ဒုိ႕ေက်ာင္းနဲ႕ဒုိ႕ဂါထာ၊ဒုိ႕အရပ္နဲ႕ဒုိ႕ဇာတ္ အပုိင္း(၅)

ေရးသူ - စစ္ျငိမ္းဒီေရ

ကုိပြၾကီးတုိ႕ ရန္ပြဲအတြင္း ျပိဳက်သြားေသာ အိမ္ႏွစ္လုံးသည္ ထုိရန္ပြဲ
မတုိင္ခင္က ေတာ္ေတာ္ေလး ပ်က္စီး ေနတဲ့ အိမ္မ်ားျဖစ္ပါတယ္။
အိမ္ေခါင္မုိး အေပါက္မ်ားစြာျဖင့္ ၾကယ္ျမင္ လျမင္ပါ။ ရန္ပြဲအျပီး ကိုပြၾကီး
တုိ႕ အုပ္စု ျပန္ေဆာက္ေပးလုိက္မွ ထုိအိမ္မ်ားလည္း ယခင္ထက္ သန္႕
ျပန္႕ျပီး ေနခ်င္စဖြယ္ အိမ္မ်ား ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီအိမ္မ်ား ရွိရာ လမ္း
တေလွ်ာက္သည္ မုိးရာသီတြင္ ရြံ႕ဗြက္အုိင္ မ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ ထုိေၾကာင့္
က်ေနာ္တုိ႕ ကေလးငယ္ တသုိက္က “အသက္တစ္ရာ မေနရ၊ အခက္
တစ္ရာ ေပြရ” သီခ်င္း စာသားကုိ ဖ်က္ျပီး “အသက္ တစ္ရာ မေနရ၊
ဗြက္ တစ္ရာ ေက်ာ္ရအုံးမယ္” လုိ႕ ေနာက္ေျပာင္ေလ့ ရွိပါတယ္။

ရပ္ကြပ္အတြင္း အားျပိဳင္မွဳေတြက မျပီးဆုံးခဲ့ပါဘူး။ အသက္ရွင္သန္
ေနထုိင္ဖုိ႕ ပိုက္ဆံ လုိတယ္။ ပိုက္ဆံရဖုိ႕ ဘာမဆုိ လုပ္မယ္။ အူမ
ေတာင့္မွ သီလ ေစာင့္မယ္ ဆုိတဲ့ လူေတြနဲ႕ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကို
လုိလားတဲ့ သူေတြအၾကား အျမဲတမ္းပဲ အားျပိဳင္ ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီ
ေဒသေတြက ယခုေခတ္ေတာ့ ႏုိဗယ္ျငိမ္းခ်မ္းေရး ဆုရွင္ လူထုေခါင္း
ေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေနထုိင္ရာ ဗဟန္းျမိဳ႕နယ္ အမွတ္(၁)
မဲဆႏၵနယ္ထဲက ရပ္ကြပ္ေလး တစ္ခုအျဖစ္ ရွိခဲ့ပါျပီး။

ကုိပြၾကီးတုိ႕ တကၠသုိလ္ စ’တက္တဲ့ အခ်ိန္မွာဘဲ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကို
လုိလားတဲ့ လူၾကီးသုံးေယာက္ (တကယ့္လူ၊ အလံနီ ဦးရဲျမင့္၊ ဦးထြန္းရီ)က
ဦးေဆာင္ျပီး ရပ္ကြပ္ထဲက က်ဴရွင္မတက္ႏုိင္တဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းသား
ေတြ အတြက္ အခမဲ့ က်ဴရွင္ေက်ာင္းေလး တစ္ခုကို ညဖက္မွာ ဖြင့္လွစ္ႏုိင္
ခဲ့ပါတယ္။ က်ဴရွင္ဆရာေတြက လက္ခ်ဳိးေရတြက္ရင္ လက္ငါးေခ်ာင္း မျပည့္
တဲ့ ကိုပြၾကီးတုိ႕ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားအုပ္စုပါ။ သုိ႕ေပမဲ့ မေကာင္းတဲ့
လုပ္ငန္းနဲ႕ ၀င္ေငြမ်ားစြာ ရရွိသူမ်ားႏွင့္ အာဏာရွိေသာ ရပ္ကြပ္ လူၾကီးမ်ား
က သူတုိ႕ရယ့္ သားသမီးမ်ားကို အဲဒီ အခမဲ့ က်ဴရွင္ကုိ မတက္ခုိင္း ခဲ့ပါဘူး။
မုိးေတြက ရြာ၊ မီးမလာတဲ့ ညဖက္ေတြမွာ “မုန္႕ဖက္ထုတ္” လုိက္ေရာင္းတဲ့
အသံတခ်ဳိ႕နဲ႕၊ မနက္ မုိးလင္းရင္ “ဘူတာ၊ ကလီ” လုိ႕ ကားစပယ္ယာေတြ
ရယ့္ ေအာ္သံေတြၾကားမွ အရပ္ထဲက လူငယ္ေတြအားလုံး အနာဂတ္ကို
စိတ္ကူးယဥ္ ခဲ့ၾကပါတယ္။

