(၂၇.၃.၁၉၈၉)ေန႕ သုိ႕မဟုတ္ ေမွာ္ဆရာႏွင့္ ေၾကြအံကစားျခင္း (၁)

ေရးသူ- စစ္ျငိမ္းဒီေရ



၁၉၈၉ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၇ ရက္ေန႕မွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြကို ပါ၀င္ခဲ့သူေတြ
ထဲက ဘယ္သူေတြမ်ား စျပီး ေရးၾကမလဲလုိ႕ က်ေနာ္ေမွ်ာ္ေနခဲ့တာ ၾကာပါျပီ။
အခုထိ အဲဒီေန႕သမုိင္းကို ေရးတဲ့လူ မေတြ႕ရလုိ႕ က်ေနာ့္အေနနဲ႕ က်ေနာ္
ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရတာကို ေရးပါ့မယ္။ အဲဒီေန႕ (၂၇.၃.၁၉၈၉)ေန႕ မတုိင္ခင္
(၂၅.၃.၁၉၈၉)ေန႕မွာ ဆႏၵျပပြဲတစ္ခု လုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊ သိမ္းၾကီးေစ်း “သံေစ်း”
သပိတ္ ေနာက္ပုိင္း ထင္ရွားခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္ (၂၇.၃.၁၉၈၉)ေန႕
သမုိင္းကို ေရးတဲ့သူသည္ (၂၅.၃.၁၉၈၉)ေန႕ကို ေက်ာ္ခြျပီး ေရးဖုိ႕ အခက္အခဲေတြ
ရွိလာပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္ ဘာျဖစ္လုိ႕ ဘာအတြက္ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းေတြသည္ ေဆြးေႏြးပြဲခန္းမ
ေတြမွာသာ ရွိပါတယ္။ အလုပ္အတြက္ အလုပ္သေဘာတစ္ခုအတြက္ အလုပ္ လုပ္
တဲ့ ေနရာမွာ ေမးခြန္းထက္ အလုပ္ျပီးေျမာက္ေရးသည္ ပိုအေရးၾကီးပါတယ္။
(၂၅.၃.၁၉၈၉)ေန႕ တြင္ ကုကၠိဳင္းမီးပိြဳင့္မွ စတင္ခ်ီတက္ ဆႏၵျပခဲ့ေသာ ဆႏၵျပပြဲ
သမုိင္းတြင္ က်ေနာ္ ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ သုိ႕ေသာ္ ေမးခြန္းမ်ားအတြက္ ျဖစ္စဥ္မ်ားကို
ျပန္လည္ ေဖာ္မျပႏုိင္ေသးတဲ့အေပၚ သည္းခံၾကပါ။ အဲ့သည့္အခ်ိန္က ႏုိင္ငံေရး
အေဆာက္အဦး၏ ေခါင္းစဥ္သည္ “ၾကားျဖတ္အစုိးရ ဖြဲ႕စည္းေရး” ျဖစ္ပါတယ္။

(၂၇.၃.၁၉၈၉)ေန႕ သုိ႕မဟုတ္ ေမွာ္ဆရာႏွင့္ ေၾကြအံကစားျခင္း

အဲသည့္ေန႕ မတုိင္ခင္ တစ္ရက္အလုိမွာ ေမာင္ေထာ္ေလးလမ္း အ.က.သ ဗဟုိ၏
ညႊန္းၾကားမွဳတြင္ “စုရပ္” သည္ ေရႊဂုံတုိင္ရွိ လူ႕ေဘာင္သစ္ပါတီရုံး “၀ါးရုံေတာ”
ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္ အဲသည့္ေန႕ မနက္ ေျခာက္နာရီေလာက္
တြင္ ေနအိမ္မွ စတင္ ထြက္ခြာခဲ့ပါတယ္။ “ေတာ္လွန္ေရး” ေန႕ ျဖစ္ေသာ
ေၾကာင့္ ပုံမွန္ ဘတ္စ္ကားမ်ားသည္ လမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းလဲ ေမာင္းႏွင္းရပါတယ္။
ေရႊဂုံတုိင္ မီးပြိဳင့္ထိပ္မေရာက္ခင္ ကားမွတ္တုိင္တြင္ က်ေနာ္ ဆင္းခဲ့ပါတယ္။
မီးပြိဳင့္ပတ္၀န္းက်င္တြင္ စစ္တပ္၊ လုံထိန္း၊ ယာဥ္ထိန္းရဲ အစရွိေသာ ယူနီေဖာင္း
၀တ္မ်ား အမ်ားအျပားရွိေနသလုိ အရပ္၀တ္ျဖင့္ ေနရာယူထားေသာ လူအေတာ္
မ်ားမ်ားလည္း ရွိေနပါတယ္။

