ဒုိ႕ေက်ာင္းနဲ႕ဒုိ႕ဂါထာ၊ဒုိ႕အရပ္နဲ႕ဒုိ႕ဇာတ္ အပုိင္း(၁)

ေရးသူ - စစ္ျငိမ္းဒီေရ

“ကုိပြၾကီး” …. ….. ….

က်ေနာ့္ရယ့္ ငယ္စဥ္ ကေလးဘ၀တုန္းက ကိုပြၾကီးလုိ႕ ေခၚတဲ့ ရပ္ေဆြ
ရပ္မ်ဳိး အကိုၾကီး တစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူး ပါတယ္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ မတုိင္ခင္ မဆလေခတ္က ဆယ္တန္း ေအာင္စာရင္းထြက္ရင္
ေအာင္ခ်က္က လူတစ္ရာမွာ ေလးရာခုိင္ႏွဳန္း၊ ငါးရာခုိင္ႏွဳန္းပါ။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္
ဆယ္တန္း စာေမးပြဲတြင္ ကုိးတန္းစာကို ျဖဳတ္လုိက္တဲ့ ႏွစ္အထိ ဆယ္တန္း
ေအာင္ခ်က္ က ေျခာက္ရာခုိင္ႏွဳန္း၊ ခုႏွစ္ရာခုိင္ႏွဳန္း။ မွတ္မိ ပါေသးတယ္။
က်ေနာ္ ပညာသင္ၾကားရာ ဆင္ေျခဖုံး ေဒသက မ်က္ႏွာမြဲ ေက်ာင္းေလးမွာ
၁၉၈၃- ၈၄ ခုႏွစ္က ဆယ္တန္းကို A,B,C,D ေလးခန္းေပါင္း ေက်ာင္းသား
ႏွစ္ရာေက်ာ္ ၀င္ေျဖခဲ့ရာ ေလးေယာက္သာ ေအာင္ပါတယ္။ ေအာင္တဲ့
ေက်ာင္းသားေတြက ရုိးရုိး A (က- အဆင့္) နဲ႕ ပါ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႕
ဆင္ေျခဖုံး ေဒသေလး အတြက္ေတာ့ တကယ့္ လူစြမ္းေကာင္း ေတြပါ။
စာေမးပြဲ က်တဲ့သူ ေတြမွာလည္း ဆယ္တန္းစာနဲ႕ ကုိးတန္းစာ ေပါင္းျပီး
စာက်က္ရေတာ့ ဒုကၡက မေသးဘူးဟု ထင္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႕ အိမ္နံေဘး လမ္းသြယ္ထဲက အကိုၾကီးတစ္ေယာက္ အဲဒီေအာင္
စာရင္းထြက္တဲ့ မနက္က သူ ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ပုံကို အခုထိ နားထဲ ၾကားေန ပါ
ေသးတယ္။ သူ႕ကို ရပ္ကြပ္ထဲမွာ ေနရာတကာ ပါစျမဲမုိ႕ “ငပြ” လုိ႕ ေခၚပါ
တယ္။ သူ ဆယ္တန္း ေအာင္ေတာ့ “ငပြ၊ လူျဖစ္ျပီေဟ့၊ ငပြ လူျဖစ္ျပီဟ” လုိ႕
အသံျဗဲၾကီးနဲ႕ ေအာ္ပါတယ္။ မနက္ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တဲ့ လူၾကီး
ေတြ စကား၀ုိင္းမွာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၊ အသုတ္ဆုိင္၊ ရပ္ကြပ္
ထဲက ပ်ံက်ေစ်း ေနရာစုံမွာ ကိုပြၾကီး ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ သတင္းက
ေအာင္ဘာေလ ထီမ်ား ေပါက္သြားသလားဟု ထင္ရပါတယ္။ မၾကားခ်င္မွ
အဆုံးပါ။

ပါးစပ္တြင္ ကြမ္းယာ ပလုပ္ပေလာင္းနဲ႕ နားၾကားထဲမွာ ေဆးေပါ့လိပ္တုိ
ကို ထုိးေနက် သူ႕ပုံစံသည္ ေန႕ခ်င္းညခ်င္း ေျပာင္းလဲသြား ပါတယ္။
ေကာ္လန္ကတုံး အက်ႌနဲ႕ ေယာပုဆုိးနဲ႕ ပါ။ လူၾကီးေတြက အိမ္က သား
သမီးမ်ားကို ဆုံးမပဲ့ျပင္ရင္ေတာင္ ကိုပြၾကီးကို နမူနာယူဖုိ႕ အထိပါ။ ပုံျပင္
စာအုပ္ထဲက လူစြမ္းေကာင္းေတာင္ ကိုပြၾကီးေလာက္ ေနရာ မရႏုိင္ပါဘူး။
“ပညာေရႊအုိး၊ လူမခုိး” လုိ႕ဆုိရုိးစကားေတြနဲ႕ပါ။ ေရႊအုိးနဲ႕ တူခဲ့ေသာ ေခတ္
ေတြတုန္းက ပညာသည္ တကယ့္ကိုဘဲ ခမ္းနားလွပါတယ္။ သူ တကၠသိုလ္
စတက္တဲ့ ေန႕ကဆုိရင္ ကားဂိတ္မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ သူ႕ပုံစံသည္ ျပည္သူ႕
လႊတ္ေတာ္ကိုဘဲ သြားေတာ့မလုိလုိ စတုိင္မ်ဳိးပါ။

