အိပ္ငုိက္တတ္ရင္ စာေပသမား မဟုတ္ဘူး

ေရးသူ - လူထု စိန္၀င္း

ဒီေန႕ေခတ္ေပၚ ဂ်ာနယ္လစ္ လူငယ္ေတြနဲ႕ စကားေျပာ ျဖစ္တဲ့ အခါတုိင္း
ထုံးစံအတုိင္း ေျပာျမဲစကားကုိ ေျပာျဖစ္တာခ်ည္းပါပဲ။ သူတုိ႕ဆီက ျပန္ေျဖ
တဲ့ အေျဖကလည္း ထုံးစံအတုိင္း ၾကားရျမဲ စကားသာ ျဖစ္ပါတယ္။

လူငယ္ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြကို ေျပာျမဲ စကားက “စာ မ်ားမ်ား ဖတ္ပါ” ဆုိတာ
ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြ ျပန္ေျပာတဲ့ စကားကလည္း ေျပာျမဲတုိင္း “စာ
ဖတ္ခ်ိန္ကုိ မေပးႏုိင္ပါဘူး ခင္ဗ်ာ” ဆုိတဲ့ စကားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္း
အပ္ေၾကာင္းထပ္ ေန႕စဥ္ ေျပာေနရသလုိ စာေရးခဲ့တဲ့ အၾကိမ္လည္း မနည္း
ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ “ေဟာရင္းသာ ပ်ံေတာ္မူရ” မယ့္ ကိန္း ဆုိက္ေနပါ
ျပီ။ လူငယ္ေတြရဲ႕ အေျဖက ေျပာင္းလဲ မသြားပါဘူး။ “စာဖတ္ခ်ိန္ မေပးႏုိင္
ပါဘူး” ဆုိတာခ်ည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဂ်ာနယ္လစ္ လူငယ္ေတြနဲ႕ ေန႕စဥ္နဲ႕အမွ် ထိေတြ႕ ေနသူ ျဖစ္တာေၾကာင့္
ဒီေန႕ေခတ္ လုပ္ေနကိုင္ေနၾကတဲ့ အေျခအေနေတြကို သိပါတယ္။ လူႏွစ္
ေယာက္တစ္ပုိင္းနဲ႕ မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ကုိင္ေနၾကတာ ေတြကိုလည္း
သေဘာ ေပါက္ နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ “စာဖတ္ခ်ိန္ မေပးႏုိင္ဘူး”
ဆုိတာကိုေတာ့ လက္ခံလုိ႕ကုိ မရႏုိင္ေအာင္ ရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕
တစ္ေတြဟာ အလုပ္ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ထမင္းစားဖုိ႕ကုိ အခ်ိန္မရ
ဘူး ဆုိျပီး ထမင္းမစားဘဲ မေနၾကပါဘူး။ တစ္ခါတေလ နပ္ေက်ာ္ သြား
လုိ႕ မနက္စာ ညစာ ေပါင္းျပီး စားလုိက္ ရတာေတြ ရွိတတ္ ပါတယ္။ ဒါ
ေပမယ့္ စားေတာ့ စားျဖစ္ၾကတာပါပဲ။

ကုိယ္တုိင္က သတင္းသမား ျဖစ္တာေၾကာင့္ သတင္းေတြေနာက္ လုိက္
ရင္း ႏွစ္နပ္ သုံးနပ္ ထမင္း မစားလုိက္ရတာ မ်ဳိး ေတြ႕ၾကံဳဖူး ပါတယ္။
ႏွစ္ည သုံးည မအိပ္ဘဲ ေနခဲ့ရတာ မ်ဳိးေတြလည္း ၾကံဳဖူးပါတယ္။ သၾကၤန္
မွာလုိ ေရပုိက္ၾကီးနဲ႕ ထုိးတာ ခံဖူးပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ထမင္းစား
ရဖုိ႕ေတာ့ ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးျပီး စားခဲ့တာပါပဲ။




