ခပ္သိမ္းကလ်ာ ရွဳဖြယ္သာတည္း

ေရးသူ -တကၠသုိလ္ဘုန္းႏုိင္
(မွတ္ခ်က္။ ။ ယခင္က အပိုင္း(၁)မွ အပုိင္း(၄) အထိ ဤေနရာတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့
ဖူးပါသည္။ ကြယ္လြန္သူ ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းႏုိင္၏ ယင္းစာအုပ္မွာ ယခု
အခါ ရွားပါးစာေပ စာရင္း၀င္ စာအုပ္တစ္အုပ္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ အပုိင္း
အခ်ဳိ႕ကို ေလ့လာႏုိင္ရန္ တင္ျပပါသည္။)
…. …. ….

(၉)

အႏုပညာ ေ၀ဖန္ေရး၊ စာေပ ေ၀ဖန္ေရး၊ ကဗ်ာ ေ၀ဖန္ေရး အားလုံးသည္ ပေလတုိ
မွ စ’သည္။ ပေလတုိကမွဳ သူ႕ဆရာ အဘုိးၾကီး ဆုိကေရးတီး(ဇ္)က စ’သည့္ပမာ
ေရးထားသည္။

ေ၀ဖန္ေရး လုပ္သည့္အခါ အေကာင္းအဆုိး အမွားအမွန္ကို တုိင္းတာျပီး ဆုံးျဖတ္ရန္
ေပတံတစ္ေခ်ာင္း သုိ႕မဟုတ္ ခ်ိန္ခြင္တစ္ခုေတာ့ လုိသည္။ ထုိေပတံ သုိ႕မဟုတ္ ခ်ိန္
ခြင္ကို သေဘာတရားဟု ေခၚသည္။

ျဖစ္ပုံက သည္လုိ ….။ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမွဳ ……။
ကဗ်ာဆရာေတြ ဖီလုိဆုိဖာ မဟုတ္ေလေတာ့ စကားေတြကို မဆင္မျခင္ လႊတ္ခနဲ
ေျပာခ်မိတတ္သည္။ မွားလွ်င္လည္း ခြင့္လႊတ္ေနာ္။ လြန္တာရွိ ၀ႏၵာမိေပါ့ ….။
သည္လုိ ကဗ်ာ သုိ႕မဟုတ္ အႏုပညာ ခြင့္လႊတ္သည္းခံမွဳ (Poetic Licence)
ေတာင္းတတ္ၾကသည္။ ပရိသတ္ကလည္း ခြင့္လႊတ္သည္းခံမွဳ ေပးျမဲတည္း။
အဲ … မေပးသည္က ဖီလုိဆုိဖာေတြ။ သူတုိ႕က အားနာတတ္သူေတြ မဟုတ္။
သူတုိ႕ကသာ ငါ့စကား ႏြားရ လုပ္ခ်င္ လုပ္မည္။ သူမ်ား လုပ္လွ်င္ေတာ့ သည္းမခံ။
ခြင့္မလႊတ္။ ဤသည္က သူတုိ႕အက်င့္။

ဟုိးမာၾကီးက မဆင္မျခင္ လႊတ္ခနဲ ေျပာခ်မိဖူးသည္။ သူ၏ အိလိယက္ ကဗ်ာၾကီး
ကို နတ္ဘုရားမ (Goddess) မ်ားက ေပးသည့္ အစြမ္းတန္ခုိးႏွင့္ စပ္သည္ ဟူသတဲ့။
ေနာက္ ကဗ်ာဆရာၾကီးတစ္ဦး ျဖစ္သူ ဟီးဆီယက္ကမူ နတ္ဘုရားမ မူး(ဇ္)
(Muses) မ်ားသည္ သူ႕အား ကိုယ္ထင္ျပ၊ စကားဆုိခဲ့သည္ဟု ေရးခဲ့သည္။

စကားမစပ္ ျဖတ္ေျပာခ်င္သည္။ ေခါမတုိ႕၏ ေဂါ့(ဒ္) ဆုိသည္မ်ားကို နတ္ဘုရားမ်ား
ဟု ကြ်န္ေတာ္ မေခၚခ်င္။ ေခါမ ေဂါ့(ဒ္) မ်ားက ေပြသည္၊ ဗရုတ္က်သည္၊ ၾကာကူရီ
ရုိက္တတ္သည္။ မဟုတ္တာေတြေရာ ဟုတ္တာေတြေရာ အကုန္လုပ္သျဖင့္ လူႏွင့္
အလြန္တူသည္။ တန္ခုိးၾကီးတာေလးသာ ထူးသည္။ သူတုိ႕ကုိ နတ္ဘုရားဟု ေခၚ
ရေသာအခါ အျခားဘုရားေတြကို အားနာဖုိ႕ ေကာင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕၏ သုံးလူ႕
ထြတ္ထား သဗၺညဳ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ကား လားလားမွ် မဆုိင္။ မုိးႏွင့္ေျမ၊ နံ႕သာဆီ
ႏွင့္ ေရနံမက ကြားျခားျခင္းမက ကြားျခားသည္။

သူတုိ႕၌ ရွိသည္ဆုိေသာ တန္ခုိးကုိ ႏွဳိက္ႏွဳိက္ခြ်တ္ခြ်တ္ လုိက္စူးစမ္း ၾကည့္ေတာ့လည္း
တန္ခုိး အေသးစားေလးေတြ၊ ခြ်တ္တား၀ါလား တန္ခုိးေတြ …။ သည္ေတာ့ … နတ္
ဘုရားဆုိသည့္ စကားႏွင့္ သူတုိ႕ မတန္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သူတုိ႕ကို နတ္၊ နတ္သမီး
ဟုပဲ ေခၚမည္။ နတ္လုိ႕ပဲ ဆက္၍ေခၚမည္ ေဂါ့(ဒ္)။

