ဧရာ၀တီမွ ယမုနာသုိ႕

ေရးသူ- ဒဂုန္တာရာ

ေအာက္တြင္ ျမင္ရေသာ ရခုိင္ရုိးမ ေတာင္တန္းမ်ားမွာ ဆရာခ်ဳံ၏ အေ၀း
ၾကည့္ ပန္းခ်ီကား ျမင္ကြင္းကဲ့သုိ႕ ျပားေနၾကေပသည္။ ညိဳ႕ညိဳ႕စိမ္းေနေသာ
သစ္ပင္မ်ား လွဳိင္းထေနၾကသည္။ ဤစိမ္းေသာ လွိဳင္းဂယက္မ်ားထဲတြင္
စကၠဴလုပ္ႏုိင္ေသာ ၀ါးပင္မ်ား ရွိေလရဲ႕ဟု ေတြးကာ စကၠဴစက္ၾကီးေတြ
ေဆာက္ႏုိင္လွ်င္ေတာ့ စာေပထုတ္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား တြင္က်ယ္လာကာ
စာေရးသူေတြ ဟန္က်ေတာ့မွာဘဲဟု လေၾကး မွန္ေပါက္မွ ပြတ္သတ္တုိးႏွင္
သြားၾကေသာ တိမ္ျဖဴစမ်ားကို ေငးကာ စိတ္ကူး ကြန္႕ျမဴးမိသည္။

သုိ႕ေသာ္ စကၠဴစက္ၾကီးမွာ ေလထဲတြင္ ျငိမ့္ကနဲေလွ်ာအဆင္း၌ ရခုိင္ရုိးမ
ေတာင္ၾကားထဲ စုိက္က်သြားေလ၏။ လွ်ဳိေျမွာင္ခင္တန္း စိမ့္စမ္း စုံျမိဳင္ထဲတြင္
ပုန္းေနၾကေသာ သူပုန္မ်ား၏ စခန္းထဲ ေရာက္သြားမလား။

ေလေၾကာတြင္ ေမ်ာေနျပန္ေလ၏။ နံနက္ ေနေရာင္သည္ တိမ္ျမွင္ၾကားမွ
ျဖာထုိးက်ကာ သက္တန္႕ေရာင္သည္ ၀ုိးတ၀ါး လက္ေနျပန္ေလသည္။

ဒီဇင္ဘာ ၂၃ ရက္မွ ၂၈ ရက္အထိ နယူးေဒလီျမိဳ႕တြင္ က်င္းပမည့္ အာရွ
စာေရးဆရာ ညီလာခံသုိ႕ တက္ေရာက္ရန္ စိတ္ရွိေသာ္လည္း မိမိစရိတ္ႏွင့္
မိမိ လုိက္ပါရန္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္အရ ေငြေၾကး ရွာေနခဲ့ရသည္။ စာေရးသူမ်ား
အဖုိ႕ ေငြတေထာင္ခန္႕ ရရန္မွာ မလြယ္ကူေခ်။ “စာေရးဆရာအသင္းဘယ္လဲ”
ဟူေသာ ေ၀ဖန္မွဳေဆာင္းပါးႏွင့္ ပက္သက္၍ ရွဳမ၀ႏွင့္ “အျခင္းမ်ား”ထား၍
ခပ္ခြာခြာ ေနေသာအခါလည္း ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္မွာ ထုတ္ေ၀သူမ်ားႏွင့္
ဆက္ဆံရာ၌ “ဇီဇာေၾကာင္” သူတေယာက္ ျဖစ္ရာ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ႏွင့္
ပက္သက္၍ မၾကာခဏ ဆုိသလုိ စကားမ်ားခဲ့ရဘူးသည္။ သုိ႕ေသာ္ အေရး
ၾကံဳလာ၍ မတတ္ႏုိင္။ ရွဳမ၀ ဦးေက်ာ္ထံ ေျပးကာ ေငြ ၾကိဳတင္ေပးရန္ စကား
ကမ္းလွမ္း ထားရေလ၏။ ႏုိင္ငံျခားသြားသည့္အခါ ေငြလုိတတ္သည္ျဖစ္၍
ရွဳမ၀ ဦးေက်ာ္ ေျပာထားသည့္ ေငြႏွင့္လည္း မလုံေလာက္သျဖင့္ ၾကံရျပန္သည္။
တညေနတြင္ ကန္ေတာ္ၾကီးရွိ ျပည္ေထာင္စုကလပ္သုိ႕ သြားသည္။

