ယေန႕ေခတ္ေပၚ ကဗ်ာအေပၚ အျမင္

ဆရာျမသန္းတင့္

(ပ်ဥ္းမနား ေပါင္းေလာင္းေခ်ာင္း စာေပေဆြးေႏြးပဲြတြင္ ယေန႕ေခတ္ေပၚ ကဗ်ာ
မ်ားႏွင့္ ပက္သက္၍ ကြယ္လြန္သူ စာေရးဆရာ ျမသန္းတင့္၏ ေဆြးေႏြးခ်က္
ျဖစ္ပါသည္။ အဆုိပါ ေဆြးေႏြးခ်က္ကို စာေရးဆရာ ေန၀င္းျမင့္က အသံသြင္း
ၾကိဳးေခြျဖင့္ ကူးယူထားျပီး ၁၉၉၉ ခုႏွစ္၊ ေမလထုတ္ ကလ်ာမဂၢဇင္းတြင္
ပင္လယ္ႏွင့္ စကားေျပာတဲ့မွန္ ၀တၳဳထဲတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည္ကုိ ေကာက္ႏုတ္
ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)

ကြ်န္ေတာ္တုိ႕လဲ ေဆြးေႏြးပါရေစ။
ခုေခတ္ လူငယ္ေတြဟာ အေတြးေကာင္းတယ္၊ စူးစူးရွရွ နက္နက္ရွဳိင္းရွဳိင္း ထက္ထက္
ျမက္ျမက္ ေတြးႏုိင္တယ္။ နည္းနာမွာေတာ့ နည္းနည္းလုိအုံးမယ္လုိ႕ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္။
နည္းနာမွာေတာ့ သူတုိ႕ ဘာမွစမ္းလုိ႕ မရေသးဘူး။ ေကာင္းသြားတာလဲ ရွိမယ္၊ ဘာျဖစ္
လုိ႕ ေကာင္းသြားတာလဲ။ ဒါလဲ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ မေျပာႏုိင္ဘူး၊ ၾကိဳက္သြားတာေလးပဲ ရွိတယ္။

ကြ်န္ေတာ္လဲ ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြကို ဖတ္တယ္၊ ၾကိဳက္သြားတဲ့ ကဗ်ာေတြ ရွိတယ္။
ဘာေၾကာင့္ ၾကိဳက္မိတာလဲ ၾကည့္ေတာ့ တစ္ခ်က္က အေတြးေကာင္းလုိ႕ ၾကိဳက္တာ၊
ႏွစ္က နည္းနာ။ ဒါက်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ၾကိဳက္တဲ့ဟာ ၾကိဳက္တယ္၊ မၾကိဳက္တဲ့
ဟာ မၾကိဳက္ဘူး။ သည္နည္းနာဟာ ဘာလဲ။ ၾကိဳက္သြားတဲ့ ကဗ်ာမွာ ဘာကို ၾကိဳက္တာလဲ
မေျပာႏုိင္ဘူး။ တခါတေလ ဖတ္လုိ႕ေကာင္းသြားတယ္။ တခါတေလက်ေတာ့ ခုနက ေျပာ
သလုိ နိမိတ္ပုံေတြ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါမ်ဳိးက်ေတာ့ ခံစားလုိ႕ မရဘူးေပါ့ဗ်ာ။

နည္းနာမွာက်ေတာ့လည္း လုိတယ္လုိ႕ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္။ အေတြးမွာေတာ့
ေကာင္းပါတယ္။ နည္းနာျပႆနာကေတာ့ ရုတ္တရပ္ ဆုံးျဖတ္ဖုိ႕လဲ ခက္တယ္။
ခင္ဗ်ားတုိ႕လည္း ဆုံးျဖတ္ဖုိ႕ ခက္လိမ့္မယ္။ ဘယ္သူမွ မဆုံးျဖတ္ႏုိင္ဘူး။ ေတြ႕သြား
မွ ဆုံးျဖတ္ႏုိင္မယ္။ ေတြ႕သြားတယ္ ဆုိတာကလည္း ဒါေတာ့ ေတြ႕ျပီ၊ သည္လုိ
ခ်က္ခ်င္း ေကာက္ေျပာလုိ႕ မရတာ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ သည္တစ္ခု
ကိုေတာ့ျဖင့္ အားလုံး လက္ခံတယ္၊ ဘ၀င္ က်တယ္ ဆုိပါမွ ဒါ established ျဖစ္မယ္။
အဲဒါ ဘယ္ဟာလဲ၊ သည္နည္းနာ လုိအပ္မွဳ ဆုိတာလည္း ဒါသဘာ၀က်တယ္။