စာနယ္ဇင္း သမားမွာ ေန႕ည ဆုိတာ မရွိဘူး။ အလုပ္ခ်ိန္ ရယ္လုိ႕ မရွိ
ဘူး။ သတင္းမွန္သမွ် အေရးၾကီးတာပဲ ဆုိတဲ့ သဘာ၀ေတြကို နားလည္း
ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာဖတ္ခ်ိန္ကို လုံးလုံး မရွိဘူးဆုိတာေတာ့ မဟုတ္
ႏုိင္ပါဘူး။ ဖတ္ခ်င္စိတ္ ရွိရင္ အခ်ိန္ဆုိတာက ၾကံဖန္ျပီး လုပ္ယူရင္ ရ
တာ ခ်ည္းပါပဲ။ အေရးၾကီးတာက ဖတ္ခ်င္စိတ္ပါ။

“ဖတ္ခ်င္စိတ္” ေတာ့ ရွိပါတယ္။ အခ်ိန္မရလုိ႕ပါ ဆုိတဲ့ စကားဟာ
တကယ္ေတာ့ ဆင္ေျခကန္တာ သက္သက္ပါ။ ဖတ္ခ်င္စိတ္ ျပင္းျပင္း
ျပျပ မရွိလုိ႕သာ မဖတ္တာပါ။ မဖတ္ရရင္ မေနႏုိင္ေလာက္ေအာင္ကုိ
ဖတ္ခ်င္စိတ္ ၾကီးမာရင္ ၾကံဖန္ အခ်ိန္ယူျပီး ဖတ္မွာပါပဲ။ မခံမရပ္ႏုိင္
ေလာက္ေအာင္ ထမင္း ဆာလာရင္ မီးရထားေပၚ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ
ေတာင္ ထမင္းဘူးဖြင့္ စားတာမ်ဳိး ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ အလုပ္ခြင္ထဲ စာသင္
ခန္းထဲမွာလည္း လူမျမင္ေအာင္ စားတတ္ၾကတာပါပဲ။ ထမင္းဘူး မရွိရင္
လည္း ရွိတာရတာကို အခ်ဥ္ထုပ္ေတာင္ မေရွာင္ ရွာျပီး စားေလ့ ရွိၾက
ပါတယ္။

စာဖတ္တာလည္း အဲဒီလုိ လုပ္လုိ႕ရတာပဲ မဟုတ္လား။ ဘတ္စ္ကားဂိတ္
တုိ႕ ဘူတာရုံတုိ႕မွာ နာရီ၀က္ တစ္နာရီ အလကားရပ္ျပီး ေနရခ်ိန္ေတြမွာ
ဂ်ာနယ္ေလာက္ေတာ့ ဖတ္လို႕ရတာပဲ။ ဘတ္စ္ကားေပၚ ရထားေပၚမွာ
လည္း ဖတ္လုိ႕ ရတာပဲ။ သတင္းစာတုိ႕ ဂ်ာနယ္တုိ႕ဆုိတာမ်ဳိးက စိမ္ေျပ
နေျပ အရသာ ခံဖတ္ရတာမ်ဳိးမွ မဟုတ္တာ။ သြားရင္း လာရင္း လုပ္ရင္း
ကုိင္ရင္း ဖတ္လုိ႕ ရတာမ်ဳိးေတြပါ။ အရသာခံဖတ္ရတဲ့ ၀တၱဴ စာအုပ္လုိ
မ်ဳိး၊ ဖတ္ရင္း ေတြးေတာ စဥ္းစားရတဲ့ ပညာရပ္ ဆုိင္ရာလုိ စာအုပ္မ်ဳိးက်
ေတာ့ နာရီ၀က္ တစ္နာရီ အားလပ္ခ်ိန္ ရတဲ့ အခါမ်ဳိးက်မွ ဖတ္ေပါ့။

