Oct 12, 2009

(၂၇.၃.၁၉၈၉)ေန႕ သုိ႕မဟုတ္ ေမွာ္ဆရာႏွင့္ ေၾကြအံကစားျခင္း (၁)

ေရးသူ- စစ္ျငိမ္းဒီေရ



၁၉၈၉ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၇ ရက္ေန႕မွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြကို ပါ၀င္ခဲ့သူေတြ
ထဲက ဘယ္သူေတြမ်ား စျပီး ေရးၾကမလဲလုိ႕ က်ေနာ္ေမွ်ာ္ေနခဲ့တာ ၾကာပါျပီ။
အခုထိ အဲဒီေန႕သမုိင္းကို ေရးတဲ့လူ မေတြ႕ရလုိ႕ က်ေနာ့္အေနနဲ႕ က်ေနာ္
ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရတာကို ေရးပါ့မယ္။ အဲဒီေန႕ (၂၇.၃.၁၉၈၉)ေန႕ မတုိင္ခင္
(၂၅.၃.၁၉၈၉)ေန႕မွာ ဆႏၵျပပြဲတစ္ခု လုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊ သိမ္းၾကီးေစ်း “သံေစ်း”
သပိတ္ ေနာက္ပုိင္း ထင္ရွားခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္ (၂၇.၃.၁၉၈၉)ေန႕
သမုိင္းကို ေရးတဲ့သူသည္ (၂၅.၃.၁၉၈၉)ေန႕ကို ေက်ာ္ခြျပီး ေရးဖုိ႕ အခက္အခဲေတြ
ရွိလာပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္ ဘာျဖစ္လုိ႕ ဘာအတြက္ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းေတြသည္ ေဆြးေႏြးပြဲခန္းမ
ေတြမွာသာ ရွိပါတယ္။ အလုပ္အတြက္ အလုပ္သေဘာတစ္ခုအတြက္ အလုပ္ လုပ္
တဲ့ ေနရာမွာ ေမးခြန္းထက္ အလုပ္ျပီးေျမာက္ေရးသည္ ပိုအေရးၾကီးပါတယ္။
(၂၅.၃.၁၉၈၉)ေန႕ တြင္ ကုကၠိဳင္းမီးပိြဳင့္မွ စတင္ခ်ီတက္ ဆႏၵျပခဲ့ေသာ ဆႏၵျပပြဲ
သမုိင္းတြင္ က်ေနာ္ ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ သုိ႕ေသာ္ ေမးခြန္းမ်ားအတြက္ ျဖစ္စဥ္မ်ားကို
ျပန္လည္ ေဖာ္မျပႏုိင္ေသးတဲ့အေပၚ သည္းခံၾကပါ။ အဲ့သည့္အခ်ိန္က ႏုိင္ငံေရး
အေဆာက္အဦး၏ ေခါင္းစဥ္သည္ “ၾကားျဖတ္အစုိးရ ဖြဲ႕စည္းေရး” ျဖစ္ပါတယ္။

(၂၇.၃.၁၉၈၉)ေန႕ သုိ႕မဟုတ္ ေမွာ္ဆရာႏွင့္ ေၾကြအံကစားျခင္း

အဲသည့္ေန႕ မတုိင္ခင္ တစ္ရက္အလုိမွာ ေမာင္ေထာ္ေလးလမ္း အ.က.သ ဗဟုိ၏
ညႊန္းၾကားမွဳတြင္ “စုရပ္” သည္ ေရႊဂုံတုိင္ရွိ လူ႕ေဘာင္သစ္ပါတီရုံး “၀ါးရုံေတာ”
ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္ အဲသည့္ေန႕ မနက္ ေျခာက္နာရီေလာက္
တြင္ ေနအိမ္မွ စတင္ ထြက္ခြာခဲ့ပါတယ္။ “ေတာ္လွန္ေရး” ေန႕ ျဖစ္ေသာ
ေၾကာင့္ ပုံမွန္ ဘတ္စ္ကားမ်ားသည္ လမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းလဲ ေမာင္းႏွင္းရပါတယ္။
ေရႊဂုံတုိင္ မီးပြိဳင့္ထိပ္မေရာက္ခင္ ကားမွတ္တုိင္တြင္ က်ေနာ္ ဆင္းခဲ့ပါတယ္။
မီးပြိဳင့္ပတ္၀န္းက်င္တြင္ စစ္တပ္၊ လုံထိန္း၊ ယာဥ္ထိန္းရဲ အစရွိေသာ ယူနီေဖာင္း
၀တ္မ်ား အမ်ားအျပားရွိေနသလုိ အရပ္၀တ္ျဖင့္ ေနရာယူထားေသာ လူအေတာ္
မ်ားမ်ားလည္း ရွိေနပါတယ္။