မူး(ဇ္)ဟု ေခၚေသာ ေခါမ နတ္သမီး (၉)ေဖာ္ ရွိသည္။ သူတုိ႕၏ အမည္မ်ားကား-
(၁)ကလီယက္ပီး(Calliope)(စကားအလကၤာႏွင့္ ေမာ္ကြန္း ကဗ်ာရွင္မ)
(၂)ကလီအုိး(Clio) (သမုိင္း ပညာရွင္မ)
(၃)ယူးတားပီ (Euterpe) (ဂီတႏွင့္ ခံစားမွဳ ကဗ်ာရွင္မ)
(၄)မဲ(လ္)ပြန္မနီး(Melpomene) (အလြမ္း ဇာတ္ရွင္မ)
(၅)တား(ပ္)ဆစ္ကရီး (Terpsichore) (အက ပညာရွင္မ)
(၆)အီရက္တုိး (Erato) (အခ်စ္ ကဗ်ာရွင္မ)
(၇)ေပၚလီဟင္းနိယ(Polyhymnia) (ဘာသာေရး ကဗ်ာရွင္မ)
(၈)ယူေရးနိယ(Urania) (နကၡတၱေဗဒ ရွင္မ)
(၉)ေသးလိယ (Thalia) (ဟာသဇာတ္ႏွင့္ ေက်းလက္ေတာရြာ ကဗ်ာရွင္မ)

ဤစာရင္းအတုိင္းဆုိလွ်င္ နတ္သမီးေတြလည္း မေခလွ။ သူ႕အထူးျပဳမွဳႏွင့္ သူႏွင့္။
အလြမ္းသမေလးေတြ၊ ဟာသမယ္ေလးေတြ၊ ခံစားမွဳ ေဒ၀ီေတြ၊ ဘ၀ သရုပ္ေဖာ္
ေဒ၀ီေတြ၊ ဓမၼ ေတးသံရွင္ေတြ။ အဟင္း … ကလ်ာတုိ႕၊ မမုိးေျမတုိ႕၊ မေလးလုံတုိ႕၊
ခင္ေဆြဦးတုိ႕၊ မုိးမုိး(အင္းလ်ား)တုိ႕၊ စုလွျဖဴတုိ႕၊ မုိးမုိး(ေဆးတကၠသုိလ္)၊ ဂ်ဴးတုိ႕၊
စမ္းစမ္းႏြဲ႕(သာယာ၀တီ)တုိ႕၊ မအိတုိ႕၊ႏုႏုရည္(အင္း၀) တုိ႕ …… ေကာင္းကင္ဘုံမွာ
ရွိၾကသားကလား။ ဘုန္းႏုိင္တုိ႕ ေမာင္သာရတုိ႕သာ မရွိဟန္ တကား။

ဟုိးမာတုိ႕ ဟီးဆီယက္တုိ႕မွ စ,ကာ ေခါမ ကဗ်ာဆရာေတြက သူတုိ႕ ကဗ်ာမ်ားကို
မူး(ဇ္)တုိ႕ ေပးေသာ တန္ခုိးႏွင့္ စပ္သည္ဟု ေျပာၾကသည္။
တစ္နည္းဆုိလွ်င္ ေခါမကဗ်ာဆရာေတြကပင္ စာေပသေဘာတရား တရပ္ အမွတ္
မတင္ ခ်ေပးမိလ်က္သား ျဖစ္သြားၾက၏။
မိမိတုိ႕ ကဗ်ာမ်ားသည္ ေကာင္းသည္၊ ျမတ္သည္။ အေၾကာင္းမွာ မိမိတို႕ ကဗ်ာ
မ်ားသည္ မူး(ဇ္)တုိ႕ ထံမွ လာသည္။ ဘယ္သူ ဘာေျပာခ်င္ၾက သနည္း။

ဟုတ္ကဲ့၊ ေစာေစာပုိင္းကမူ ဘယ္သူကမွ် ဘာမွ် မေျပာၾကပါ။
သုိ႕ရာတြင္ တုိးတက္ေသာ ေခတ္ၾကီးက ေရာက္လာသည္။ တုိးတက္ေသာ ေခတ္
ၾကီးကုိ ဆုိကေရးတီး(ဇ္)တုိ႕ ပေလတုိ တုိ႕က ေခါင္းေဆာင္ၾကသည္။ အဲ … သူတုိ႕
ကမူ အမ်ားၾကီး ေျပာခ်င္သည္။ ေျပာလည္း ေျပာၾကသည္။ ကဗ်ာဆရာေတြ တြင္
မက ကဗ်ာေတြကိုပင္ စုတ္ျပတ္သြားေအာင္ ေျပာၾကသည္။

ကဗ်ာဆရာႏွင့္ ဖီလုိဆုိဖာတုိ႕၏ ရန္ပြဲ …။
စာေပသေဘာတရား သမုိင္းပညာရွင္တုိ႕က ဤအတုိင္း နာမည္ေပးၾကသည္။ ရန္ပြဲ…။

ခရစ္မေပၚမီ ႏွစ္(၃၉၉) တ၀ုိက္တြင္ စ,ခဲ့သည္။
….. ….. …..

(၁၀)

ပေလတုိ၏ စာေပႏွင့္ အႏုပညာ သေဘာတရားမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ အထက္တစ္ေနရာ
၌ ဆုိခဲ့ေသာ သမၼတႏုိင္ငံ ေခၚသည့္ က်မ္း၌ ေတြ႕ရသည္။ ထုိ႕အျပင္လည္း သူ၏ မနည္း
လွေသာ “ေဆြးေႏြးျခင္း” (Dialogue) ေခၚ က်မ္းမ်ား၌ ေတြ႕ရသည္။ ထုိက်မ္းမ်ားကာ …
(၁)အုိင္းယင္ (Ion)
(၂)ဖီးဒုိ (Phaedo)
(၃)ဆင္ပုိးဇီယင္ (Symposium)
(၄)ဖီးဒရက္(စ္) (Phaedrus) တုိ႕ ျဖစ္ၾကသည္။

ေဆြးေႏြးျခင္းမ်ား၌ ႏွစ္ဦး အခ်ီအခ် ေဆြးေႏြးဟန္ ေရးသားသည္။ ပေလတုိက
သူ႕ဆရာအဘုိးၾကီး ဆုိကေရးတီး(ဇ္) က ေခါင္းေဆာင္ ေဆြးေႏြးသည့္ သဏၭာန္
ေရးသည္။ ဆုိကေရးတီး(ဇ္) က အလြန္စကားတတ္သည္။ ကတ္သီးကတ္သတ္
ေတြးျပီး ကတ္သီးကတ္သတ္ ေမးတတ္သည္။ သူႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ မလြယ္။ ယခုေခတ္
စကားႏွင့္ ေျပာရလွ်င္ ေကာင္းေကာင္း“အႏႊာ” ခံရသည္။ ေၾသာ္ … ယခုေခတ္လည္း
ေ၀ဖန္ေရး ဆရာအခ်ဳိ႕ ႏႊာေနၾကသည္။ အျပစ္မတင္သာ။ ပေလတုိၾကီးက စ,ႏႊာ
ခဲ့သည္ကိုး။

