လီရနာ၊ ဂဂၤါ၊ ဧရာ၀တီ (၅)

ေရးသူ- တကၠသုိလ္ဘုန္းႏူိင္

ယခင္ အပုိင္း(၄)မွ အဆက္ …..

(၅)
ကဗ်ာဆရာသည္ သူ႕မေနာအၾကည္တြင္ ထင္လာေသာ အာရုံတံဆိပ္ အရိပ္
တုိ႕ကုိ မိေအာင္ဖမ္းျပီး ယင္းတုိ႕ကုိ သူပုိင္ၾကားခံပစၥည္းျဖစ္သည့္ စကားလုံး
တုိ႕ျဖင့္ ပုိ႕ေဆာင္ဆက္သြယ္မွဳကုိ ျပဳလုပ္သည္ဆုိျခင္းမွာ အလြန္ေယဘုယ်
က်ေသာ ေဖၚျပမွဳ ျဖစ္သည္။ ေယဘုယ် ေဖၚျပမွဳမွန္သမွ်သည္ မတိက်
မျပည့္စုံေလ။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႕က တိတိက်က် ျပည့္ျပည့္စုံစုံ သိလုိသည္။
သူ႕ ကိစၥျပီးေျမာက္ေအာင္ ကဗ်ာဆရာသည္ ဘယ္ကဲ့သုိ႕ လုပ္လုိက္သနည္း။

တိက်ျပည့္စုံေသာ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာမွဳအတြက္ တိက်ေသာ နမူနာပုံစံမ်ား ထုတ္ယူ
ၾကည့္ၾကမည္။
သစ္ရြက္ေၾကြသည္ကို ျမင္သည္။
သစ္ရြက္သည္ ရုပ္ေလာက ပတ္၀န္းက်င္မွ အရာ၀တၳဳ တစ္ခုျဖစ္သည္။ ေၾကြျခင္း
မွာလည္း ရုပ္ေလာက ပတ္၀န္းက်င္မွ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ျဖစ္သည္။

သစ္ရြက္ဟူေသာ အရာ၀တၳဳ။ ေၾကြျခင္းဟူေသာ ထုိအရာ၀တၳဳ၏ အမူအရာ။
ကဗ်ာဆရာက ယင္းႏွစ္ခုတုိ႕ကုိ ျမင္သည္။ သုိ႕ရာတြင္ ျမင္ျခင္းသည္ “ျမင္မွဳမတၱံ”
(၀ါ) ဒိေ႒ ဒိ႒ မတၱံ၌ မရပ္။ ဣ႒-အနိ႒ ရိပ္တုိ႕ “မ်က္ေတာင္ခတ္” သြားသည္။
ေသာမနႆ- ေဒါမနႆ ေ၀ဒနာရိပ္တုိ႕လည္း “မ်က္ေတာင္လုိက္ခတ္” သည္။

မ်က္ေတာင္ခတ္သည္ ….။ မွန္သည္။ တဒဂၤ တခဏ တမုဟုတ္ … အလြန္ျမန္သည္။
ဤျမန္လွေသာ အာရုံတံဆိပ္အရိပ္တုိ႕ကုိ ကဗ်ာဆရာသည္ မလြတ္ေအာင္ တုပ္ေႏွာင္
အမိဖမ္းသည္။ သူသည္ ကဗ်ာဆရာအစစ္ျဖစ္လွ်င္ မိမည္။

အျပင္ ရုပ္ေလာက၌ ဓါတ္ေလးပါးအျဖစ္ “ဘြားဘြား” ေဖၚျပေနသည့္ ယနပညတ္၊
သမူဟ ပညတ္ေတြကို မိေအာင္ ဖမ္းျပရသည့္က လြယ္ေသးသည္။ ပေလတုိၾကီး
ေျပာသည့္ အာရုံသိလြန္ “သေဘာ” ေတြကို ဖမ္းျပရသည္က အလြန္ခက္သည္။
ခက္ပါေစ။ ကဗ်ာဆရာကမူ အမိလုိက္ဖမ္းသည္။

ေတာင္စြယ္ေနကြယ္ေတာ့မည့္ သူသတ္ကုန္း၌ …. အခ်ိန္ကမ်ားမ်ား မက်န္ေတာ့။
သူ႕စိတ္သႏၱာန္တြင္ အာရုံတံဆိပ္ အရိပ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပၚေနသည္။ ယင္းတုိ႕အထဲမွ
အဓိက အာရုံတံဆိပ္ အရိပ္ကုိသာ “အနႏၱသူရိယ” က ဖမ္းသည္။

သူ၏ မရွိေတာ့ျပီျဖစ္ေသာ သခင္၏ ေရႊနန္းစည္းစိမ္ …။ ေနာက္တက္လာသည့္
သူ႕အား သူသတ္ကုန္းသုိ႕ ပုိ႕လုိက္သည့္ သခင္သစ္၏ ေရႊနန္းစည္းစိမ္ ….။
လူေတြ …၊ ဘ၀ဆုိတာေတြ၊ တြယ္တာျမတ္ႏုိးၾကသည့္ အဖုိးတန္သည္ဆုိေသာ
အရာေတြ၊ အဲဒီဟာေတြ အားလုံးကုိ စုိးမုိးလႊမ္းျခံဳထားသည့္ “ဓမၼတာ သေဘာ”
တစ္ခု …။ သည္ ဓမၼတာသေဘာကုိ မိေအာင္ ဖမ္းျပလုိက္ေသာ အခါ …..