သူတုိ႕ မိသားစုက အရမ္း ဆင္းရဲႏြမ္းပါး ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ ရပ္ကြပ္
ထဲတြင္ ဆုိက္ကား ပိုင္ရွင္မ်ားက သူတုိ႕ပုိင္ဆုိင္ေသာ ဆုိက္ကားမ်ားကုိ
ကုိပြၾကီးတုိ႕ အိမ္တြင္ ညဘက္ ေနရာဌါးျပီး ထားေလ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
ကုိပြၾကီးတုိ႕ မိသားစုကုိ က်ေနာ္တုိ႕ ကေလးငယ္မ်ားက “ဘခက္ မိသားစု”
ဟု ေခၚၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက “ဆုိက္ကားသမား ဘခက္”
ဟု အမည္တြင္ေသာ ရုပ္ရွင္ကားသည္ အလြန္နာမည္ၾကီး ခဲ့ပါတယ္။

ကိုပြၾကီးသည္ ဆုိက္ကားကုိ တစ္ျခမ္းေစာင္း နင္းရာတြင္ အလြန္ေတာ္
ပါတယ္။ သူသည္ သူတုိ႕ေမာင္ႏွမမ်ားထဲတြင္ အၾကီးဆုံးျဖစ္ျပီး သူနဲ႕
သူ႕ေအာက္ ညီတုိ႕မွာ အသက္ ဆယ္ႏွစ္ နီးပါး ကြာပါတယ္။ သူတုိ႕
မိသားစုႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႕ မိသားစုသည္ အလြန္ ခင္မင္ ရင္းႏွီၾကပါတယ္။
အေၾကာင္းကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္တုိ႕ ရပ္ကြပ္ထဲတြင္ ရုပ္ျမင္
သံၾကား(TV) ရွိေသာ အိမ္အေရအတြက္မွာ ဆယ္အိမ္ မျပည့္ပါ။

က်ေနာ့္အေဖသည္ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ ေရႊေတာင္တုိက္ပြဲမွ စ၍
ပါ၀င္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ မဆလ ေခတ္တြင္ ေမာ္ကြန္း၀င္ ဆုတံဆိပ္ရခဲ့ျပီး
ယင္းဆုတံဆိပ္ျဖင့္ အစိုးရထုတ္ “က.ပ.စ” တီဗြီ တစ္လုံး ရခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႕အိမ္သည္ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႕မ်ား၌ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းရွည္
မ်ားလာလွ်င္ လူတစ္ေယာက္ကုိ ေငြတစ္မတ္ႏွဳန္းျဖင့္ ျပ’စား ပါတယ္။
ကုိပြၾကီးတုိ႕ ေမာင္ႏွမ တသုိက္ ကေလးငယ္ ေျခာက္ေယာက္ႏွင့္
သူ႕အေမ အပါအ၀င္ လူ ခုႏွစ္ေယာက္ကို က်ေနာ့္အေမက သနားေသာ
အားျဖင့္ ေငြတစ္က်ပ္သာ ယူေလ့ ရွိပါတယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြ မဟုတ္
ေသာ ၾကားရက္မ်ားတြင္ သူတုိ႕မိသားစုသည္ က်ေနာ္တုိ႕အိမ္တြင္
အခမဲ့ တီဗြီ လာၾကည့္ေလ့ ရွိပါတယ္။ ထုိေၾကာင့္ ကိုပြၾကီးသည္ က်ေနာ္
တုိ႕ ေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ ပက္သက္လွ်င္ အျမဲ အေလွ်ာ့ေပးျပီး ဆက္ဆံ
ေလ့ ရွိပါတယ္။

ရာသီဥတု ေကာင္းမြန္ေသာ ေန႕မ်ားတြင္ က်ေနာ္တုိ႕ သူငယ္ခ်င္း
တသုိက္သည္ ရပ္ကြပ္ထဲတြင္ ေန႕ေရာ၊ ညပါ ကစားနည္း မ်ဳိးစုံျဖင့္
ကစား ၾကပါတယ္။ ညဘက္မ်ားတြင္ မ်ားေသာ အားျဖင့္ “ဂြတုိ၊ ဂြရွည္”
ဟု ေခၚေသာ အုပ္စုလုိက္ ေျပးတမ္း၊ လုိက္တမ္း ကစားေလ့ ရွိပါတယ္။
လမ္းက်ဳိးလမ္းၾကား၊ အိမ္က်ဳိးအိမ္ၾကား မက်န္ ေျပးလႊား ကစားၾက
ေသာေၾကာင့္ လူၾကီးမိဘမ်ားက တစ္ေယာက္ေယာက္ ရွာမေတြ႕ပါက
ကိုပြၾကီးကုိ ရွာေဖြ ခုိင္းေလ့ ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ သူငယ္ခ်င္းတသုိက္
၏ မိဘမ်ားက ကိုပြၾကီးကုိ မၾကာခဏ မုန္႕ဖုိး ေပးေလ့ ရွိပါတယ္။