စာသမား ေပသမားတုိင္း ညအိပ္ရာမ၀င္မီမွာ အနည္းဆုံး တစ္နာရီ
ေလာက္ေတာ့ စာဖတ္ခ်ိန္ ယူသင့္ပါတယ္။ တစ္ေနလုံး ပင္ပန္းထားလုိ႕
ညနက္ေအာင္ မေနႏုိင္ဘူးလုိ႕ေတာ့ မေျပာပါနဲ႕။ စာေပသမား၊ စာနယ္
ဇင္းသမားတုိ႕ အလုပ္ဆုိတာ စက္ရုံထဲက အလုပ္သမားတုိ႕ရဲ႕ အလုပ္
မ်ဳိးကုိ ကာယခြန္အား စုိက္ထုတ္ျပီး ေခြ်းဒီးဒီးက်ေအာင္ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္
မ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။

စာေပကို စြဲစြဲျမဲျမဲ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာၾကီး ၀ါသနာပါတဲ့ သူဆုိရင္ စာဖတ္ျခင္း
ဟာလည္း အပန္းေျဖျခင္းပါပဲ။ စာေပသမား စစ္စစ္မွန္ရင္ စာဖတ္ရင္
ဘယ္ေတာ့မွ အိပ္မငုိက္ပါဘူး။ စာဖတ္ရင္း အိပ္ငုိက္တတ္သူ ဆုိရင္ စာ
ေပသမား အစစ္ မဟုတ္ဘူး။ လူအထင္ၾကီးေအာင္ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္
စာေပသမား အမည္ခံထားတာလုိ႕သာ မွတ္လုိက္ပါ။ ဒါမွမဟုတ္လည္း
တျခား အလုပ္မရွိလုိ႕ ၾကံဳရာ၀င္လုပ္တဲ့ အေနနဲ႕ စာနယ္ဇင္းသမား ျဖစ္ေန
တဲ့သူလုိသာ မွတ္လုိက္ပါ။

ဒီလုိေျပာတာ ဘုမသိ ဘာမသိ ေျပာတာလုိ႕ မထင္ေစခ်င္ပါဘူး။ ေန႕စဥ္
မနက္ ဆယ္နာရီက ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္ သုံးနာရီအထိ အလုပ္လုပ္ရတဲ့
သတင္းစာ သမားလုပ္ခဲ့သူ တစ္ဦးအေနနဲ႕ ေျပာတာပါ။ “မ်က္စီအက်င့္၊
၀မ္း အခ်င့္” ဆုိတဲ့ စကားအတုိင္း အိပ္တယ္၊ စားတယ္ဆုိတာ အက်င့္ေပၚ
မွာ မူတည္ ပါတယ္။ ေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း မနက္ ဆယ္နာရီက ေနာက္ေန႕
မနက္ သုံးနာရီေလာက္အထိ ေန႕စဥ္ အလုပ္လုပ္ ေနခဲ့ရေပမယ့္ အိပ္ငုိက္
တယ္လုိ႕ ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ အခု အသက္ ၆၀ ေက်ာ္တဲ့ အထိ
လည္း ည တစ္ခ်က္ခြဲ ႏွစ္ခ်က္အထိ စာေရးစာဖတ္ လုပ္ေနဆဲ ျဖစ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ေန႕လယ္ေန႕ခင္း တစ္ေရးတစ္ေမာ အိပ္စက္ အနားယူတယ္လုိ႕
မရွိပါဘူး။



ဘာမွ လုပ္စရာလည္း မရွိ၊ ဖတ္စရာလည္း မရွိ၊ ဘယ္မွ သြားစရာလည္း
မရွိတဲ့ ဆယ္ေပခန္းေလး တစ္ခုထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေျခာက္ႏွစ္
ခုနစ္ႏွစ္ ေနခဲ့ရခ်ိန္မ်ားကေတာင္ ေန႕လည္ေန႕ခင္း အိပ္တဲ့ အက်င့္
မလုပ္ ခဲ့ပါဘူး။ တစ္ေန႕ခင္းလုံး ပတ္ခ်ာလည္ေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္ ေနခဲ့
တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အိပ္ျခင္း၊ စားျခင္းဆုိတာ အက်င့္ေပၚမွာ မူတည္တယ္
လုိ႕ ေျပာတာပါ။