အုိင္းယင္က်မ္းမွ အုိင္းယင္ဆုိေသာ သူငယ္မွာ ဆုိကေရးတီး(ဇ္) သုိ႕မဟုတ္ ပေလတုိ
၏ အႏႊာကုိ ေရွးဦးစြာ ခံရသူ ျဖစ္ေလသည္။

အုိင္းယင္ကား “ရက္(ပ္)ဆဒီး” (Rhapsode) တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ရက္(ပ္)ဆဒီး ဆုိသည္
မွာ အတတ္ပညာရွင္ တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ဇာတ္ေဆာင္တစ္ဦးႏွင့္ စာေပ ပါေမာကၡ တစ္ဦး
ကို ေပါင္းလုိက္လွ်င္ ရက္(ပ္)ဆဒီး တစ္ဦး ရသည္ဟု ဆုိၾကသည္။ သူ႕ကဗ်ာေတြကို
အသံေကာင္းေကာင္း၊ အမူအရာ ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ရြတ္လည္း ရြတ္ျပသည္။ ရွင္း
လည္း ရွင္းျပသည္။ ေ၀ဖန္လည္း ေ၀ဖန္ျပသည္။ “မင္းသား ပါေမာကၡ” ဟု ေခၚလွ်င္
မမွားဟု ထင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္၏ ခ်စ္လွစြာေသာ ကြယ္လြန္သူ ဗုိလ္ဗကိုႏွင့္ တူမည္
ထင္သည္။

မင္းသာ ပါေမာကၡ ျဖစ္ရန္ မလြယ္ပါ။ သူတုိ႕ အတတ္ပညာကုိ “ရက္(ပ္)ဆဒီ”
(Rhapsody) ဟု ေခၚသည္။ ဆရာေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းတြင္
ႏွစ္ရွည္လမ်ား သင္ၾကားရသည္။ သင္ခ်င္တုိင္း သင္၍ မရ။ ဥပဓိရုပ္ကလည္း
ေကာင္းရမည္။ ဆရာသုခတုိ႕လုိ အသံလည္း ေကာင္းရမည္။ ဆရာဗိုလ္ဗကိုတုိ႕လုိ
အမူအရာလည္း ေကာင္းရမည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ မီလုိက္ေသာ ဆရာၾကီး ေဒါက္တာ
ထင္ေအာင္တုိ႕၊ ဆရာၾကီး ဦးဧေမာင္ (တကၠသုိလ္ ေမာင္သန္႕ဇင္) တုိ႕၊ ယခုတုိင္
သက္ေတာ္ ထင္ရွား ရွိၾကသည့္ ဆရာ ေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာ မင္းသု၀ဏ္တုိ႕လုိ စာတတ္ျပီး
ဗဟုသုတ ၾကြယ္ရမည္။

ေက်ာင္းဆင္းရုံႏွင့္ မင္းသားပါေမာကၡ မျဖစ္ေသး။ ပညာရဲရင့္ ပြဲလယ္တင့္ေၾကာင္း
ျပရန္ ပြဲတုိးဖူးရမည္။ ပြဲတုိးသည္ ဆုိသည္မွာ ပရိသတ္ေရွ႕၌ ျပိဳင္ပြဲေတြ ၀င္ရျခင္း
ျဖစ္ေလသည္။

အုိင္းယင္ ေဟာေျပာေသာ ပြဲမွာ ပရိသတ္ ႏွစ္ေသာင္း တက္သည္ဟု ဆုိ၏။ သည္
ပရိသတ္ၾကီးကို ကဗ်ာရြတ္ျပီး ငုိေအာင္၊ ရယ္ေအာင္၊ ေဒါထေအာင္၊ ထိတ္လန္႕ေအာင္၊
ၾကည္ႏူးေအာင္၊ ေၾကကြဲေအာင္၊ သံေ၀ဂ ရေအာင္ အုိင္းယင္က ျပဳလုပ္ႏုိင္ခဲ့သည္။
ျပိဳင္ပြဲၾကီး၌ ပထမရျပီး ဆုလာဘ္မ်ားႏွင့္ ေက်ာ္ၾကားမွဳကို အုိင္းယင္က ရခဲ့သည္။
အဲသည္ ….. အုိင္းယင္ကို ပေလတုိၾကီးက ႏႊာသည္။
စုတ္ျပတ္သြားေအာင္ ႏႊာသည္။
….. ….. ……

(၁၁)

စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာမ်ားသည္ စာမေရး ကဗ်ာမေရးလွ်င္ စကားေျပာေနတတ္
သည္။ စကားေျပာရသည္ကိုလည္း ၀ါသနာ ပါၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ စာအေၾကာင္း
ကဗ်ာအေၾကာင္း သြား မ,စႏွင့္၊ စ,လုိက္လွ်င္ ေျပာလုိက္မည္။ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့၊
ေရွ႕မၾကည့္ ေနာက္မၾကည့္။

ဆုိကေရးတီး(ဇ္)က ဤဉာဥ္ကို သိပုံရသည္။ အုိင္းယင္ကို ကဗ်ာအေၾကာင္း သြား
စ,သည္။ ရက္(ပ္)ဆဒီးတုိ႕၏ အတတ္ပညာမွ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္မ်ားကို စုံစမ္းလုိဟန္
ႏွင့္ စကား စ,သည္။ ေထာင္ေခ်ာက္ကို မသိ။ ဆုိင္းတီးေပးသည္ကိုသာ သိေသာ
အုိင္းယင္ကလည္း ေကြးေနေအာင္ က,ေတာ့သည္။ ကုိယ္က နဂုိကတည္းက စကား
ေျပာခ်င္သူ မဟုတ္လား။

အုိင္းယင္ စကားကုိ ေထာက္ေထာက္ျပီး ဆုိကေရးတီး(ဇ္)က ေၾကာက္စရာ ေမးခြန္း
ေတြ ထုတ္လာ၏။ အုိင္းယင္က စြတ္ေျဖ၏။ ေနာက္ေမးခြန္း လာ၏။ စြတ္ေျဖျပန္၏။
အေျဖမတတ္ေတာ့ ကုိယ့္ရွဴးကုိယ္ပတ္ျပီး အရူး ျဖစ္ေတာ့၏။

