ကြ်န္ေတာ္ ဒဂုန္တာရာကုိ ေတြ႕ခ်င္တယ္

ေရးသူ- စည္သူျမသန္း
(18 June 2008 13:58 ေရႊအျမဳေတ စာမ်က္ႏွာမွ)

နိဒါန္း။

ကြယ္လြန္သူ ကဗ်ာဆရာ ေဒါင္းႏြယ္ေဆြသည္ ခရီးသြားေဆာင္းပါးအျဖစ္
ပုဂံ (သို႔မဟုတ္) ေရွးျမန္မာ၏ အိပ္မက္ၿမိဳ႕ေတာ္ကို ေရးသည္။ သမိုင္း
ဆိုင္ရာေဆာင္းပါးအျဖစ္ “ပုဂံ၏ မ႐ိုးႏိုင္ေသာ ပါးစပ္ရာဇ၀င္”ကို ေရးသည္။
သူ ပါ၀င္သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့ေသာ အပယ္ရတနာ႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားကို “ပုဂံ
ေခတ္၏ ေမတၱာအနက္ဖြင့္ရာ အပယ္ ရတနာ”ဟု ဆရာေဒါင္းႏြယ္ေဆြ
တင္စား ညႊန္းဆိုသည္။


တစ္။

၁၉၅၀ ခုႏွစ္တစ္၀ိုက္ ျမန္မာစာေပေလာက၏ ေအာင္ျမင္ ထင္ရွားေသာ
ကဗ်ာဆရာဆိုသည္မွာ လက္ခ်ဳိးေရတြက္၍ ရႏိုင္သည္။ ထိုလက္ခ်ဳိးေရ၍
ရေသာ ကဗ်ာဆရာမ်ားထဲမွာ ဆရာ ဒဂုန္တာရာ၊ ဆရာေဒါင္းႏြယ္ေဆြ၊
ဆရာေနေသြးနီတို႔ ပါသည္။ ဆရာတို႔သည္ ေအာင္ျမင္ထင္ရွားသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္ကာလ၊ ထိုေခတ္အခါက စာေပတြင္ ႏိုင္ငံေရးစံႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး
အယူ၀ါဒ လႊမ္းကဲသည္ျဖစ္၍ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာမ်ားသည္ ႏိုင္ငံေရးစံ၊
စာေပစံအရ သူ႔အုပ္စုႏွင့္သူ ျဖစ္ေနၾကသည္။

ထိုစဥ္က ျမန္မာႏိုင္ငံ ကဗ်ာဆရာအသင္းခ်ဳပ္တြင္ ဆရာေဒါင္းႏြယ္ေဆြက
ဥကၠ႒၊ ဆရာေနေသြးနီက အတြင္း ေရးမွဴးအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္ျဖစ္၍
ထိုကဗ်ာ ဆရာႏွစ္ေယာက္က တစ္အုပ္စုျဖစ္ၿပီး ကဗ်ာဆရာ ဒဂုန္တာရာက
သီးျခားရပ္တည္သည္။ ဆရာေဒါင္းႏြယ္ေဆြသည္ သူ႔စာေပသက္တမ္း
တစ္ေလွ်ာက္ ဆရာဒဂုန္တာရာကို ဆန္႔က်င္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္ဟု အဆိုရွိသည္။
ဤသည္မွာလည္း သူ႔အေၾကာင္းႏွင့္သူ ဆန္႔က်င္ျခင္း ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု မွတ္
ခ်က္ျပဳၾကသည္။
သုိ႔ေသာ္ ...

ႏွစ္။

သို႔ေသာ္ လူဆိုသည္မွာ ေလာကႀကီးမွ ေက်ာခုိင္းထြက္ခြာရန္ နီးကပ္ခ်ိန္မွာ
သေဘာထား အျမင္မ်ား ေျပာင္းတတ္သည္။ မိမိ မွီတင္းေနထိုင္ခဲ့ရာ လူ႔
အဖြဲ႔အစည္းႏွင့္ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားအား အရွင္းသန္႔ဆံုးျဖင့္ အာဃာတတရားမ်ား၊
အဆိုးျမင္ သေဘာထားမ်ား ခ၀ါခ်ကာ ေလာကႀကီးမွ ၾကည္လင္ ေအးခ်မ္း
စြာ ထြက္ခြာသြားလိုတတ္သည္။ ဆရာေဒါင္းႏြယ္ေဆြ၏ ထိုရပ္တည္ခ်က္ႏွင့္
စပ္လ်ဥ္း၍ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဆရာဒဂုန္တာရာႏွင့္ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး
လက္ပြန္းတတီးရင္းခ်ာေသာ ဆရာပါရဂူ၏ ေရးသားခ်က္အခ်ဳိ႕ကို အေျခခံ
ကာ ကိုးကားတင္ျပလိုသည္။

