တုိက္ယူရသည့္ မ်က္ရည္တေပါက္ အပုိင္း(၄)

ေရးသူ- ရန္ကုန္ဘေဆြ

ယခင္အပုိင္း(၃)မွ အဆက္ … … …

(မွတ္ခ်က္။ ။ စာေရးဆရာ ရန္ကုန္ဘေဆြတုိ႕ အုပ္စု ဒုဗိုလ္မွဴးၾကီးေမာင္ေမာင္ ကို
သြားမကယ္ခင္က စုိးျမင့္ႏွင့္ ေစာဘရီ ဦးေဆာင္ေသာ အေသခံတပ္ဖြဲ႕တစ္ခုသည္
သြားေရာက္ ကယ္ဆယ္ဖူးပါသည္။ သုိ႕ေသာ္ သူတုိ႕၏ ကယ္ဆယ္မွဳမွာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားမွဳ
မွာ လြတ္ျပီး အျပန္လမ္းတြင္ ကရင္လက္နက္ကုိင္တုိ႕၏ ၀ုိင္း၀န္းဖမ္းဆီးမွဳကုိ ခံရကာ
သြားေရာက္ကယ္ဆယ္သူ အေသခံတပ္ဖြဲ႕၀င္ ငါးဦးႏွင့္ လြတ္ေျမာက္ရန္ ရုန္းကန္သူ
ဗုိလ္မွဴးေဒၚဆင္ တုိ႕ ေသဆုံးခဲ့ပါသည္။ ဗုိလ္မွဴးေဒၚဆင္ အေၾကာင္းကုိ စာေရးဆရာ
ဗုိလ္မွဴးၾကီး ျမတ္ထန္တင္ေမာင္ ေရးေသာ တုိင္းျပည္ကႏုႏု မုန္တုိင္းက ထန္ထန္
စာအုပ္တြင္ ေလ့လာႏုိင္ပါသည္။ ယင္းမေအာင္ျမင္ေသာ ကယ္ဆယ္မွဳတြင္ က်ဆုံးခဲ့
ေသာ စုိးျမင့္ႏွင့္ ေစာဘရီတုိ႕သည္ ေနာင္အခါတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အျမင့္မားဆုံး ဆုတံဆိပ္
ျဖစ္ေသာ ေအာင္ဆန္းသူရိယ ဆုကို ရရွိၾကပါသည္။ ယင္းမတုိင္ခင္က သီဟသူရ ဘြဲ႕
တံဆိပ္သာလွ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အျမင့္မားဆုံး ဆုတံဆိပ္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါသည္။
…… ကုိေအာင္(ပ်ဴႏုိင္ငံ)….. )

(၂)
အေသခံတပ္ဖြဲ႕

ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ေပေစ၊ ကုိေမာင္ေမာင္တုိ႕ အသတ္မခံရမီ သြားေရာက္ တုိက္ထုတ္
ယူလုိပါသည္ဟု စာေရးသူက ေတာင္းဆုိ၏။ ကုိေအာင္ၾကီးႏွင့္ ဗုိလ္မွဴးတင္ေဖတုိ႕
ကလည္း သေဘာတူၾက၏။ သုိ႕ေသာ္ သက္ဆုိင္ရာ စစ္ဦးစီး၏ အမိန္႕ကုိ ရရွိရန္
လုိေသးသည္။

စာေရးသူ စစ္ဦးစီးႏွင့္ သြားေရာက္ေတြ႕ဆုံေသာအခါ စစ္ဦးစီး၏ မ်က္ႏွာသည္ အေတာ္
စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ပုံ ရေန၏။ နက္နက္နဲနဲ ေတြးေတာစဥ္းစားေန၏။ ထုိ႕ေနာက္ အစားပ်က္
အအိပ္ပ်က္ အဖ်ားေန႕စဥ္တက္ေနေသာ စာေရးသူ၏ ျဖဴေရာ္ေရာ္ မ်က္ႏွာကို လွမ္း
ၾကည့္သည္။
“မင္း …. ေနေကာင္းရဲ႕လား …… ”
“ဟုတ္ကဲ့ … ”

