ကန္႕ကြက္မည့္သူ ရွိရင္ ေဖာ္ျပေလာ (၁)

လီရနာ၊ဂဂၤါ၊ဧရာ၀တီ
ေရးသူ- တကၠသုိလ္ဘုန္းႏူိင္

(၁)
“ကဗ်ာပညာ ေက်ာက္ေတာင္ နံရံၾကီးက ကြ်န္ေတာ့္ အထက္မွာ ျမင့္ျမင့္မားမားၾကီး
စီးမုိးထားသည္။ သူ႕ေအာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္က ရြက္စားမုန္လာပြင့္
လုိက္ခူးေနသူသာ ျဖစ္သည္။ ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လွဳပ္ဖြယ္ ေကာင္းလွေသာ
အလုပ္ပါတကား”
ဂြ်န္ကိ(တ္)(စ္)

(၂)
ကဗ်ာအေၾကာင္း ေျပာမည္ၾကံေသာအခါ နိမိတ္ပုံေလးေတြ ေခါင္းတြင္း ၀င္လာသည္။

လီရနာ၊ ဂဂၤါ၊ ဧရာ၀တီ ….. ။
လီရနာ ဆုိသည္မွာ ေခါမတုိင္း အားဂတ္စ္ (Argos) နယ္မွ ျမစ္ကေလးတစ္ခု၏
အမည္ (Lerna) ဟု စာလုံးေပါင္းထားေလရာ၊ လားနာဟု အသံထြက္သည္လား၊
လီရနာဟု အသံထြက္သည္လား ကြ်န္ေတာ္ ေသခ်ာေပါက္ မသိ၊ ျဖစ္ႏုိင္ဖုိ႕ မ်ားသည့္
လီရနာဟုပဲ ေခတၱေခၚၾကရေအာင္။

ဟုိေရွးေရွးတုန္းက …. ။
ဟုိေရွးေရွးတုန္းက ဆုိသည္မွာ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ႏုိင္ေသာ သမုိင္း ဟုိမွာဘက္အခါ
ကုိ ဆုိလုိပါသည္။ ထုိေခတ္အခါကုိ မစ္သီကယ္လ္ေအးခ်္ (Mythical Age) ဟု
ေခၚပါသည္။ ယုံစရာ ပုံပမာေခတ္ … ဤသုိ႕ ကဗ်ာဆန္ဆန္ ေခၚၾကမည္။

အဲသည့္ ယုံစရာ ပုံပမာေခတ္ ဟုိေရွးေရွးတုန္းက အားဂက္စ္ျပည့္ရွင္သမီး
မင္းသမီးေလး ေအမီမနီး (Amymone) ႏွင့္ ေခါမတန္ခုိးရွင္ နတ္ဘုရား ပုိးဆုိက္ဒင္
(Poseidom) တုိ႕ ေတာတြင္း တစ္ေနရာမွာ ဆုံေတြ႕ ခ်စ္ၾကိဳးေခြမိသည္။

အားဂက္စ္ တစ္နယ္လုံး မုိးေတြေခါင္၊ ျမစ္ေတြခန္း၊ ေရေတြရွားေနသည္မုိ႕ ေအမီမနီး
သည္ ခမည္းေတာ္ အမိန္႕ႏွင့္ ေရရွာရန္ ထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
မုိးေတြေခါင္၊ ျမစ္ေတြခန္းေအာင္ ပုိးဆုိက္ဒင္ကပင္ လုပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။
ယခုေတာ့ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ဖြဲ႕မိသူေလး၏ ကုိယ္ေရးဒုကၡ ျဖစ္ေနပါပေကာ။

ေက်ာက္ေဆာင္တစ္ခုထက္ ထုိးစုိက္ေနေသာ မိမိ၏ အသြားသုံးခြရွိေသာ လွံၾကီးကုိ
ပုိးဆုိက္ဒင္က ေအမီမနီးကုိ ဆြဲႏုတ္ေစသည္။ လွံသြားရာ သုံးေပါက္မွ ေရခ်ဳိေတြ
ပန္းထြက္လာျပီး လီရနာျမစ္ျဖစ္၍ စီးသြားသည္။

ထုိအခ်ိန္မွစ၍ ေအမီမနီး ေရထြက္ဦးက ဘယ္ေသာအခါမွ ေရထြက္မရပ္။ ဘယ္ျမစ္
ေတြ ေရခန္းခန္း လီရနာျမစ္က မခန္း။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ေရထြက္ဦးႏွင့္ သည္ေရထြက္ဦးမွာ ျမစ္ဖ်ားခံေလသည့္ျမစ္ ….။
ကဗ်ာဆန္သည္။