သုိ႕ေသာ္ တစ္ခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ရွိတယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာမယ္။
တခ်ဳိ႕လူငယ္ ကဗ်ာဆရာေတြက stunt နည္းနည္းမ်ားတယ္။ အသစ္အဆန္း လုပ္
ခ်င္လြန္း အားၾကီးေနၾကတယ္။ တခါတေလက်ေတာ့လည္း အသစ္အဆန္း လုပ္ခ်င္
လြန္းအားၾကီးေတာ့ အစြန္းေရာက္သြားျပီး နားမလည္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ က်န္တဲ့လူေတြလည္း
နားမလည္ဘူး။ သူတစ္ေယာက္တည္းပဲ နားလည္တယ္။ သည္အခါက်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္
ကေတာ့ ၾကည္ေအးတုိ႕နဲ႕ မတူဘူး။ ကဗ်ာဆုိတာ ကိုယ့္ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ပဲ၊ ဘာပဲ၊
ကိုယ့္ဟာကိုယ္စပ္တယ္ စသျဖင့္။ ဒါဆုိရင္ ကိုယ္ဟာကုိယ္ပဲ စပ္၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ကို
လာမဖတ္ခိုင္းနဲ႕။ ကြ်န္ေတာ္ မဖတ္ဘူး။ ကဗ်ာတုိ႕စာတုိ႕ဆုိတာ လူဖတ္ဖုိ႕ ေရးတာ။
ကိုယ့္ရင္ထဲ ရွိတာ ကိုယ္ေရးလုိက္တာပဲ၊ နားလည္လည္ မလည္လည္ဆုိတဲ့ အယူအဆ
ကို ကြ်န္ေတာ္ လက္မခံဘူး။ လုံး၀ လက္မခံဘူး။

ဒါအခု ကြ်န္ေတာ္မေရးသင့္ေသးလုိ႕ မေရးတာ။ စာေရးဆရာ ခပ္ၾကီးၾကီးေတြကလဲ
ဒါမ်ဳိး ေျပာေနၾကတယ္။ ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္း သည္အခ်ိန္မွာ စကားမ်ားေနရမယ့္ အခ်ိန္
မဟုတ္လုိ႕ မေျပာေသးတာ၊ မေရးေသးတာ။ ကြ်န္ေတာ္ ဆုိလုိတာက ကဗ်ာကို စာ
မတတ္တဲ့ ကေလးကလည္း နားလည္ရမယ္ဆုိတဲ့ သေဘာ မဟုတ္ဘူး။ နည္းနည္း
ေလး educated ျဖစ္တဲ့ လူကလည္း နည္းနည္းေလးေတာ့ နားလည္ဖုိ႕လုိတယ္။
ဘယ္သူမွ သေဘာမေပါက္ဘူး။ Educated ျဖစ္တဲ့လူေတြကလည္း သေဘာ
မေပါက္ဘူးဆုိရင္ ဒါမ်ဳိး ကြ်န္ေတာ္မဖတ္ဘူး။ ဒါ သူ႕ personal ကိစၥ၊ ကြ်န္ေတာ့္
ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ စာဖတ္တယ္၊ ကဗ်ာဖတ္တယ္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္
Personal ပဲ။ ခင္ဗ်ားတုိ႕ သည္လုိပဲ ခင္ဗ်ားတုိ႕ personal အရ ဖတ္တာ။ ဒါအားလုံး
သည္လုိပါပဲ။ Pleasure တစ္ခုအတြက္ အပ်င္းေျပ ဖတ္ေနၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲသည္
စာထဲက တစ္ခုခု လုိခ်င္လုိ႕၊ သိခ်င္လုိ႕၊ စာေရးဆရာအေၾကာင္း၊ ေလာကအေၾကာင္း၊
ဘ၀ အေၾကာင္း သိခ်င္လုိ႕ ဖတ္တာ။