ကဗ်ာဆုိသည္ ဘာနည္း။ ကဗ်ာ၏ မူလအစက ဘာနည္း။ ကဗ်ာဆရာ ေျပာေနသည္
ႏွင့္ ကဗ်ာ၏ မူလအစသည္ မည္သုိ႕ ဆက္သြယ္ေနသနည္း။

ဆုိကေရးတီး(ဇ္)၏ ေမးခြန္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ရုိးရုိးေလးႏွင့္ ေၾကာက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ
ေမးခြန္းမ်ား ျဖစ္သည္။

မသိ၍ ေမးသည္ မဟုတ္။ သိလ်က္ သုိ႕မဟုတ္ ကုိယ့္အေျဖ ကိုယ္သိလ်က္ မသိ
ခ်င္ေယာင္ေဆာင္၍ ေမးသည္။ ႏြားေက်ာင္းသား ေမး ေမးသည္ မဟုတ္။ ဘုရား
အေလာင္းေမး, ေမးသည္။ ေျဖသူကသာ ႏြားေက်ာင္းသား ျဖစ္ေန၏။

ထုိအခ်ိန္အထိက ကဗ်ာေတာ့ ရွိေနသည္။ ကဗ်ာဆရာေတြလည္း ရွိေနသည္။
ကဗ်ာဆုိရာ၌ ယခုေခတ္ေလာက္မူ ကဗ်ာ အမ်ဳိးအစား မမ်ားေသး။ အဓိကအား
ျဖင့္ ကဗ်ာအမ်ဳိးအစားၾကီး ႏွစ္ခုသာ ရွိေသးသည္။ တစ္ခုကား “အက္ပစ္”(Epic)
ေခၚ ေမာ္ကြန္း ကဗ်ာ ျဖစ္ေလသည္။ တစ္ခုကား “လုိင္းရစ္(ခ္) (Lyric) ေခၚ ခံစား
မွဳ ကဗ်ာ ျဖစ္သည္။

အက္ပစ္သည္ ဗဟိဒၶေခၚ ျပင္ပအေၾကာင္းအရာမ်ားကို စပ္သည္။ လုိင္းရစ္(ခ္)
က အဇၩတၱေခၚ ကဗ်ာဆရာ၏ အတြင္း သႏၱာန္မွ ခံစားျခင္းကို အသားေပးသည္။
လုိင္းရစ္(ခ္)၏ မ်ဳိးခဲြ ကဗ်ာမ်ားမွာ ….
(၁)ဆုိးနစ္ (Sonnet)
(အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုတည္းကို စူးစုိက္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕သည္။ ဥပမာ- အခ်စ္။)
(၂)အယ္လက္ဂ်ီ (Elegy)
(ကြယ္လြန္သူ၏ ဂုဏ္ရည္ကို ခ်ီးမြမ္း၍ လြမ္းဆြတ္ တ,သသည္။)
(၃)အုိး(ဒ္) (Ode)
(တစ္ဦးဦး တစ္ခုခုကို ခ်ီးမြမ္း ဂုဏ္တင္ စပ္သည္။)
(၄) ဟင္း(မ္) (Hymn)
(ဘုရား၊ နတ္၊ တန္ခုိးရွင္တုိ႕၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ခ်ီးက်ဴး ပူေဇာ္သည္။)

အိလိယက္ႏွင့္ ယူးလစ္ဆီး၏ ကဗ်ာၾကီးေတြအေၾကာင္း ေရးခဲ့ျပီးျပီ။ မူး(ဇ္)မ်ား
ကုိယ္ထင္ျပသည္ ဆုိေသာ ဟီးဆီယက္ အေၾကာင္းလည္း ေရးခဲ့ျပီးျပီ။ ဟီးဆီ
ယက္ကား ေခါမ နတ္သမုိင္းကို ျပေသာ “သီအုိဂနီ” (Theogony) ဆုိသည့္
အက္ပစ္ ကဗ်ာၾကီးကို စပ္ခဲ့သည္။ ဟုိးမာတုိ႕ ဟီးဆီယက္တုိ႕က အက္ပစ္ကဗ်ာ
ဆရာၾကီးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

လုိင္းရစ္(ခ္) ကဗ်ာဆရာၾကီးမ်ားလည္း ရွိၾကသည္။ သူတုိ႕အနက္ အထင္ရွားဆုံး
မွာ “ပင္ဒါ” (Pindar) ျဖစ္သည္။ ခရစ္ မေပၚမီ (၅၂၂)မွ (၄၃၃) အတြင္းခန္႕၌ ေန
သြားခဲ့၏။ သူက အုိး(ဒ္) ကဗ်ာၾကီးမ်ား စပ္သည္။ “ပင္ဒရစ္(ခ္) အုိး(ဒ္) (Pindaric
Ode) ဟူေသာ ကဗ်ာပုံစံ အမည္ ထားခ်န္ ရစ္သည္။ သူ႕ အုိး(ဒ္) ပုံစံက ဥေရာပ
၌ ေႏွာင္းလူတုိ႕ စပ္ၾကသည့္ အုိး(ဒ္)မ်ားႏွင့္ မတူ။ ၾကီးက်ယ္သည္။ ခန္႕ညားသည္။
ေလးနက္သည္။ ဖြဲ႕ပုံဖြဲ႕နည္း စနစ္ၾကီးျပီး စည္းကမ္း တင္းသမွ် သိမ္ေမြ႕လွပသည္။

ေခါမ ျပဇာတ္ၾကီးမ်ားကိုလည္း ကဗ်ာေလာကတြင္ ထည့္ ေရတြက္ရသည္။ ျပဇာတ္
စကားမ်ားသည္ ကဗ်ာမ်ား သုိ႕မဟုတ္ လကၤာမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

ျပဇာတ္မွာလည္း “ထရက္ဂ်ဒီ” (Tragedy) ႏွင့္ “ကြန္မဒီ” (Comedy) ဟု ႏွစ္မ်ဳိး
ရွိေၾကာင္း အမ်ားသိၾကျပီး ျဖစ္သည္။ ထရက္ဂ်ဒီကုိ အလြမ္း၊ ကြန္မဒီကုိ ဟာသဟု
ေယဘုယ် ဘာသာျပန္ၾကသည္။ ကြန္မဒီကို ဟာသဟု ျပန္ျခင္းမွာ မလြဲလွပါ။ ဟာသ
ဆုိလွ်င္လည္း မွန္ပါသည္။ ဟာသ မဟုတ္ေသာ္လည္း စိတ္ထိခုိက္ ေၾကကြဲဖြယ္ႏွင့္
ဇာတ္မသိမ္းေသာ ဇာတ္မွန္သမွ်ကုိ ကြန္မဒီဟု ေခၚသည္။ အဆင့္ျမင့္ေသာ ကြန္မဒီ
မ်ားကား လူ႕သဘာ၀မွ ခြ်တ္ယြင္း အားနည္းခ်က္မ်ား၊ လူ႕ေဘာင္မွ မတရားမွဳ၊
မညီမွ်မွဳ၊ ေၾကာင္သူေတာ္လုပ္မွဳ၊ အယူသီးမွဳ စသည္တုိ႕ကို သေရာ္ေျပာင္ေလွာင္
သည္။