ဦးဗေဆြ ၀န္ၾကီးျဖစ္မွ တခါႏွစ္ခါသာ ေတြ႕ဘူးသည္။ သခင္ကိုယ္ေတာ္မွဳိင္း
ေၾကးရုပ္ ရန္ပုံေငြအတြက္ ကိစၥေပၚတုန္းက ျဖစ္၏။ ၁၉၅၄ က ကြ်န္ေတာ္
ပရာဟာက အျပန္ အလုပ္သမား အစည္းအရုံး ဥကၠ႒အျဖစ္ ဦးဗေဆြအား
ကမၻာ့ျငိမ္းခ်မ္းေရးေကာင္စီ အစည္းအေ၀းသုိ႕ တက္ရန္ ဖိတ္ၾကားခ်က္ယူကာ
သြားဘူး၏။ ဟုမ္းလမ္းရွိ သူ၏အိမ္ဂိတ္၀ တဲကေလးတြင္ တနာရီခန္႕ေစာင့္ကာ
၃ ရက္ ဆက္သြားေသာ္လည္း ေတြ႕ခြင့္မရခဲ့။ ေနာက္ဆုံးေန႕တြင္ကား
“ကုိဗေဆြ။ ခင္ဗ်ားဆီ ကြ်န္ေတာ္ ၃ ရက္ ဆက္လာတယ္။ ခင္ဗ်ားဆီက
အလုပ္ေတာင္းဘုိ႕ လာတာ မဟုတ္ဖူး။ ကမၻာ့ျငိမ္းခ်မ္းေရး ေကာင္စီက
ဖိတ္စာ ကိုယ္တုိင္လာေပးတာ။ ဒါဘဲ” ဟု စာေရး၍ အပါးေတာ္ျမဲထံ ေပးထား
ခဲ့၏။ သခင္ကိုယ္ေတာ္မွဳိင္းေၾကးရုပ္ ရန္ပုံေငြအတြက္ ကိစၥေပၚလာ၍ အိမ္
မသြားခ်င္ေၾကာင္း ေျပာမိရာ မိတ္ေဆြတေယာက္က “ဦးဗေဆြ ေတြ႕ခ်င္ရင္
ညေနပုိင္း ျပည္ေထာင္စု ကလပ္သာ သြားပါဗ်ာ” ဟု အၾကံေပး၍ သြားဘူး
သည္။ ကြ်န္ေတာ္က သူ႕အိမ္ လာရသည့္ အခက္အခဲကို ေျပာျပရာ
ဦးဗေဆြက ရယ္ေမာ၍ “အခ်ဳိ႕ကိစၥေတြက အပါးေတာ္ျမဲ လက္ထဲတင္
ျပီးသြားတာကြ၊ တခ်ဳိ႕စာေတြဘာေတြဆုိတာ ကုိယ့္လက္ထဲေတာင္
ေရာက္တာ မဟုတ္ဖူး” ဟု ေျပာေလသည္။

ကြ်န္ေတာ္သည္ ဗိလိယက္ခန္းထဲသုိ႕ စြတ္၀င္သြားေလသည္။ ခါတုိင္း
ကဲ့သုိ႕ပင္ ဗိလိယက္ခုံ ႏွစ္ခုံၾကားရွိ ၾကိမ္ပက္လက္ကုလားထုိင္တြင္
စီးကရက္ဖြာေနေသာ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ဦးဗေဆြကို အသင့္ေတြ႕ရသည္။
နံ႕သာေရာင္ ဟာေ၀ယံရွပ္၊ အျဖဴေပၚမွ အကြက္ႏွင့္ ခ်ည္လုံခ်ီ ၀တ္ထား
ေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ႕ေဘးရွိ ေခြးေျခကေလးတြင္ အသာထုိင္
လုိက္သည္။ သူက ပက္လက္လွန္ေန၍ ကြ်န္ေတာ္သည္ ကုလားထုိင္
လက္ရမ္းကို ေထာက္ကာ စကားေျပာရေလ၏။ ဧည့္ခန္းမွ ေရဒီယုိသံမွာ
ပ်ံ႕လြင့္ ညံစီလ်က္ရွိ၏။