တစ္ေနေတာ့ ရပ္ကြပ္ထဲ ေျမြဆုိး၀င္လာသလုိ အျဖစ္တစ္ခု ျဖစ္လာပါတယ္။
ရပ္ကြပ္အတြင္းထဲက ေရနံဆီေမွာင္ခုိ လုပ္တဲ့ အိမ္တစ္အိမ္နဲ႕ အဲဒီအိမ္
နံေဘးက “တုိရွည္” ေရာင္းတဲ့ မုဆုိးမ ကုလားမၾကီး မိသားစု အိမ္အၾကား
မွာ ေဆးေျခာက္ရူသူ လူငယ္တစ္စုက ေဆးရူ ၾကပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့
ေဆးေျခာက္ရူရာ ကေန ေဆးလိပ္မီးစက လမ္းၾကားထဲမွာ ဖြက္ထားတဲ့
ေရနံဆီပုံးကုိ သြားထိပါတယ္။ မီးက ပထမ နည္းနည္းဘဲ စ’ေလာင္း ပါ
တယ္။ ေကာင္စီလူၾကီးနဲ႕ အရန္မီးသတ္ေတြက မီးျငိမ္းဖုိ႕ လုပ္ပါတယ္။
အဲဒီခ်ိန္မွာ ကိုပြၾကီးတုိ႕ အုပ္စုက လမ္းမီးတုိင္ေတြကို ေခါက္ျပီး မီးေလာင္း
ေနေၾကာင္း တစ္ရပ္ကြပ္လုံး သိေအာင္ လုပ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ အရပ္ထဲမွာ
ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကုိ လုိလားတဲ့ လူၾကီးသုံးေယာက္က တာေမြမီးသတ္
ကို တယ္လီဖုန္းဆက္ဖုိ႕ ေကာင္စီလူၾကီးကုိ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က
တစ္ရပ္ကြပ္လုံးမွာ တယ္လီဖုန္းရွိတဲ့ အိမ္က ႏွစ္အိမ္ဘဲ ရွိပါတယ္။