ဟုတ္ကဲ့ဟု ဆုိရေသာ္လည္း မိမိကုိယ္၏ အေျခအေနကို မိမိက ပုိသိထားေသာေၾကာင့္
မလုံမလဲ ျဖစ္ေန၏။ က်န္းမာမွဳ မျပည့္စုံသည့္အတြက္ မသြားရဟု ဆုိလိမ့္မည္ကုိ
ေၾကာက္ေန၏။ စာေရးသူ သြားရမည့္ေနရာတြင္ ယခုအခ်ိန္၌ ဥတုရာသီ အလြန္ဆုိးရြား
လ်က္ရွိေၾကာင္း စာေရးသူက စုံစမ္းျပီးျဖစ္၏။ မည္သုိ႕ ေျပာေလမလဲဟု တထိတ္ထိတ္
ျဖင့္ မ်က္လႊာလွန္ၾကည့္လုိက္သည္။

“လြန္ခဲ့တဲ့ လေတြက ေစာျမင့္ေကာင္ေလးေတြ သြားတဲ့ သတင္းေကာ ၾကားရဲ႕လား”
“ဟုတ္ကဲ့ … ဒါေပမဲ့ အျပည့္အစုံေတာ့ က်ေနာ္ မၾကားေသးဘူး …”
“ေကာင္ေလးေတြ ေသကုန္ၾကတယ္၊ တေယာက္ဘဲ ျပန္လာႏုိင္တယ္ …”
“ဟုတ္ကဲ့ မေအာင္ျမင္ဘူးလုိ႕ ၾကားတာဘဲ၊ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္လဲျဖစ္လုိ႕ျဖစ္ျငား စမ္း
ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္ …”

စစ္ဦးစီးသည္ ခနျငိမ္ေနျပီးေနာက္ ရုပ္ရွင္ဆန္ဆန္ စြန္႕စားႏုိင္ရက္ၾကေသာ မထင္
မရွားသည့္ အညၾတ သူရဲေကာင္း ကေလးေတြ၏ အေၾကာင္းကို ေျပာျပသည္။
ထုိသူရဲေကာင္းကေလးေတြ၏ စြန္႕စားခန္းကား၊ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းတခု၊ ၀တၳဳေကာင္း
တပုဒ္ ျဖစ္ႏုိင္၏။ တေပါက္တည္းသာ ဖြင့္ထားလ်က္ ခရီးသြားလက္မွတ္ပါမွ ၀င္ခြင့္
ရွိသည့္ လမ္းမၾကီးအတုိင္း ….
အထပ္ထပ္ခ်ထားေသာ ကင္းပုန္းမ်ား၊ အထပ္ထပ္ စစ္ေဆးေနေသာ ထြက္ေပါက္
၀င္ေပါက္မ်ား၊ အထပ္ထပ္ ၀ုိင္းရံထားၾကသည့္ စစ္တပ္မ်ားအတြင္းသုိ႕ ထုိ သူရဲ
ေကာင္းကေလးေတြ ေဖာက္ထြင္း ၀င္ေရာက္ ခဲ့ၾက၏။ ထုိ႕ေနာက္ လက္နက္ကိုင္
မ်ား ၀ုိင္းရံ ေစာင့္ၾကပ္ထားၾကေသာ ခုိင္လုံစြာ တည္ေဆာက္ထားၾကသည့္ အခ်ဳပ္ခန္း
အတြင္းမွ ကိုေမာင္ေမာင္ႏွင့္ အားလုံးေသာ ဗုိလ္ၾကီးတုိ႕ကို တုိက္ထုတ္ယူလာ ခဲ့ၾက၏။
သုိ႕ရာတြင္ ထုိသူရဲေကာင္းကေလးမ်ားႏွင့္ ကိုေမာင္ေမာင္တုိ႕ လူစုအား ထုိအရပ္ရွိ
လက္နက္ကိုင္ ကရင္အမ်ဳိးသားတုိ႕က မ်ားလွစြာေသာ စစ္တပ္တုိ႕ျဖင့္ အမဲလုိက္သလုိ
၀ုိင္း၀န္းလုိက္ၾက၏။ လမ္းဟူသမွ်တုိ႕ကုိ ပိတ္ဆုိ႕ထားၾက၏။ လူကို မဆုိထားႏွင့္
သားေကာင္ အမဲမ်ားကိုပင္ မထြက္ႏုိင္ေအာင္ ၀ုိင္းရံ လုိက္ၾက၏။