“ေရႊအိမ္နန္းႏွင့္
ၾကငွန္းလည္းခံ
မတ္ေပါင္းရံလ်က္
ေပ်ာ္စံရိပ္ျငိမ္
စည္းစိမ္မကြာ
မင္းခ်မ္းသာကား
သမုဒၵရာ
ေရမ်က္ႏွာထက္
ခဏတက္သည့္
ေရပြက္ပမာ
တသက္လ်ာတည္း”

ကမၻာရွည္သမွ်တည္မည့္ ျမန္မာကဗ်ာတစ္ပုိဒ္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

“သမုဒၵရာ၊ ေရမ်က္ႏွာ” ဆုိသည္ ေနရာ (space) ၾကီး၏ သေကၤတနိမိတ္ပုံ ျဖစ္သည္။
“ေရပြက္” ဟူသည္က ျဖစ္ပ်က္အစဥ္ (event) ၏ သေကၤတ နိမိတ္ပုံ …။
“ခဏတက္သည့္” ဆုိသည္က အခ်ိန္ (time) ….။

ေနရာ၊ အခ်ိန္ႏွင့္ ျဖစ္ပ်က္မွဳ အစဥ္တုိ႕ကုိ လႊမ္းျခံဳထားသည့္ ဥာဏ္ျဖင့္သာ သိႏုိင္ေသာ
အာရုံသိလြန္ ဓမၼတာသေဘာကို သေကၤတ နိမိတ္ပုံေတြႏွင့္ အနႏၱသူရိယက “ေရာ့ …
ယူရစ္ၾကေလ” ဟု ဖမ္းေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။

ေက်းဇူးရွင္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ ကဗ်ာ၀ိဒူအျဖစ္ကုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ သိရွိၾက၏။
ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးႏွင့္ ပက္သက္သည့္ လူသိနည္းလွျပီး (သိသူရွိလွ်င္လည္း) ဥာဏ္မီ
ရန္ ခဲယွဥ္းလွေသာ ကဗ်ာတစ္ပုိဒ္ကုိ ေဖၚျပလုိပါသည္။ ေၾကာင္ပန္းဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီး
က က်င့္ၾကံအားထုတ္၍ စိတ္ေက်နပ္ေသာ အဆင့္တဆင့္အေရာက္၌ လယ္တီဆရာေတာ္
ဘုရားၾကီးထံ ကဗ်ာႏွင့္ ေလွ်ာက္တင္သည္။

“မွန္ရိပ္ကယ္အသြင္။ နာမ္ရိပ္ကယ္ပါေပါ့ ဘုရား။”
ထုိအခါ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက … ကဗ်ာႏွင့္ပင္ ခ်ီးေျမွာက္ အဆုံးအျဖတ္ေပးသည္။

“ေလခေျမသက္
စ်ာန္၀ိတက္သုိ႕
သစ္ရြက္ေရာ္ရီ
ဣႏၵနီ၀ယ္
သိဂႌတ၀က္
ဖက္၍ေဆးစုံ
ျခယ္ေသာပုံလုိ”

အရွင္ ဥတၱမေက်ာ္က ဤသုိ႕ တုပ္ေႏွာင္ အမိဖမ္းလုိက္၏။ သူဖမ္းပုံျမဲလွသျဖင့္
အင္း၀ေခတ္က မိထားသည္မွာ ယေန႕အထိလြတ္မသြား။

ေနာက္နမူနာပုံစံ တခုဆီ သြားၾကမည္။
သူ႕အလွကို “ေဆာင္းက်ဴးေႏြစ။ သာလြန္ည၌။ သက္မွ်စုရုံး။ ႏွလုံးၾကြင္းမဲ့။
ေၾကြခဲ့မတတ္။” ပထမဦးစြာ ျမင္ခဲ့ရသည္။ ထုိျမင္ခဲ့ရေသာ အလွကုိ နတ္သွ်င္ေနာင္
က အမိဖမ္းသည္။