ေကာင္စီလူၾကီးနဲ႕ အရန္မီးသတ္ေတြက မီးခုိေတြပဲ ထြက္ေနတာ မီးက
ဒီေလာက္ မမ်ားဘူး ဆုိျပီး တာေမြမီးသတ္ကို ဖုန္းမဆက္ပဲနဲ႕ သူတုိ႕
နည္း သူတုိ႕ဟန္နဲ႕ မီးျငိမ္းဖုိ႕ ၾကိဳးစား ၾကပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ မီး စ’ေလာင္း
ျပီး ဆယ့္ငါး မိနစ္ေလာက္လည္း ၾကာေရာ နံေဘးက “တုိရွည္” ေရာင္း
တဲ့ မုဆုိးမ ကုလားမၾကီးအိမ္ကုိ မီးကူး ပါေလေရာ။ အိမ္က ဓနိမုိး၊ ထရံ
ကာ ဆုိေတာ့ မီးေလာင္းတဲ့ ခဏေလးအတြင္း ပစၥည္းေတာင္ ယူခ်ိန္
မရလုိက္ပါဘူး ကုန္ပါေတာ့တယ္။ ကိုပြၾကီးတို႕ သူငယ္ခ်င္း တသုိက္နဲ႕
ရပ္ကြပ္ကုိ ေျပာင္းလဲေစျခင္းတဲ့ လူၾကီးေတြ၊ လူငယ္ေတြက ေကာင္စီ
လူၾကီးနဲ႕ အရန္မီးသတ္ေတြကုိ အျမင္ကပ္ျပီး လက္ပုိက္ ၾကည့္ေန
ပါတယ္။ မီးက တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ဖုန္းဆက္
လုိက္လုိ႕ တာေမြမီးသတ္က မီးသတ္ကားေတြ ေရာက္လာပါတယ္။
သုိ႕ေပမဲ့ ရပ္ကြပ္အတြင္း ၀င္တဲ့လမ္းပုံစံက အခ်ဳိးမက်လုိ႕ မီးသတ္ကား
၀င္လုိ႕ မရသလုိ၊ လာတဲ့ မီးသတ္ကား မွာလည္း ေရပါမလာပါဘူး။ မီး
ေလာင္း ေနတဲ့ ေနရာနား တ၀ုိက္က မဟုတ္တဲ့ အလုပ္မ်ဳိးစုံကုိ အဓိက
လုပ္စားတဲ့ သူေတြက “ကယ္ပါ၊ ယူပါ” အသံေတြနဲ႕ ဆူညံ ေနပါတယ္။
ရပ္ကြပ္ထဲမွာ ၾသဇာရွိတဲ့ ဆရာေတာ္က ၀ုိင္းကူဖုိ႕ ေျပာဆုိမွ လက္ပုိက္ၾကည့္
ေနတဲ့ လူေတြ အားလုံး တက္ညီလက္ညီ ကူပါေတာ့တယ္။

မီးသတ္ေတြေၾကာင့္ မီးမျငိမ္းပဲ အရပ္ထဲက ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကုိ
လုိလားတဲ့ ကုိပြၾကီးတုိ႕ အပါအ၀င္ လူတသုိက္ေၾကာင့္ မီးျငိမ္းခဲ့ပါတယ္။
အရင္က “တေဇာင္းေစးနဲ႕ မ်က္ေခ်း” ျဖစ္ေနတဲ့ မေကာင္းတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ
ကို လုပ္စားတဲ့ လူမ်ားလည္း ကုိပြၾကီးတုိ႕လုိ ရပ္ကြပ္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကို
လုိးလားတဲ့ လူေတြအေပၚ စတင္ျပီး အျမင္ၾကည္လင္ သြားပါတယ္။
မီးေလာင္မွဳေၾကာင့္ ဆုံးရွဳံးသြားတဲ့ အိမ္ ေလး၊ ငါးလုံးကုိ ရပ္ကြပ္ထဲက ဆရာ
ေတာ္ဘုန္းၾကီးနဲ႕ တုိးတက္ေရးကို ေၾကြးေၾကာ္ေနတဲ့ ကိုပြၾကီးတုိ႕ တသုိက္က
လုိက္အလွဴခံျပီး ျပန္လည္ထူေထာင္ ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီျဖစ္ရပ္ေနာက္ပိုင္း
မွာ က်ေနာ္တုိ႕ ရပ္ကြပ္ေလး မ်ားစြာ ေျပာင္းလဲခဲ့ပါျပီး။