ေၾသာ္ … ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ႏွင့္ အေတာ္ရင္းႏွီးေသာ ဂဂၤါျမစ္ၾကီး ျမစ္ဖ်ားခံလာပုံကလည္း
ဆန္းၾကယ္သည္။ ဟိမ၀ႏၱာေတာင္ၾကီးကား အက်ယ္ယူဇနာ သုံးေထာင္၊ အျမင့္ယူဇနာ
ငါးရာ၊ ေတာင္ထြတ္ေပါင္း ရွစ္ေသာင္း ေလးေထာင္ ရွိသည္။ ေကလာသ၊ကာလ၊ စိၾတ၊
သုဒႆန၊ ဂႏၶမာဒနတုိ႕ကား ထူးျခားေသာ ေတာင္ထြတ္ၾကီး ငါးခုျဖစ္၏။ ထုိေတာင္
ထြတ္ၾကီးငါးခုတုိ႕၏ အၾကား ေတာင္ထိတ္၀ယ္ အန၀တတ္ေရအုိင္ ရွိေလသည္။

ထုိေရအုိင္ၾကီး၌ အေရွ႕ဘက္တြင္ ျခေသ့ၤခံတြင္း၊ ေျမာက္ဘက္တြင္ ျမင္းခံတြင္း၊
အေနာက္ဘက္တြင္ ဆင္ခံတြင္း၊ ေတာင္ဘက္တြင္ ႏြားခံတြင္းႏွင့္ တူကုန္ေသာ
ျပြန္ေလးခုရွိသည္။

ျခေသ့ၤျပြန္မွထြက္ေသာ ေရတုိ႕သည္ အေရွ႕အရပ္သုိ႕ ျမစ္ေတြျဖစ္လ်က္ စီးသြားသည္။
ျမင္းျပြန္မွထြက္ေသာ ေရတုိ႕သည္ ေျမာက္အရပ္သုိ႕။ ဆင္ျပြန္မွထြက္ေသာ ေရတုိ႕သည္
အေနာက္အရပ္ ဥေရာပဆီသုိ႕၊ ႏြားျပြန္မွထြက္ေသာ ေရတုိ႕သည္ ေတာင္အရပ္ဆီသုိ႕
အသီးသီး ျမစ္ေတြျဖစ္လ်က္ စီးသြားၾကကုန္၏။

ႏြားျပြန္မွထြက္ေသာ ေရတုိ႕သည္ အန၀တတ္အုိင္ၾကီးဆီ ဦးတည္လ်က္ လက္ယာရစ္၀ဲ
ႏွစ္ပတ္ သုံးပတ္ လွည့္သည္။ ထုိေနရာကုိ အာ၀ဋဂဂၤါဟု ေခၚသည္။ ထုိမွ ေတာအရပ္
က႑မည္ေသာ ေက်ာက္ဖ်ာေပၚတြင္ ယူဇနာေျခာက္ဆယ္ခန္႕ စီးသြားသည္။ ထုိအရပ္
ကို က႑ဂဂၤါဟု ေခၚၾကသည္။ ထုိမွ ေတာင္ဘက္ အနိမ့္ေခ်ာက္ထဲသုိ႕ ေျမမထိဘဲ
ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ ယူဇနာေျခာက္ဆယ္ခန္႕သြား၍ တိရဂၤလေက်ာက္ဖ်ာေပၚသုိ႕
က်သည္။ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ စီးသြားေသာ ေရစုိင္ေရလုံးၾကီးကုိ အာကာသဂဂၤါဟု
ေခၚၾကသည္။

ထုိမွ တိရဂၤလေက်ာက္ဖ်ာထက္တြင္ ထူးအုိင္ၾကီး ျဖစ္သြားရာ တိရဂၤလေရကန္ဟု
ေခၚၾကသည္။ ထုိေရကန္မွ ေက်ာက္ကမ္းပါးကုိ ထုိးေဖာက္လ်က္ ေတာင္ဘက္သုိ႕
ယူဇနာ ေျခာက္ဆယ္ခန္႕ စီးလာျပန္၏။ ထုိအရပ္ကုိ ဗဟလဂဂၤါဟု ေခၚၾကသည္။
ထုိမွ ေတာင္အရပ္သုိ႕ ေျမထဲငုပ္လွ်ဳိးလ်က္ ဥမင္ထြင္း၍ ယူဇနာေျခာက္ဆယ္ခန္႕
သြားျပန္သည္။ ထုိအရပ္ကုိ ဥမဂၤဂဂၤါဟု ေခၚၾကသည္။ ဥမဂၤဂဂၤါမွအထြက္တြင္
၀ိဇၨာမည္ေသာ ေတာင္ၾကီးသုိ႕ တုိက္၍ ေရငါးစုိင္ ကြဲသည္။ တစ္စုိင္ကား ဂဂၤါ၊
တစ္စုိင္ကား ယမုန္နာ၊ တစ္စုိင္ကား အစိရ၀တီ၊ တစ္စုိင္ကား မဟီ၊ တစ္စုိင္ကား
သရဘူဟု ျမစ္ၾကီးငါးသြယ္ ျဖစ္သြားသည္။

ဂဂၤါျမစ္ၾကီး၏ ဇာတ္လမ္းက ၾကီးမားထည္၀ါ ခံ့ညားရြံ႕ေလာက္သည္။ ကဗ်ာခံစား
မွဳစကားႏွင့္ ေျပာရလွ်င္ ဆက္ဘလင္းမ္ (Sublime) ျဖစ္သည္။

