပးရမည္။
ေလွခက ၇၀၀ က်ပ္တဲ့။ ကြ်န္မ တစ္ေထာင္တန္ တစ္ရြက္ကုိ လွမ္းေပးရင္း မအမ္းနဲ႕
ေတာ့ဟု ေျပာရင္ အားနာစရာမ်ား ေကာင္းမလားဟု ေတြးေနမိသည္။
“ဆရာမ”
ေလွသမားေလးက ကြ်န္မကို ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ အျပီး ခ်က္ခ်င္း ျပန္မွာလားဟု ေမး
သည္။ မဟုတ္ပါ။ ကြ်န္မ အမ ၀မ္းကြဲအိမ္မွာ တစ္ညအိမ္ျပီးမွ ျပန္မွာပါ။ ကြ်န္မ အမ
အိမ္အထိ မနက္ျဖန္ သူလာေခၚပါရေစဟု ဆုိသည္။ ကြ်န္မ တြန္႕ဆုတ္သြားသည္။
ေနာက္တစ္ၾကိမ္ သူ႕ေလွကုိ စီးရမွာ အားနာလုိ႕ ျဖစ္ပါသည္။
“မနက္ျဖန္ ေရွာက္ေတာဘက္ကေန လွည့္ျပန္မလားလုိ႕ ေလွေလွာ္ရတဲ့သူေတြကို
အားနာတယ္”

ေလွသမားေလးက ကြမ္းစားထားသည့္ သြားနီနီမ်ား ေပၚေအာင္ ရယ္၏။
“ဆရာမကလည္း ေျပာင္းျပန္ ေျပာေနျပန္ျပီ။ ေလွေလွာ္မွ ထမင္းစားရတဲ့ သူေတြ
ကို အားနာလုိ႕ ေလွမစီးရင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ထမင္းငတ္မွာေပါ့။ ဆရာမတုိ႕ ေလွစီး
မွကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ပုိက္ဆံရမွာေလ”

အင္း ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါရဲ႕။ အခုအခါ မေကြးႏွင့္ မင္းဘူးၾကား တံတားၾကီး ခင္း
လုိက္ျပီ။ ေခ်ာက္ႏွင့္ ဆိပ္ျဖဴမွာလည္း ျမစ္ကူးတံတား ခင္းလုိက္ျပီ။ ဧရာ၀တီ အေရွ႕
ဘက္ကမ္းႏွင့္ အေနာက္ဘက္ကမ္းကို ကားေတြျဖင့္ ျဖတ္သန္းၾကသည္။ ကူးတုိ႕
ေလွေလးေတြ စီးမည့္ ခရီးသည္ေတြသည္ ျမစ္ကူးတံတားမ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္လ်က္
ကားျဖင့္သာ သြားၾကေတာ့သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သံကုိင္း ဆိပ္ကမ္းက ေျခာက္
ေသြ႕ ေခါင္သြားျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

“ဘာ ရပ္ကြပ္လဲ ဆရာမ”
“ကုန္းေဇာင္း ရပ္ကြပ္”
“ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီအထိ လာၾကိဳမယ္။ ဆရာမ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ ျပန္ထြက္မလဲ”
“အင္း ခုႏွစ္နာရီခြဲနဲ႕ ရွစ္နာရီၾကားေပါ့”
ေလွသမား ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ ကြ်န္မဆီက ေလွစီးဖုိ႕ အတည္ျပဳစကားေၾကာင့္ ျပဳံး
သြားပါသည္။

ကြ်န္မ ခြာျမင့္ ဖိနပ္ခြ်တ္ျပီး ကုန္းေပၚ တက္လာရပါသည္။ ထေနာင္းပင္ေအာက္မွာ
ရပ္ထားေသာ တစ္စီးတည္းေသာ ျမင္းလွည္းဆီ မေလွ်ာက္သြားမီ ေအာက္အနိမ့္ ျမစ္
ျပင္မွာ ဆုိက္ထားသည့္ သူတုိ႕ေလွကုိ တစ္ခ်က္ ငုံ႕ၾကည့္လုိက္မိသည္။ သူတုိ႕ႏွစ္
ေယာက္ ေလွေပၚမွာ ထုိက္လ်က္ အထုပ္တစ္ထုပ္ကို ျဖည္လုိက္တာကို ျမင္ရသည္။
ေဘးပတ္လည္ မည္းတူးေနေသာ ဒန္အုိးေလး ႏွစ္လုံး၊ တစ္လုံးေပၚသုိ႕ တစ္လုံးထပ္
လုိ႕။ ေအာက္က အုိးအၾကီးထဲမွာ ထမင္းေတြ။ အေပၚက အုိးေသးထဲမွာက ဘာမွန္း
မကြဲျပားေသာ ခပ္နီနီဟင္းေတြ။ သူတုိ႕ ကြ်န္မကို ေမ့သြားၾကေလာက္ပါျပီ။ တစ္
ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္လ်က္ ျပံဳးရယ္လုိက္ၾကသည္ကို ျမင္ရ
သည္။ ထုိ႕ေနာက္ မိန္းကေလးက သူ႕ေယာက္်ား၏နဖူးမွ ေခြ်းတုိ႕ကို လက္ျဖင့္
သုတ္ေပးလုိက္တာကို ျမင္ရသည္။

ကြ်န္မ စိတ္မွတ္မထင္ ျပံဳးလုိက္မိသြားသည္။
ျမင္းလွည္းဆီသုိ႕ ေလွ်ာက္လာေသာ ကြ်န္မေျခလွမ္းမ်ားကို ကြ်န္မ ငုံ႕ၾကည့္လာမိ
သည္။ သိပ္မၾကာေတာ့သည့္ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားတြင္ ကြ်န္မ ေျခဖ၀ါးေအာက္က ကုန္း
ေျမသည္ ျမစ္ျပင္ ျဖစ္သြားႏုိင္ပါသည္။


(ျပီးပါျပီး။)
(ကလ်ာ မဂၢဇင္းပါ စာေရးဆရာမ ဂ်ဴး၏ ျမစ္ကူးခရီး ကုိ ထပ္ဆင့္ ကူးယူေဖာ္ျပပါ
သည္။)