ဦးဗေဆြက “ဆုိစမ္းပါအုံး” ဟု ျပံဳးကာ ေမးလုိက္သည္။
“အာရွ စာေရးဆရာ ညီလာခံအတြက္ အကူအညီ လာေတာင္းတာ”

အာရွ စာေရးဆရာ ညီလာခံအေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္
ရွိသည္ကား ေငြေၾကး စရိတ္စက ရေကာင္းမွ ရမည္။ သုိ႕ေသာ္ အနည္းဆုံး
ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ ျမန္ျမန္ရေအာင္ေတာ့ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္အေနႏွင့္ လုပ္ေပးႏုိင္
လိမ့္မည္ဟု ထင္ထားသည္။
“မင္းတုိ႕ အဖြဲ႕ဟာက အတုိက္အခံေတြဘဲကြ”
ကုိဗေဆြသည္ ေနရာမွ မတ္လာေလ၏။
“ဘယ္မွာပါလုိ႕တုံးဗ်”
“လိန္းခ်ိန္းမွဘဲ။ သိန္းေဖ တေယာက္လုံး ပါေနတာ”

ကြ်န္ေတာ္က အာရွ စာေရးဆရာ ညီလာခံကို အိႏၵိယျပည္ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ေနရူး
က အားေပးပုံ၊ ႏုိင္ငံေရးမပါပုံ စသည္မ်ား ေျပာျပေနစဥ္ အပါးရွိ ဗိလိယက္ထုိး
ေနေသာ ၀န္ၾကီး ဦးထြန္း၀င္းက “ေဟ့ ေဟ့ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ကို ဘာလာ ႏွဴးေနတာ
လဲ။ ကုိယ္တုိ႕ဆဲဘုိ႕ ပုိက္ဆံေပး လႊတ္ရမွာလားကြ” ဟု လွည့္ေျပာလုိက္သည္။

ဦးထြန္း၀င္းမွာ အက်ႌလက္တုိကေလးႏွင့္ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ၾကည့္ရ
သည္မွာ ေက်ာင္းသားဘ၀က သမဂၢေအာက္ထပ္ ဗိလိယက္ခုံတြင္ ကစားေန
ၾကသလုိ ထင္မိသည္။ ဦးထြန္း၀င္းမွာ အရင္တုန္းကကဲ့သုိ႕ပင္ ခပ္ဆတ္ဆတ္
ေျပာသည္။

“ဟုတ္တယ္ကြ။ ကုိယ္တုိ႕ဆဲဘုိ႕ ပုိက္ဆံေပး လႊတ္ရတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနပါအုံးမယ္
ကြာ။ ၾကည့္လဲလုပ္ပါအုံး” ဟု ကုိဗေဆြက ျပံဳးရယ္ကာ ေျပာေနျပန္ေလသည္။
သူ႕ဖာသာသူ သေဘာက်သလုိ ထပ္ရယ္ေနျပန္၏။ ဦးထြန္း၀င္းမွာ ၾကဴတန္
ကို ေျမျဖဴပြတ္ယင္း တဖက္စြန္းသုိ႕ ေရာက္သြားသည္။

“ကဲ ခင္ဗ်ားတုိ႕ကုိ ဆဲခ်င္တယ္ဘဲ ထားပါအုံး၊ ဒီ စာေရးဆရာ ညီလာခံက
ဘယ္လုိလုပ္ျပီး ဆဲမလဲ။ ဆဲမယ့္အကြက္ေကာ ရွိလုိ႕လား။ ေနာက္ျပီး
ကုိသိန္းေဖကလြဲရင္ ႏုိင္ငံေရးသမား ဘယ္သူပါလုိ႕လဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ႏုိင္ငံေရး
သမားလားဗ်ာ။ ေျပာစမ္းပါအုံး”

ကုိယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕၀င္မ်ား၏ နာမည္နာမႏွင့္တကြ ညီလာခံတြင္ ေဆြးေႏြး
ၾကမည့္ အစီအစဥ္မ်ားကို အေသးစိတ္ ေျပာျပေနသည္ကို ကုိဗေဆြသည္
နားေထာင္ကာ ေခါင္းညိတ္ေနသည္။ သူသည္ စီးကရက္တလိပ္ ထပ္ညိွျပန္သည္။