ထုိ႕ေနာက္ အရက္ကိုးေမာင္း ေသာက္ထားသည့္ အင္အားေတာင့္တင္းေသာ ေမာင္းျပန္
လက္နက္ကုိင္ စစ္သူရဲတပ္မ်ားက ပုန္းလွ်ဳိး ေျပးလႊားေနၾကသည့္ ကိုေမာင္ေမာင္တုိ႕
လူစုအား ေတာေခ်ာက္သကဲ့သုိ႕ ပစ္ခတ္ေခ်ာက္ထုတ္ၾက၏။ သူရဲေကာင္းကေလးမ်ား
ႏွင့္ ကုိေမာင္ေမာင္တုိ႕သည္ သားေကာင္အမဲတုိ႕ကဲ့သုိ႕ အပစ္အခတ္ ခံၾကရ၏။ မလြဲ
မေရွာင္သာသည့္ ေနရာတုိ႕၌မူ စြမ္းအားရွိသမွ် ခုခံတုိက္ခုိက္ၾကေသး၏။ ဤသုိ႕ျပဳမူမွဳ
သည္ ထုိးရန္လုိက္သည့္ ဆင္ကို ဆီးၾကိဳေ၀ွ႕သည့္ ဆိတ္ကဲ့သုိ႕ မိမိတုိ႕သာ အထိနာ
ရေသာေၾကာင့္ အစိပ္စိပ္ကြဲလ်က္ ေျပးၾကရ၏။ မေျပးႏုိင္သူတုိ႕အဘုိ႕လည္း သားေကာင္
အမဲကဲ့သုိ႕ ေသေၾကပ်က္စီးၾကရ၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ကိုေမာင္ေမာင္တုိ႕ လူစုအားလုံးသည္
အဆုိပါ လူလုိက္မုဆုိးတုိ႕၏ လက္၌ သားေကာင္အမဲကဲ့သုိ႕ပင္၊ အဖမ္းအဆီး ခံလုိက္
ၾကရသည္။

ထုိစြန္႕စားမွဳ၌ မထင္ရွားသည့္ အညၾတ သူရဲေကာင္း စစ္သား ၅-ေယာက္ႏွင့္ ဗုိလ္ၾကီး
အခ်ဳိ႕ က်ဆုံးၾကရ၏။ ဗုိလ္ၾကီးႏွစ္ေယာက္ အျပင္းအထန္ ဒဏ္ရာရ၏။ ကိုေမာင္ေမာင္
ႏွင့္တကြ အသက္ရွင္လ်က္ က်န္ရစ္ေသာ သူအားလုံး ဖမ္းဆီးရုိက္ႏွက္ျခင္း ခံၾကရ၏။
ရဲေဘာ္ကေလးတေယာက္သာလွ်င္ တုိက္ပြဲတခု၌ ေပ်ာက္ဆုံးသြားျပီးေနာက္ ရက္ေပါင္း
အေတာ္ၾကာမွ ေတာင္ငူရွိ မူလတပ္ရင္းသုိ႕ ဒဏ္ရာအနာတရျဖင့္ ခ်ည့္နဲ႕စြာ ျပန္ေရာက္
လာခဲ့၏။

ထုိရဲေဘာ္သူရဲေကာင္းကေလးမ်ားသည္ အားလုံးကရင္အမ်ဳိးသားကေလးေတြ ခ်ည္း
ျဖစ္ၾက၏။ ထုိ႕ေၾကာင့္လည္း ဖြင့္ထားေသာ လမ္းမၾကီးအတုိင္း အတြင္းသုိ႕ ၀င္ေရာက္
ႏုိင္ၾကျခင္း၊ ထုိနယ္၌သုံးသည့္ ေငြကို လဲလွယ္ႏုိင္ၾကျခင္း၊ အေစာင့္အထပ္ထပ္ အစစ္
အေဆးအထပ္ထပ္တုိ႕ကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ႏုိင္ၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ထုိ႕အျပင္ အေရးအၾကီးဆုံး
ကိစၥတရပ္ျဖစ္ေသာ ခရီးသြားခြင့္ လက္မွတ္တုိ႕ကိုလည္းရေအာင္ ယူသြားႏုိင္ၾကျခင္း
ျဖစ္၏။ ထုိလက္မွတ္တုိ႕ကို လြယ္လြယ္ႏွင့္ယူ၍မရ၊ ရြာတုိင္းတြင္ ရွိသည့္ ကရင္အမ်ဳိးသား
စစ္ဗုိလ္ႏွင့္ ရြာသူၾကီးတုိ႕ဆီသုိ႕ ၀င္၍ အဆင့္ဆင့္လဲယူသြားမွ ရ၏။