မီးပြိဳင့္ထိပ္တြင္ ကားလမ္းကူးလာသူမ်ားအား စစ္ေဆးေမးျမန္းမွဳမ်ား လုပ္ေနသည္
ကို ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း နည္းနည္း ေက်ာခ်မ္းေနပါတယ္။ က်ေနာ့္
ခႏၶာကိုယ္တြင္ က်ေနာ့္ဘာသာ က်ေနာ္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ဓါးေျမွာင့္ပုံစံ ေဘာ့ပင္
ရွိေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေဘာ့ပင္သည္ အဲသည့္ေခတ္က “ငါးမတ္တန္”
ေဘာ့ပင္ဟု ေခၚေသာ တစ္ခါသုံး ေဘာ့ပင္ ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရး၍ မင္ကုန္သြားလွ်င္
ဆက္ျပီး အသုံးျပဳလုိ႕ မရပါ။ ေဘာ့ပင္၏ နံေဘးတေလွ်ာက္တြင္ အျဖဴလုိင္း၊ အျပာလုိင္း
စေသာ လုိင္းမ်ဥ္းမ်ား ပါရွိပါတယ္။ မင္ကုန္သြားေသာ ထုိေဘာ့ပင္ကုိ က်ေနာ္သည္
သုံးခ်ဳိး တစ္ခ်ဳိးေနရာမွ ျဖတ္ျပီး က်န္ႏွစ္ခ်ဳိးနဲ႕ ဆတူ သံေခ်ာင္းအလုံးေသး အခြ်န္တစ္ခု
ကို ထည့္ထားပါတယ္။ ေဘာ့ပင္၏ အတြင္းသုိ႕ ၀င္ေရာက္ႏုိင္ေသာ သံေခ်ာင္းမွာ
စက္ဘီး၏ စမွဳန္႕တံျဖစ္ပါတယ္။ ရုတ္တရက္ အႏၱရာယ္ တစုံတရာ က်ေရာက္လွ်င္
ျပန္လည္ ခုခံႏုိင္ေအာင္ ျပဳလုပ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ မသိသူမ်ားအတြက္ဆုိလွ်င္
စာေရးဖုိ႕ အက်ႌတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ သာမန္ ေဘာ့ပင္တစ္ေခ်ာင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္သည္ လမ္းျဖတ္ကူးဖုိ႕ ခ်ီတုံခ်တုံ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ရုတ္တရက္ က်ေနာ့္
နံေဘးတြင္ ကေလးငယ္ သုံးဦးႏွင့္ လင္မယားစုံတြဲ တစ္တြဲကို ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း သူတုိ႕ မိသားစုထဲမွ ကေလးငယ္ တစ္ဦးကို လက္ဆြဲျပီး
ကားလမ္းကူးရာ၌ ကူညီလုိက္ပါတယ္။ လူကူးမ်ဥ္းၾကားထိပ္တြင္ ကူးလာသူ မွန္
သမွ်ကို ရွာေဖြေနေသာ စစ္သားသည္ ကေလးကို ဆြဲျပီး လမ္းကူးလာေသာ
က်ေနာ့္အား လုံး၀ မရွာေဖြပဲ လႊတ္ေပးလုိက္ပါတယ္။

“၀ါးရုံေတာ” ရွိရာ လမ္းၾကားအတြင္းသုိ႕ ေက်ာခ်မ္းခ်မ္းႏွင့္ပင္ က်ေနာ္ ၀င္ေရာက္
ခဲ့ပါတယ္။ အသံေတြလည္း မၾကားရ၊ အသိ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း
မေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ တစ္ခုခုဆုိလွ်င္ ေျပးဖုိ႕ စိတ္ထဲမွာ အသင့္ျပင္ေနရပါတယ္။
ရုံးရွိရာ ျခံအတြင္းသုိ႕ ၀င္လုိက္တဲ့ ခဏအတြင္းမွာပဲ က်ေနာ့္ေနာက္မွာ ေက်ာင္းသား
တစ္ေယာက္ ၀င္လာပါတယ္။ သူက “မုိးေကာင္းဘုရား ကားမွတ္တုိင္ကို သြားပါ”
လုိ႕ ေျပာပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အေျခအေန မေကာင္းေၾကာင္းလည္း ေျပာပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႕ပဲ ေရႊဂုံတုိင္ မီးပြိဳင့္ရွိ ကားမွတ္တုိင္သုိ႕ က်ေနာ္ ျပန္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကင္းဖက္
သုိ႕ သြားေသာ ဘတ္စ္ကားျဖင့္ “မုိးေကာင္းဘုရား ကားမွတ္တုိင္” သုိ႕ က်ေနာ္ ေရာက္
သည့္ အခ်ိန္သည္ မနက္ (၈) နာရီေလာက္ ျဖစ္ပါတယ္။

(ဆက္ရန္။)

3 comments:

ေတာင္ေပၚသား said...

အကုိေရ အပိုင္းဆက္ေလး ေမွ်ာ္ေနတယ္၊ ျမန္ျမန္ေလး တင္ပါ ဘ၀ရဲ႕သမိုင္းမွာ မေမ့ႏုိင္တဲ့ ေလွကားထစ္ေလးေတြေပါ့ က်ေနာ္ေတာ့ အဲ့အရြယ္က ဘာမွမသိေသးတဲ့ ကေလးေလးပါ


ေလးစားလ်က္
ေတာင္ေပၚသား

အိုးေဝေအာင္(ေအဘီအီးပီ) said...