ရပ္ကြပ္ထဲက မူလတန္းေက်ာင္းမွာ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးသာ ကုိပြၾကီး
တုိ႕ သူငယ္ခ်င္းတသုိက္က အခမဲ့ က်ဴရွင္ဆရာမ်ား အျဖစ္ ဦးေဆာင္ျပီး
ညဖက္ က်ဴရွင္ေက်ာင္းေလ အျဖစ္ ခုိင္မာစြာ ရပ္တည္လာႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ဖေယာင္းတုိင္မီး အလင္းေရာင္ေတြ ထိန္းထိန္းေ၀ေနတဲ့ မ်က္ႏွာမြဲေဒသက
လူငယ္ေတြ တကၠသုိလ္ဆုိတဲ့ အိပ္မက္ကို မက္ဖုိ႕ ၾကိဳးစား ရုန္းကန္ခဲ့ၾက
ပါတယ္။ ကုိပြၾကီးတုိ႕ ဆယ္တန္း ေအာင္တုန္းက ေလးေယာက္သာ ေအာင္
ခဲ့ပင္မဲ့ သူတုိ႕ အခမဲ့ က်ဴရွင္ဆရာေတြအျဖစ္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ လုိက္တဲ့ ေနာက္
ႏွစ္ ဆယ္တန္း ေအာင္စာရင္းၾကီး ထြက္လာပါတယ္။ အဲဒီေအာင္စာရင္း
မထြက္ခင္ ညေနခင္းမွာ တစ္ရပ္ကြပ္လုံးက ရွိရွိသမွ်ေသာ လူေတြ ထူးဆန္း
အံၾသဖြယ္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ ေနၾကပါတယ္။ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား ရွိတဲ့
အိမ္ေရာ မရွိတဲ့ အိမ္ပါ ဘုရားရွစ္ခုိးျပီး ရပ္ကြပ္ထဲက ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား
ေတြ အတြက္ ဆုေတာင္းေပးေနၾကပါတယ္။

ညတစ္နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္မွာ အသံ ဆူဆူညံညံေတြေၾကာင့္ တစ္ရပ္ကြပ္လုံး
လန္႕ႏွဳိးသြားပါတယ္။ ဘယ္သူေအာင္တယ္၊ ဘယ္သူက ဂုဏ္ထူး ဘယ္ႏွစ္
ခု၊ ဘယ္သူက B (ခ) စာရင္းမွာ၊ ဘယ္သူ နာမည္ေတာ့ ရွာမေတြ႕ေသးဘူး။
တစ္ရပ္ကြပ္လုံး ရွိသမွ်လူေတြ လမ္းမေပၚကုိ ဘယ္သူမွ မဖိတ္ေခၚပဲ ထြက္
လာ ၾကပါတယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္း သြားၾကည့္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ
နဲ႕ ကိုပြၾကီးတုိ႕ ေက်ာင္းသား အုပ္စုၾကီး ခ်ီတက္သြားတဲ့ ေနာက္ကို လူေတြ
စုျပဳံးျပီး သတင္းလုိက္ေမးရင္ လုိက္ပါ သြားၾကပါတယ္။ သူတုိ႕ အုပ္စုၾကီးက
ရပ္ကြပ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကုိ ေၾကြးေၾကာ္တဲ့ လူၾကီးသုံးေယာက္ထဲက
(တကယ့္လူ) ရယ့္ အိမ္ေရွ႕မွာ ရပ္တန္႕သြားပါတယ္။ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲ
ေျဖဆုိထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက ကိုပြၾကီးရယ့္ ခႏၶာကိုယ္ကုိ အုပ္စုလုိက္
အေပၚကုိ ေမွ်ာ္ပင့္ေနျပီး က်ီစယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ ေနၾကပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ ဆယ္တန္း
စာေမးပြဲကို ရပ္ကြပ္ထဲက ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား ႏွစ္ရာနီးပါး ၀င္ေျဖခဲ့ရာ
ငါးဆယ္ေက်ာ္ A- အဆင့္နဲ႕ ေအာင္ျပီး၊ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ B- အဆင့္နဲ႕
ေအာင္ျမင္ ခဲ့ပါတယ္။ ဘာသာစုံ ဂုဏ္ထူးထြက္သူ ႏွစ္ဦးနဲ႕ ဂုဏ္ထူးနဲ႕
ေအာင္ျမင္တဲ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ အေျမာက္အမ်ားကို မ်က္ႏွာမြဲ ရပ္ကြပ္
ေလးက ေမြးထုတ္ ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။