စစ္ဦးစီးသည္ ထုိအေၾကာင္းကို အေတာ္အတန္႕ ျပည့္စုံေအာင္ စာေရးသူအား ေျပာျပ၏။
စာေရးသူ၏ ၀မ္းထဲကမူ သူတုိ႕လည္း သူတုိ႕နည္းႏွင့္ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္နည္းႏွင့္
ဟူေသာ အေတြးမ်ဳိးေပၚေန၏။ စစ္ဦးစီးက စာေရးသူ၏ မ်က္ႏွာထားကို ၾကည့္လ်က္
အကဲခပ္မိသည္။
“အဲဒီေကာင္ေလးေတြက ေမာ္ေတာ္ကား သြားေနတဲ့ အေကာင္းဆုံးလမ္းက သြားတာ
ေတာင္ ရက္,ေတြ အေတာ္ၾကာေအာင္ သြားရတာ၊ မင္းတုိ႕က စကားခ်င္းမတူဘူး
မွဳတ္လား၊ သူတုိ႕နယ္ထဲ ၀င္သြားတာနဲ႕ ခ်က္ျခင္းသိပီး အေဆာ္ခံရမွာ။ လမ္းအတုိင္း
မသြားဘဲ သူတုိ႕မသိေအာင္ ေတာေတြ ေတာင္ေတြၾကားထဲက ျဖတ္သြားႏုိင္တယ္
ထားအုံး၊ မင္းတုိ႕ ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္ၾကေတာ့ ဒုိ႕ေကာင္ေတြ အကုန္လုံး အသတ္ခံ
ရျပီးေနျပီ။ ဒီေတာ့ မင္းတုိ႕ဘာလုပ္မလဲ၊ အဆစ္လုိက္ျပီး အေသခံလုိက္ၾကယုံဘဲေပါ့။
ပီးေတာ့ မင္းတုိ႕က ဟုိအထဲေရာက္မွ ဒုိ႕ေကာင္ေတြ ဘယ္မွာ ရွိလဲဆုိတာကို စုံစမ္း
ၾကရမွာ၊ ဒီေတာ့ ဘယ္လုိ စုံစမ္းမလဲ …. ကဲ့ေျပာပါအုံး …. ”

စာေရးသူ ျငိမ္ေန၏။ သုိ႕ေသာ္ ၀မ္းထဲက ေတြးေနသည္။ ဤလုိကိစၥမ်ဳိးသည္ တဖက္
ႏွင့္ တဖက္ ဥာဏ္စြမ္းႏွင့္ လူ,စ,ခ်င္းျပိဳင္ၾကရေသာ ကိစၥမ်ဳိး ျဖစ္၏။ မိမိႏွင့္ ပါလာေသာ
လက္နက္ကိုင္ရဲေဘာ္မ်ားကို မိမိႏွင့္တထပ္တည္း တသားတည္း က်ေအာင္ အုပ္ခ်ဳပ္
သြားႏုိင္လွ်င္ စစ္ဘုရင္ထုိးသူကဲ့သုိ႕၊ မိမိညံ့မွ ခံရေပမည္။
“မင္း ဘာစဥ္းစားေနတာလဲ၊ လူမရွိရတဲ့အထဲ မျဖစ္ႏုိင္တာေတြ သြားလုပ္မေနနဲ႕ ….
ကဲ …. သြား ….”

စာေရးသူက ခပ္အင္အင္ႏွင္ ထျပန္လာခဲ့သည္။ လူၾကီးဟူသည္ လူၾကီးျပီသစြာ ေရွ႕ေရွ႕
ေနာက္ေနာက္ ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္ ရွိတတ္ၾက၏။ ထုိခ်င့္ခ်ိန္မွဳတုိ႕သည္လည္း အျမဲတမ္း
မွန္ကန္တတ္ၾက၏။ သုိ႕ေသာ္ တခါတရံ “လူမုိက္ ကံေကာင္း” တုိ႕အတြက္ မေတာ္တဆ
မွားယြင္းတတ္ပါသည္ဟု ေတြးလာ၏။

ကုိေအာင္ၾကီးႏွင့္ ဗုိလ္တင္ေဖတုိ႕က “ဘဲ့နဲ႕လဲ”ဟု အေရးတၾကီး ဆီးၾကိဳေမး၏။
“မစြံဘူး …”
ကုိေအာင္ၾကီးႏွင့္ ဗုိလ္မွဴးတင္ေဖတုိ႕က အားမလုိအားမရ ျဖစ္ေနၾကသည္။ အက်ဳိး
အေၾကာင္း ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိခ်င္ေနၾကသည္။
“မစြံတာေတာ့ ခင္ဗ်ားျမင္ကထဲက သိတာေပါ့ဗ် …. ခင္ဗ်ားအဘၾကီးက ဘယ့္နဲ႕ေျပာ
လုိက္လဲဆုိတာ သိခ်င္လုိ႕ ေမးေနတာ ….”

