ဒုိ႕ေက်ာင္းနဲ႕ဒုိ႕ဂါထာ၊ဒုိ႕အရပ္နဲ႕ဒုိ႕ဇာတ္ အပုိင္း(၃)

ေရးသူ - စစ္ျငိမ္းဒီေရ

ကုိပြၾကီး တစ္ေယာက္ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ တစ္မနက္ဘဲ ေပ်ာ္ႏုိင္ခဲ့
ပါတယ္။ ေနာက္ေန႕ ကစျပီး ေန႕ဖက္မွာ ရသမွ် အလုပ္မ်ဳိးစုံ လုပ္၊
ညဖက္မွာ ဆုိက္ကား နင္းရပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ေတြ တုန္းက ဆယ္
တန္းေအာင္ျပီးရင္ ေဒသေကာလိပ္ တက္ဖုိ႕ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေစာင့္
ရပါတယ္။ ကုိပြၾကီးတုိ႕ ေနထုိင္တဲ့ ရပ္ကြပ္ အတြင္းပုိင္းက လူေတြရယ့္
ေန႕စဥ္ဘ၀က ေျပာလုိ႕မကုန္ေအာင္ပါပဲ။




မနက္မုိးမလင္းေသးဘူး ဆဲသံ၊ ဆူသံ၊ ကေလးငိုသံ၊ လင္မယား ရန္ျဖစ္
သံေတြ နဲ႕ စ’လုိက္တာ မုိးခ်ဳပ္ အထိပါပဲ။ အဲဒီ ၁၉၈၃-၈၄ ခုႏွစ္ ၀န္း
က်င္ မွာဘဲ က်ေနာ္တုိ႕ ေဒသထဲကို ပြဲစားလုပ္စားတဲ့ ညားခါစ လင္မယား
တခ်ဳိ႕ ေျပာင္းေရြ႕ ေနထုိင္ၾကပါတယ္။ အရပ္ထဲမွာေတာ့ လူငယ္ အမ်ားစု
ဟာ သမရုိးက် အလုပ္ၾကမ္း သမားေတြ လုပ္ၾကသလုိ ၾကိတ္၀ုိင္းလုိ႕
ေခၚတဲ့ လူမသိ သူမသိ တိတ္တိတ္ပုန္း ဖဲ၀ုိင္းေတြ၊ အရက္ပုန္းဆုိင္ေတြ၊
မူးယစ္ေဆး၀ါး ေရာင္း၀ယ္မွဳေတြနဲ႕ ဘ၀ကို နည္းမ်ဳိးစုံ ရုန္းကန္ ေနၾက
ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႕ ေဒသရွိ လူငယ္ေတြရယ့္ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ဘ၀ကို စတင္
ေျပာင္းလဲဖုိ႕ ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္တဲ့ လူၾကီးတခ်ဳိ႕လည္း ရွိပါတယ္။
တစ္ေယာက္ကေတာ့ က်ေနာ္ မေမြးခင္ အခ်ိန္ေတြ ကတည္းက
ၾကိဳးပမ္း ေဆာင္ရြက္သူပါ။ ယေန႕ အခ်ိန္အထိ သူ မကြယ္လြန္ေသး
ပါဘူး။ သူ႕ အေၾကာင္းကို “တကယ့္လူ” ဆုိျပီး အရင္က က်ေနာ္ေရး
ခဲ့ပါတယ္။ သူက ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရး လွဳပ္ရွားမွဳေခတ္ေတြမွာ
လူငယ္ ဘ၀နဲ႕ စတင္ ပါ၀င္ခဲ့သူပါ။ အခုေတာ့ သူ႕ခႏၶာကုိယ္ ေအာက္
ပုိင္း ေလျဖတ္ျပီး အိပ္ယာေပၚမွာ လဲေနပါျပီး။