“က်ဳပ္တုိ႕ ဖဆပလ အစုိးရ ႏြား အစုိးရ မဟုတ္ဖူးေနာ္။ ကြ်န္ေတာ္ လႊတ္ေတာ္
မွာ ေျပာတာ ၾကားတယ္ မဟုတ္လား” ဟု ဦးထြန္း၀င္းက ဗိလိယက္ ထုိးေနရင္းက
လွမ္းကာ ရယ္ေမာ ေျပာေနေလသည္။
ကြ်န္ေတာ္က ဆက္လက္ ရွင္းျပေနရ၏။

“သိန္းေဖ မေန႕က ကိုယ့္ဆီလာတယ္ ေျပာတယ္။ အလုပ္မ်ားေနတာနဲ႕ မေတြ႕
လုိက္ဖူး။ ဒီအေၾကာင္း လာေျပာတာဘဲ၊ ဦးသန္႕နဲ႕ သြားေတြ႕ဘုိ႕ အေၾကာင္း
ၾကားလုိက္တယ္။ မင္းတုိ႕အထဲမွာ ကုိယ္ၾကိဳက္တဲ့သူေတြ ပါ ပါတယ္”

အခ်ဳိ႕နာမည္မ်ားကို ေျပာေနေလသည္။ ကိုယ္စားလွယ္မွာ ကုိယ္စားလွယ္
အျဖစ္ သြားသင့္ေလာက္ေအာင္ မဟုတ္သည္ကိုလည္း ေ၀ဖန္သည္။ ကြ်န္ေတာ္
က ကုိယ္စားလွယ္ေရြးရာ၌ ဘာေၾကာင့္ ပါလာရသည္ကို ရွင္းျပလုိက္သည္။
ထုိေနာက္ စဥ္းစားေနျပီး “ေခါင္းေခါက္ျပီး စရိတ္ေပးတယ္ဆုိရင္လဲ
ဒုိ႕ ဘယ္တရားရာ က်မလဲကြာ”

ကြ်န္ေတာ္မွာ စရိတ္ေပးမည့္အေၾကာင္း စဥ္းစားေနသည္။ အံ့အားသင့္
ေနမိသည္။ ထင္ထားသည္ထက္ လုိက္ေလ်ာေနသည္ကို ေတြ႕ေနရ၏။

“တေယာက္ကို စရိတ္ဘယ္ေလာက္ကုန္မလဲ”
“ရွစ္ ရွစ္ရာေလာက္ေတာ့ က်မယ္ထင္တယ္”
“တေထာင္ထားပါကြာ”
ေနာက္ဆုံး၌ ေငြေလးေထာင္ေပးႏုိင္မည့္အေၾကာင္း ဆုိက္ေရာက္ေတာ့
သည္။ စာေရးဆရာအသင္းက ညီလာခံသုိ႕ ဆက္ေၾကး ေငြတေထာင္
ေပးရန္ ဆုံးျဖတ္ထားေၾကာင္းလည္း ေျပာျပလုိက္သည္။

ကိုထြန္း၀င္းလည္း ပြဲျပီးသြား၍ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ႏွင့္ လာထုိင္ စကားေျပာေန
ေလသည္။
“ေနပါအုံးကြ။ မင္းတုိ႕ ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ထဲမွာ ေရွးအစဥ္အလာ
ယဥ္ေက်းမွဳစာေပနဲ႕ ပက္သက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ မပါ ပါလားကြ”

“ဟုတ္တယ္။ ရမွ မရဘဲကို။ ကြ်န္ေတာ္ ပထမဆုံး ဆရာေဇာ္ဂ်ီ သြားေျပာ
ေသးတယ္။ ဆရာကလဲ မလုိက္ႏိုင္ဘူး ေျပာလုိက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕က
ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ေတာင္ လုိက္ဖုိ႕ေျပာတာ။ ခင္ဗ်ား
ေျပာရင္ ေျပာၾကည့္ပါလား”

ကိုဗေဆြလည္း အတန္ငယ္ စဥ္းစားေနျပီး
“ဦးသာျမတ္တုိ႕ ဦးဖုိးလတ္တုိ႕ေကာကြာ”
“ကြ်န္ေတာ္တုိ႕အေနနဲ႕ေတာ့ ၾကိဳက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ အာရွညီလာခံ
အစီအစဥ္ထဲမွာကုိက အာရွအစဥ္အလာ ယဥ္ေက်းမွဳဖလွယ္ေရး ျပႆနာ
ေတြ ေဆြးေႏြးဘုိ႕ ပါသားဘဲ။ ဒီလုိ သုေတသီေတြပါရင္ ဟန္က်တာေပါ့”