ကုိေအာင္ၾကီးက စိတ္တုိစြာျဖင့္ေအာ္လုိက္ရာ၊ ဗိုလ္မွဴးတင္ေဖက အားနာဟန္ေပါက္
သြား၏။ အေရးထဲတြင္ စားေရသူက ျပဳံးမိလုိက္သည္။
“က်ေနာ္တုိ႕သြားလုိ႕ အခ်ိန္မွီမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးတဲ့ဗ်၊ ဟုိမွာရွိတဲ့ ကိုေမာင္ေမာင္တုိ႕
အသတ္ခံရျပီးေလာက္မွ က်ေနာ္တုိ႕ ဟုိေရာက္ၾကမွာတဲ့၊ ပီးေတာ့လဲ က်ေနာ္တုိ႕က
ေနရာ အတိအက် သိတာမဟုတ္ေတာ့၊ ဟုိအထဲေရာက္မွ ကိုေမာင္ေမာင္တုိ႕ကုိ
ဘယ္မွာထားလဲလုိ႕ စုံစမ္းၾကရမွာ အဲဒီေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးတဲ့၊ ေနာက္ထပ္အဆစ္လုိက္ပီး
အေသခံၾကရသလုိ ျဖစ္ေနလိမ့္တဲ့ ….”

ကုိေအာင္ၾကီးႏွင့္ ဗုိလ္မွဴးတင္ေဖတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္သားလုံး ငုိင္သြားၾက၏။ စာေရးသူ
ကလည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္ေန၏။ သုိ႕ေသာ္ ကိုေအာင္ၾကီး လုပ္ေပးရဲလွ်င္
ျဖစ္ႏုိင္လိမ့္မည္ဟု စာေရးသူက ထင္၏။
“က်ေနာ္ေတာ့ စမ္းၾကည့္ခ်င္တာဘဲ၊ ကိုေအာင္ၾကီးနဲ႕ ဗုိလ္မွဴးတင္ေဖတုိ႕ တာ၀န္ယူ
ေပးယင္ ဘာလုိ႕ မသြားႏုိင္ရမွာလဲ က်ေနာ္တုိ႕ ေတာထဲေရာက္ျပီးတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့
လက္နက္ေတြ ေဖာက္ယူသြားတယ္၊ ေတာခုိသြားတယ္လုိ႕ ေက်ညာ လုိက္ေပါ့ဗ်ာ …”

“ခင္ဗ်ားကို ခင္ဗ်ား လူစြမ္းေကာင္းၾကီး လုပ္မေနပါနဲ႕၊ ခင္ဗ်ားေတာင္ သြားရဲေသးယင္
က်ဳပ္တုိ႕က ဘာလုပ္မေပးရဲစရာရွိသလဲ ဒီလုိဘဲ လုပ္ေပးခဲ့လုိ႕ လက္နက္ကိုင္တပ္ေတြ
တခုပီးတခု ျဖစ္လာခဲ့တယ္မွဳတ္လား၊ တပ္ခြဲေပါင္း ၁၂ ခုရွိတဲ့ ၂၂ ယူအမ္ပီ၊ လဲဗီး၊
စစ္၀န္ထမ္း ဒီတပ္ေတြအားလုံး လက္နက္ေတြတပ္၊ အတုိက္ခုိင္း ေနာက္မွ တရား၀င္
ျဖစ္ေအာင္ တေျဖးေျဖးလုပ္၊ ဒီလုိ လုပ္ေပးလာတာ ခင္ဗ်ားလဲသိသားဘဲ
ခင္ဗ်ားဘၾကီး မွဘဲ … ”


(ဆက္လက္ ေဖာ္ျပမည္။)
(မွတ္ခ်က္။ ။၀တၳဳစာအုပ္ထဲက အရင္ေခတ္ စာလုံးေပါင္းသတ္ပုံ အတုိင္း ေဖာ္
ျပထားပါသည္။ ယင္း၀တၳဳသည္ ယေန႕ေခတ္တြင္ ျပန္လည္ထုတ္ေ၀ျခင္း မရွိ
ေတာ့သည့္ အတြက္ သမုိင္းေလ့လာသူမ်ား အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းေစရန္ ေစတနာျဖင့္
ေဖာ္ျပျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ … ကိုေအာင္(ပ်ဴႏုိင္ငံ) ….. )