ဒုိ႕ေက်ာင္းနဲ႕ဒုိ႕ဂါထာ၊ဒုိ႕အရပ္နဲ႕ဒုိ႕ဇာတ္ အပုိင္း(၂)

ေရးသူ - စစ္ျငိမ္းဒီေရ

က်ေနာ္နဲ႕ ကိုပြၾကီးတုိ႕ ခင္မင္ရင္းႏွီ ခဲ့တဲ့ အဲဒီေခတ္ အဲဒီကာလက
က်ေနာ္တုိ႕ေဒသသည္ ဗဟန္းျမိဳ႕နယ္ရယ့္ အဆင္းရဲဆုံး ရပ္ကြပ္ေလး
တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ မိသားစု ေနထုိင္တဲ့ ရပ္ကြပ္ မ်က္ႏွာစာ
တန္းက မိသားစုေတြလည္း သာမန္ လူလတ္တန္းစားမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ရပ္ကြပ္ရယ့္ အတြင္းပုိင္းမွာေတာ့ ကိုပြၾကီးတုိ႕ မိသားစု အပါအ၀င္
က်ေနာ့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ က်ေနာ့္နယ္သားမ်ားသည္ အလုပ္မ်ဳိးစုံျဖင့္
ဘ၀ကုိ ရုန္းကန္ ရပါတယ္။

ကြမ္းသီး ညွပ္တယ္။ စာအိတ္ ကပ္တယ္။ သံတံစည္း ေသြးတယ္။ ပ်ံက်
ေစ်းမွာ ေစ်းေရာင္းတယ္ … စသျဖင့္ သမၼာအာဇီ၀ လုပ္သူေတြ ရွိသလုိ ….
ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းေတြ၊ ေဆးေျခာက္နဲ႕ ဘိန္းျဖဴေရာင္းသူေတြ၊ လိမ္
နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႕ လုိက္လိမ္သူေတြ၊ ထမင္းတလုပ္ စားရဖုိ႕အတြက္ ဘာမဆုိ
လုပ္တဲ့ သူေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ေဒသက ေစ်းကြက္
အခ်က္အျခာ ျဖစ္သြားလုိ႕ အရင္လူေဟာင္းေတြ မရွိေတာ့ဘူးလုိ႕ သိရပါ
တယ္။ ကုိပြၾကီး တစ္ေယာက္ ဆယ္တန္း ေအာင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြတုန္း
ကေတာ့ ….




က်ေနာ့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရယ့္ အေမဆုိရင္ ပုိက္ဆံရွိတဲ့
လူေတြရယ့္ အသုဘမွာ အဌါးလုိက္ျပီး “ငုိ” ေပးပါတယ္။ ဒီလုိပါ …
ရန္ကုန္ျမိဳ႕ရယ့္ ေငြေၾကးျပည္စုံ ခ်မ္းသာတဲ့ မိသားစုထဲက တစ္ေယာက္
ေယာက္ ေသဆုံးသြားရင္ အဲဒီေသဆုံးမွဳ ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္က စျပီး မိသားစု
၀င္ေတြက ငိုေၾကြးၾက ပါတယ္။ အသုဘပို႕တဲ့ ေန႕လည္းေရာက္ေရာ
သူတုိ႕ မငုိႏိုင္ၾကေတာ့ ပါဘူး။ ေန႕စဥ္ ရက္ဆက္ ငိုေနရေတာ့ ပင္ပန္း
တဲ့ သေဘာပါ။ ဒါနဲ႕ အသုဘပုိ႕တဲ့ေန႕မွာ အသုဘရွင္ေတြရဲ႕ ကိုယ္စား
က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းအေမက အစား၀င္ျပီး မိသားစုထဲက လုိလုိ ေဆြမ်ဳိး
ထဲက လုိလုိ ငိုေပး ရပါတယ္။ အဲဒီေခတ္မွာ လူေတြက သခၤ်ဳိင္းကုန္းမွာ
အသုဘ လုိက္ပုိ႕ရင္ … ငုိသံ ေလးေတာင္ မၾကားရပါလား? ဘာလား?
ညာလား? အတင္းအဖ်င္း ေျပာေလ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလုိ အဌါး
ငုိ ေပးတဲ့ သူေတြကို ဌါးရမ္း ရပါတယ္။ “ငုိ”ေပးတဲ့အတြက္ ရတဲ့ ပုိက္ဆံ
က အဲဒီေခတ္က သာမန္ ေန႕စား အလုပ္သမား တစ္ေယာက္ ရတာထက္
မ်ားပါတယ္။ အသံေတာ့ က်ယ္က်ယ္ထြက္ ရပါတယ္။ မ်က္ရည္ထြက္တာ
နည္းရင္ ပရုတ္ဆီ လိမ္းပါတယ္။ အလုပ္သေဘာေလး ေတြေတာ့ ရွိတာ
ေပါ့ဗ်ာ။