ထရက္ဂ်ဒီကား …. အလြမ္း မဟုတ္ေခ်။ အလြမ္းထက္ သိမ္ေမြ႕ေလးနက္သည္။
ထရက္ဂ်ဒီ မွန္လွ်င္ စိတ္ထိခုိက္ ေၾကကြဲဖြယ္ႏွင့္သာ ဇာတ္သိမ္းရသည္။ စိတ္ထိ
ခုိက္ ေၾကကြဲဖြယ္အျဖစ္ ေရာက္ေစေသာ အေၾကာင္းသည္ အလြန္ အေရးၾကီး၏။
သာမန္အေၾကာင္း မဟုတ္။ “လႊဲေရွာင္ေသြျခင္းဌာ မျဖစ္သည့္” အေၾကာင္းမ်ဳိး
သာတည္း။

ေခါမ ထရက္ဂ်ဒီမ်ားမွ အေၾကာင္းကား “ၾကမၼာဆုိး” (Fate) ျဖစ္ေလသည္။ ပုိမုိ
ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ဆုိရလွ်င္ ထရက္ဂ်ဒီမွ အေၾကာင္းဟူသည္မွာ “ရီေမာ(စ္) လက္(စ္)
၀တ္ကင္း ေအာ့(ဖ္)ဖိတ္” (remorseless working of fate) ျဖစ္သည္။ ဆီေလ်ာ္
ေအာင္ ဘာသာျပန္ရလွ်င္ “မ်က္ႏွာမေရြး မေထာက္မညွာ မတြန္႕မဆုတ္ မိမိ
သေဘာ မိမိ ေဆာင္သြားသည့္ ကံၾကမၼာ၏ ရက္စက္ျခင္း” ဟု ဆုိရမည္။ ရရွိေစေသာ
ခံစားမွဳကား အလြမ္းမည္ကာ မဟုတ္။ ပါဠိဘာသာျဖင့္ “သံေ၀ဂ” ဟု လည္းေကာင္း၊
“သံေ၀ဇန” ဟု လည္းေကာင္း ေခၚေသာ သေဘာမ်ဳိးသာတည္း။ ထိတ္လန္႕ျခင္း၊
တုန္လွဳပ္ျခင္း၊ ေၾကကြဲျခင္း၊ အသိတရား ရျခင္း၊ ကရုဏာသက္ျခင္း သေဘာအားလုံး
တည္း။ ဤအခ်က္သည္ အလြန္အေရးၾကီးပါသည္။

ေႏွာင္းေခတ္ ျပဇာတ္၊ ရုပ္ရွင္၊ ၀တၳဳရွည္တုိ႕တြင္ ထရက္ဂ်ဒီ၏ အေၾကာင္းသေဘာ
သည္ ေျပာင္းလာ၏။ ကံၾကမၼာသာ မကေတာ့ဘဲ ဒုကၡေရာက္ေစတတ္သည့္ စာရိတၳ၊
စိတ္သေဘာထား၊ စိတ္ေဖာက္ျပန္မွဳ၊ ပတ္၀န္းက်င္ ဖိအားတုိ႕သည္ အေၾကာင္း
မ်ား ျဖစ္လာၾက၏။

ပေလတုိတုိ႕ အရစၥတုိတယ္(လ္)တုိ႕အတြက္ စာေပဆုိသည္မွာ ကဗ်ာကို ဆုိလုိသည္။
ကဗ်ာဆုိသည္ ရွိေနျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကဗ်ာေရးဖြဲ႕နည္းျပက်မ္း သုိ႕မဟုတ္ ပညာ
ျဖစ္သည့္ “ပေရာ့ဆဒီ” (Prosody) ရွိေနျပီ။ စကားသုံး စကားႏွဳန္းျပ ပညာ “ရက္
တာရစ္(က္)” (Rhetoric) လည္း ရွိေနျပီ။ မရွိေသးသည္က “ပုိးအက္တစ္(စ္)”
(Poetics) ေခၚ “ကဗ်ာသေဘာတရား ပညာ”။

အုိင္းယင္ကို ဆုိကေရးတီး(ဇ္)ၾကီးက ကဗ်ာ သေဘာတရား ပညာ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္
ေနသည္။
….. ….. ……

(၁၂)

ကဗ်ာဆုိသည္က လူ႕သမုိင္းတြင္ တျဖည္းျဖည္း ျဖစ္ေပၚ ေျပာင္းလဲမွဳ သေဘာ
(evolution) ျဖင့္ ထြန္းကားလာေသာ အတတ္ပညာ တစ္ခု ျဖစ္သည္။ သေဘာတရား
စနစ္တစ္ခုအတြက္ လုိအပ္ေသာ မူလအေျခခံတရား “အက္ဆီအင္(မ္)” (axiom)
ေတြ စဥ္းစားတီထြင္။ ထုိမူလ အေျခခံတရား ရျပီဆုိလွ်င္ ယင္းအေပၚ မွီေထာက္လ်က္
ေနာက္ထပ္ သေဘာေတြ ထပ္ပြား။ သည္နည္းျဖင့္ သေဘာတရား စနစ္တစ္ခုကို
တည္ေဆာက္ ရသည္။