ကိုေအာင္ခင္ျမင့္
က်ေနာ္ အဲဒီေန႕က ေမာင္ေထာ္ေလးလမ္းရံုးကေန ဝါးရံုေတာထိပ္။အဲဒီကေန ေဒၚစုျခံေရွ႕အေရာက္မွာ ၄၆လိုင္းကားေလးေတြမွာ ေထာင္ထားတဲ႕ မဆလအလံကို အကသထဲက တေယာက္က ကားရပ္ခိုင္းျပီး လွမ္းဆြဲခ်ိဳးလိုက္တာ ျပႆနာတက္ပါေလေရာဗ်ာ။စစ္ေခြးကားေတြခ်က္ခ်င္းေရာက္လာျပီး
ေခြးေတြ ဝါးရင္းတုတ္ေတြနဲ႕ေတြ႕ရာလူ လိုက္ရိုက္ၾကတာ
အျဖစ္ဆိုးခ်င္ေတာ့ ေဒၚစုျခံထဲမွာလည္း ကိုစိုးသိမ္းတို႕ အစည္းအေဝးလုပ္ေနေတာ့ အျပင္ကလူေတြကို ဝင္ခြင့္မေပးဘူး။အကုန္လံုး ဝင္အရိုက္ခံရမွာစိုးလို႕။သူတို႕ကအထဲကေနေျပာတယ္။ဟိုဘက္ေဘးကရပ္ကြက္ကိုဝင္ေျပးၾကတဲ့။
က်ေနာ္တို႕လည္း အသားကုန္သုတ္ေျခတင္ေျပးတာ က်ေနာ့ေခါင္းကိုဝါးရင္းတုတ္တခ်က္ဝဲလာတယ္။ေခါင္းမွာေဆာင္းလာတာက ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ (အခုေနာ္ေဝးမွာ ရွိေနတဲ့ ျငိမ္းေအးရဲ႕ လူ႕ေဘာင္သစ္ပါတီမွာေဆာင္းတဲ႕ ၾကိမ္ခေမာက္လံုး)အဲဒီမနက္က သူ႕ဆီက ငွားေဆာင္းလာတာ ကံေကာင္းသြားတယ္ဗ်ာ။အရိုက္ခံရေပမယ့္ ၾကိမ္ခေမာက္က မာေတာ့ ခေမာက္ကိုရိုက္မိျပီး ခေမာက္ေျမၾကီးေပၚ ျပဳတ္က်သြားသံၾကားရတယ္။
ဆက္ေျပး..ေျပးဆိုတဲ႕အသံၾကားရာ ရပ္ကြက္ထဲ ဝင္ေျပးၾကတယ္။ခင္ဗ်ားပါလားမသိဘူး။ အိမ္တိုင္းက ဝင္ပုန္းဖို႕ ထြက္ေခၚၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္းအိမ္တအိမ္ထဲဝင္ေျပးတယ္။အေဒၚၾကီးက ေနာက္ေဖးခန္းက ေမွာင္ေနတဲ့ကုတင္ေအာက္ထဲ ဝင္ပုန္းခိုင္းထားတယ္။ သိပ္မၾကာခင္ စစ္ေခြးေတြ ေမးျမန္းသံ။စစ္ဖိနပ္သံေတြ ဆူညံၾကားေနရတယ္။
တနာရီေလာက္ၾကာမွ ေရေသာက္ျပီး က်ေနာ္ပါလာတဲ့ အကၤ်ီအျဖဳ၊ကခ်င္ပုဆိုးကို အေဒၚၾကီးအိမ္မွာရွိတဲ့အရပ္ဝတ္အက်ီၤေတြနဲ႕လဲခိုင္းျပီး
အေဒၚၾကီးက သူနဲ႕အတူ ကုကၠိုဳင္းလမ္းဆံုထိပ္ ကားမွတ္တိုင္အထိလိုက္ပို႕ေပးတယ္။က်ေနာ္ကားေပၚပါသြားမွ သူျပန္သြားတယ္။က်ေနာ့္ေသေရးရွင္ေရးဘဝကိုေတြးရင္ အညတရ အေဒၚၾကီးတို႕မိသားစုကို အျမဲေက်းဇူးတင္သတိရေနတယ္။ေနာက္တေခါက္ ၈၉ သၾကၤန္ ေဒၚစုျခံေရွ႕ ေရာက္ရင္း အေဒၚၾကီးအိမ္ ဝင္ျဖစ္တယ္။က်ေနာ့္အဝတ္အစားေတြ သြားယူျပီး ကန္ေတာ့ႏွုတ္ဆက္ျပီးကတည္းက ေက်းဇူးရွင္အေဒၚၾကီးတို႕ဆီ မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။

Nge Naing said...

ကိုေအာင္ေရ လာဖတ္သြားပါတယ္။ ဆက္ရန္ကိုလည္း ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္လႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို ဖတ္ရတာ တကယ္အားရပါတယ္။ ကိုအိုးေ၀ေအာင္ မွတ္ခ်က္ကိုပါ ဖတ္သြားပါတယ္။