ကုိပြၾကီးတုိ႕ ေမာင္ႏွမမ်ားသည္ အဲဒီေခတ္က ကြမ္းသီး ညွပ္တာတုိ႕၊
ေလယာဥ္ပ်ံ တံဆိပ္ပုံ ပါရွိေသာ စာအိတ္ ကပ္တာတုိ႕ လုပ္ရပါတယ္။
အဲဒီအလုပ္ေတြလည္း အႏၱရာယ္ ရွိပါတယ္။ ဥပမာ … ကြမ္းသီးညွပ္တဲ့
သူေတြဆုိရင္ မွတ္ပုံတင္ရုံးမွာ မွတ္ပုံတင္သြားေလွ်ာက္ရင္ ျပႆနာ
တက္ပါေတာ့တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႕လည္း ဆုိေတာ့ ကြမ္းသီးအလုံးလုိက္
ကုိ ကြမ္းညွပ္ထဲ ထည့္ညွပ္ရာမွာ လက္မနဲ႕ လက္ညိဳး ထိန္းျပီး ညွပ္
ရပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ မၾကာခဏ လက္အသားကုိ ဓါး’ထိေလ့ ရွိပါ
တယ္။ ဓါး’ထိတဲ့ ေနရာက မ်ားေသာအားျဖင့္ လက္မ’ လက္ေဗြရာ
ရွိတဲ့ ေနရာမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မွတ္ပုံတင္ရုံးသြားလုိ႕ လက္ေဗြႏုိပ္ရင္
သူတုိ႕ လက္ေဗြပုံစံ မထင္မရွား ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ တစ္ေန႕ကုိ လူ
တစ္ေယာက္က ကြမ္းသီးအလုံးလုိက္ ပိႆာခ်ိန္ သုံး၊ေလး ပိႆာ
ကို ကြမ္းညွပ္ေနေတာ့ အဲဒီ ဓါးထိတဲ့ ျပႆနာက မထူးဆန္းပါဘူး။

စာအိတ္ကပ္တဲ့ သူမ်ား ၾကျပန္ေတာ့ သူတုိ႕ရယ့္ လက္ညွဳိးက နည္း
နည္း ေစာင္းသြားပါတယ္။ သာမန္လူ လက္ညွဳိးနဲ႕ မတူပါဘူး။ ျဖစ္ပုံ
က ဒီလုိပါ။ စာအိတ္လုပ္မဲ့ စကၠဴ အရြက္ေရ ၂၀၀၀ တစ္စည္းကုိ
မွ ပိုက္ဆံ ၁၅ က်ပ္၊ ၂၀ ေလာက္ဘဲ ရပါတယ္။ အဲဒီ စာအိတ္ စကၠဴ
ကုိ သံျပားေလးေထာင့္ပုံစံ ေလးနဲ႕ အရင္ခ်ဳိး ရပါတယ္။ ျပီးရင္ ပိတ္
မဲ့ ဖက္ကို ေကာ္သုတ္ ရပါတယ္။ ေကာ္တစ္ခါ သုတ္ရင္ စကၠဴ အစြန္း
ေလးေတြ ထြက္ေနတဲ့ စကၠဴေပါင္း ေလး၊ ငါးဆယ္ ေလာက္ ရွိပါ
တယ္။ အဲဒီ စာအိတ္ အရည္အတြက္ ၂၀၀၀ ဆုိတာ ကြ်မ္းက်င္ျပီး
လုပ္ေနၾက လူတစ္ေယာက္ လုပ္ရင္ေတာင္ တစ္ရက္ခြဲေလာက္ ၾကာ
ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာအိတ္ ေကာ္သုတ္မွဳကေန သူတုိ႕ လက္ညွိဳးေလး
ေတြ ေကာက္သြားသလုိ၊ ေစာင္းေစာင္းေလးေတြ ျဖစ္ၾကတာပါ။