လုိအပ္ေနတာ ေတြ႕ရင္ ကူညီရုိင္းပင္ရမယ္လုိ႕ အစြဲအလန္းၾကီးတဲ့ ကိုပြၾကီး
တစ္ေယာက္ တကၠသုိလ္မွာလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ အစားထုိး
လက္မွတ္ ထုိးေပးတာတုိ႕၊ စာ၀ုိင္းကူ ေပးတာတုိ႕ ဆက္လက္ေဆာင္
ရြက္ေနတယ္လုိ႕ သတင္းေတြ ၾကားရပါတယ္။ တေန႕ေတာ့ ကိုပြၾကီးတုိ႕
မိသားစု ေနထုိင္တဲ့ လမ္းက်ဥ္းေလး ရွိရာဆီ မာစီဒီကားတစ္စီး ၀င္သြားပါ
တယ္။ ရပ္ကြပ္ထဲက က်ေနာ္တုိ႕ ကေလးတသုိက္လည္း ဘုရားပြဲမွာ
“ေမ်ာက္ဖုိးစိန္” ဟာသပြဲ ၾကည့္သလုိ အဲဒီကား ဘယ္အိမ္ကို သြားသလဲ
ဆုိတာ လုိက္ျပီး စပ္စုၾကပါတယ္။ အဲဒီကားေပၚမွ ဆံပင္အရွည္ၾကီးကို
ပုိင္ဆုိင္ေသာ ေခ်ာေမာလွပတဲ့ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူ အမၾကီးတစ္ေယာက္
အပါအ၀င္ ေက်ာင္းသူ တခ်ဳိ႕ ကားေပၚက ဆင္းလာျပီး ကုိပြၾကီး အမည္ကို
ေမးျမန္းကာ သူတုိ႕အိမ္ေပၚ တက္သြားၾက ပါတယ္။ ရပ္ကြပ္ထဲက အိမ္နီး
နားခ်င္းေတြ၊ ကေလးေတြလည္း ကုိပြၾကီးတုိ႕ အိမ္နံေဘးမွာ ရစ္သီ ရစ္သီ
နဲ႕ ၀တၳဳထဲက ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္လုိ စူးစမ္း ေနၾကပါတယ္။

မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ အၾကာမွာ ဧည့္သည္ေက်ာင္းသူေတြ ကိုပြၾကီးတုိ႕
အိမ္ေပၚက ဆင္းလာျပီး သူတုိ႕ စီးနင္းလာတဲ့ မာစီဒီကား ရပ္ထားရာ ေနရာ
ကုိ ထြက္လာၾက ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေနမေကာင္းျဖစ္လုိ႕ ေက်ာင္းမတက္
ႏိုင္တဲ့ ကုိပြၾကီးက သူ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ကားနံေဘးအထိ လုိက္ပို႕ျပီး
ႏုတ္ဆက္စကားေတြ ဆုိေနပါတယ္။ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႕ အရမ္းေခ်ာေမာ
လွပတဲ့ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူ အမၾကီးကို က်န္ေက်ာင္းသူမ်ားက ကုိပြၾကီး
ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနတာနဲ႕ ပက္သက္ျပီး အရမ္းစိတ္မပူဖုိ႕
… အျဖစ္သဲေနတယ္လုိ႕ … ၀ုိင္းျပီး စ’ေနာက္ ေနၾကပါတယ္။ အဲဒီဧည့္သည္
ေတြ စီးနင္းလုိက္ပါလာတဲ့ ကားၾကီး ျပန္လည္ထြက္ခြာ သြားခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႕
ကေလးငယ္ တသုိက္က … ….. …

“ၾကက္ကန္း ဆန္အုိး တည့္တည့္တုိးတာ ဘယ္သူလဲ … ဘယ္သူလဲ … ကိုပြၾကီး
ကုိပြၾကီး”

လုိ႕ စ’ေနာက္ျပီး ထြက္ေျပး ခဲ့ၾကပါတယ္။ သူ႕ကုိ စ’ေနာက္ ဟစ္ေအာ္သြားတဲ့
က်ေနာ္တုိ႕ ကေလးငယ္တသုိက္ရယ့္ ေနာက္ေက်ာကို ကုိပြၾကီး တစ္ေယာက္
စိတ္မဆုိးပဲ ၾကည္ႏူးစြာ ၾကည့္ေနမယ္ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႕ သိျပီးသာပါ။

(ဤမွ်သာ။)