“ဒီလုိ လုပ္ကြာ။ ကုိယ္ ဦးသန္႕နဲ႕ တုိင္ပင္ျပီး စီစဥ္လုိက္မယ္။ ေနာက္ထပ္
အတည္ျပဳဘုိ႕ ၁၃ ရက္ေန႕ လာႏုိင္မလား။ မင္းတုိ႕ ကိုယ္စားလွယ္ထဲက
လူေတြနဲ႕ေပါ့။ အခ်ိန္ကို ခ်ိန္းလိုက္မယ္။ မင္း ဘယ္အေၾကာင္းၾကားရမွာလဲ”

ကြ်န္ေတာ္က လိပ္စာ ေရးေပးလိုက္သည္။ ကိုဗေဆြလည္း အေတာ္ၾကာ
ၾကည့္ေနျပီး ၁၃၆ ကုိ “ေ၀ေ၀” ဟု ဖတ္ေနေလ၏။
“ခင္ဗ်ား ဖတ္လုိ႕ရရဲ႕လား”
“မင္းလက္ေရးကလဲကြာ”
ကိုဗေဆြလည္း ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာေနေလသည္။

ထုိ႕ေနာက္ စာေရးဆရာအသင္းအေၾကာင္း ေရာက္သြားၾကသည္။ စာေရး
ဆရာအသင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ အစုိးရပုိင္းက ထင္ထားသည္မ်ားမွာ မွားယြင္း
ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၍ ရွင္းေျပာျပေနသည္။ သတင္းစာထဲ ပါတာ၊ အဖ်ား
ဆြတ္ ေျပာၾကတာေတြကို ယုံၾကည္၍မရႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာရေသးသည္။
စာေရးဆရာ အသင္းထဲသုိ႕ ႏုိင္ငံေရးအင္အားစုမ်ား ထုိး၀င္မလာ မဟုတ္၊
၀င္လာေၾကာင္း၊ သုိ႕ေသာ္ စုိးရိမ္စရာ ေကာင္းေအာင္ ႏုိင္ငံေရးကို အသင္း
အေနႏွင့္ လုပ္၍ မရႏုိင္ေၾကာင္းလည္း ကြ်န္ေတာ့္ထင္ျမင္ခ်က္မ်ားကို
ေျပာျပလုိက္သည္။ သခင္ေလးေမာင္ စသူမ်ားက စာေရးဆရာၾကီးမ်ား
အျဖစ္ ႏုိင္ငံျခားတြင္ “ကုိယ္ထင္” ျပၾကသည့္ အေၾကာင္းလည္း ပါသည္။

“ဒီလုိဆုိရင္ ကိုယ္လဲ စာေရးဆရာေပါ့ကြ ဟားဟား”
“ျဖစ္ႏုိင္တာေပါ့။ ခင္ဗ်ားလဲ ေကာလိပ္မဂၢဇင္းမွာ ၀တၳဳတုိ ေရးခဲ့ဘူးသားဘဲ”

“ကြ်န္ေတာ္လဲ အသင္း၀င္ ျဖစ္ႏုိင္တာဘဲ။ သတင္းစာထဲမွာ နာမည္
အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႕ ေရးေနတာဘဲ” ဟု ကိုထြန္း၀င္းကပါ ရယ္ေမာ ေျပာေနေလသည္။

“လက္ရွိ စည္းမ်ဥ္းအရေတာ့ အသင္း၀င္ ျဖစ္ႏုိင္တာေပါ့။ အသင္း၀င္ အရည္
အျခင္း သတ္မွတ္ထားတာက သိပ္ေရာ့ရဲတယ္”
“ကုိယ္တုိ႕ ဖဆပလ ကေတာ့ ဒါမ်ဳိးမလုပ္ဖူးေနာ္။ ဖဆပလ က ဒါမ်ဳိး မလုပ္
ဖူး။ ေငြတေထာင္ေလာက္ အကုန္ခံႏုိင္ရင္ အသင္းစီးႏုိင္တာေပါ့” ဟု
ကုိထြန္း၀င္းက ေျပာျပီးရယ္ေနသည္။