ဧရာ၀တီဇာတ္လမ္းကေကာ … ။
ေရွးေရွးတုန္းက ဧရာ၀တီ ႏွစ္ခုရွိသည္။ တစ္ခုက ဘာရတဗာရွဟု ေခၚေသာ
ဟုိေရွးေရွးတုန္းက အိႏၵိယတုိက္ငယ္မွာ ရွိသည္။ (Iravati) ဟု စာလုံးေပါင္းျပီး
ခရမ္းပိမ့္ပင္(၀ါ) လိေမၼာ္ပင္ေပါမ်ားရာ ျမစ္ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ သိႏၵဳျမစ္ၾကီးကုိ
သူရႆတီျမစ္ႏွင့္ ဆုံရာမွ အထက္သုိ႕ ဆန္လုိက္သြားပါ။ တစ္ေနရာတြင္ သုံးျမႊာ
ကြဲေနျပန္၏။ အလယ္ျမစ္အတိုင္း ဆက္၍ ဆန္တက္ပါ။ ထုိျမစ္သည္လည္း
သုံးျမႊာ ထပ္ကြဲသည္။ ယင္းသုံးျမႊာအနက္ အေရွ႕ဘက္ဆုံးမွ ျမစ္အမည္က
ေရွးေရွးက ဧရာ၀တီ၊ မဒရဘုိင္းမွာ ရွိသည္။ ယခုအခါ တစ္ပါးေသာ ယဥ္ေက်းမွဳ
ေအာက္ေရာက္၍ ေရွးအမည္ေပ်ာက္ကာ ရာ၀ီ (Ravi) ဟုသာ သိၾကသည္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ပုိင္ ဧရာ၀တီက ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပုိင္း၌ စသည္။ ဟိမ၀ႏၱာၾကီး၏
အေရွ႕ဘက္ရွိ ျမစ္ေတြမွာ ျခေသ့ၤျပြန္မွ ထြက္သည္ဆုိေတာ့ … မစ္သီကယ္သေဘာ
အရ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ဧရာ၀တီသည္လည္း ကမၻာ့ဦးက ကမၻာ့တန္ဆာ အန၀တတ္
အုိင္ၾကီးမွ လာသည္။ ဂဂၤါႏွင့္ ေဆြမ်ဳိးအရင္းၾကီးေတာ္သည္။

ေၾသာ္ … လီရနာျမစ္သည္လည္း ဆင္ျပြန္မွ လာေသာေရဟု ေခၚႏုိင္သည္။
လီရနာျမစ္က ေျမထဲပင္လယ္တြင္း စီး၀င္သည္။ ဂဂၤါျမစ္ႏွင့္ ဧရာ၀တီတုိ႕က
အိႏၵိယသမုဒၵရာအတြင္း စီး၀င္းသည္။

သမုဒၵရာေရဆုိသည္က တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ဆက္ေနသည္။ မဆက္ပါႏွင့္ဟု ေျပာမရ။
ကမၻာေျမအထက္မွာက ေလထုရွိသည္။ အဲသည္ ေလထုတြင္းမွာက သမုဒၵရာမွ
တက္လာေသာ ေရခုိးေရေငြ႕ေတြရွိသည္။
လီရနာေရ၊ ဂဂၤါေရ၊ ဧရာ၀တီေရတုိ႕သာမက ရွိရွိသမွ် ျမစ္ေရတုိ႕ သမုဒၵရာမွာလည္း
ဆုံၾကသည္။ ေလထုတြင္းမွာလည္း ဆုံၾကသည္။ ျပီးေတာ့ ….

ကမၻာေျမျပင္ေပၚ မုိးေရအျဖစ္ ျပန္က်ၾကသည္။
လီရနာေရာ၊ ဂဂၤါေရာ၊ ဧရာ၀တီေရာ …. တူမွ်ေသာ ဂုဏ္တစ္ခု ရွိေသးသည္။

ကမၻာတည္သေရြ႕ …. သူတုိ႕မခန္းပါ။
ကဗ်ာအေၾကာင္းေျပာမည္ၾကံရုံႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းတြင္းမွာ ေပၚလာေသာ
နိမိတ္ပုံမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

(ဆက္ရန္ …။)

(မွတ္ခ်က္။ ။
ကြယ္လြန္သူ ဆရာတကၠသုိလ္ဘုန္းႏူိင္၏ စာေပမ်ားကို ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။
မူပုိင္ခြင့္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ဆရာတကၠသုိလ္ဘုန္းႏူိင္၏ မိသားစု၀င္ တစ္ဦးဦးကျဖစ္ေစ၊
စာေပအေပၚ တန္ဖုိးထားသူမ်ားက ျဖစ္ေစ ကြ်န္ေတာ္၏ အင္တာနက္ အီေမးလ္
လိပ္စာ ko.aungdk@gmail.com အား တစုံတရာ ကန္႕ကြက္ခဲ့လွ်င္ ယခုတင္ျပပါ
ပို႕စ္အား ျပန္လည္ျဖဳတ္ခ်ေပးရန္ အဆင့္သင့္ ရွိပါသည္။ …. စစ္ျငိမ္းဒီေရ ။)