ဥပမာ …. တစ္ဆုိသည့္ သေဘာကို စဥ္းစားျပီး လက္ခံ အတည္ျပဳၾကသည္
ဆုိပါစုိ႕။ ယင္းအေပၚ မွီေထာက္ျပီး ႏွစ္တုိ႕၊ သုံးတုိ႕၊ ေလးတုိ႕ ဆုိသည့္ သေဘာ
ေတြ ထပ္ပြား၍ ရသည္။ ေၾသာ္ … ထုိေၾကာင့္လည္း တစ္ ႏွစ္ သုံး ေလးေတြကို
“နက္ခ်ရယ္နမၻာ” (Natural numbers) ေတြဟု ေခၚသည္။ တစ္ဆုိသည့္
သဘာ၀ကို သိသည္ မဟုတ္လား။ သည္ေတာ့ …. ႏွစ္ ဆုိတာ နားလည္ျပီ ဆုိပါ
ေတာ့။ တစ္ကို လက္မခံဘဲႏွင့္ေတာ့ ႏွစ္ သြားလုပ္လုိ႕ မရဘူးေနာ္။ ဒါပဲ ….။
လက္ခံတယ္။ မဟုတ္လား။ တစ္သေဘာကို ျငင္းခ်င္သလား။ ျငင္း၀ံ့သလား။
ျငင္း၀ံ့ရင္ ျငင္း။ မျငင္းဘူး။ အဲ …မျငင္းရင္ ဆက္သြား။ ဒါ သခၤ်ာစနစ္။ ဆက္သြား။
သြားခ်င္သေလာက္ သြား။

သခၤ်ာမွ “ေဖာမဲလစ္ဇင္း” (Formalism) ၀ါဒသမားေတြက သည္အတုိင္းသြားသည္။
ေဟ့ …မင္းတုိ႕ အနက္ဖြင့္ဆုိတဲ့ တစ္သေဘာကို တုိ႕လက္မခံဘူး ေဟ့။ တုိ႕မွာလဲ
တုိ႕တစ္ႏွင့္ တုိ႕။ သည္ေတာ့ တုိ႕ႏွစ္ႏွင့္ တုိ႕။ ႏွစ္ သေဘာမွာ တစ္ သေဘာက ဘာ
၀င္ရွဳပ္ရတာလဲ။ ႏွစ္ ကို ႏွစ္ လုိ႕ တစ္ႏွင့္ ကင္းျပီး ႏွစ္ အတုိင္း သိလုိ႕ ရတယ္။
ဘာေျပာခ်င္လဲ။

ဤသည္က သခၤ်ာမွ “အင္တူးအစ္ရွင္နယ္လစ္ဇင္း” (Intuitionalism) ၀ါဒသမား
ေတြ၏ အျမင္။ သူတုိ႕လည္း သူတုိ႕နည္းႏွင့္ သူတုိ႕ ဆက္သြားေနၾကသည္။

အလြန္တိက်ပါသည္ ဆုိေသာ သခၤ်ာ၌ပင္ ေျပာရခက္ ဆုိရခက္သည္ေတြ ရွိေန
သည္။ ဟုိလုိေျပာ၍ရေသာ သေဘာေတြ ရွိသကဲ့သုိ႕ သည္လုိေျပာ၍ရေသာ
သေဘာေတြ ရွိေနသည္။ မရွိေသာ သေဘာကို အရွိဟု လုပ္ထားသကဲ့သုိ႕ အရွိ
သေဘာကုိ မရွိဟု လုပ္ထားသည့္ သာဓကေတြ ရွိေနသည္။

ကဗ်ာဆုိသည္က ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ စစ္ေဆးသုံးသပ္ တည္ေဆာက္ထားေသာ
သေဘာတရား စနစ္တစ္ခု မဟုတ္။
ကဗ်ာဆုိသည္က အင္း … သည္လုိပဲ ေပၚလာသည္။ ကဗ်ာ ဆုိတာလည္း …
အင္း … ကဗ်ာလုိ႕ ေခၚေနၾကတာေလ။ သိတယ္ မဟုတ္လား။ ကဗ်ာဆရာၾကီး
ေတြ စပ္ခဲ့တာဟာ ကဗ်ာေပါ့။ ကဗ်ာက ဘာအလုပ္ လုပ္သလဲ။ ဒုကၡပဲ ….
က်ဳပ္ ဘယ္လုိ ေျပာရမလဲ။
ကဗ်ာဆရာက ကဗ်ာစပ္တယ္ေလ။ ျပီးေတာ့ ကုိယ္တုိင္ ရြတ္ဆုိျပမယ္။ ဟုိးမာတုိ႕၊
ဟီးဆီယက္တုိ႕ မရွိေတာ့ က်ဳပ္တုိ႕ ရက္(ပ္)ဆဒီးေတြက ရြတ္ျပတယ္ေလ။ လူေတြ
က နားေထာင္ၾကတယ္။ အဲ … ႏွစ္လဲ ႏွစ္ျခိဳက္ၾကတယ္။ လြမ္းစရာေတြ႕ရင္ လြမ္း
ၾကတယ္ေလ။ ရယ္စရာေတြ႕ရင္ ရယ္ၾကတယ္။ ေဒါသထြက္စရာေတြ႕ရင္ ေဒါသ
ထြက္ၾကတယ္။ ၾကည္ႏူးစရာေတြ႕ရင္ ၾကည္ႏူးၾကတယ္။ မုန္းစရာေတြ႕ရင္ မုန္းျပီး
ခ်စ္စရာေတြ႕ရင္ ခ်စ္ၾကတယ္။ ရြံစရာေတြ႕ရင္ ရြံျပီး ၾကည္ညိဳစရာေတြ႕ရင္ ၾကည္ညိဳ
ၾကတာပဲ။ အဲဒါ … က်ဳပ္သိတဲ့ ကဗ်ာပဲ။ ဒီထက္ေတာ့လဲ ပိုမသိဘူး။ ခင္ဗ်ားသိရင္
ေျပာ၊ က်ဳပ္နားေထာင္မယ္။ ခင္ဗ်ား ေျပာခ်င္တာ ေျပာ။ ကဗ်ာကို ေကာင္းတယ္လုိ႕
ေျပာခ်င္ေျပာ၊ မေကာင္းဘူးလုိ႕ ေျပာခ်င္လဲ ေျပာ။ ခင္ဗ်ားေျပာလုိ႕ ကဗ်ာ ဘာမွ
ျဖစ္မသြားဘူး။ အဲ … လူေတြက မေကာင္းဘူးလုိ႕ ေျပာလာရင္ေတာ့ က်ဳပ္တုိ႕ ဂရုစိုက္
ရမယ္။