ယင္းမွာ ...
သူသည္ မရဏေညာင္ေစာင္း၀ယ္...
လဲေလ်ာင္းေနရွာသည္။
သူ၏အားမာန္သည္ သူ၏ကိုယ္ခႏၶာမွ ခြဲခြာသြားၿပီ။ သူ၏...
ေထာင္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းေမြးသည္ ငိုက္က်ေနသည္။
သူ၏ ကဗ်ာဥာဏ္သည္...
သူ႔ကို စြန္႔ခြာသြားၿပီ။ မရဏနာရီ လက္တံသည္ တစ္ခ်က္၊ တစ္ခ်က္ႏွင့္
ေရြ႕ ေနသည္။
သူကား နာမည္ေက်ာ္ ကဗ်ာဆရာ ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ ျဖစ္သည္။
လူမမာ သတင္းေမးလာသူမ်ား သည္...
ဘ၀လမ္းဆံုးသို႔ ေရာက္ေတာ့မည့္ လူမမာကို ေငးၾကည့္ေနသည္။
မိမိလည္း မ်က္လံုး မိွတ္ထားေသာ လူမမာကို ေငးၾကည့္ရင္း...
မိသားစုမွ တစ္ေယာက္အား လူမမာ အေျခအေန ေမးမိသည္။
လူနာသည္...
အသံၾကား၍ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္သည္။ ဆီကုန္ခမ္းေနၿပီျဖစ္ေသာ
မီးေတာက္ ၀ုန္းခနဲ ထေတာက္လာသလိုပင္။
မိမိကိုယ္ မိမိမွန္း သိသည့္အခါ...
လူနာသည္ မ်က္လံုးက်ယ္၊ ႏႈတ္ခမ္းေမြးေထာင္ လာသလိုပင္။
မိမိကို လက္ယပ္ေခၚ၍ ...
မိမိလူနာအနီး သြားရသည္။
ထိုစဥ္မွာ...

သံုး။

ေသဆံုး၊ ကြယ္လြန္အံ့ဆဲ။
ဆရာေဒါင္းႏြယ္ေဆြသည္ လူမမာ သတင္းေမး လာေသာ ဆရာပါရဂူ
အား ေမတၱာရပ္ခံ၊ ပန္ၾကားစကားတစ္ခြန္း ဆိုေလသည္။ ထိုစကားသည္
ဆရာပါရဂူ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ အံ့အားလည္းသင့္၊ ရင္လည္းနာ၊ ေၾကကြဲ
စိတ္မေကာင္းစြာ ခံစားရသည္။ ထိုစကားကား...
“ကြၽန္ေတာ္ ဒဂုန္တာရာကို သိပ္ေတြ႔ခ်င္ေနတယ္။ မေသခင္ သူနဲ႔ေတြ႔ၿပီး
စကားေျပာသြားခ်င္တယ္။ ဒဂုန္တာရာကို ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ေခၚေပးပါဗ်ာ”
ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာ ဘ၀သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဆရာဒဂုန္တာရာ
ကို ဆန္႔က်င္ခဲ့ေသာ ဆရာေဒါင္းႏြယ္ေဆြသည္ မရဏေညာင္ေစာင္း
အထက္တြင္ သူ႔သေဘာထား၊ အျမင္မ်ားကို ေျပာင္းလဲျပသြားခဲ့ၿပီ။
သို႔ေသာ္
ဆရာေဒါင္းႏြယ္ေဆြ ဆႏၵကား မျပည့္၀ခဲ့ရွာ။ ဆရာဒဂုန္တာရာႏွင့္ လူခ်င္း
ေတြ႔ဆံု စကားေျပာခြင့္ မရခဲ့ရွာ။ ရန္ကုန္ႏွင့္ေ၀းလံေသာ ေမွာ္ဘီ၊ မဲဇာမွာ
ေနထိုင္သူ ဆရာဒဂုန္တာရာႏွင့္ ႐ုတ္ခနဲ အားခ်င္းေတြ႔ဆံုႏိုင္ရန္ ဆရာပါရဂူ
လည္း စီစဥ္မေပးႏိုင္ရွာ။ ဆရာေဒါင္းႏြယ္ေဆြကား အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္
ထြက္ခြာသြားခဲ့ၿပီ။ ထိုေန႔ ကား ၁၉၈၅ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂၂ ရက္။

နိဂံုး။

ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ထိုစဥ္က ဆရာေဒါင္းႏြယ္ေဆြ စ်ာပနအား ရန္ကုန္
ျပည္သူ႔ေဆး႐ံုႀကီး၊ ရင္ခြဲ႐ံုမွၾကံေတာ သုသာန္သို႔ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ခဲ့ၾက
သည္။ သည္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအုပ္စုမွ ဆရာေဒါင္းႏြယ္ေဆြ
၏ စာေပ တပည့္တပန္းမ်ား၊ လက္သင္ကဗ်ာဆရာမ်ား၊ ဆရာေဒါင္းႏြယ္ေဆြ
၏ စာေပ၊ ဘ၀၊ ႐ုပ္ပံုလႊာကို ေလးစားရင္းစြဲရွိသူမ်ား ျပန္လည္ဆံုစည္းျဖစ္
ၾကသည္။ ဆရာေဒါင္းႏြယ္ေဆြ စ်ာပနမွအျပန္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း
မ်ားသည္ တစ္ေနရာမွာ ထိုင္ျဖစ္ကာ ဆရာေဒါင္းႏြယ္ေဆြ (အမွတ္တရ)
စကား၀ိုင္းေလး ဖြဲ႔ျဖစ္ၾကသည္။

ထိုစကား၀ိုင္းမွာ...
ဆရာေဒါင္းႏြယ္ေဆြ၏ “ေလာကသစၥာကို ရွာေဖြျခင္း” ကဗ်ာစာအုပ္
ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ “ေလာကသစၥာ”ကို ဆက္လက္
ရွာေဖြေနမိၾကေလသည္။