စာဖတ္ျခင္းကုိပဲ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒါေလာက္ ေရးၾကီးခြင္က်ယ္လုပ္ျပီး
ေျပာေနရတာလဲလုိ႕ ေမးစရာ ရွိပါတယ္။ စာနယ္ဇင္းသမား လူငယ္ေတြ
အတြက္ ေျပာေန၊ ေရးေနတာ ျဖစ္လုိ႕ အေလးထား ေျပာေနတာပါ။ စာ
နယ္ဇင္းသမား အလုပ္ဆုိတာ စာမဖတ္ဘဲနဲ႕ လုပ္လုိ႕မရပါဘူး။ စာဖတ္
ျခင္းဟာ စာနယ္ဇင္းသမားအတြက္ အေရးၾကီးဆုံး အဓိက အလုပ္ျဖစ္ပါ
တယ္။

စာနယ္ဇင္းသမား မွန္ရင္ ဘယ္ကိစၥမဆုိ ဟုိစပ္စပ္၊ ဒီစပ္စပ္ေတာ့ သိထား
ဖုိ႕ လုိပါတယ္။ အဲဒီလုိ သိဖုိ႕ စာဖတ္ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ စာနယ္ဇင္းသမား
ဆုိတာ ေကာင္းတာလည္း သိဖုိ႕ လုိပါတယ္။ မေကာင္းတာလည္း သိဖုိ႕
လုိပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘာစာမဆုိ ဖတ္ရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေကာင္းတာ
ကုိ ဘာေၾကာင့္ ေကာင္းတာလဲ၊ ဘယ္လုိ ေကာင္းတာလဲ သိမွ ကုိယ္တုိင္
ေကာင္းတာ လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ မေကာင္းတာကိုလည္း ဘာေၾကာင့္ မေကာင္း
တာလဲ၊ ဘယ္လုိ မေကာင္းတာလဲ သိမွ ကုိယ္တုိင္ မေကာင္းတာ မလုပ္မိ
ေအာင္ ေရွာင္ၾကဥ္ ႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ စာဖတ္ဖုိ႕ ထပ္ခါတလဲလဲ
တုိက္တြန္း ေနရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ စာနယ္ဇင္းေတြ အဆင့္အတန္းျမင့္၊ မျမင့္ ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္
တုိ႕ စာနယ္ဇင္းသမားေတြ အဆင့္အတန္းျမင့္၊ မျမင့္ေပၚ မူတည္ ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ စာနယ္ဇင္း သမားေတြ အဆင့္အတန္းျမင့္ဖုိ႕ စာဖတ္ျခင္းက
လြဲျပီး တျခားနည္းလမ္း မရွိပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ စာနယ္ဇင္းသမား မွန္သမွ်
စာမ်ားမ်ား ဖတ္ၾကပါ။ မဖတ္ရ မေနႏုိင္ဘူး ဆုိတဲ့ အဆင့္ထိ ေရာက္ေအာင္
ကို ဖတ္ၾကပါလုိ႕ ထပ္မံ တုိက္တြန္း လုိက္ပါရေစဦး။


လူထုစိန္၀င္း
၁၁-၁-၂၀၀၅
( မတ္လ၊ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ မေဟသီ မဂၢဇင္းမွ ထပ္ဆင့္ ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ တုိက္ရုိက္ ခြင့္ျပဳခ်က္ မယူႏုိင္ခဲ့မွဳ အတြက္ ဆရာ
လူထု ဦးစိန္၀င္း အား ေတာင္ပန္ပါတယ္။ )