အုိင္းယင္သည္ ဤသုိ႕ေသာ ရုိးရုိးႏွင့္ ရဲရဲ ရင္ဆုိင္လုိက္လွ်င္ ကိစၥက တစ္မ်ဳိးျဖစ္သြား
မည္။ တစ္ခု ခက္သည္ကား အုိင္းယင္ တကယ္ ရွိ မရွိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ မသိ။ မရွိဖုိ႕က
မ်ားသည္။ အုိင္းယင္သည္ ပေလတုိၾကီး ဖန္တီးထားေသာ ဇာတ္ေဆာင္သာ ျဖစ္
ဖုိ႕မ်ားသည္။ သည္ေတာ့ ပေလတုိၾကီး ေျပာခုိင္းသည္ကိုသာ ေျပာရသည္။ ေျပာ
ခုိင္းသမွ်မွာလည္း ဆုိကေရးတီး(ဇ္)ၾကီး ႏွံ၍ေကာင္းေအာင္၊ ႏႊာ၍ ေကာင္းေအာင္။

အုိင္းယင္က ကဗ်ာဘာလုပ္သည္ ဆုိျခင္းကို ေရွးကဗ်ာ ဆရာၾကီးေတြ ေျပာခဲ့သည့္
အတုိင္း ဆုပ္ဖက္တြယ္ထားသည္။
ကဗ်ာကို နတ္မ်ားက ေပးသည္။ မူး(ဇ္)မ်ားက ေပးသည္။
အုိင္းယင္သည္ ဟုိးမာကိုသာ ကိုးကြယ္ျပီး ပင္ဒါကို ေမ့ထားပုံ ရသည္။

ပင္ဒါက နတ္ေတြကို “ေခါက္”ထားလုိက္သည္။ ပင္ဒါ အလုိအရ ကဗ်ာသည္
“တက္ကနီး” (Techne) ေခၚ သင္,ေတြးရယူေသာ အတတ္မ်ဳိးမွ မလာ။ “ဖူး”
(Phua) မွ လာသည္ ဆုိ၏။ ဖူး ဆုိေသာ ေခါမစကားကို “ဂ်ီးနယက္(စ္)” (Genius)
ဟု အဂၤလိပ္ဘာသာ ျပန္သည္။ အထုံပါရမီကို ဆုိလုိသည္။

ေခါမေတြက ပါဠိ မတတ္။ ကံ၊ ကံ၏အက်ဳိးကိုလည္း မသိ။ ပ႗ိစၥသမုပၸါဒ္ စက္ရဟတ္
ကို သိဖုိ႕ကား ေ၀းစြ။ သည္ေတာ့ ပင္ဒါ ေျပာေသာ အထုံပါရမီ ဆုိသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္
တုိ႕ သိေသာ အထုံပါရမီ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မည္။ ဂ်ီးနယက္(စ္) ဆုိေသာ စကားက
ေရာမေတြ သုံးေသာ လက္တင္စကားမွ လာသည္။ ေရာမေတြ ေျပာသည့္ ဂ်ီးနယက္(စ္)
ကား ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ေျပာေသာ အထုံပါရမီႏွင့္ မတူသည္က အမွန္။

ထားပါေတာ့။ ကဗ်ာသည္ နတ္မ်ားဆီက လာသည္ဟု မုိက္မုိက္ကန္းကန္း ေျပာ
သည္ထက္ စာလွ်င္ အထုံပါရမီက လာသည္ဟု ေျပာလွ်င္ အနည္းဆုံး သူကတ္
ကိုယ္ကတ္ ျငင္း၍ ရဦးမည္။
ယခုေတာ့ အုိင္းယင္က သူ႕ခြ်တ္တား၀ါလား တန္ခိုးရွင္ နတ္ေတြကို သြားပစ္အားကိုး
လုိက္သည္။

ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင့္သုံးရာေက်ာ္ သည္မွာဘက္မွ ကြ်န္ေတာ္က လွမ္းေအာ္ေျပာခ်င္သည္။
ေသဟဲ့ …. ။
….. ….. ….

(၁၃)

ဆုိကေရးတီး(ဇ္)ၾကီးက လည္သည္။ စကားေထာင္ေခ်ာက္ ဆင္ရာ၌ အလြန္လည္သည္။
ယခုေခတ္ ေ၀ဖန္ေရးဆရာ အမည္ခံ (အခ်ဳိ႕ေသာ) အႏႊာဆရာတုိ႕ ဆုိကေရးတီး(ဇ္)
ၾကီးကို ေန႕စဥ္ ထုိင္ထုိင္ ရွိခုိးေနၾကဖုိ႕ ေကာင္းသည္။ သူက အႏႊာဆရာအေပါင္းတုိ႕၏
ဆရာ့ဆရာ။ အႏႊာ ပါရဂူၾကီး။

တစ္ေနရာ၌ သူေျပာပုံကို နားေထာင္ၾကည့္ပါ။
“ …. ကဗ်ာဆရာ ဆုိသည္မွာ အလင္းေရာင္ ျဖစ္သတည္း။ အေတာင္ပံ တပ္ထား
ခံရေသာ ဘုရားသခင္၏ ပစၥည္းတစ္ခုတည္း။ သူ႕မွာ သူ႕ကိုယ္ပုိင္ ဘာမွ်မရွိ ျဖစ္
သတည္း။ သူ႕ကိုယ္တြင္း ဘုရားသခင္က တန္ခုိးမွဳတ္သြင္းလုိက္ေသာအခါမွ …၊
သူ႕စိတ္သည္ သူ႕ကုိယ္တြင္းမွာ မရွိေတာ့ပါမွ …. သူ စြမ္းလာသည္။ ဤအေျခအေန
မေရာက္သမွ် သူက ဘာေကာင္မွ် မဟုတ္။ အဘယ္ ဗ်ာဒိတ္စကားကိုမွ် တစ္ဆင့္
ပြား မေျပာႏုိင္။

သူရုိ႕ ဥေရာပ ကဗ်ာသမုိင္း၌ ထင္ရွားလွေသာ စကားျဖစ္သည္။ ေမးခ်င္သည္မွာ
…. ဤစကားသည္ ကဗ်ာမွာ ကဗ်ာဆရာကို ခ်ီးမြမ္းသည့္ စကားေလာ၊ ေျခာက္
ျပားမွ် မတန္ေအာင္ ေျပာလုိက္သည့္ စကားေလာ။