“အခုလဲ အခြင့္အေရးေကာ္မတီဆုိျပီး ဖြဲ႕ထားတာ ရွိပါတယ္။ ဒီေကာ္မတီ
မွာ ဦးထင္ဖတ္က တာ၀န္ခံဘဲ။ အဲဒီေကာ္မတီမွာ စာေရးဆရာဆုိတာ
ဘာလဲဆုိတာ ေဆြးေႏြး အဓိပၸာယတၳ ေဖာ္ၾကျပီး အရည္အျခင္းသတ္မွတ္ျပီး
စည္းမ်ဥ္းကိုျပင္ဘုိ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ရွိပါတယ္”

“ဒီမယ္ မင္းတုိ႕လဲ မင္းတုိ႕ဖာသာ၊ ဒုိ႕လဲ ဒုိ႕ဖာသာ ေနတာလဲ ခပ္ေကာင္း
ေကာင္းကြ။ ကုိယ္တုိ႕လဲ ေနသာတာေပါ့ မဟုတ္လား”
ကုိဗေဆြသည္ စီးကရက္ ထပ္ညိွကာ ျပံဳးေနေလသည္။

“ကဲ ဖုိးတာရာ၊ ဘာစားမလဲ။ မွာကြာ” ဟု ကုိဗေဆြက ခဏနားေနျပီးမွ
သတိရသလုိ ေျပာလုိက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ကာဖီ တခြက္မွာကာ
သူ႕စကားကုိ အေျချပဳ၍ စာေရးဆရာႏွင့္ အစုိးရဆက္ဆံေရး သေဘာ
တရားမ်ားကို စဥ္းစားေနမိသည္။
“ေဟာ၊ အခု မင္းက လာေျပာတယ္ဆုိေတာ့လဲ ဒုိ႕ စဥ္းစား ေနရျပီ
မဟုတ္လား”
ကြ်န္ေတာ္သည္ အျပင္ဘက္သုိ႕ ေငးေနမိသည္။ ကန္ေတာ္ၾကီး ေရျပင္မွာ
ေက်ာက္ေက်ာတုံးကဲ့သုိ႕ မဲေနေလ၏။
“ကုိယ္ ဆုိလုိတာက ဒုိ႕ကို ေဖာ္လံဖားရမယ္လုိ႕လဲ ဆုိတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ကုိယ့္စည္းနဲ႕ကိုယ္ ေနၾကဘုိ႕ ေျပာတာပါ”
ထုိ႕ေနာက္ စာေပအေၾကာင္း ေရာက္သြားေလသည္။
“မင္းေရးတဲ့ ၾကာပန္းေရစင္က ဆုံးသြားပလားကြ”
“ခင္ဗ်ားကလဲ ဖတ္တယ္လဲ ဆုိေသးရဲ႕၊ ဆုံးမွန္းေတာင္ မသိဘူးလား။ သုံးလ
ေတာင္ ရွိသြားပလား မေျပာတတ္ဖူး” ဟု ဆုိေသာ္ ကုိဗေဆြမွာ ျပံဳးေနေလ၏။
“ဖတ္ပါတယ္ကြာ။ မင္းဟာက အဆက္နဲ႕ဆုိေတာ့ ပ်င္းတာေပါ့ကြ”

ေနာက္သုံးရက္ခန္႕ၾကာေသာအခါ အတြင္း၀န္ ဦးသန္႕မွ တဆင့္ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္
ႏွင့္ သြားေတြ႕ရသည္။ စရိတ္အတြက္ ေငြေလးေထာင္ အတည္ျဖစ္ကာ
ယဥ္ေက်းမွဳဌာန ညႊန္ၾကားေရး၀န္ ဦးသာျမတ္ လုိက္မည့္အေၾကာင္း သိရ
ေလ၏။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ျပင္ဆင္ေရးေကာ္မတီကလည္း ဦးသာျမတ္ကို
ကုိယ္စားလွယ္အဖြဲ႕တြင္ပါရန္ သေဘာတူၾကပါသည္။

အမွန္အားျဖင့္ ဦးသာျမတ္မွာ ျမန္မာျပည္ လာေရာက္ၾကသည့္ ႏုိင္ငံျခား
ယဥ္ေက်းမွဳအဖြဲ႕မ်ား ဧည့္ခံေရးေကာ္မတီ သဘာပတိအျဖစ္ အလုပ္မ်ား
ေနသျဖင့္ ဒီဇင္ဘာ ၂၁ ရက္၊ ၂၂ ရက္ေလာက္မွ ေနာက္က်လုိက္ရန္
ျဖစ္ေသာ္လည္း ယဥ္ေက်းမွဳ၀န္ၾကီး၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕
ႏွင့္အတူပင္ တေလယာဥ္ပ်ံထဲ လုိက္ပါလာသည္။