“ေထြေထြၾကည့္တုိင္း
ျပစ္မ်ဳိးရုိင္းသည္
စံခုိင္းေလွာ္သစ္
ေရႊႏွယ္နစ္မွ်
တင္ျပစ္မခက္
လဲ့လဲ့ညက္ကုိ
တက္နတ္ဘုံေန
ခုသာေၾကြဟု
ထင္ေခ်ရူေျမွာ္”

နတ္သွ်င္ေနာင္ ဖမ္းျပခဲ့ေသာ အာရုံအရိပ္သည္လည္း “တင္လွေပဟန္” အျဖစ္
အျမဲလွေပ၏။

ကဗ်ာဆရာ၏ ကိစၥကလည္း အရွဳပ္သား။ တခါတရံတြင္ သူ႕ေနရာ ကုိယ္၀င္၍
သူေတြ႕ေသာ အာရုံတံဆိပ္ အရိပ္ကုိ ကုိယ္က ဖမ္းေပးရ၏။

သူက စ်ာန္ရ, ရေသ့။ ကုိယ္က …. ကဗ်ာဆရာ တြင္းသင္းမင္းၾကီး။
ေတြ႕လုိက္ရေသာ အရာကလည္း စ်ာန္ရ, ရေသ့ကုိ စ်ာန္မွ ေလွ်ာက်ေစသည့္
အရာ …..။ ယုံေလာက္ဖြယ္ (believableness) ရွိေအာင္ ဖမ္းျပေပးရမည္။
မလြယ္လွေသာ ကိစၥပါတကား။

သုိ႕ရာတြင္ တြင္းသင္းမင္းၾကီးက “မုဒုလကၡဏာပ်ဳိ႕” တြင္ မလြယ္ေသာအမူကို
ျပဳျပခဲ့၏။

“ႏွစ္ဆူလ၀န္း
၀ိေဒကြ်န္းက
ေပၚထြန္းေသာေယာင္
ေရႊနန္းေခ်ာင္၀ယ္
အေရာင္ေပါင္းစု
ေစာမုဒု၏
ဖြံ႕ႏုပ်ဳိ႕ပ်ဳိ႕
ေရႊရင္စုိ႕ကုိ
ႏွစ္လုိ႕ ေလးျမတ္
ရွဳမိလတ္သည္
ရုိးျပတ္ျခင္ဆီခ်င္းခ်င္းတည္း …။”

“ေၾကာင္ပန္းရဲ႕ ျမွီးတံတုိ၊ အဆီကို စားပါလုိ႕၊ အသားကိုမ်ဳိ။ ေၾကာင္အုိေပေျမွး၊
အိပ္ပါေတာ့ေလး။”

ႏုိင္ငံျခားမွ လာသည့္ ဟုိက်င့္စဥ္ သည္က်င့္စဥ္မွ ဟုိကဗ်ာသည္ ကဗ်ာအေၾကာင္း၊
လူငယ္ ကဗ်ာဆရာ အခ်ဳိ႕ႏွင့္ လူၾကီးအခ်ဳိ႕ ေျပာေနၾကသည္။
ကိုယ္ပုိင္ “ပတၱျမား” မ်ားကိုလည္း ျပန္ရူၾကရန္ တုိက္တြန္းလုိပါသည္။

လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးႏွင့္ ေၾကာင္ပန္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးတုိ႕ ဖမ္းျပ
ေသာ “သေဘာ” တုိ႕မွာ သာမန္ ပုထုဇဥ္တုိ႕အတြက္ ရာခုိင္ႏွဳန္းျပည့္ ဥာဏ္မီ
နားလည္ရန္ ခက္လွေၾကာင္း ၀န္ခံလုိ ပါသည္။ ပရိယတ္၊ ပဋိပတ္ မျပည္စုံဘဲ
အရမ္းအဓိပၸါယ္ မဖြင့္ဆုိမိရန္လည္း သတိေပးလုိပါသည္။

(ဆက္ရန္ …။)

(မွတ္ခ်က္။ ။
ကြယ္လြန္သူ ဆရာတကၠသုိလ္ဘုန္းႏူိင္၏ စာေပမ်ားကို ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။
မူပုိင္ခြင့္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ဆရာတကၠသုိလ္ဘုန္းႏူိင္၏ မိသားစု၀င္ တစ္ဦးဦးကျဖစ္ေစ၊
စာေပအေပၚ တန္ဖုိးထားသူမ်ားက ျဖစ္ေစ ကြ်န္ေတာ္၏ အင္တာနက္ အီေမးလ္
လိပ္စာ ko.aungdk@gmail.com အား တစုံတရာ ကန္႕ကြက္ခဲ့လွ်င္ ယခုတင္ျပပါ
ပို႕စ္မ်ားအား ျပန္လည္ျဖဳတ္ခ်ေပးရန္ အဆင့္သင့္ ရွိပါသည္။ …. စစ္ျငိမ္းဒီေရ ။)