ကြ်န္ေတာ္ ဗ်ာဒိတ္ဟု ဘာသာျပန္လုိက္ေသာ ေခါမစကားမွာ “ေအာ္ရကယ္(လ္)”
(oracle) ျဖစ္ပါသည္။ ပါဠိပညာရွင္ၾကီး ခ်ဳိင္း(လ္)ဒါး(စ္)ကမူ “ဗ်ာကရဏ” ဟူေသာ
ပါဠိစကားကို ေအာ္ရကယ္(လ္)ဟု ျပန္ဆုိသည္။ ဗ်ာဒိတ္ႏွင့္ အနက္တူ ျပဳသည္။
ျမန္မာအမ်ား နားလည္ေသာ ဗ်ာဒိတ္ ဟူသည့္ စကားကိုသာ ကြ်န္ေတာ္ သုံးလုိက္
ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ေခါမလူမ်ဳိးေတြက ေဂါ့(ဒ္)ဟု ေခၚေသာ နတ္မ်ားကို ကိုးကြယ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္
ဆုိခဲ့ျပီ။ သူတို႕နတ္ေတြက လူႏွင့္ စကားေျပာခ်င္လွ်င္ ေအာ္ရကယ္(လ္)မွ တဆင့္
ေျပာသည္။ တခါတရံေတာ့ ေအာ္ရကယ္(လ္)ဆုိသည္မွာ ေနရာတစ္ခု ျဖစ္သည္။
တခါတရံေတာ့ နတ္၀င္သည္လုိ လူ ျဖစ္သည္။ ေနရာမွျဖစ္ျဖစ္၊ နတ္၀င္သည္ ပါးစပ္
မွ ျဖစ္ျဖစ္ ထြက္လာေသာ စကားကိုလည္း ေအာ္ရကယ္(လ္)ဟုပင္ ေခၚသည္။

အထက္ပါ စကားအျပင္ တစ္ေနရာ၌လည္း ဆုိကေရးတီး(ဇ္)က ကဗ်ာဆရာကို
သံလုိက္ဓါတ္ ျဖာထြက္ေနေသာ သံလုိက္တုံးႏွင့္ ႏွဳိင္းသည္။ ျဖာထြက္ေနေသာ
သံလုိက္ဓါတ္မွာ “သီးယာဒူးနမစ္(စ္)” (theia dunamis) ေခၚ ဘုရားသခင့္ တန္ခိုး
ေတာ္ျဖစ္သည္ ဆုိသတတ္။

ေၾသာ္ … သည္အတုိင္းၾကည့္ေတာ့ ကဗ်ာဆရာ ဆုိသည္မွာ နည္းသည့္ သတၱ၀ါ
မဟုတ္ပါလား။ ေအာ္ရကယ္(လ္)ပါ တကား၊ တန္ခုိး၀င္ သံလုိက္တုံးၾကီးပါ တကား။
ေႏွာင္းေခတ္ ဥေရာပ ကဗ်ာဆရာ ၾကီးငယ္တုိ႕ ဤစကားကို မ်က္စိလည္ျပီး အၾကီး
အက်ယ္ ဂုဏ္ယူလုိက္ၾကေသးသည္။

အုိင္းယင္ ခမ်ာလည္း အစက’မိသြားသည္။ ေနာက္ ေက်ာခ်မွ ဓါးျပမွန္း သိ၍ ရုန္း
ထြက္ေသာ္လည္း မရေတာ့။
ဆုိကေရးတီး(ဇ္)က “ကဗ်ာဆရာသည္ လည္းေကာင္း၊ ရက္(ပ္)ဆဒီးသည္ လည္းေကာင္း
ကဗ်ာဟု ေခၚေသာ အရာေတြကုိ ရြတ္ဆုိ ထုတ္လႊတ္ေနခ်ိန္တြင္ လူစိတ္ေပ်ာက္၍
ရူးသြပ္ေနသည္” ဟု ဆုိလုိက္ေတာ့၏။

လူစိတ္ေပ်ာက္၍ ရူးသြပ္ေနသူ၌ အသိမရွိ၊ ဉာဏ္မရွိ၊ သတိမရွိ၊ ပညာမရွိ၊ ဘာမွ် မရွိ။
သူ႕အျဖစ္မွာ နတ္၀င္သည္၊ ေမွာ္၀င္သူႏွင့္ ဘာမွ်မျခား။ သူ႕ကုိယ္ပုိင္ ဘာမွ်မရွိ။
ထုိ႕ေၾကာင့္ ကဗ်ာသည္ ပညာမွ ထြက္လာေသာ အရာမဟုတ္။ ကဗ်ာဆရာ၌လည္း
ဘာပညာမွ် မရွိ။

ကဗ်ာလည္း စုတ္ျပတ္သြားသည္။ ကဗ်ာဆရာလည္း စုတ္ျပတ္သြားသည္။
ထုိမွ်ႏွင့္ ဆုိကေရးတီး(ဇ္)က မရပ္ေသး။
ကဗ်ာေတြတြင္ ကဗ်ာဆရာေတြက ဟုိအေၾကာင္း သည္အေၾကာင္း ေရးသည္။ လူ
အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြအေၾကာင္း ေရးသည္။ ဥပမာ- ေဆးပညာႏွင့္ ပက္သက္သည္ ေရးမိ
မည္။ ရထားထိန္း အေၾကာင္း၊ မာလိန္မွဴးအေၾကာင္း ေရးမိသည္။
ေဆးပညာအေၾကာင္း ေဆးပညာရွင္က ပိုသိသေလာ၊ ကဗ်ာဆရာက ပိုသိသေလာ။
ရထားအေၾကာင္း ရထားထိန္းက ပုိသိသေလာ၊ ကဗ်ာဆရာက ပိုသိသေလာ။
ဤကဲ့သုိ႕ မဆီမဆုိင္ ကတ္သီးကတ္သတ္ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္သည္။ အုိင္းယင္
ကလည္း မလိမ္မုိး မလိမၼာ ေျဖသည္။

အုိင္းယင္အေျဖကို ကုိင္ျပီး ဆုိကေရးတီး(ဇ္)ၾကီးက စီရင္ခ်က္ ခ်သည္။
ကဗ်ာဆရာ သိသည္ ဘာမွ်မရွိ။ မသိဘဲႏွင့္ သိေယာင္ေဆာင္၍ ေလွ်ာက္ေျပာေန
သည္။ ထုိေၾကာင့္ …..
ကဗ်ာဆုိသည္မွာ အတုအလိမ္။
ကဗ်ာဆရာဆုိသည္က လူညာ။
ေကာင္းၾကပါေလေရာ …..။


(ဤမွ်သာ။)
(အလ်င္သင့္သလုိ ဤစာအုပ္ပါ အခ်က္မ်ားကို တင္ျပသြားမည္။)