ရခုိင္ရုိးမကို ေက်ာ္ေသာအခါ ကြ်န္းမ်ားျဖင့္ ေျပာက္ထားေသာ ကြ်န္းဆြယ္
ကမ္းစကုိ ျဖတ္ပ်ံေလသည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက သစ္သားခြက္ၾကီးထဲ၌
သဲမ်ားပုံကာ ေရလႊတ္၍ ပထ၀ီသင္ရသည္မ်ားကို သြားအမွတ္ရမိေလသည္။
ေက်ာင္းေနစဥ္က ေျမပုံဆြဲ ၀ါသနာပါခဲ့ဘူးသည္။ ရခုိင္ကမ္းရုိးတန္းဆြဲေသာ
အခါ ခဲတံကို တုန္ကာ တြန္႕၍ ေရးတတ္သည္။ ယခု စိတ္ကူးထဲက အတြန္႕
မ်ားကုိ ျမင္ရေလျပီ။ စိတ္ကူးထက္ လွေနေပသည္တကား။

ေနေရာင္၌ကား တဖ်တ္ဖ်တ္ လက္ေနေသာ ေက်ာက္သံ ပတၱျမားပုံထဲ၌
အနီ အစိမ္း။ ေျမအငူသည္ ထုိးထြက္ေနၾက၏။ ေလွကေလးမ်ားမွာ ရြက္
ေကာ့ကေလး ေမွ်ာေနသကဲ့သုိ႕ပင္။ ေသာင္စပ္၌ ျဖဴေဖြးေသာ ေရျမွပ္မ်ား
သည္ တကြဲတျပားစီ ျပန္႕ၾကဲကာ ေပါေလာေ၀ေနၾက၏။ ကမ္းေစာင့္
နတ္သမီး ေရကစား၍ ဆပ္ျပာျမွဳပ္မ်ား က်န္ရစ္ေနသလားဟု ကဗ်ာစိတ္ကူး
ယဥ္၍မွ အဆုံးမသတ္ခင္ စစ္ေတြေလဆိပ္ ေျမျပင္သုိ႕ ဒိတ္ကနဲ
လာ တုိက္မိေလ၏။

စစ္ေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ခ်င္ေသာ ျမိဳ႕ျဖစ္၏။ ျမိဳ႕ထဲသုိ႕ လွည့္လည္
ၾကည့္ခ်င္ေသာ္လည္း အခ်ိန္မရေၾကာင္း သိရ၍ မလည္ႏုိင္ေတာ့။ ေလဆိပ္
ျမင္ရသည္မွာ တရုတ္ျပည္မွ ဟန္ေကာကုိ သြားသတိရမိလုိက္၏။ ရုိးရုိး
ကေလးပင္ ျဖစ္၏။ သံျပားေပါက္မ်ား နင္းကား ေလဆိပ္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္
သုိ႕ ေလွ်ာက္သြားရင္း “ေအာက္ အာကာဗြီ၊ ၀ါေရာထြီ၍” စေသာ ရတုရွင္
ရခုိင္ကဗ်ာစာဆုိ ဥကၠာပ်ံ၏ ေျမပါကလားဟု ေအာက္ေမ့လာသည္။ ရခုိင္
ျပည္ကား စိမ္းစိမ္းစုိစုိ ရွိသည္။

(ဤမွ်သာ။ ။)

(မွတ္ခ်က္။ ။ ဆရာၾကီး ဒဂုန္တာရာ၏ “ဧရာ၀တီ၊ ယန္စီ၊ ေဗာ္လဂါ”
စာအုပ္မွ ထပ္ဆင့္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။ “ဧရာ၀တီမွ ယမုနာသုိ႕”
ေခါင္းစဥ္ေအာက္ရွိ အပုိင္း(၁) ကိုသာ ေဖာ္ျပထားပါသည္။ စာေပ
မူပုိင္ခြင့္အရ ဆရာၾကီး ဒဂုန္တာရာအား ရုိေသစြာ ေတာင္းပန္
ပါသည္။ … စစ္ျငိမ္းဒီေရ …)