ဒါေၾကာင့္ ခုေခတ္ တခ်ဳိ႕လူငယ္ေတြက ေရွ႕ေရာက္လြန္းေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ သိပ္
နည္းပါတယ္။ ဆုိပါေတာ့၊ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွာ ေကာင္းေနျပီး တျခားကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွာ ေရွ႕
ေရာက္လြန္းေနတာ မ်ဳိးလည္းရွိတယ္။ ဒါကေတာ့ သူ႕ mood ေပၚမွာ တည့္တယ္ေပါ့။
အဲသလုိ ကဗ်ာမ်ဳိးကုိ ကြ်န္ေတာ္ မခံစားတတ္ဘူး။ ဆုိပါေတာ့၊ ကိုေအာင္ေ၀းရဲ႕ ကဗ်ာ၊
ကုိသင္းခုိင္ရဲ႕ ကဗ်ာ။ ဆယ္ပုဒ္စီ ေရးၾကလုိ႕ ၉ ပုဒ္စီ ၾကိဳက္ခ်င္ၾကိဳက္မယ္။ တစ္ပုဒ္စီ
က နားမလည္းဘူးဆုိရင္ အဲသည္တစ္ပုဒ္ကို ကြ်န္ေတာ္ မဖတ္ေတာ့ဘူး။ ဆယ္ပုဒ္စလုံး
ကုိ နားမလည္ေအာင္ေရးရင္ အဲသည္လုိ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ကဗ်ာကို ကြ်န္ေတာ္ မဖတ္
ေတာ့ဘူး။ သည္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ အခ်ိန္ကုန္ မခံဘူး။ ကိုယ္ေရးခ်င္တာ ေရးလုိက္
တာ၊ နားမလည္ရင္လဲ ေနေပါ့ ဆုိတာက ေလာကကို ေစာ္ကားတာ။ ကြ်န္ေတာ္ အေစာ္
ကား မခံဘူး။ အေနာက္ကဗ်ာဆရာေတြလည္း သည္လုိဘဲ။ ဂ်ိမ္းဂြ်ဳိက္စ္၊ သူေျပာခ်င္တာ
ဘာလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္းဘူး။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မဖတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါက
တခ်ဳိ႕သြားေနတဲ့ trend ကို ေျပာတာ။ အားလုံးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သည္ေတာ့ ေယဘုယ်
ေတာ့ ေျပာခ်င္တယ္။ အေတြးေကာင္းတဲ့ လူငယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ နိမိတ္ပုံေတြ
အားေကာင္းတယ္။ ဆန္းသစ္ျပီး မထင္တဲ့ နိမိတ္ပုံေတြ ေတြ႕ရတယ္။ သေဘာက်တယ္။
နည္းနာ အားနည္းတာကေတာ့ လူပုဂၢိဳလ္ အားနည္းခ်က္ မဟုတ္ဘူး။ ေရးသူနဲ႕ ဖတ္သူ
ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါက စမ္းေနတဲ့ အခ်ိန္ကို။ ကြ်န္ေတာ္ စုိးရိမ္
တာက အားနည္းေနတဲ့ နည္းနာကုိ အေကာင္းလုိ႕ ယူဆလုိက္မွာ စုိးတယ္။

အားနည္းေနတဲ့ နည္းနာကုိ established ျဖစ္ေနျပီ ထင္မွာ စုိးတယ္။ ဒါကိုေတာ့
ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ဆန္းစစ္ရမယ္။ သည္ေခတ္ ကဗ်ာေတြဟာ ေခတ္စမ္းထက္ သာတယ္၊
အားေကာင္းတယ္။ ဒါက ခင္ဗ်ားတုိ႕ဘ၀က ေခတ္စမ္းျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဘ၀နဲ႕ မတူတာ
လဲ ပါတယ္။ ေခတ္စမ္း ျဖတ္သန္းမွဳဘ၀က အမ်ဳိးသားေရးလွဳပ္ရွားမွဳ ဆုိတယ္ ဆုိေပမယ့္
သမားရုိးက် ဆန္တယ္။ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ အေကြ႕အခ်ဳိးေတြ မ်ားတယ္။ current,
Counter current စသျဖင့္ သိပ္ကုိ ၀ကၤပါ ဆန္တယ္။ ရွဳပ္ေထြးေနတဲ့ေခတ္ကို ျဖတ္သန္း
ရတဲ့ေခတ္မွာ ခင္ဗ်ားတုိ႕က ေခတ္စမ္းထက္ ပိုအားေကာင္းတယ္လုိ႕ပဲ ေျပာရမွာပဲ။ ဒါက
တစ္ခ်က္။