မီးပြိဳင့္ထိပ္တြင္ ကားလမ္းကူးလာသူမ်ားအား စစ္ေဆးေမးျမန္းမွဳမ်ား လုပ္ေနသည္
ကို ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း နည္းနည္း ေက်ာခ်မ္းေနပါတယ္။ က်ေနာ့္
ခႏၶာကိုယ္တြင္ က်ေနာ့္ဘာသာ က်ေနာ္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ဓါးေျမွာင့္ပုံစံ ေဘာ့ပင္
ရွိေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေဘာ့ပင္သည္ အဲသည့္ေခတ္က “ငါးမတ္တန္”
ေဘာ့ပင္ဟု ေခၚေသာ တစ္ခါသုံး ေဘာ့ပင္ ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရး၍ မင္ကုန္သြားလွ်င္
ဆက္ျပီး အသုံးျပဳလုိ႕ မရပါ။ ေဘာ့ပင္၏ နံေဘးတေလွ်ာက္တြင္ အျဖဴလုိင္း၊ အျပာလုိင္း
စေသာ လုိင္းမ်ဥ္းမ်ား ပါရွိပါတယ္။ မင္ကုန္သြားေသာ ထုိေဘာ့ပင္ကုိ က်ေနာ္သည္
သုံးခ်ဳိး တစ္ခ်ဳိးေနရာမွ ျဖတ္ျပီး က်န္ႏွစ္ခ်ဳိးနဲ႕ ဆတူ သံေခ်ာင္းအလုံးေသး အခြ်န္တစ္ခု
ကို ထည့္ထားပါတယ္။ ေဘာ့ပင္၏ အတြင္းသုိ႕ ၀င္ေရာက္ႏုိင္ေသာ သံေခ်ာင္းမွာ
စက္ဘီး၏ စမွဳန္႕တံျဖစ္ပါတယ္။ ရုတ္တရက္ အႏၱရာယ္ တစုံတရာ က်ေရာက္လွ်င္
ျပန္လည္ ခုခံႏုိင္ေအာင္ ျပဳလုပ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ မသိသူမ်ားအတြက္ဆုိလွ်င္
စာေရးဖုိ႕ အက်ႌတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ သာမန္ ေဘာ့ပင္တစ္ေခ်ာင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္သည္ လမ္းျဖတ္ကူးဖုိ႕ ခ်ီတုံခ်တုံ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ရုတ္တရက္ က်ေနာ့္
နံေဘးတြင္ ကေလးငယ္ သုံးဦးႏွင့္ လင္မယားစုံတြဲ တစ္တြဲကို ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း သူတုိ႕ မိသားစုထဲမွ ကေလးငယ္ တစ္ဦးကို လက္ဆြဲျပီး
ကားလမ္းကူးရာ၌ ကူညီလုိက္ပါတယ္။ လူကူးမ်ဥ္းၾကားထိပ္တြင္ ကူးလာသူ မွန္
သမွ်ကို ရွာေဖြေနေသာ စစ္သားသည္ ကေလးကို ဆြဲျပီး လမ္းကူးလာေသာ
က်ေနာ့္အား လုံး၀ မရွာေဖြပဲ လႊတ္ေပးလုိက္ပါတယ္။

“၀ါးရုံေတာ” ရွိရာ လမ္းၾကားအတြင္းသုိ႕ ေက်ာခ်မ္းခ်မ္းႏွင့္ပင္ က်ေနာ္ ၀င္ေရာက္
ခဲ့ပါတယ္။ အသံေတြလည္း မၾကားရ၊ အသိ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း
မေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ တစ္ခုခုဆုိလွ်င္ ေျပးဖုိ႕ စိတ္ထဲမွာ အသင့္ျပင္ေနရပါတယ္။
ရုံးရွိရာ ျခံအတြင္းသုိ႕ ၀င္လုိက္တဲ့ ခဏအတြင္းမွာပဲ က်ေနာ့္ေနာက္မွာ ေက်ာင္းသား
တစ္ေယာက္ ၀င္လာပါတယ္။ သူက “မုိးေကာင္းဘုရား ကားမွတ္တုိင္ကို သြားပါ”
လုိ႕ ေျပာပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အေျခအေန မေကာင္းေၾကာင္းလည္း ေျပာပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႕ပဲ ေရႊဂုံတုိင္ မီးပြိဳင့္ရွိ ကားမွတ္တုိင္သုိ႕ က်ေနာ္ ျပန္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကင္းဖက္
သုိ႕ သြားေသာ ဘတ္စ္ကားျဖင့္ “မုိးေကာင္းဘုရား ကားမွတ္တုိင္” သုိ႕ က်ေနာ္ ေရာက္
သည့္ အခ်ိန္သည္ မနက္ (၈) နာရီေလာက္ ျဖစ္ပါတယ္။

(ဆက္ရန္။)