ကုိပြၾကီးသည္ တခါတရံ က်ေနာ္တုိ႕ကို သူ အလကားၾကည္ရူခဲ့ေသာ
လမ္းေဘး ေမာ္ကြန္း ရုပ္ရွင္ (မ.ဆ.လ ေခတ္က အစုိးရ အခမဲ့ရုပ္ရွင္)
မွ ရုပ္ရွင္ ဇာတ္လမ္းမ်ား၊ သူ ဖတ္ရူျပီးေသာ ၀တၳဳ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးစုံ
တုိ႕ကုိ ျပန္ေျပာျခင္းျဖင့္ ကေလးထိန္း လုပ္တတ္ပါတယ္။ သူ ဆယ္တန္း
ေအာင္ ျပီးေသာ တစ္ေန႕တြင္ က်ေနာ္တုိ႕ ကေလးငယ္ တသုိက္ကုိ
၀တၳဳစာအုပ္ တစ္အုပ္မွ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းကုိ ဖတ္ရူ ျပပါတယ္။ ၀တၳဳ
မဖတ္ျပခင္ သူက “ငါတုိ႕ ဘ၀ေတြ ဒီ၀တၳဳေတြထဲကလို ျဖစ္ရင္ အရမ္း
ေကာင္းမယ္ကြာ” လုိ႕ ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႕ဘဲ သူ စ’ျပီး ၀တၳဳထဲက
ဇာတ္လမ္းကို အသံ အက်ယ္ၾကီး ထြက္ျပီး ဖတ္ျပ ပါတယ္။
……. “အင္းယ်ားလမ္း ေပၚတြင္ အင္မတန္ ေခ်ာေမာလွပေသာ
မိန္းမပ်ဳိေလး တစ္ဦးအား သယ္ေဆာင္ ထားသည့္ မာစီဒီ ကားၾကီး
တရိပ္ရိပ္ ေျပးေနပါတယ္” ဟု သူ စာဖတ္ျပ ေနတုန္း ….

ကိုပြၾကီးတုိ႕ ေနာက္ေဖး မီးဖုိေခ်ာင္းက သူ႕အေမက ….
“ဟဲ့ ပြၾကီး … ကေလးေတြကုိ ဘာေတြ မဟုတ္မဟတ္ ဖတ္ျပ
ေနတာလည္း… ဒီမွာ ညေနစား ဟင္းမရွိဘူး …. အေရွ႕ေစ်းေဟာင္း
လမ္းထိပ္က ေဒၚအုန္းျမ ထမင္းဆုိင္မွာ ကုလားပဲဟင္း ႏွစ္ဆယ္ဖုိး
သြား၀ယ္ … တကယ္တဲ့ေတာ္ ဆုိက္ကားေတာင္ ကုိယ္ပုိင္မရွိတာ
… ဒင္းက မာစီဒီေတြ ဘာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတယ္”
လုိ႕ လွမ္းေအာ္ ပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႕ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ ကေလးတသုိက္လည္း
ကုိပြၾကီးတုိ႕ အိမ္ေရွ႕ဘက္ကို အုပ္စုလုိက္ လမ္းေလွ်ာက္လာပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုပြၾကီးက အိမ္ေပါက္၀မွာ ၀တၳဳ စာအုပ္ဖတ္ေနပါ
တယ္။ ဒါနဲ႕ အသံက်ယ္က်ယ္ ထြက္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္
ဦးေဆာင္ျပီး စ’ ေအာ္ပါတယ္ …
“အင္းယ်ား လမ္းေပၚတြင္ မာစီဒီကားၾကီး တရိပ္ရိပ္ ေျပးေနပါတယ္”
ေနာက္ကေန က်ေနာ္တုိ႕ တစ္အုပ္စုလုံးက ….
“ဟဲ့ … ပြၾကီး … အေရွ႕ေစ်းေဟာင္းလမ္းထိပ္က ေဒၚအုန္းျမဆုိင္မွာ
ပဲဟင္း ႏွစ္ဆယ္ဖုိး ျမန္ျမန္ သြား၀ယ္”
လုိ႕ ေအာ္ျပီး ေျပးၾကပါတယ္။

သူ႕ကို စ’ေနာက္ျပီး ထြက္ေျပးသြားတဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ ကေလးတသုိက္
ရယ့္ ေနာက္ေက်ာကို ကုိပြၾကီး တစ္ေယာက္ စိတ္မဆုိးဘဲ ၾကည့္
ေနမွာ အေသအခ်ာ ပါ။


(… အလ်ဥ္းသင့္သလုိ ဆက္လက္ ေဖာ္ျပမည္။)
(မွတ္ခ်က္။ ။ ယခင္က ျပန္လည္ ျဖဳတ္ခ်ခဲ့ေသာ “ေရြးခ်ယ္ျခင္းႏွင့္
ရုန္းကန္ျခင္း” ပုိ႕စ္မွ စာသားမ်ားကုိ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ ေဖာ္ျပပါသည္။)