ေနာက္တစ္ခ်က္က ေခတ္စမ္း။ ေခတ္စမ္းမွာ ေကာင္းတာ ရွိတယ္၊ မေကာင္းတာ ရွိတယ္။
မေကာင္းတာ ေဘးဖယ္ထားခဲ့မယ္၊ ေကာင္းတာ ဆက္သယ္ေဆာင္မယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕
လဲ ဟုိတုန္းက ျပင္းထန္ခဲ့တာပဲ။ ဟုိတုန္းက ကုန္းေဘာင္ေခတ္ စာေပ၊ ကိုလုိနီေခတ္
စာေပဆုိရင္ ဓနရွင္စာေပ ေခၚခဲ့ၾကတာပဲ။ ျပန္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကုန္းေဘာင္ေခတ္စာေပ
ထဲမွာ အမ်ဳိးသားယဥ္ေက်းမွဳ ရွိတယ္။ အမ်ဳိးသားယဥ္ေက်းမွဳ ဆင္းသက္လာတာ ေတြ႕
ရတယ္။ ဆင္းသက္လာတဲ့ အမ်ဳိးသားယဥ္ေက်းမွဳထဲက ေကာင္းတာ ဆက္သယ္သြားခဲ့
ၾကတာပဲ၊ မေကာင္းတာ ထားခဲ့ရတာပဲ။ ဒါ ေယဘုယ်ေပါ့ဗ်ာ။ တခ်ဳိ႕ လူငယ္ေတြက
ေခတ္စမ္းရုိက္ခ်ဳိးမယ္ ဘာညာ “……. ”စတာ၊ ကြ်န္ေတာ္ သေဘာမတူဘူး။ သူ႕မွာလဲ
အေၾကာင္းေတာ့ ရွိမယ္။ ဒါေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မသိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ သေဘာမတူဘူး။
“……..” က ေခတ္သာ ေရွ႕ေရာက္တယ္ ထင္ရတာ အင္မတန္ ကြန္ဆာဗတစ္ ျဖစ္တဲ့
လူ။ ေခတ္စမ္းကို ၾကိဳက္ေတာ့လည္း “ဦး……” ရဲ႕ ဂုိဏ္းကို ၾကိဳက္တာ ေတြ႕ရတယ္။
ေနာက္ျပန္ေရာက္တဲ့ ဂုိဏ္းကိုမွ သေဘာက်ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။

ေခတ္စမ္းမွာလဲ တုိးတက္တဲ့ ဂုိဏ္း၊ ေဖာက္ျပန္တဲ့ ဂုိဏ္း ႏွစ္ဂုိဏ္း ရွိခဲ့တာပါပဲ။ ဆရာ
ၾကီးကို ေစာ္ကားခဲ့တဲ့ ဂုိဏ္း၊ ဒါ ရွိခဲ့တာပါပဲ။ သုိ႕ေသာ္ ေခတ္စမ္းလဲ သူ႕ေခတ္နဲ႕သူ
တုိးတက္တာပဲ ေပါ့ဗ်ာ။ “………” က ေခတ္စမ္းကုန္ျပီ ဆုိလုိက္ေတာ့ ေနာက္ပိုင္း
ရုိက္ခ်ဳိးရမယ္ေတြ ဘာေတြျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ေခတ္စမ္း ရုိက္ခ်ဳိးရင္ ဒဂုန္တာရာကို
ေခတ္စမ္းက ေမြးထုတ္လုိက္တာ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ကို ေခတ္စမ္းရဲ႕ လူေတြက ေမြးထုတ္
လုိက္တာ။ ဒါ သူ႕အပုိင္းနဲ႕သူ ရွိခဲ့တာပဲ။ လူငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ အဲလုိ ပစ္ပယ္ခ်င္တဲ့
သေဘာေတြ ရွိေနတာကို စီစစ္ဖုိ႕၊ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ေမးဖုိ႕လဲ လုိတယ္။ ဟုတ္ေကာ ဟုတ္
ရဲ႕လား။ ပယ္ေကာ ပယ္မလား၊ ပယ္ရင္ေကာ ဘာေၾကာင့္ ပယ္မလဲ စသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေပမဲ့လုိ႕ ကြ်န္ေတာ္ ရဲရဲ ေျပာရဲတာက ကေန႕လူငယ္ေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚဟာ
ေခတ္စမ္းထက္ သာတယ္။ ေခတ္စမ္း ဘယ္မွာ ကုန္သြားသလဲ ၾကည့္ရင္ “ပ်ဥ္းမငုတ္တုိ”
မွာ ကုန္သြားတယ္။ အေတြးအေခၚကို ေျပာတာ။ ေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ “ေဗဒါလမ္း” မွာ ကုန္သြား
တယ္။ မေကာင္းဘူး ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ေလာကနဲ႕ ဘ၀ကို ဆင္ျခင္တာ သည္မွာ
ကုန္သြားတယ္။ ဒါနဲ႕ ျပီးသြားတယ္။ ဒါကို ေျပာတာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႕က်ေတာ့ ရွဳပ္ေထြးတဲ့
ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းရေတာ့ သည့္ထက္ ရွဳပ္ေထြးရတာကို ဆင္ျခင္ေနၾကရတယ္။

“ဒါ ကေန႕ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာခ်င္တယ္၊ ေယဘုယ် ေျပာရေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႕က ျဖည့္နား
လည္ေပးဖုိ႕လဲ လုိမယ္”

(ဤမွ်သာ။)
(ျမန္မာေခတ္ျပိဳင္ကဗ်ာ လွ်ပ္တစ္ျပက္ ရုပ္ပုံလႊာ ေအဒီ ၂၀၀၃ ..မွ)