ေနာက္တစ္ေယာက္က လက္နက္ကုိင္ ျပည္တြင္းစစ္မွာ မဆလ အစိုးရက
အရွင္ဖမ္းမိျပီး ေထာင္က်။ ေထာင္က လႊတ္ျပီး မုဆုိးဖုိ ဘ၀ျဖင့္
အပ်ဳိအရြယ္ သမီးေလး တစ္ေယာက္နဲ႕အတူ က်ေနာ္တုိ႕ ေဒသကို
အဲဒီေခတ္မွာ ေျပာင္းေရြ႕လာပါတယ္။ အဲဒီလူၾကီးနဲ႕ က်ေနာ့္အေဖက
ဂ်ပန္ေခတ္မွာ စစ္ပညာ အတူတကြ သင္ခဲ့တဲ့လို႕ လူၾကီးေတြကေျပာ
ၾကပါတယ္။ သူ႕နာမည္က အလံနီ ရဲျမင့္ လုိ႕ ေခၚပါတယ္။ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္
ပတ္၀န္းက်င္မွာဘဲ ေဘာက္ေထာ္ ဘူတာဖက္ကို သူတုိ႕ မိသားစု
ေျပာင္းေရြ႕သြားျပီး တစ္လေလာက္ အၾကာမွာ သူကြယ္လြန္ သြား
ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေယာက္က ဦးထြန္းရီလုိ႕ ေခၚပါတယ္။ သူ႕ကုိ က်ေနာ္
တုိ႕ ကေလးငယ္ေတြက “ဘဘၾကီးပဲေၾကာ္” လို႕ ေခၚပါတယ္။ သူ႕
မိသားစုက ပဲေၾကာ္ေတြ လုပ္ျပီး မုန္႕ဟင္းခါးဆုိင္ေတြကို လုိက္ပုိ႕
လုိ႕ ဘဘၾကီးပဲေၾကာ္လုိ႕ အရပ္ထဲမွာ အမည္တြင္ပါတယ္။ သူလည္း
ေဒၚခ်ဳိခ်ဳိေက်ာ္ျငိမ္းတုိ႕၊ ဒီမုိကေရစီပါတီက ဦးသုေ၀တုိ႕နဲ႕ ရင္းႏွီး
သူပါ။ မဆလေခတ္ ဦးႏုျပည္ေျပးေတာ့ ဦးေထြးျမင့္ ဦးေဆာင္ျပီး
ျပည္တြင္းကုိ ျပန္အ၀င္မွာ သူ ပါ၀င္ခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒီမွာ အဖမ္းခံ
ရျပီး က်ေနာ္တို႕ လူမွန္း သိတတ္စ’ အရြယ္ေလာက္မွာ ေထာင္က
လႊတ္လာသူပါ။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ၀န္းက်င္ေလာက္မွာ သူ ကြယ္လြန္
သြားပါတယ္။

အဲဒီ “တကယ့္လူ” (သူ႕နာမည္ကုိ ေနာင္မွာ က်ေနာ္ ေဖာ္ျပပါ့မယ္။)
ရယ္၊ အလံနီ ဦးရဲျမင့္ရယ္၊ ဦးထြန္းရီ သုံးေယာက္က က်ေနာ္တုိ႕ ရပ္
ကြပ္မွာ ရွိတဲ့ ပါတီ၊ ေကာင္စီတုိ႕ကို ေန႕စဥ္ အတုိက္အခံလုပ္ျပီး ဆုိး၀ါး
ေနတဲ့ ရပ္ကြပ္ထဲက စရုိက္မ်ဳိးစုံကုိ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖုိ႕ ၾကိဳးစား ၾကပါ
တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကုိပြၾကီးတို႕လုိ ဆယ္တန္းေအာင္ခါစ ေက်ာင္း
သားေတြက အရပ္ထဲက မူလတန္းေက်ာင္းမွာ အသက္ၾကီးတဲ့သူေတြ
ပညာတတ္ေျမာက္ဖုိ႕ “အ”သုံးလုံး သင္တန္းဖြင့္ျပီး စာသင္ေပး ပါတယ္။
ကုိပြၾကီးတို႕ “အ” သုံးလုံး သင္တန္းကုိ သြားတက္ဖုိ႕ အတြက္ ရပ္ကြပ္
ထဲက ပ်ံက်ေစ်းမွာ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ေစ်းေရာင္းေနရတဲ့ အသက္အရြယ္
ၾကီးတဲ့ သူေတြကို အဲဒီလူၾကီး သုံးေယာက္က ေဖ်ာင္းဖ် ေျပာဆုိ စည္း
ရုံး ပါတယ္။ အဲလုိ အသက္ၾကီးျပီး စာမတတ္တဲ့ သူေတြကို စာသြား
သင္ဖုိ႕ လုိက္စည္းရုံး ရတဲ့ အလုပ္ဟာ ေတာ္ေတာ္ ခက္ခဲတဲ့ အလုပ္
တစ္ခုပါ။


(… အလ်ဥ္းသင့္သလုိ ဆက္လက္ ေဖာ္ျပမည္။)
(မွတ္ခ်က္။ ။ ယခင္က ျပန္လည္ ျဖဳတ္ခ်ခဲ့ေသာ “ေရြးခ်ယ္ျခင္းႏွင့္
ရုန္းကန္ျခင္း” ပုိ႕စ္မွ စာသားမ်ားကုိ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ ေဖာ္ျပပါသည္။)