အျဖဴနဲ႕ အစိမ္း ၀တ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းက ျပန္ရင္
အိမ္ကို တည့္တည့္ဘဲ ျပန္တဲ့သူ မရွိသေလာက္ နည္းပါတယ္။ က်ေနာ့္
သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆုိရင္ ေစ်းထဲသြားျပီး မိဘ ေစ်းေရာင္းေနတဲ့
ဟင္းသီး၊ ဟင္းရြက္၊ အသား၊ ငါး’ ေတာင္းေတြကို သြားထမ္း ရပါ
တယ္။ ကုိပြၾကီးတုိ႕ အိမ္နံေဘးက သူနဲ႕ အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းဆုိရင္
ေက်ာင္းတက္ရင္နဲ႕ ဆင္းရဲလြန္းလုိ႕ ဘိန္းျဖဴ ေရာင္းရ ပါတယ္။
ေက်ာင္းထဲမွာ ေရာင္းတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းက ျပန္လာမွ
ရပ္ကြပ္အစြန္းဖက္ သြားျပီး ေရာင္းတာပါ။ သူက အေအးေသာက္တဲ့
ေနရာမွာ သုံးတဲ့ အေအးစုတ္တဲ့ ပုိက္ကို အပုိင္းေသးေသးေလးေတြ
ျဖစ္ေအာင္ ကပ္ေၾကးနဲ႕ ျဖတ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ္ အဲဒီ ပိုက္ျပတ္ေလး
ရယ့္ တဖက္ကို မီးနဲ႕ ပိတ္ပါတယ္။ က်န္တဖက္ ထဲကေန ဘိန္းျဖဴကို
ထည့္ျပီး မီးနဲ႕ ျပန္ပိတ္ပါတယ္။ အဲဒီ လက္တဆစ္ နီးပါး မရွိ တရွိ
ဘိန္းျဖဴထည့္တာတဲ့ အရာကို “တစ္လုံး” လုိ႕ ေခၚ ပါတယ္။

တခါတေလ သူ႕ကုိ ဘိန္းေရာင္းခုိင္းသူက အဆင္သင့္ လုပ္ျပီးသာ
ေရာင္းခုိင္းရင္ သူက ၁၀- ခုကို ၁၁- ခု ျဖစ္ေအာင္ အၾကံအဖန္ လုပ္
ပါတယ္။ တစ္ခု ပုိထြက္ေအာင္ လုပ္တဲ့ သေဘာပါ။ ဒီလုိ ျမင္ကြင္း
ေတြသည္ တစ္ေန႕ မဟုတ္၊ တစ္လ မဟုတ္ အျမဲတမ္း လုိလုိ ျမင္
ေတြ႕ ရပါတယ္။ ဒီလုိ ျမင္ကြင္းေတြ ဒီလုိ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ၾကား
မွာ ကိုပြၾကီး ဆယ္တန္း ေအာင္ခဲ့ ပါတယ္။

သူ ဆယ္တန္းေအာင္လုိ႕ အေပ်ာ္လြန္းျပီး “ငပြ၊ လူျဖစ္ျပီေဟ့၊ ငပြ
လူျဖစ္ျပီဟ” လုိ႕ ေအာ္ေနခ်ိန္မွာ သူတုိ႕အိမ္နံေဘးက လူေတြလည္း
သူကုိ ၾကည့္ျပီး ၀မ္းသာလြန္းလုိ႕ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲေနၾက ပါတယ္။
ကိုပြၾကီးတုိ႕ လမ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ေနတဲ့ ဆုိက္ကား သမားေတြ
ဆုိရင္ အဲဒီ ဆယ္တန္း ေအာင္စာရင္း ထြက္တဲ့ မနက္က သူတို႕
လမ္းထဲက ေကာင္ေလး ဆယ္တန္း ေအာင္တာ ဂုဏ္ယူလုိ႕ ခရီး
သည္ကို ပိုက္ဆံမယူဘဲ လုိရာခရီးကို အခမဲ့ ပုိ႕ၾကတယ္ဗ်ာ။


(… အလ်ဥ္းသင့္သလုိ ဆက္လက္ ေဖာ္ျပမည္။)
(မွတ္ခ်က္။ ။ ယခင္က ျပန္လည္ ျဖဳတ္ခ်ခဲ့ေသာ “ေရြးခ်ယ္ျခင္းႏွင့္
ရုန္းကန္ျခင္း” ပုိ႕စ္မွ စာသားမ်ားကုိ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ ေဖာ္ျပပါသည္။)